บทที่ 35 เซียวเยี่ยนผู้รู้ความจริง

บทที่ 35

เซียวเยี่ยนผู้รู้ความจริง

“คือว่า...”​ หลิงจื่อเชิ่งกลัวว่าเซียวเยี่ยนจะถือโทษ หลิงอวี่จื้อ เขาจึงรีบขอร้อง “ผู้แทนพระองค์ อวี่จื้อเพิ่งหายป่วยและยังไม่รู้ความ ขอท่านอย่าได้ถือสานาง กลับไปแล้วข้าจะสั่งสอนนางให้ดี”

ว่าจบเขาก็ตวัดสายตามองน้องสาว นี่มันเป็นเรื่องร้ายแรงไม่ใช่หรือ?

เซียวเยี่ยนรู้ว่าหลิงอวี่จื้อคงรู้ถึงตัวตนที่แท้จริงของจูจิ่นแล้ว จึงเอ่ยกับนาง “คุณหนูหลิง ช่วยอาจิ่นสวมเสื้อผ้าเถิด จื่อเชิ่งกับข้าจะรอเจ้าอยู่ด้านนอก”

“ผู้แทนพระองค์ แบบนี้ไม่เหมาะสม ถึงอย่างไรอวี่จื้อก็เป็นผู้หญิง ทำไมไม่ให้ข้าช่วยซื่อจื่อจู...”

ไม่ทันเขาจะพูดจบเซียวเยี่ยนก็เอ่ยขัด “ไม่เป็นไรหรอก พวกเขามีข้อตกลงแต่งงานกันอยู่แล้ว ปล่อยให้คุณหนูหลิงเรียนรู้ก่อนแล้วกัน”

หลิงจื่อเชิ่งไม่มีทางเลือกนอกจากยอมออกมาจากห้องพร้อมกับเซียวเยี่ยน

ในที่สุดหลิงอวี่จื้อก็ได้สติ เมื่อนึกถึงคำพูดของเซียวเยี่ยน นางอดรู้สึกเอะใจไม่ได้ เหตุใดเขาถึงได้ให้นางเป็นคนแต่งตัวให้ หรือเขาเองก็รู้ว่าแท้จริงแล้วจูจิ่นเป็นสตรี?

เมื่อสงสัยเช่นนั้น หลิงอวี่จื้อรีบช่วยจูจิ่นใส่เสื้อผ้า ในขณะที่หนานเยี่ยนที่อยู่ข้าง ๆ เพิ่งจะรู้สึกตัว ท่าทางดูตื่นตระหนกเต็มที “คุณหนู คราวนี้จะทำอย่างไรดี พบใครไม่พบดันมาพบกับผู้แทนพระองค์ ชื่อเสียงของคุณหนูป่นปี้หมดแล้ว คุณหนูไม่ชอบซื่อจื่อจูไม่ใช่หรือ? แล้วเหตุใดอยู่ ๆ ถึงได้ทำแบบนี้กับซื่อจื่อจูเจ้าคะ”

“คราวก่อนข้าสงสัยว่าจูจิ่นมีบางอย่างผิดปกติ ที่แท้การคาดเดาของข้าก็ถูกต้อง จูจิ่นเป็นพวกเดียวกับข้า ทั้งยังมีรูปร่างดีกว่าข้าด้วยซ้ำ... อะแฮ่ม สรุปก็คือเขาเป็นสตรีอย่างไรเล่า”

“ไม่มีทางเจ้าค่ะ! เรื่องนี้...”

“ชู่ว์ อย่าได้กระโตกกระตากไป ปิดปากเงียบเอาไว้” หลิงอวี่จื้อทำท่าทางบอก หนานเยี่ยนผงกหัวระรัว นางจะกล้าพูดเรื่องเหลวไหลแบบนี้ได้อย่างไร

เพียงแค่เรื่องนี้น่าเหลือเชื่อเกินไป ท่านซื่อจื่อจะเป็นสตรีไปได้อย่างไร

“หนานเยี่ยน ไปเชิญผู้แทนพระองค์เข้ามาด้านใน”

หนานเยี่ยนพยักหน้ารับก่อนรีบออกไป เซียวเยี่ยนกับ หลิงจื่อเชิ่งเดินเข้ามาพร้อมกัน เซียวเยี่ยนเหลือบมองจูจิ่นและสั่งหลิงจื่อเชิ่ง “จื่อเชิ่ง พาอาจิ่นกลับไปจวนฉางผิงโหว เปิ่นหวางมีเรื่องต้องพูดคุยกับคุณหนูหลิง”

หลิงจื่อเชิ่งเป็นห่วงน้องสาวเล็กน้อย เขาอดมองหน้านางไม่ได้ ก่อนหลิงอวี่จื้อยิ้มบอก “พี่ชาย ท่านระวังด้วย อย่าทำว่าที่สามีของข้าตกละ”

เขานึกทึ่งในตัวน้องสาวตนเอง เวลาแบบนี้นางยังมีอารมณ์มายิ้มได้อีก

เขาเห็นว่าเซียวเยี่ยนคงไม่รังแกหลิงอวี่จื้อ จึงช่วยพยุง  จูจิ่นออกจากห้องไป ขณะที่เดินผ่านหลิงอวี่จื้อก็เอ่ยเตือนนาง “อวี่จื้อ เจ้าต้องระวังคำพูดให้ดีด้วย”

“ไปได้แล้ว ๆ”

หลิงอวี่จื้อไม่คิดกลัวเซียวเยี่ยนตั้งแต่แรก นางรู้สึกว่าเขารู้เรื่องตัวตนที่แท้จริงของจูจิ่นอยู่แล้ว หลังจากหลิงจื่อเชิ่งจากไป นางเทชาให้เซียวเยี่ยนก่อนยื่นให้พลางเอ่ยเสียงเรียบ “ผู้แทนพระองค์ เชิญดื่ม”

“ไม่ได้วางยาเอาไว้หรือ?”

“หากวางยาเอาไว้ ท่านมาตัดหัวข้าไปนั่งทับได้เลย”

เซียวเยี่ยนมองด้วยท่าทีดูแคลน “คงเล็กเกินไป”

“ในเมื่อท่านระแวงก็ไม่ต้องดื่ม” หลิงอวี่จื้อกล่าวในขณะที่ตั้งท่าจะวางถ้วยชาลง ทว่าเซียวเยี่ยนกลับยื่นมือมารับไว้และจิบก่อนถามขึ้น “เจ้าคงรู้ตัวตนของอาจิ่นแล้ว แต่ไม่ทราบว่าคุณหนูหลิงคิดจะทำสิ่งใด?”

“ผู้แทนพระองค์รู้มาตั้งนานแล้วว่าซื่อจื่อจูเป็นสตรี และท่านก็เห็นอยู่ว่าข้าเป็นสตรี หากหวังมีทายาทย่อมไม่สามารถแต่งผู้หญิงด้วยกันเป็นภรรยาได้ ไม่เช่นนั้นความสุขในชีวิตของข้าคงย่อยยับ ข้าจะไม่ทำให้ซื่อจื่อจูต้องขายหน้า เพียงแค่ล้มเลิกการแต่งงานและให้ข้าได้มีชีวิตอยู่อย่างผู้หญิงทั่วไปก็พอ”