บทที่ 172 : เนลม์ไฮมฟ์ (1-2)
บทที่ 172 : เนลม์ไฮมฟ์ (1-2)
"ยินดีต้อนรับ! ฉันไลเดล ผู้นำทางพวกคุณสู่เนลม์ไฮมฟ์”
"สวัสดี…?"
การทักทายที่ดูอึดอัดใจของเจนน่าทำให้ไลเดลยิ้ม
ฉันสำรวจดาดฟ้าของเรือเหาะ
ไม่มีอะไรแตะตาเป็นพิเศษ วัสดุที่ใช้ประกอบเรือหลักๆ คือโลหะ นอกเหนือจากใบเรือแล้ว มันไม่ได้แตกต่างไปจากรูปลักษณ์ของเรืออื่นๆ มากนัก
“แต่มันบินอยู่บนฟ้า”
หลายคนอยู่บนดาดฟ้า สายตาที่อยากรู้อยากเห็นของพวกเขาจับจ้องมาที่เรา ไลเดลกระแอมในลำคอและยืดคอของเธอให้ตรง
เสียงนั้นดังชัดเจนราวกับมีลำโพง
'พ่อมด'
หนึ่งคนต่อหนึ่งเรือเหาะ
เพื่อที่จะควบคุมเรือเหาะ คนที่ควบคุมต้องมีอาชีพที่สูงกว่านักเวทย์ ซึ่งนั่นก็คือพ่อมด แม้ว่าพวกเขาจะเป็นฮีโร่ในเนลม์ไฮมฟ์ แต่ฉันก็ไม่สามารถระบุได้ว่าคนที่กำลังควบคุมเรือเหาะอยู่เป็นใคร เพราะว่ามีพ่อมดหลายร้อยคนอยู่ในการครอบครองของฉัน ฉันจึงจำพวกเขาทั้งหมดไม่ได้
วรูม!
ความรู้สึกแปลกๆ เหมือนกับกำลังลอยตัวปกคลุมไปทั่วร่างกายของฉัน
เจนน่าและอารอนที่ยืนอยู่บนดาดฟ้าก็รู้สึกประหลาดใจ เห็นได้ชัดว่าพวกเขากำลังได้สัมผัสประสบการณ์การนั่งเรือเหาะเป็นครั้งแรก ฉันหัวเราะและพิงราวบันได เรือเหาะลอยกำลังลอยอยู่เหนือพื้นดินประมาณ 3 เมตร มันเริ่มเคลื่อนตัวช้าๆ ไปยังกระแสน้ำวนมิติ
“นี่มันจะไม่เป็นไรใช่ไหม?”
เจนน่าถามด้วยท่าทางวิตกกังวล
ฝั่งตรงข้ามมีชายและหญิงคู่หนึ่งหัวเราะเบา ๆ เมื่อฉันจ้องมองพวกเขา พวกเขาก็หันศีรษะไปทางอื่น
“ตราบใดที่พวกนายยังไม่ตาย ก็เงียบปากไว้ซะ”
“โอ้ะ”
วังวนแห่งมิติเริ่มกลืนเรือเหาะเข้าไป
[บี๊บ!]
[เรือเหาะในเครือ 'เนลม์ไฮมฟ์' 'ดินแดน 07' กำลังจะออกเดินทาง]
เมื่อถึงจุดหนึ่ง เรือทั้งลำก็มืดครึ้ม และเมื่อแสงจางลง เรือเหาะก็กำลังบินไปในท้องฟ้าที่ไม่คุ้นเคย
“…”
ลมพัดมาปะทะแก้มของฉัน
ฉันเห็นเมฆที่อยู่ในระดับความสูงไม่ต่ำกว่าพันเมตร
เมื่อฉันมองลงไป พื้นที่ที่คุ้นเคยก็สะดุดตาฉัน
“ที่นั่นคือ…”
ดินแดนรกร้างไร้ใบหญ้าจนสุดลูกหูลูกตา
แม้อยู่ห่างไกลก็ยังจำได้ มันคือทาวน์เนียหลังจากที่มันถูกทำลาย
ฉันมองย้อนกลับไป
ในขอบฟ้าอันห่างไกล หอคอยทรงกลมทะลุท้องฟ้า ส่วนล่างของหอคอยถูกฝังอยู่ใต้ดิน และส่วนบนถูกบดบังด้วยเมฆ
“ที่นี่เหรอ?”
เรือเหาะที่เราเพิ่งขึ้นมาลอยอยู่บนท้องฟ้าได้แกว่งไปมา
อารอนซึ่งกำลังยืนพิงราวบันไดอยู่กล่าวว่า “นี่อัศจรรย์มาก”
เขารู้สึกมันสุดยอดมาก แม้จะไม่รู้ว่าที่นี่คือที่ไหนก็ตาม
“ขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“ใช่สิครับพี่ แต่สำหรับพี่มันอาจจะดูทั่วไป”
“นายเพลิดเพลินไปกับวิวให้มากที่สุดเท่าที่ต้องการเถอะ ฉันจะเข้าไปข้างในก่อน เราคงจะถึงที่นั้นภายในสองวัน”
มีบันไดอยู่กลางดาดฟ้า
ฉันทิ้งสองคนั้นไว้ข้างหลังแล้วเดินขึ้นบันไดไป ข้อความปรากฏขึ้นที่ด้านบนของขอบเขตการมองเห็นของฉัน
[มิติที่ 1935 – ทาวน์เนีย]
“มองเห็นข้อความได้แม้กระทั่งที่นี่สินะ” ฉันคิด
หน้าต่างสถานะก็ปรากฏขึ้นเช่นกัน
สถานที่แห่งนี้ดูเหมือนจะอยู่ในโซนที่ฉันใช้งานได้เช่นกัน ฉันหาวและเข้าไปในห้องโดยสาร
ขณะที่ฉันเข้าไปในห้องนอนและนอนอยู่บนเตียงตาข่าย เสียงของไลเดลก็ดังก้องหูฉัน
ฉันเปิดตาของฉันลง ดูเหมือนว่าเราจะไม่ตรงไปที่เนลม์ไฮมฟ์ทันที นอกจากเราแล้ว ยังมีแขกอีกจำนวนหนึ่งที่ต้องเดินทางไปด้วย
เรือเหาะดินแดน 07 พาแขกผ่านมิติต่างๆ ไป
พวกเขาเป็นฮีโร่ของนายท่านคนอื่น ๆ ที่ได้รับการคัดเลือกเช่นกัน จำนวนแขกบนเรือเหาะทั้งหมดรวมทั้งพวกเราด้วยคือ 20 คน แขกที่เหลือนั้นจะถูกเปลี่ยนไปขึ้นเรือเหาะลำอื่น
“มีสถานที่แปลกๆ มากมายเลย”
เจนน่าพึมพำ
“ของเราเป็นดินแดนรกร้าง แต่ที่นี่มีสถานที่ที่พังทลาย มีไฟลุกไหม้ และมีน้ำท่วม นี่มันอะไรกันเนี่ย?”
“นี่ นายรู้ใช่ไหมว่าเราจะต้อวเจออะไร?”
เจนน่าตัวสั่นอยู่บนเตียงตาข่าย
เธอดูกลัวๆ กับการมองออกไปข้างนอก
ฉันเองก็รู้สึกเสียวแปลบลึกๆ ภายในร่างกาย
มันเป็นความรู้สึกของการก้าวกระโดดข้ามมิติ
"เดี๋ยวเธอก็จะรู้เองเมื่อถึงเวลา"
ฉันลุกขึ้นจากเตียง
ฉันมองผ่านหน้าต่างแคบๆ มองลงมาก็เห็นทิวทัศน์ที่คุ้นเคย ภูเขาไฟพ่นลาวาอย่างต่อเนื่อง เมฆที่มีแต่กำมะถันบดบังท้องฟ้า เกาะต่างๆ ลอยกระจายไปทั่ว มันเป็นสนามเดียวกับที่ฉันเคยเห็นตอนที่สร้างชั้นที่ 80 ของเนลม์ไฮมฟ์ขึ้นมาใหม่
[มิติ 1106 – เนลม์ไฮมฟ์]
ตอนนี้ฉันแน่ใจแล้ว
ฉันหยิบอาวุธที่วางพิงเสาขึ้นมา
[บี๊บ! แจ้งเตือนผู้โดยสาร เรือเหาะจะมาถึงที่หมายในไม่ช้า กรุณาออกมาบนดาดฟ้า]
เสียงของไลเดลดังก้อง
ฉันเปิดประตูที่นำไปสู่ทางเดิน
“อารอนอยู่ไหน?”
“เขาบอกว่าเขาอยู่ที่โกดังสำหรับการฝึก ฉันจะไปเรียกเขาเอง!”
เขาค่อนข้างขยันมากเลยแฮะ
ฉันส่ายหัวแล้วเดินออกไปที่ทางเดิน
ผู้โดยสารภายในเรือกำลังเคลื่อนตัวไปทางบันได พวกเขามีทุกเพศและเครื่องแต่งกายก็หลากหลาย แต่ทุกคนก็ล้วนแต่ถืออาวุธ ฉันรวมตัวเข้ากับฝูงชนและก้าวออกไปบนดาดฟ้า
“อย่าพึ่งพิงราวบันไดนะ! การออกไปนอกแนวป้องกันมันอันตราย!”
ท่ามกลางฝูงชนที่พลุกพล่าน ไลเดลตะโกนพร้อมกับโบกแท่งเรืองแสง
“เราจะถึงในอีกประมาณ 5 นาที อาจมีการสั่นสะเทือนในระหว่างกระบวนการเชื่อมต่อ ดังนั้นทุกคนโปรดจับราวที่อยู่ใกล้เคียงให้แน่น!”
“ฮาน ฉันพาเขามาแล้ว…หืม?”
ดวงตาของเจนน่าเบิกกว้าง
อารอนซึ่งอยู่ข้างๆ เธอก็มีปฏิกิริยาแบบเดียวกัน ทั้งสองจ้องมองไปรอบๆ อย่างว่างเปล่า
'สองคนนี้...'
ฉันหัวเราะเบาๆ
คนอื่นๆ อีกสองสามคนก็มีอาการที่คล้ายกัน
วังวนมิติหลายสิบแห่งกระจายอยู่บนท้องฟ้า
เรือเหาะขนาดใหญ่และขนาดเล็กกำลังบินอยู่ในบริเวณใกล้กับวังวนมิติ เมื่อนับคร่าวๆ คงมีอย่างน้อยสามสิบลำ
ซู้ม
วัตถุขนาดใหญ่แล่นผ่านถัดจากเรือเหาะที่เราโดยสารอยู่
ฉันไม่สามารถวัดขนาดของมันได้แน่ชัด แต่น่าจะสูงประมาณ 5,600 เมตร
เรือเหาะลำนี้มีขนาดใหญ่จนทำให้ลำอื่นๆ ดูเหมือนจุดเล็กๆ ไปเลย
“อะไรนะ… นี่มันอะไรกันเนี่ย?”
เจนน่าชี้ไปที่เรือเหาะข้างๆ เรา
สายตาของเราถูกปิดกั้นไปจนหมดสิ้นด้วยขนาดของเรือเหาะเบื้องหน้า
“มันคือ ซิกดรีฟา 01 มันเป็นเรือรบที่สามารถบรรทุกเรือเหาะรบได้ 37 ลำ เรือเหาะที่เห็นข้างๆ เป็นเรือคุ้มกันโดยเฉพาะ พวกเขาถูกเรียกว่า ทรูด 03 ทรูด 18…”
เรือเหาะขนาดเล็กถูกดูดเข้าไปในโรงเก็บเรือเหาะที่ด้านล่างของเรือรบ
'มันไม่ได้มีไว้ใช้เพื่อการต่อสู้'
โมเดลซิกดรีฟาได้ถูกยกเลิกให้ใช้ในการต่อสู้ตั้งแต่ชั้นที่ 60
ไลเดลอธิบายทีละเรื่องเกี่ยวกับเรือเหาะหลายสิบลำที่บินอยู่บนท้องฟ้า เจนน่าเอามือลูบผมสีแดงของเธอ
“ผมไม่เข้าใจคำพูดที่เธอพูดแม้แต่คำเดียว”
“ฉันเข้าใจนิดหน่อยนะ”
ไลเดลอธิบายเสร็จแล้วก็ยิ้มออกมา
วังวนแห่งมิติกำลังกลืนเรือเหาะเข้าไปข้างใน