บทที่ 31 ต้องการทำสิ่งใด

บทที่ 31

ต้องการทำสิ่งใด

หลิงอวี่จื้อยิ้มกว้างพลางมองไปยังเด็กสาวข้างหลิงจื่อเชิ่ง นางอายุราวสิบเจ็ดหรือสิบแปดปี รูปงามไม่น้อย ท่าทางจะเป็นลูกสาวตระกูลธรรมดา นางก้มหน้าด้วยท่าทีเหนียมอายและดูประหม่าเล็กน้อย

“อวี่จื้อ นางนามว่าลู่ชิงชิง ต่อไปเจ้าเรียกนางว่าชิงชิง” หลิงจื่อเชิ่งแนะนำ ก่อนชี้ไปทางหลิงอวี่จื้อและเอ่ยเสียงนุ่ม “ชิงชิง นี่น้องสาวข้าเอง อวี่จื้อ”

“สวัสดีเจ้าค่ะ คุณหนูหลิง”

ลู่ชิงชิงกล่าวเสียงค่อยขณะก้มศีรษะให้หลิงอวี่จื้อ

“คุณหนูหลิงอะไรกันเล่า ต่อไปเจ้าเรียกข้าว่าอวี่จื้อ เหมือนพี่ชายข้าก็ได้” หลิงอวี่จื้อเห็นลู่ชิงชิงตื่นกลัวเล็กน้อย      นางเอ่ยกับอีกฝ่ายด้วยความร่าเริง

“พี่จื่อเชิ่ง พวกท่านพูดคุยกันเถิด สายมากแล้ว ข้าต้องขอตัวก่อน”

ว่าจบนางก็คำนับหลิงอวี่จื้อก่อนเดินจากไป หลิงจื่อเชิ่งดูไม่เต็มใจอยู่บ้าง เขาตะโกนไล่หลังนางไป “ชิงชิง พรุ่งนี้เจอกันที่เดิมนะ ข้ามีบางอย่างจะให้เจ้า”

ลู่ชิงชิงชะงักก่อนหันหลังกลับมาพร้อมแก้มขึ้นสี นางพยักหน้าให้และรีบก้าวออกไป

หลิงอวี่จื้อมีหรือจะไม่เข้าใจ นางตบบ่าหลิงจื่อเชิ่งและส่งยิ้ม “พี่ชาย ใช้ได้นี่ ข้าว่าพี่สะใภ้คนนี้ดีมาก แต่ว่าชิงชิงดูเหมือนจะเป็นหญิงสาวชาวบ้านธรรมดานี่”

ลู่ชิงชิงสวมเสื้อผ้าเนื้อหยาบ ทั้งยังไร้เครื่องสำอางแต่งแต้มบนใบหน้าและไม่มีเครื่องประดับบนศีรษะ แต่งเนื้อแต่งตัวเรียบง่าย เมื่อมองจากมุมนี้แล้วดูเหมือนนางเป็นหญิงสาวจากครอบครัวชาวบ้านธรรมดา

หลิงจื่อเชิ่งเป็นบุตรชายตระกูลขุนนางชั้นสูง และยังเป็นลูกชายของภรรยาเอก ต้องแต่งงานกับคนที่เหมาะสม และคู่ครองของเขาที่ถูกกำหนดมาย่อมเป็นคุณหนูจากตระกูลชั้นสูง หากโชคดีอาจได้แต่งงานกับองค์หญิง การขอแต่งงานกับหญิงสาวชาวบ้านนั้นไม่พ้นเป็นเรื่องยากเย็น

พูดถึงเรื่องนี้หลิงจื่อเชิ่งก็เผยสีหน้ากลัดกลุ้ม “จริงอยู่ที่  ชิงชิงไม่ได้มาจากตระกูลชั้นสูง อวี่จื้อ แต่เจ้าห้ามเอาเรื่องนี้ไปบอกใคร”

“ข้าจะเก็บเป็นความลับให้ท่าน แต่ถ้าต้องการแต่งชิงชิงเข้าบ้าน ท่านก็ต้องให้ฮูหยินเฒ่าเห็นด้วยกับท่านพ่อก่อน ไม่อย่างนั้นปิดบังพวกเขาไปก็ไม่มีประโยชน์ ข้าเป็นเพียงคนเดียวที่ช่วยท่านได้ แต่ท่านเองก็ต้องช่วยข้าด้วย”

หลิงจื่อเชิ่งรู้ว่าตอนนี้หลิงอวี่จื้อเป็นผู้มีพระคุณของ    เซียวเยี่ยน และยังได้รับความโปรดปรานจากไทเฮามู่หรง วันนี้นางถูกเรียกตัวไปเข้าเฝ้า หากต่อไปให้นางออกหน้าเจรจาคงสามารถโน้มน้าวได้บ้าง เมื่อคิดได้เช่นนี้เมฆทะมึนแห่งความกังวลก็จางหายไปทันที เขาพยักหน้ารับคำ “เจ้าว่ามา”

หลิงอวี่จื้อยิ้มบอก “พี่ชาย ท่านสนิทสนมกับซื่อจื่อจูใช่ไหม?”

“อ๋อ นึกว่าเรื่องอะไร เจ้าต้องการให้ข้าเอ่ยชมเจ้าต่อหน้าซื่อจื่อจูนี่เอง ข้าว่าเขาก็ชอบเจ้ามากแล้ว ไม่ต้องกังวลเรื่องนี้หรอก”

หลิงอวี่จื้อกวักมือให้พี่ชายขยับใกล้ ก่อนกระซิบข้างหู ทำให้เขาผงะถอยไปหลายก้าว น้องสาวผู้นี้ต้องการทำสิ่งใดกัน?

หลังฟื้นกลับมาเป็นปกติ หลิงอวี่จื้อทำตัวคาดเดาได้ยาก ไม่รู้ว่านางคิดอะไรอยู่

หลิงอวี่จื้อปั้นหน้างอ “จะอะไรขนาดนั้น ไม่ได้ให้ท่านไปฆ่าคนวางเพลิงเสียหน่อย ทำเป็นกังวลเรื่องคุณธรรมใหญ่โตไปได้”

หลิงจื่อเชิ่งอ้าปากจะพูดและนึกขึ้นได้ว่าอยู่บนถนน เขาจึงรีบลดระดับเสียงลง “อวี่จื้อ เจ้าจะทำให้ซื่อจื่อจูหมดสติไปทำไม ต้องการใช้วิธีนี้บีบให้เขารีบแต่งงานกับเจ้าหรืออย่างไร!”

“ให้ตายเถิด ข้าเกลียดการแต่งงานจะตายไม่เห็นหรือ? ต่อให้ข้าอยากแต่งก็ไม่เลือกเขาหรอก บอกเอาไว้เลยนะพี่ชาย ท่านเอาอะไรมามองว่าข้าชอบซื่อจื่อจู ข้ามีจุดประสงค์ที่ต้องทำแบบนี้อยู่แล้ว แต่ไม่ใช่สิ่งที่ท่านคิดอย่างแน่นอน ไม่ต้องเป็นห่วงไป น้องสาวคนนี้ยังเห็นคุณค่าของชื่อเสียงตนเอง ข้าจะทำเรื่องที่ทำให้ตนเองเสื่อมเสียได้อย่างไรกัน”