บทที่ 177 : เนลม์ไฮมฟ์ (4-1)
บทที่ 177 : เนลม์ไฮมฟ์ (4-1)
ฉันยกมือขึ้นจับคอ
มันเปื้อนไปด้วยเลือดสีแดงเข้ม
“เธอยังไม่เอาดาบนั่นออกไปอีกเหรอ?”
ยูเน็ตถาม
“เอ่อ ไม่ คือฉัน...”
เอเคลต์รีบหยิบดาบออกมา
“นายท่านได้รับบาดเจ็บเพราะเธอนะ”
ยูเน็ตพูดด้วยน้ำเสียงอันแผ่วเบา
แต่เหงื่อเย็นกลับไหลอาบใบหน้าของเอเคลต์
ฉันเช็ดเลือดหยดหนึ่งออกจากปลายนิ้ว
ยูเน็ตใช้นิ้วเรียวยาวของเธอแตะคอฉันเบาๆ ทันใดนั้นมันก็ราวกับเวลาได้ย้อนกลับไป บาดแผลและเลือดเลือนหายจนหมดสิ้น
"นายท่านเป็นอะไรไหมคะ?"
“เธอดูโกรธแทนฉันมากเลยนะ” ฉันหัวเราะเบาๆ
ร่างกายของเอเคลต์สั่นไหวราวกับใบไม้ต้องลม
“นี่คือเจ้านายของเรา นายท่านโลกิ เธอไม่เพียงแต่ชี้ดาบไปที่นายท่านเท่านั้น แต่เธอยังคิดขู่ที่จะฆ่านายท่านนะคะ”
"…ฉ-ฉันขอโทษค่ะ!"
เอเคลต์โค้งคำนับ
“ฉัน… ฉันจะ…พูดได้ยังไง…”
ดูเหมือนว่าเธอต้องการหาข้อแก้ตัว แต่เธอไม่สามารถหาคำพูดที่เหมาะสมได้เลย
ยูเน็ตหรี่ตาลง
“เธอจะรับผิดชอบความผิดจากการชักดาบใส่นายท่านยังไง?”
“คือว่าสั่งให้ฉัน…”
“อย่าอะไรมากนักเลย”
ฉันโบกมือและพูดขัดจังหวะพวกเธอ
“เธอไม่รู้เรื่อง เธอแค่เพื่อทำหน้าที่ของเธอให้เรียบร้อย จะมีฮีโร่คนไหนที่คิดว่านายท่านจะมาที่นี่กัน?”
“ฮีโร่คนนั้นก็อยู่ที่นี่แล้วไงค่ะนายท่าน”
“ยกเว้นเธอเป็นกรณีพิเศษ ปล่อยไปเถอะ การผิดพลาดเล็กน้อยย่อมเป็นบทเรียนที่ดีในอนาคตได้ และอีกอย่าง เรื่องมันก็ไม่ได้หนักหนาขนาดนั้น”
“ถ้านั่นเป็นคำสั่งของนายท่าน ฉันก็จะทำตามค่ะ”
ยูเน็ตมองลงไปที่เอเคลต์
ดวงตาของเธอเย็นชาและไม่เปลี่ยนแปลง
"ถือว่าเธอโชคดีนะ หลีกทางซะ"
“ฉัน…ฉันมีเรื่องจะพูด…”
“เธอไม่ได้เรียนรู้เลยเหรอว่าเมื่อใดควรพูด เมื่อใดไม่ควรพูด?”
เอเคลต์ลุกขึ้นยืน
สีหน้าของเธอบิดเบี้ยว เอเคลต์โค้งตัวจนเป็นมุม 90 องศาเพื่อลาพวกเรา แล้วเธอก็ออกจากห้องโถง
ฉันมองไปที่ยูเน็ตที่กำลังยิ้มให้ฉัน
‘ยัยนี้…’
เธอค่อนข้างเป็นฮีโร่ที่คาดเดาอารมณ์ไม่ได้เลย
“นายท่าน สถานที่แห่งนี้ไม่เหมาะสำหรับการสนทนา เราเปลี่ยนสถานที่กันเถอะนะคะ”
ยูเน็ตแสดงความเคารพฉันและดีดนิ้วของเธอ
หมอกปกคลุมการมองเห็นของฉันชั่วขณะ
และเมื่อหมอกจางลง ฉันก็พบว่าตัวเองนั่งอยู่บนเก้าอี้ในสวนอันเงียบสงบ
'การเทเลพอร์ตเหรอ?'
มันเป็นเวทมนตร์ระดับสูง แต่สำหรับเธอแล้วนั้น มันคงง่ายพอๆกับการหายใจ
ด้านหน้าเก้าอี้ที่ฉันนั่ง มีโต๊ะหรูหราตัวหนึ่ง บนโต๊ะมีถ้วยชาชั้นดีและกาน้ำชา ขณะที่ยูเน็ตเทชาลงในถ้วยอย่างนอบน้อม ฉันก็มองไปรอบๆ
ดอกไม้แปลกตานานาชนิดกำลังเบ่งบานอยู่ในสวน
กลิ่นที่ผสมผสานระหว่างหญ้าและดอกไม้ลอยมาเตะจมูกของฉัน เมื่อมองขึ้นไป ฉันไม่เห็นเพดานแต่เป็นท้องฟ้าสีเทา ในที่สุดฉันก็เข้าใจว่าฉันอยู่ที่ไหน
“ชั้นบนสุดของเนลม์ไฮมฟ์”
ชั้นที่ 13
สถานที่ที่สงวนไว้ในคนเพียงห้าคนจากจำนวนทั้งหมดสองหมื่นคน พร้อมด้วยผู้ช่วยของพวกเขา
“จิบชาหน่อยเถอะนายท่าน”
ฉันยกถ้วยชาขึ้นแล้วจิบ
กลิ่นหอมยังคงอยู่ในลำคอ ฉันไม่รู้เกี่ยวกับชามากนักแต่ฉันบอกได้เลยว่ามันมีคุณภาพสูง หลังจากดื่มไปครึ่งถ้วยฉันก็พูดขึ้น
“รู้ได้ยังไงว่าเป็นฉัน?”
ความจริงมันเป็นการเดาส่งๆ
ดวงตาของยูเน็ตมองกวาดไปทุกที่ในเนลม์ไฮมฟ์
ถึงกระนั้น ฉันคิดว่าอย่างน้อยเธอก็คงทำการตรวจสอบเล็กน้อย
เธอเกาแก้มพลางครุ่นคิดแล้วพูด
“ฉันไม่จำเป็นต้องคิดนานเลยค่ะนายท่าน”
“มันเป็นสิ่งที่ชัดเจนอยู่แล้วค่ะ”
ยูเน็ตหัวเราะเบา ๆ
“ความจริงที่ว่านายท่านไม่ได้เข้าสู่ระบบมานานกว่าสามเดือน นั้นเป็นข้อมูลลับระดับสูงที่รู้กันจนถึงชั้นที่ 12 และ 13 เท่านั้น นอกจากนั้นข้อมูลก็ไม่มีการรั่วไหลไปภายนอก ดังนั้นหากมีคนจากดินแดนอื่นรู้ข้อเท็จจริงนั้น…”
ยูเน็ตพูดและเหม่อลอยไป
“คงมีเพียงนายท่านโลกิเท่านั้น”
“แค่นั้นยังไม่พอหรอกนะ”
“ฉันรู้ว่าเมื่อนายท่านหายตัวไป ท่านก็คงเข้ามาในโมเบียสแล้ว”
ฉันเลิกคิ้วขึ้น
ส่วนนี้ค่อนข้างคาดไม่ถึงเลย
ยูเน็ตเทชาลงในถ้วยของฉันแล้วพูด
“ความสัมพันธ์ระหว่างเรากับนายท่านนั้นลึกซึ้งและแข็งแกร่งกว่าที่ท่านคิด ฉันจะอธิบายเพิ่มเติมในภายหลังหากท่านพร้อมฟัง แต่มันอาจจะใช้เวลานานสักหน่อย”
“ไว้ทีหลังก็ได้”
เรามีเรื่องที่จะต้องพูดด้วยกันอีกมากมาย
การเปลี่ยนลำดับคงไม่สร้างความแตกต่างนัก
ฉันสำรวจสวนอีกครั้ง หญิงสาวในชุดเมดสีดำและผมสีขาวยืนอยู่ที่ทางเข้าสวน เธอเข้ามาหาฉัน เธอคือนิสเลส เป็นเลขาและผู้ช่วยของยูเน็ต แต่นอกจากทั้งสองแล้ว ที่นี่ก็ไม่มีคนอื่นๆ ปรากฏให้เห็น
“แล้วคนอื่นๆ อยู่ที่ไหน?”
“นิฮาคุและมิวเด้นอยู่ในภารกิจ ฉันกับรีเจียนอยู่ในสถานะเตรียมพร้อม ส่วนเซริส...”
“เซริสก็ไม่อยู่ที่นี่ด้วยเหรอ?”
"ใช่ค่ะ"
ถ้าเธออยู่ที่นี่ เธอคงจะมีปฏิกิริยาอะไรบางอย่างทันทีเมื่อฉันมาถึง
“ฉันเป็นคนเดียวที่รู้ว่านายท่านมาที่นี่แล้ว นายท่านต้องการที่จะเจอคนอื่นๆ อีกไหมคะ? ฉันสามารถรวบรวมพวกนั้นได้ถ้าท่านต้องการ ฉันคิดว่าทุกคนจะต้องยินดีมากแน่ๆ”
“ไม่จำเป็น”
ฉันส่ายหัว
ปัจจุบันในเนลม์ไฮมฟ์ มีแค่ยูเน็ตและรีเจียน
นิฮาคุรับผิดชอบงานภายนอก ดังนั้นเธอจึงมักออกไปที่อื่นอยู่เสมอ และมิวเด้นได้ย้ายที่พักของเขาไปนอกเนลม์ไฮมฟ์ตั้งแต่เซริสหายไป
'นี่มันผิดปกติแล้วสิ'
ไว้ฉันจะถามเกี่ยวกับเรื่องนี้ในภายหลัง
“นิสเลสนำชาและของว่างมาด้วย”
"ค่ะ"
หญิงสาวเดินเข้ามาหาอย่างไม่แสดงอารมณ์
“ยินดีที่ได้พบท่านนะคะ นายท่าน”
