บทที่ 178 : เนลม์ไฮมฟ์ (4-2)
บทที่ 178 : เนลม์ไฮมฟ์ (4-2)
“นิสเลสนำชาและของว่างมาด้วย”
"ค่ะ"
หญิงสาวเดินเข้ามาหาอย่างไม่แสดงอารมณ์
“ยินดีที่ได้พบท่านนะคะ นายท่าน”
เธอโค้งคำนับฉันและออกจากสวนไปพร้อมกับกาน้ำชา เวลาไม่ถึง 10 วินาที เธอก็กลับมาพร้อมกับถาดที่บรรจุขนมและน้ำชา
หลังจากที่นิสเลดวางของแล้วเดินออกไป ฉันก็พูดว่า “พวกเธอไม่รังเกียจฉันเหรอ?”
"นายท่านหมายความว่ายังไง?"
“ต่อให้ฉันถูกแทงทันทีที่ฉันมาถึง ฉันก็คิดว่ามันไม่แปลกเลยสักนิดเดียว”
ฉันไม่ได้ดูแลฮีโร่และควบคุมห้องรอด้วยความรัก ฉันตรวจสอบประสิทธิภาพและคุณค่าของฮีโร่แต่ละคนอย่างละเอียดถี่ถ้วน และหากมีอะไรขาดไป ฉันก็ทิ้งพวกเขาไปทันที ทว่าหากความสามรถของพวกเขาเป็นเลิศ ฉันก็เลื่อนตำแหน่งพวกเขา มอบทุกอย่างให้ไม่ว่าจะเป็นสิ่งอำนวยความสะดวกหรือสวัสดิการ ทั้งหมดที่นี่มีไว้เพื่อประสิทธิภาพการต่อสู้และการจัดการความเครียดของฮีโร่ มันไม่ได้มีสิ่งใดสร้างขึ้นโดยคำนึงถึงผลประโยชน์ของฮีโร่เลย
ยูเน็ตที่กำลังฟังอยู่ก็เผยรอยยิ้มอันบางเบา “นายท่านใช้เราเป็นหมากในระยะยาวสินะคะ”
"ใช่"
“พวกเราจะไปไม่พอใจนายท่านได้ยังไง? นายท่านไม่เคยเลือกปฏิบัติต่อเรา ให้โอกาสเราเสมอ และนำเราไปสู่ชัยชนะด้วยการตัดสินใจอันเป็นเลิศ”
ยูเน็ตแตะดอกไม้บนโต๊ะเบาๆ
“ถ้าไม่ใช่เพราะนายท่าน เนลม์ไฮมฟ์ของเราคงเละเทะไปนานแล้ว ฉันและคนอื่นๆ ก็คงไม่รอดตั้งแต่แรก”
“…” ฉันยังคงนิ่งเงียบ
“แค่นั้นก็ทำให้นายท่านมีคุณสมบัติมากมายแล้ว”
ดูเหมือนเธอจะคิดแบบนั้นสินะ
ถึงมันอาจจะยากเกินกว่าฉันจะเข้าใจ แต่ก็ไม่จำเป็นต้องโต้แย้งถ้าเธอคิดจะเชื่อแบบนั้น
“เป็นเกียรติที่ได้พบนายท่านเช่นนี้ นายท่านโลกิ ฉันตั้งตารอวันนี้มาก นายท่านทั้งสง่างามและงดงามอย่างที่ฉันจินตนาการไว้จริงๆ”
ยูเน็ตลุกขึ้นจากเก้าอี้และโค้งทักทายอีกครั้ง
ฉันจิบชา มันรู้สึกไม่คุ้นเคยเลยสักนิดเดียว
“ยามนี้ก็ดึกแล้ว ฉันได้เตรียมคฤหาสน์ไว้ให้นายท่านบนชั้น 13 เช่นนั้นได้โปรดอยู่ที่นั่นและค่อยกลับมาที่นี่พรุ่งนี้เช้าเถอะนะคะ ฉันจะเรียกรีเจียนให้มาที่นี่ด้วย”
“คฤหาสน์เหรอ? เธอเตรียมไว้งั้นหรือ?”
“ฉันได้เตรียมสถานที่ไว้ให้สำหรับนายท่านเท่านั้นไว้แล้วค่ะ มันอยู่ตรงกลางชั้น 13 เลย”
ฉันมองขึ้นไปบนท้องฟ้า มันเป็นคฤหาสน์สีดำอมเทาและมีแถบสีเทา
เห็นได้ชัดว่าช่วงเย็นได้ผ่านไปแล้ว เจนน่าและอารอนอาจจะเตรียมตัวค้างคืนในหอพักของค่ายฝึก
“ฉันสบายดีกับการนอนที่หอพักในค่ายฝึก”
ยูเน็ตเอียงศีรษะของเธอ
“ฉันไม่อยากนอนในคฤหาสน์”
“หมายความว่า….?”
“ฉันเคยเป็นนายท่าน แต่ตอนนี้ไม่ใช่อีกต่อไปแล้ว ไม่จำเป็นต้องปฏิบัติต่อฉันขนาดนี้”
ฉันดื่มชาหมดแล้ว
“นายท่านจะกลับชั้นสองเลยเหรอคะ?”
"ใช่"
“ฉันเตรียมทุกอย่างอย่างขยันขันแข็ง… แม้กระทั่งงานเลี้ยงต้อนรับเลยนะคะ…”
“งานเลี้ยงต้อนรับเหรอ?”
“ชัยชนะทั้งหมดที่นายท่านได้รับมา…”
“งานเลี้ยง?”
ยูเน็ตกล่าวต่อไปอีก
“ฉันเข้าใจเจตนาของนายท่านดี เพราะนายท่านเป็นผู้เล่นฝึกหัดในทาวน์เนีย นายท่านจึงอยากทำงานบนชั้นสองใช่ไหม? งั้นเราก็จะลงไปที่ชั้นสองด้วยกัน…”
“ไม่ต้องหรอกน่า”
“แล้วฉันจะช่วยนายท่านได้ยังไงล่ะคะ? ฉันมีเรื่องจะพูดและเล่ามากมาย…”
“หลังจากตารางการฝึกซ้อม เมื่อถึงเวลาว่างเราคงได้เจอกัน”
มีเวลาว่างอยู่ช่วงเย็น
อีกไม่นานก็จะได้พบกับยูเน็ต
"อืม…"
ยูเน็ตที่กำลังใคร่ครวญอยู่ ทันใดนั้นดวงตาของเธอก็เบิกกว้างขึ้น
“นายท่าน แล้วถ้าทำแบบนี้ล่ะ? ส่งทหารทั้งหมดกลับไปแล้ว…”
“ไม่”
“เราจะแทนที่ผู้ฝึกสอนทั้งหมด ส่วนพวกคนที่นิสัยไม่ดี…”
“ไม่”
“หอพักที่ค่ายฝึกมีขนาดเล็กและเรียบง่าย เราปรับปรุงมันดีไหมคะ?”
“อย่าทำอย่างนั้น”
สิ่งอำนวยความสะดวกในสนามฝึกซ้อมค่อนข้างยอดเยี่ยม อย่างน้อยก็เมื่อเทียบกับสิ่งอำนวยความสะดวกในปัจจุบันของทาวน์เนีย
“แต่มันไม่เหมาะกับศักดิ์ศรีของนายท่านเลยนะคะ” ยูเน็ตดูจะไม่พอใจ คิ้วของเธอขมวดแน่น
ฉันผงะและพูดไปว่า “เห็นศักดิ์ศรีของฉันด้วยหรือไง?”
“ฉันเห็นมันได้ กลิ่นอายของความยิ่งใหญ่ที่ล้อมรอบนายท่าน…”
“แล้วเธอเห็นมันไหม?”
ฉันถามนิสเลดที่ยืนอยู่ห่างออกไป
"ฉันไม่แน่ใจค่ะ"
“เห็นไหมล่ะ?”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ยูเน็ตก็หัวเราะอย่างเย็นช้า จนนิดเลดได้แต่ถอยร่นไป
“…”
“และอย่าเปิดเผยตัวตนของฉันให้คนอื่นเห็นด้วย ฉันไม่อยากถูกเป็นจุดสนใจ แค่ให้พวกเขารู้ว่าฉันยังมีชีวิตอยู่ก็พอ”
“ตามที่นายท่านบัญชาค่ะ”
ยูเน็ตก้มศีรษะของเธอ
“ไว้ค่อยคุยกันใหม่พรุ่งนี้ตอนเย็น”
“เข้าใจแล้วค่ะ”
ฉันลุกขึ้นจากเก้าอี้
“ฉันจะเปิดประตูให้”
ยูเน็ตเปิดประตูมิติที่ปกคลุมไปด้วยหมอกยังมุมหนึ่งของสวน
ภายในนั้นฉันมองเห็นทางเดิน มันเป็นทางเดินของอาคารเสริมของค่ายฝึกที่สามารถรองรับทหารจำนวนมากได้ ก่อนที่ฉันจะก้าวผ่านไป ฉันก็หันมาพูดว่า “ยูเน็ต”
"ค่ะ นายท่าน"
“เธอทำดีมากแม้ไม่มีฉัน”
เนลม์ไฮมฟ์ยังคงอยู่สภาพสมบูรณ์
ฉันไม่สามารถเห็นทุกที่ แต่ฉันก็สามารถบอกได้
คนที่มีอำนาจรองจากฉันคือเซริส แต่ยูเน็ตรับผิดชอบการดำเนินงานโดยรวม เธอคงมีวันยุ่งๆ ในการจัดการงานที่ฉันไม่ได้ทำเยอะเลย
“ถือเป็นเกียรติมากค่ะ”
ยูเน็ตพูดและจับปลายกระโปรงของเธอไว้และย่อลง
“ฉันมีคำถามสุดท้าย”
"ค่ะ"
“ฉันในปัจจุบันยังคงเป็นนายท่านสำหรับเธอหรือเปล่า?”
"ท่านยังคงเป็นนายท่านเสมอไปค่ะ"
ยูเน็ตยิ้มอย่างแผ่วเบา
ตุ๊บ!
ทันใดนั้นสวนก็สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง
ใบไม้และกลีบดอกกระจัดกระจายไปทุกทิศทุกทาง
“นายท่านอยู่ที่ไหน! ยูเน็ต!”
เสียงของชายคนหนึ่งดังขึ้นและได้ยินมาแต่ไกล
ยูเน็ตยิ้ม
“ดูเหมือนรีเจียนจะรู้แล้วสิ”
“…”
“ฉันสาบานว่าจะไม่พูดอะไรสักคำค่ะ!”
ตุ๊ง!
แรงสั่นสะเทือนครั้งที่สอง
พื้นที่ที่ล้อมรอบสวนเริ่มบิดเบี้ยว
“เขากำลังทำลายมิติแล้ว”
“รีเจียนมีนิสัยแบบนี้ตลอดเลยหรือไง?”
ฉันคิดว่าเขาเป็นคนที่ไม่เคยกลัวอะไรเลย แม้ว่าสหายของเขาจะตายไปทั้งหมดก็ตาม
“ในหมู่พวกเรา เขาเป็นคนที่ตามหานายท่านมานานมากกว่าใครนะคะ”
“เป็นเช่นนั้นหรือ?”
“นายท่านคิดที่จะไปพบเขาหรือเปล่าคะ?”
ฉันส่ายหัว
ฉันมีเรื่องให้คุยกับไลเดลอีกมากมาย
ฉันวางแผนที่จะจัดการธุระที่เหลือให้เรียบร้อยก่อน ค่อยมาจัดการเรื่องนี้ทีหลัง
“เราไม่มีเวลา”
นิสเลดจึงกล่าวว่า
“ปกติแล้วรีเจียนจะสงบมาก แต่เมื่อเขาตื่นเต้น มันก็คงเป็นการยากที่จะหยุดเขา”
“อืม”
ฉันก้าวเข้าสู่ประตูมิติโดยไม่สนใจอะไรนัก
หมอกปกคลุมร่างกายของฉัน มันบดบังการมองเห็นของฉันด้วย
พึมพำ พึมพำ…
เสียงผู้คนพูดคุยฟังไม่ได้ศัพท์ดังก้องกังวานไปทั่ว
ฉันสำรวจสภาพแวดล้อมของฉัน ในพื้นที่วงกลมกว้าง มีโต๊ะและโซฟากระจายอยู่ ผู้ฝึกฝนที่แต่งกายด้วยชุดต่าง ๆ กำลังสนทนากัน
มันเป็นห้องรับแขกของอาคารเสริม
ข้างๆ มีห้องสำหรับรับสมัครอยู่
แม้ว่าฉันจะปรากฏตัวอยู่ข้างๆ พวกเขา แต่ก็ไม่มีใครสังเกตเห็นฉันเลย
ดูเหมือนเป็นส่วนผสมของเวทย์มนตร์กับภาพมายาสินะ
“ชั้นสามของอาคารเสริมค่ายฝึก”
เจนน่าและอารอนน่าคงจะอยู่ที่นี่ที่ไหนสักแห่ง
“หากนายท่านกำลังมองหาเพื่อนร่วมทางล่ะก็ อยู่ทางนี้ค่ะ” นิสเลดชี้ไปที่บันได
“เธอตามฉันมาทำไม?”
“เพื่อความปลอดภัยของนายท่าน”
“…”
"ไม่ต้องกังวลค่ะ หากใครมากวนใจฉัน ฉันจะหักคอพวกเขาให้เอง”
ฉันกังวลเรื่องนี้ต่างหากเล่า