บทที่ 167 : รอยแยกมิติ (2-1)
บทที่ 167 : รอยแยกมิติ (2-1)
“เป็นเวลานานแล้วใช่ไหมที่เนลฟ์ไฮม์โพสต์อะไรแบบนี้ ขอฉันดูหน่อย…ห้าเดือนแล้วสินะ”
[ใช่แล้ว ห้าเดือนตามเวลาโลก!]
ไอเซลล์พับนิ้วเข้าหากัน และเผยสีหน้างุนงง
[แต่โลกิตัวจริงก็อยู่ที่นี่ไม่ใช่? แล้วใครเป็นคนโพสต์สิ่งนี้]
ฉันไตร่ตรองเรื่องนี้อย่างรอบคอบ
มีฮีโร่สองคนที่สามารถทำได้ คนแรกคือเซรีสซึ่งครองตำแหน่งฮีโร่สูงสุด และอันดับสองคือยูเน็ตที่เป็นฮีโร่อันดับที่สอง หลังจากพิจารณาว่าใครในพวกเขาจะทำเช่นนี้ได้ ในที่สุดฉันก็สรุปได้
“น่าจะเป็นยูเน็ต”
ทุกอย่างคงจะชัดเจนเองเมื่อฉันไปที่นั่นด้วยตัวเอง
สิ่งนี้ทำเพื่อรับฮีโร่จากห้องรออื่นๆ มาเพื่อฝึกฝนด้วยระบบเปิดมิติ มันเป็นวิธีการที่ฉันใช้เพื่อพัฒนาห้องรอของฉันเมื่อนานมาแล้ว สาเหตุเพราะสิ่งก่อสร้างในห้องรอไม่ว่าฉันจะมีอัญมณีมากแค่ไหนมันก็ไม่เพียงพอ ดังนั้นฉันจึงต้องนำผู้คนจากที่อื่นเข้ามา แลกกับอัญมณี แต่แน่นอนว่ามันมีเหตุผลอื่นอยู่ด้วยเช่นกัน
หลังจากรักษาเสถียรภาพของห้องรอแล้ว ฉันก็ปิดรับทันที
ฉันไม่คิดที่จะเปิดมันอีกครั้ง แต่อยู่ ๆมันกลับเปิดขึ้นอีกครั้งตอนนี้และมันดูจะเข้ากับสถานการณ์ปัจจุบันของฉันยิ่ง
[เราควรทำอย่างไรดีเหรอคะ?]
ไอเซลล์มองมาที่ฉันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความกังวล
“เราจะสมัคร”
[“จำนวนความคิดเห็นมีมากมายมหาศาลเลยนะ อัตราการแข่งขันเกิน 100 ต่อ 1 คิดว่านายท่านจะสมัครเหรอคะ? แถมราคา 500 อัญมณี มันเยอะมากเลยนะ]
“แล้วไรก็ได้ไม่ใช่ว่าเพิ่งเข้าร่วมแร็กนาโลกิเหรอ?”
ไอเซลล์ยักหน้า
“งั้นก็ตกลงตามนั้น”
การเข้าร่วมแฟนคาเฟ่ของเขาหมายความว่าเขารู้ตัวตนของฉันจากที่ฉันส่งเอกสารไป นอกจากนี้ไรก็ได้ยังทำตามกลยุทธ์ของฉันจนถึงตอนนี้ นั่นหมายความว่าเขาเชื่อฉันค่อนข้างมาก การควบคุมเขาคงไม่ใช่เรื่องยากสักเท่าไร
"เปิดหน้าต่าง แล้วมาเขียนอีเมลกันเถอะ”
[เข้าใจแล้ว]
ไอเซลล์นั่งลงบนเก้าอี้ หลับตาแล้วยกนิ้วชี้ไปที่ขมับ
[ฮ่าฮ่า! ได้เวลาพลังนางฟ้า!]
หน้าต่างปรากฏขึ้นตรงหน้า
“มันก็ไม่ต่างจากครั้งที่แล้วไม่ใช่เหรอ?”
[…]
ยังไงซะเราก็มีเวลาไม่มาก ฉันรีบเข้าอีเมลทันที
ไม่มีคำตอบจากไรก็ได้ ฉันคิดว่าเขาไม่มีอะไรจะพูดหรือไม่รู้จะตอบอะไรกลับมามากกว่า ฉันจึงกดปุ่มส่งหลังจากเขียนข้อความ
“มีสามสิ่งที่เราต้องสื่อให้เขารู้”
สิ่งแรกคือการเปิดรอยแยกของมิติและบอกให้ไปแสดงความคิดเห็นในโพสต์ของเนลฟ์ไฮม์ที่รับสมัครคนฝึกเข้ามาฝึกในห้องรอ ไม่สำคัญหรอกว่าอัตราการแข่งขันจะเป็น 100 ต่อ 1 หรือ 1,000 ต่อ 1 ความคิดเห็นมันจะถูกเก็บไว้เป็นความลับอยู่ดี มันคงมีเพียงผู้เขียนกระทู้เท่านั้นที่มองเห็นได้ ดังนั้นฉันจะเขียนบางสิ่งที่นั่นซึ่งมีเพียงฮีโร่ของเนลฟ์ไฮม์เท่านั้นที่จะรู้ได้ทันที
“เสร็จแล้ว”
สองข้อความเกี่ยวกับการเล่นเกมปัจจุบันของไรก็ได้
คำแนะนำนั้นง่ายดาย
“จงทำการสุ่มแบบชำระเงินซะ”
เป็นการดีที่จะเลี้ยงดูฮีโร่ที่มีระดับต่ำให้เก่งขึ้น แม้ว่าจะไม่มีฉันเราก็ยังมีฮีโร่ที่มีพรสวรรค์เช่น เจนน่า เวคิส และ เนเรสซ่า ทว่าการพึ่งพาพวกนั้นเพียงอย่างเดียวคงเป็นเรื่องโง่เขลา ฮีโร่อันดับต่ำนั้นมีศักยภาพก็จริง แต่มันอ่อนแอมากเมื่อเปรียบเทียบกับฮีโร่อันดับสูงกว่า นั่นเป็นเรื่องจริงที่เห็นได้ชัดเจน
อีกหนึ่งสิ่งสุดท้าย
นั่นคือการพัฒนาฮีโร่ที่มีอันดับต่ำกว่าจะได้ผลก็ต่อเมื่อมีระบบที่เหมาะสมเท่านั้น การโยนพวกเขาลงสนามฝึกซ้อมโดยไม่มีแผนไม่ใช่หนทางที่ดีนัก เราในตอนนี้ยังต้องการพลังของฮีโร่ที่มีระดับสูงอยู่
จากการวิเคราะห์บนชั้นที่ 20 ฉันสรุปได้ว่าการมีฮีโร่ขั้นสูงผสมกันในปาร์ตี้ที่สองและปาร์ตี้ที่สามจะทำให้ทุกอย่างง่ายขึ้นมาก
ข้อความสุดท้ายเป็นเรื่องที่สำคัญที่สุด
“อย่าสุ่มสี่สุ่มห้าเชื่อกลยุทธ์ของฉัน”
ไรก็ได้จำเป็นต้องปรับเปลี่ยนการทำงานในห้องรอตามสถานการณ์ คงถึงเวลาที่เขาต้องตัดสินอะไรด้วยตัวเองแทนที่จะเอาแต่พึ่งพากลยุทธ์ของฉัน แม้ว่าการใช้พวกมันเป็นข้อมูลอ้างอิงก็เป็นเรื่องที่ดี แต่การเอาแต่เชื่อมันมากเกินไปจะเป็นอุปสรรคต่อการเติบโตของเขาเอง ฉันเขียนสิ่งนี้ลงไปที่ด้านล่างสุด
"ส่งแล้ว"
เมื่อฉันแตะปุ่มส่งข้อความ และก็ปรากฏข้อความแจ้งว่าส่งอีเมลแล้ว
ฉันกดปุ่ม X แล้วออกทันที
"เสร็จแล้ว ปิดมันได้เลย”
หน้าต่างก็หายไป
ไอเซลล์เช็ดเหงื่อออกจากหน้าผากของเธอ
[เสร็จแล้วเหรอคะ? เราสามารถทำได้มากกว่านี้อีกสักหน่อยนะคะ]
ดูเหมือนเธอจะรู้สึกกระตือรือร้นมากในตอนนี้ แม้ว่าจะเหนื่อยมากก็ตาม
“ที่เหลือเธอเอาไปใช้ท่องเว็บเถอะ”
[ได้เหรอคะ?!]
ไอเซลล์บินเข้ามาหาฉันอย่างตื่นเต้น
ฉันลุกขึ้นจากเก้าอี้
มีบางอย่างที่ฉันต้องรู้
ฉันอยากรู้เรื่องร่างกายของฉันบนโลก มันถูกทำลายหรือว่าฉันกลายเป็นโคม่านอนอยู่ในโรงพยาบาล? ฉันต้องการติดต่อนายท่านคนอื่นๆ ที่รู้จักกับฉันผ่านเนลฟ์ไฮม์
'แต่ฉันรอได้'
ฉันตัดสินใจทำเรื่องเหล่านั้นเมื่อเรามีรากฐานที่มั่นคงแล้ว
เมื่อถึงเวลานั้น การใช้อินเทอร์เน็ตระยะยาวน่าจะเป็นไปได้ ฉันผลักไอเซลล์ที่พยายามจะเกาะฉันแล้วดันเธอออกจากห้องไป แม้ว่าจะมีช่วงพักหลังจากที่เพิ่งจัดการชั้นที่ 20 แต่ฉันก็ไม่สามารถผ่อนคลายได้
ฉันไปที่จัตุรัสชั้น 2
หลังจากใช้เวลาอยู่ที่นั่นอยู่นาน อีดิสก็ออกมาจากห้องเก็บของ
อีดิสที่เห็นฉัน เธอหรี่ตาลงอย่างเหนื่อยล้า
“มากับฉันสักครู่สิ”
ฉันพูดกับเธอ
อีดิสพยักหน้าแล้วเดินตามฉันมา
เราเข้าไปในห้องอาหารและนั่งที่โต๊ะตรงมุมที่ไม่มีใครสนใจ
“เธอได้นอนหลับบ้างหรือยัง?”
"ก็นอนบ้างแล้ว…"
ดวงตาของเธอค่อนข้างบวม
อีดิสถอนหายใจลึกโดยไม่พูดต่ออะไรสักคำ
'เธอก็คงเครียดเหมือนกัน'
มีสาเหตุที่เป็นไปได้สามประการ ประการแรกคือมีผู้เสียชีวิต 2 รายในปาร์ตี้ของเธอ ประการที่สองคือความล้มเหลวในการปกป้องแท่นบูชา ด้วยบุคลิกของอีดิส เธอก็คงรู้สึกโทษตัวเอง ประการที่สามคือ...
'ระดับความยากที่บ้าคลั่ง'
ฉันยิ้มเบาๆ เหมือนปลอบใจเธอ
