บทที่ 182 : เนลม์ไฮมฟ์ (6-2)
บทที่ 182 : เนลม์ไฮมฟ์ (6-2)
“งั้นฉันขอพูดบางอย่างตอนนี้ได้ไหมคะ?”
ฉันยิ้ม
ดูเหมือนเธอมีอะไรจะพูดมากมายเช่นกัน ฉันพยักหน้า
'ฉันเดาได้เลยว่าเธอพูดอะไรออกมา'
ยูเน็ตลุกขึ้นจากเก้าอี้
นิสเลดรีบเก็บขนมและชาบนโต๊ะออกไปอย่างรวดเร็ว ดูเหมือนว่าพวกเธอกำลังจะเปลี่ยนสถานที่
เมื่อฉันยืนขึ้น สถานที่ก็เปลี่ยนไปในทันที
โคมระย้าห้อยลงมาจากเพดานสูง
มีการวางพรมแดงบนพื้น
มันเป็นสถานที่ที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน
มันคงจะเป็นสถานที่ที่ยูเน็ตเตรียมไว้ให้ฉัน
พรมยื่นออกไปข้างหน้าขณะที่ฉันมองตามมันไปด้วยสายตาของฉัน ทั้งสองด้านมีเสาขนาดยักษ์ และผนังประดับด้วยประติมากรรมฉันตรวจสอบรูปปั้นนั้น
'ว้าว'
ฉันอดไม่ได้ที่จะอ้าปากค้าง
เป็นภาพการต่อสู้อันดุเดือดบนชั้นที่ 80 ซึ่งเป็นการต่อสู้ที่ดุเดือดที่สุดในภารกิจของเนลม์ไฮมฟ์
ฉันมองไปข้างหน้า
ม่านแห่งความมืดปกปิดด้านหน้าเอาไว้
ฉันหัวเราะแล้วพูดว่า “มีบัลลังก์อยู่หลังม่านนั้นหรือเปล่า?”
"ใช่ค่ะ"
ยูเน็ตตอบโดยไม่ลังเล
“นี่คือสถานที่ที่เราเตรียมไว้สำหรับนายท่าน”
“ปราสาทเหรอ?”
ฉันหัวเราะอย่างขมขื่น
ฉันรู้ว่ามันจะต้องมาถึงสิ่งนี้
ดือ ดือ ดืออ
ชั้นวางใกล้ยูเน็ตขยับ
ชั้นวางสีขาวพันรอบร่างของยูเน็ตเอาไว้และเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้า บนหน้าอกด้านซ้ายเป็นสัญลักษณ์ของเนลม์ไฮมฟ์ ซึ่งมันสลักด้วยทองคำ
“แม้ว่าฉันจะรู้สึกเสียใจที่นายท่านมาที่นี่ แต่ฉันก็ยินดี เพราะตอนนี้ฉันสามารถพบนายท่านด้วยตนเองแล้ว”
ยูเน็ตพูดต่อ
“ฉันเชื่อว่าถึงเวลาแล้วที่นายท่านจะต้องนั่งลงที่บัลลังก์เหมาะสม”
ยูเน็ตมองดูม่านที่ปิดอยู่ตรงกลางห้องโถง
ม่านสีดำเปลี่ยนเป็นสีเทา และเงาบัลลังก์ปรากฏอยู่ด้านหลังม่าน
“นายท่าน ได้โปรดอยู่ในเนลม์ไฮมฟ์ด้วยนะคะ”
ยูเน็ตคุกเข่าข้างหนึ่งต่อหน้าฉัน
“แม้ว่าท่านจะกลายเป็นฮีโร่แล้ว แต่ท่านก็ยังคงเป็นนายท่านของเราเช่นเดิม ด้วยความช่วยเหลือของฉัน ท่านจะสามารถทำหน้าที่ทั้งหมดได้ดั่งเดิมค่ะ”
[ฉันจะโอนสิทธิ์ทั้งหมดของฉันให้]
ข้อความของระบบปรากฏขึ้น
“นายท่าน ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับทาวน์เนียเลย ถ้าเนลม์ไฮมฟ์ของเราสนับสนุนที่นั้นในฐานะพันธมิตร มันก็ยังสามารถเติบโตได้แม้ไม่มีนายท่าน”
“…”
[เราต้องการนายท่าน ได้โปรดเถอะนะค]
ยูเน็ตก้มศีรษะของเธอลง
ในขณะเดียวกันก็มีการอัพเดตระบบด้วย
'ยูเน็ต (★★★★★★)' กำลังโอนสิทธิ์รองหัวหน้าของ 'เนลม์ไฮมฟ์'
[ยอมรับหรือไม่?]
[ใช่/ไม่ใช่]
ฉันยกมือไปที่หน้าต่างข้อความ
ระลอกคลื่นแผ่กระจายตรงที่มือของฉันสัมผัส
“ฉันไม่ใช่นายท่านอีกต่อไปแล้ว”
"ไม่ต้องกังวล เราจะสนับสนุนนายท่านอย่างเต็มที่”
ฉันจ้องมองข้อความตรงหน้า
ถ้าฉันกด 'ใช่' สังกัดของฉันจะเปลี่ยนเป็นเนลม์ไฮมฟ์โดยอัตโนมัติ ยิ่งไปกว่านั้นหากไม่มีนายท่าน ฉันก็สามารถเป็นผู้ดูแลเนลม์ไฮมฟ์ได้ทันที
นายท่านไรก็ได้จะได้รับรางวัลตอบแทนเป็นอัญมณีนับหมื่น
นั่นไม่ใช่ทั้งหมด หลังจากเป็นพันธมิตรแล้ว ฉันสามารถให้การสนับสนุนได้หลากหลายรูปแบบ แม้ว่าจะไม่มีฉัน ทาวน์เนียก็สามารถทำงานได้อย่างราบรื่นต่อไป
'มันจะเป็นเช่นนั้นเหรอ?'
ฉันหัวเราะเบาๆ
แล้วยังไงต่อ
[ใช่ / ไม่ใช่ (เลือก)]
หน้าต่างตอบรับหายไป
"…นายท่าน"
ยูเน็ตมองมาที่ฉัน
เธอตัวสั่นเทา
“ฉันคนเดียวไม่พอเหรอ? ถ้าไม่เช่นนั้นอีกสี่คน…”
“ไม่จำเป็นต้องเรียกหาพวกเขา ผลลัพท์ยังไงมันก็จะเหมือนเดิม”
“แต่ถ้าเราขาดนายท่าน…”
ยูเน็ตหมอบลง
“หากพวกเราบกพร่องในทางใดทางหนึ่ง!”
“ฉันไม่เหมาะหรอก”
ฉันส่ายหัว
“ฉันยังอ่อนแออยู่”
“ถ้านายท่านให้เวลาฉันอีกสักหน่อย เราก็ทำได้…”
“ฉันจะกลับไปที่ทาวน์เนีย”
ร่างกายของยูเน็ตสั่น
"ทำไม?"
“ทำไมนายท่านถึงต้องดื้อรั้นขนาดนี้กันคะ?”
"ฮะ?"
ยูเน็ตไม่ยอมลุกขึ้นมาด
“ถ้าเธอไม่ลุกขึ้นมา ฉันจะไม่พูดอะไรกับเธอแล้ว”
ยูเน็ตลุกขึ้นยืนอย่างไม่เต็มใจ
น้ำตาไหลออกมาที่มุมดวงตาของเธอ
“ไม่ใช่เพราะฉันไม่ชอบสถานที่แห่งนี้สักหน่อย”
ถ้าฉันอยู่ในเนลม์ไฮมฟ์ ฉันสามารถเริ่มต้นใหม่ในสภาพแวดล้อมที่เหนือกว่าทาวน์เนียหลายร้อยเท่า
แต่ว่า…
"ฉันยังไม่พร้อม"
ก่อนอื่นเลย
เนลม์ไฮมฟ์แข็งแกร่งอย่างไม่ต้องสงสัย
แต่การพึ่งพามันเพียงอย่างเดียวรังแต่จะทำให้ฉันพลาดท่า
เป้าหมายของการปีนหอคอยนั้นเป็นเพียงเรื่องชั่วคราว
ฉันไม่เชื่อว่าจะสามารถกลับไปได้ 100% เมื่อถึงชั้นที่ 100
สุดท้ายฉันอาจจะต้องทำทุกอย่างด้วยกำลังของตัวฉันเอง
ประการที่สอง
ฉันไม่ได้เตรียมที่จะรับผิดชอบพวกเขา
การยอมรับคำขอน่ะเป็นเรื่องง่าย
แต่การรับผิดชอบเป็นอีกเรื่องหนึ่ง มันไม่สำคัญหรอกว่าเมื่อก่อนฉันจะเป็นนายท่านยังไง แต่ตอนนี้ฉันรู้ตัวตนที่แท้จริงของพวกเขาและกลายเป็นคนแบบเดียวกันแล้ว มันเปลี่ยนแปลงอะไรหลายอย่างเลยล่ะ
สุดท้ายนี้…
ฉันหัวเราะเบาๆ นี่อาจเป็นเหตุผลที่ฟังดูไม่ขึ้น
คงยากที่จะบอกเธอแหละนะว่าฉันสัญญากับทั้งสองคนนั้นเอาไว้แล้ว
“เธอต้องการคำอธิบายไหม?”
ยูเน็ตหลบสายตาฉัน
"ฉันเข้าใจแล้วค่ะ"
“ถ้าเข้าใจ ก็ดีแล้ว”
“แต่ฉันจะไม่ยอมแพ้”
"หือ?"
ยูเน็ตเม้มริมฝีปากของเธอ
“นายท่านอยากกลับไปที่โลกไหมคะ?”
“ต้องอยากสิ”
ไม่ว่ายังไง ฉันก็ไม่ได้วางแผนที่จะอยู่ที่นี่ถาวร
โมเบียสไม่ใช่บ้านเกิดของฉัน
แม้ว่าจะไม่มีสมาชิกในครอบครัวรอคอย แต่โลกคือที่ที่ฉันเกิด
“ถ้ากลับไปไม่ได้ นายท่านจะทำยังไงคะ?”
“…มันคงมีอะไรอีกหลายอย่างให้คิดน่าดู”
หากฉันย้อนกลับไปไม่ได้ หลังจากไปถึงชั้นที่ 100 ของหอคอยแล้ว หลังจากที่เอาชนะไอ้เวรนั่นได้ หากค้นหาในมิติและไม่อาจหาหนทางได้ หากสิ่งนั้นเกิดขึ้นจริงๆ ล่ะก็...
'ก็ไม่มีอะไรที่ฉันสามารถทำได้แล้ว'
ถ้าฉันไม่สามารถกลับไปยังโลกได้ แม้ว่าหลังจากแก้ไขปัญหาของทาวน์เนียแล้ว....
แล้วจากนั้น...
“ฉันจะทำตามที่เธอขอ”