บทที่ 169 : รอยแยกของมิติ (3-1)
บทที่ 169 : รอยแยกของมิติ (3-1)
[เปิดรอยแยกของมิติเสร็จแล้ว!]
['รอยแยกของมิติ' ถูกเพิ่มในเมนูการจัดการ]
['การจัดส่ง' ถูกเพิ่มในเมนูย่อย]
['การสำรวจ' ถูกเพิ่มในเมนูย่อย]
['กิจกรรม' ถูกเพิ่มในเมนูย่อย…]
[พิกัดมิติถูกกำหนดให้กับห้องรอ 'ทาวน์เนีย']
[พิกัดปัจจุบัน – 195.513.447.935]
[ส่วนที่ได้รับมอบหมายในห้องรอ 'ทาวน์เนีย']
[พื้นที่ที่ได้รับมอบหมาย – 95513]
[คำแนะนำ : คุณสามารถตรวจสอบแผนที่ใกล้เคียงได้ผ่านตัวเลือก 'รอยแยกของมิติ' ได้ภายในส่วนช่วยเหลือตรงรายละเอียดเพิ่มเติม!]
[คุณสามารถใช้ 'คาเฟ่รอยแยกของมิติ' ได้แล้ว!]
[ในคาเฟ่รอยแยกของมิติคุณสามารถโต้ตอบกับนายท่านคนอื่นๆ ได้เพื่อขอรายละเอียดเพิ่มเติม…]
[※แจ้งเตืออน!]
[เรื่องการคุ้มครองสำหรับผู้เริ่มต้น]
[จนกว่าบัญชีจะถึงเลเวล 40 (ชั้น 40) 'การป้องกันการเสียชีวิต' จะถูกนำมาใช้]
[ในกรณีที่มีการต่อสู้กับนายท่านคนอื่น แม้ว่าฮีโร่ของคุณจะตายพวกเขาก็จะไม่หายไป อย่างไรก็ตาม ฮีโร่ที่ฟื้นคืนมาจะได้รับประสบการณ์ระดับ ความสามารถ และทักษะที่ลดลงอย่างมาก โปรดจำไว้นะ!]
[คำแนะนำ : ฮีโร่ที่กู้คืนมาอาจจะไม่แข็งแกร่งเหมือนเมื่อก่อน ควรพิจารณาการสังเคราะห์หรือการแปลง…]
ฉันหันเหความสนใจจากข้อความต่างๆ
ฉันรู้ว่ามันจะพูดอะไร ไม่จำเป็นต้องอ่านมันเพิ่มเติมหรอก
ฉันเดินผ่านประตูที่เปิดอยู่
ข้างในมีลมเย็นพัดมาทักทายฉัน
หลังจากหยุดเดิน ฉันก็ตรวจสอบรอยแยกของมิติ
ความประทับใจแรกของฉันคือที่นี่ใหญ่โตมโหฬาร มันแตกต่างจากรอยแยกทรงกลมที่ฉันเคยเห็นมาก่อน เป็นห้องทั่วไปที่เป็นเส้นตรงยาวกว่า 100 เมตร เพดานก็สูงขึ้นเช่นกัน แทนที่จะเรียกว่าห้องทั่วไป มันเป็นเหมือนโกดังเก็บของมากกว่า
[นายท่าน เพื่อเปิดการใช้งานเนื้อหาภายนอกได้อย่างราบรื่น จำเป็นต้องมี 'เรือเหาะ'!]
[เรือเหาะประกอบด้วยสี่องค์ประกอบ : โครงร่าง เครื่องยนต์ แกนมิติ และพิมพ์เขียว คุณสามารถประกอบมันเพื่อสร้างเรือเหาะได้ นอกจากนี้เพื่อควบคุมเรือเหาะ จำเป็นต้องมีนักเวทย์]
'เรือเหาะ'
แม้ว่ารอยแยกมิติจะเปิดออก มันก็ไม่สามารถใช้งานได้อย่างถูกต้องหากไม่มี 'เรือเหาะ'
เนื่องจากไรก็ได้อยู่ที่ระดับ 20 ความยากในการประดิษฐ์และควบคุมเรือเหาะจึงเป็นเรื่องที่ท้าทาย หากจะใช้งานระบบนี้คงจำเป็นต้องมีระดับสูงขึ้นอีก
[มากับฉันสิ!]
[ยินดีต้อนรับสู่คาเฟ่รอยแยกของมิติ!]
นายท่านไรก็ได้เปิดรอยแยกมิติขึ้นมา
■ กระดานข่าวการจัดส่ง
วัตถุประสงค์เป็นไปตามที่คาดไว้
ทันทีที่นายท่านเข้าไปในคาเฟ่ เขาก็ตรงไปที่กระทู้และเริ่มค้นหาโพสต์ของโลกิ หลังจากนั้นไม่นาน ความคิดเห็นก็ถูกเพิ่มเข้าไปในโพสต์รับสมัครฮีโร่ของเนลฟ์ไฮม์
'ได้ผลไหมนะ?'
ฉันมองไปที่ทางตันของรอยแยกของมิติ
มันมีรัศมีประมาณ 10 เมตร มีแสงสีเทาหมุนวนเป็นเกลียวก่อตัวเป็นประตูมิติ เมื่อฉันพยายามสัมผัสมัน มันรู้สึกเหมือนมีกำแพงที่มองไม่เห็นกั้นมือของฉันไว้ ดูเหมือนว่าจะไม่สามารถใช้งาน
การสังเกตสิ้นสุดลงแล้ว
ฉันออกจากรอยแยกมิติแล้ว ประตูก็ปิดลงอย่างเงียบๆ
[※แจ้งเตือน!]
[คู่มือการอพยพสำหรับการบุกรุกของศัตรู!]
[นายท่านโปรดกำหนดเส้นทางอพยพเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการบุกรุก ฮีโร่ที่ไม่สามารถเข้าร่วมการต่อสู้ได้จะอพยพไปตามเส้นทางที่กำหนดเมื่อศัตรูบุกเข้ามา]
[คำแนะนำ: โปรดเลือกหอพักเป็นพื้นที่ที่ศัตรูไม่สามารถเข้าถึงได้สำหรับการบุกรุก]
ภาพตัดขวางของห้องรอปรากฏในแผงควบคุมของนายท่าน
การเปิดรอยแยกของมิติทำนั้นมีอะไรให้เตรียมตัวหลายอย่าง เขาคงจะยุ่งอยู่สักพัก ฉันเลื่อนแผงควบคุมให้พ้นสายตาและเข้าไปในสนามฝึก
เคล้ง! คริ๊ก คริ๊ก!
เสียงโลหะปะทะกัน
ภายในพื้นที่ซ้อม เวคิสและอารอนกำลังต่อสู้กันด้วยอาวุธของพวกเขา
“ทั้งสองกำลังสู้กันอยู่เหรอ? หาได้ยากแฮะ”
นอกเหนือจากพวกเขาทั้งสองแล้ว สนามฝึกซ้อมก็ยังว่างเปล่า
ฉันนั่งดูการต่อสู้
ผลลัพธ์ใช้เวลาไม่นาน ดาบของเวคิสแทงทะลุการป้องกันของอารอนและไปถึงคอของเขา
“ดูเหมือนว่าจะจบแล้วนะ”
สายตาของเวคิสจ้องมองไปนอกสนามฝึกซ้อม
เขาเห็นฉันแล้ว
"อะไรทำให้รุ่นพี่มาที่นี่ได้? ผมได้ยินมาว่ากำลังพักผ่อนนิ”
“ถึงฉันจะบอกให้พวกนายพักผ่อน แต่นายก็ยังมาฝึกอยู่เหมือนไม่ใช่หรือไงกัน?”
“การอยู่นิ่งๆ มันทำให้ผมรู้สึกคันไม้คันมือน่ะ”
เวคิสเช็ดเหงื่อด้วยผ้าขนหนูแล้วจิบน้ำ
“รุ่นพี่มาที่นี่เพื่อสอนบทเรียนให้ผมงั้นเหรอ?”
“ฉันไม่มีธุระอะไรกับนายสักหน่อย”
ฉันยิ้ม
เวคิสเดาะลิ้นของเขาเบาๆ
ฉันหันไปสนใจอารอนที่กำลังเดินออกจากสนามฝึกซ้อม
“อารอน”
“อ้าว ว่าไงครับพี่?”
ดูเหมือนเขาจะไม่รู้ว่าฉันมา
ฉันพยักหน้าและพูดว่า “ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย ตามฉันมา”
อารอนดูงุนงงแต่ก็ทำตามอย่างเชื่อฟัง
ฉันออกจากสนามฝึกกับอารอนแล้วมุ่งหน้ากลับไปที่หอพัก เมื่อฉันเปิดประตูห้องนั่งเล่นที่อยู่ข้างๆ ฉันก็ได้เห็นเหตุการณ์ที่ไม่คุ้นเคย
"เป็นไงล่ะ จบแล้ว!"
มือของเจนน่าวางม้าไว้บนกระดานหมากรุก
"โอ้ย…"
ใบหน้าของออลก้าเต็มไปด้วยความผิดหวัง
ฉันนั่งลงบนโซฟาข้างโต๊ะ
“ที่นี่ก็มีหมากรุกด้วยสินะ”
“ฮานรู้จักเกมนี้ด้วยเหรอ?”
เจนน่าถามขณะจัดชิ้นส่วนสีดำ
“ฉันกับออลไม่รู้จักมันเลย เราเล่นมันเพราะเบื่อ มีแต่ดูเหมือนมันจะมีคู่มืออยู่ด้วย เห็นว่ามันชื่อว่าหมากรุกแหละ”
“ไม่รู้จริงๆ เหรอ! โกหกหรือเปล่าเนี่ย? งั้นเธอช่วยอธิบายทีว่าทำไมถึงชนะรวดฉันสิบเกมได้?!”
“ฉันจะรู้ได้ยังไง ฉันอาศัยอยู่แค่ในป่านะเคยบอกไปแล้วนิ? นี้มันครั้งแรกของฉันเลย ว่าแต่นั่นอารอนอยู่ข้างหลังใช่ไหม…?”
เจนน่ามองอารอนขณะที่เธอพูด
“ฉันมีเรื่องจะพูดกับทั้งคู่ ที่นี่ดูเหมาะดี”
“แล้วฉันล่ะ? จะคุยกันกับแค่สองคนนั้นเหรอ?”
“ไม่ใช่ว่าเธอไม่ควรจะอยู่ที่นี่หรอกเหรอ? ดูเหมือนมันจะถึงเวลาวิจัยแล้วไม่ใช่หรือไง?”
“เอ่อ คือ...”
เหงื่อปรากฏบนหน้าผากของออลก้า
ฉันหัวเราะแล้วนั่งลงบนโซฟา
"ล้อเล่น ขอเวลาไม่นานหรอก”
"ก็ได้"
ออลก้าเดินออกไปอย่างรวดเร็ว
ขณะที่ฉันนั่งลงแบบสบายๆ อารอนก็นั่งข้างเจนน่า
"เกิดอะไรขึ้น? นายจะคุยอะไรกับพวกเราทั้งสองงั้นเหรอ?”
“เธอมีสัมภาระเท่าไร? พวกของใช้ส่วนตัว อย่างเช่นพัดหรือเสื้อผ้าแบบออลก้า”
“ฉันมีไม่อะไรเลยนอกจากอาวุธ”
“ผมก็ไม่มีอะไรมากเหมือนกัน”
“ถ้าอย่างนั้นก็ดี”
ฉันพูดต่อ
“ไปเตรียมตัวออกเดินทาง เราจะออกไปจากที่นี่”
