ตอนที่ 246 ขโมยตัวตน 1(อ่านฟรี)

ตอนที่ 246 ขโมยตัวตน 1

“นี่...นี่มันอะไรกัน” วูกไม่เข้าใจ เลขาคนสนิทของวูกที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ก็งุนงงไม่ต่างกัน

“มอนสเตอร์” เลขาคิดได้แค่นั้น แต่ด้วยความสัญชาตญาณของตัวเอง เขาเลือกจะถอยหลังวิ่งหนี

คามิลลุกออกมาและเดินมาจัดการกับเลขาคนสนิทของวูกที่พยายามจะเปิดประตูยานออกไป แต่ว่าก็เปิดไม่ได้

“ไม่นะ ไม่จะทำผมทำไม ผมแค่ผู้ช่วยเท่านั้น ไม่ ๆ อ๊ากก!!!”

เสียงร้องโหยหวนดังมา ก่อนที่คามิลจะเดินกลับมาพร้อมกับหน้าเปื้อนเลือดอีกอันหนึ่ง หลังจากได้เลือดมาแล้วคามิลก็ป้ายมันที่หน้ากากพรายไม้ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นชายคนนั้นด้วย

วูกเข้าใจได้ทันทีว่านี่เป็นผลมาจากอุปกรณ์พิเศษ แม้ไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่ว่านั้นไม่ใช่สิ่งที่ต้องสนใจ ชีวิตของเขาตกอยู่ในมือของทั้งสองคนนี้แล้ว

แถมวูกก็ไม่มั่นใจด้วยว่าจะสู้กับทั้งสองคนได้ ลำพังแค่คอที่คว้าจับคอของลุคข้างนี้ มันก็เหมือนกับเหล็กคีบที่แข็งแกร่งไม่ว่าจะดิ้นยังไงก็ไม่อาจจะหลุดออกมาได้

วูกอยู่ในระดับ B มานานหลายปี แต่ว่าก็ด้วยตำแหน่งของผู้อำนวยการสำนักงานเหนือมนุษย์ของเมืองหลวงเซนบีซ่าทำให้เขาไม่ได้ต่อสู้จริงมานานแล้ว ความสามารถในการต่อสู้จึงอ่อนแอมากกว่าที่เป็นมาก

ไม่อย่างนั้นวูกคงไม่เลือกที่จะหนีแทนที่สู้

เมื่อความกลัวตายเกิดขึ้น วูกก็ยอมจะทำทุกสิ่งเพื่อแลกกับชีวิต

“ฉันยอมแล้ว ปล่อยฉันไปเถอะ ไม่ว่าแกต้องการอะไรฉันจะยอมให้ทุกอย่าง”

ลุคที่อยู่ในร่างของวูกจ้องมองไปที่วูก ก่อนจะกล่าว “แกขายพวกเราอย่างนั้นเหรอ”

“ไม่...”

“อย่าโกหก!” ลุคตะคอกเสียงดังและบีบมือแรงขึ้น

“อัก!” วูกดิ้นมาด้วยความทรมาน จากตอนแรกที่โกรธ ตอนนี้หวาดกลัวจนถึงจิตวิญญาณอย่างแท้จริง เพราะจากแรงบีบวูกเชื่อว่าลุคตั้งใจที่จะฆ่าเขาจริง ๆ

“ใช...ใช่” วูกพยายามตอบด้วยเสียงที่อู้อี้

“เอาหินพลังงานระดับ A ทั้งหมดออกมา” ลุคขู่บังคับอย่างเต็มที่ แม้ว่าเขาจะร่ำรวย แต่ก็ไม่ติดถ้าจะได้หินพลังงานมาเพิ่ม

วูกรีบทำตาม เพราะยิ่งช้ามือของลุคก็ยิ่งบีบเข้ามาแน่นขึ้น ถ้าช้าวูกกลัวว่าขอของเขาจะแหลกคามือของลุคไปซะก่อน

หินพลังงานระดับ A หลายสิบก้อนที่ซุกไว้ในตัวออกมา ซึ่งทำให้ลุคต้องใจเต้นผิดจังหวะเล็กน้อยกับจำนวนมากของมัน

‘สมแล้วที่เป็นผู้อำนวยการสำนักงานเหนือมนุษย์ของเมืองหลวงของรัฐ’ ลุคกล่าวในใจ แต่ใบหน้าก็ไม่แสดงสีหน้าใด ๆ ออกมา

หินพลังงานพวกนี้เป็นของที่ถูกพกติดตัวไว้ เนื่องจากว่าตามปกติแล้วช่องเก็บของในแหวนเครือข่ายไกอาไม่สามารถใช้งานได้โดยทั่วไป ทำให้หลายคนเลือกจะพกพวกมันไว้กับตัว เพื่อใช้ในกรณีฉุกเฉิน

เช่นสถานการณ์หลบหนีแบบนี้ด้วย

ส่วนของในแหวนถ้าอยากเอาออกมันต้องไปที่ห้องจำลองถึงจะเปิดใช้งานได้ ลุคไม่มีเวลาไปสนใจพวกมัน

“ฉันให้แกไปหมดแล้ว แกก็ได้แก้แค้นแล้ว ปล่อยฉันไปได้หรือยัง” วูกพยายามร้องขออีกครั้ง

“เอายืนขึ้นเถอะ ด้านล่างวุ่นวายแล้ว” ลุคกล่าวกับคามิลที่อยู่ในร่างของเลขาคนสนิทของวูก

ด้านนอกสถานการณ์ค่อนข้างวุ่นวายและเริ่มมีแกะปีศาจปีนข้ามาจนถึงดาดฟ้าแล้ว ระบบป้องกันอาคารเองก็ล้มลงแล้วด้วย อีกไม่นานที่นี่ก็จะไม่เหลืออะไรนอกจากแกะปีศาจที่บ้าคลั่งในเลือดเนื้อของเหนือมนุษย์เท่านั้น

“แกจะปล่อยฉันได้หรือยัง ฉันมอบทุกอย่างให้แกไปแล้ว” วูกที่เห็นว่าลุคยังไม่ปล่อยตัวเองก็ทวงถามขึ้นมา

“ปล่อยเหรอ หลังจากหักหลังฉันเนี่ยนะแล้วยังคิดว่าฉันจะปล่อยแกไป ฝันกลางวันอยู่หรือไง” ลุคแสยะยิ้มมุมปาก ก่อนจะเดินไปที่ท้ายยานเหาะพร้อมกับลากคอของวูกไปด้วย

“บัดซบแกคิดจะทำอะไร” วูกพยายามดิ้นไปมาอีกครั้ง

คราวนี้ลุคต่อยเข้าที่หน้าแกของวูกหลายสิบครั้งด้วยพละกำลังที่แม้แต่ระดับ B ยังต้องบาดเจ็บ กระดูกซี่โครงของวูกหักหลายแห่งส่งผลให้เลือดไหลทะลักออกมาจากปากและบาดแผล

ปัง!

ลุคโยนวูกไปกระแทกกับผนังของยานเหาะจนตัวของวูกกระแทกกับผนังเสียงดังฟังชัด

“นั้นแค่ดอกเบี้ย แต่หลังจากนี้คือต้น” ลุคกดปุ่มเปิดประตูท้ายยาน ซึ่งเป็นประตูที่ใช้ขนของ พอประตูเปิดออกก็เผยให้เห็นพื้นดาดฟ้าของที่อยู่ด้านล่างและเต็มไปด้วยฝูงแกะปีศาจหลายพันตัวที่พยายามปีนป่ายกันเองขึ้นมาคว้ายานเหาะ

บานเหาะบินขึ้นจากพื้นลอยอยู่เหนืออาคารด้านล่างก็เต็มไปด้วยฝูงแกะปีศาจ ตอนนั้นศพของเลขาคนสนิทที่นอนตายจากการโดนดาบแทงในครั้งเดียวค่อย ๆ กลิ้งตกลงไปตามแรงลม

พอศพตกลงไปที่ดาดฟ้า ศพก็โดนฝูงแกะปีศาจขย้ำฉีกกินหายไปในพริบตา

วูกมองดูภาพนั้นด้วยความหวาดกลัว ต่อให้เขาเป็นระดับ B ถ้าตกลงไปก็ยากจะรอดได้

“แก...ฉันคือผู้อำนวยการสำนักงานเหนือมนุษย์นะเว้ย แกฆ่าฉันไม่ได้”

ลุคเดินเข้าไปหาวูกทีละก้าว ๆ ขณะที่อีกฝ่ายพูดพร่ำไม่หยุด ก่อนที่เขาจะจับเข้าที่คอของวูกและยกอีกฝ่ายขึ้นมา

“ไม่แล้ว แกไม่ใช่ผู้อำนวยการวูกอีกแล้ว แต่เป็นฉันต่างหาก” กล่าวจบลุคในร่างของวูกก็กระชากแขนข้างที่สวมแหวนเครือข่ายไกอาของวูกออกก่อนที่จะโยนอีกฝ่ายออกไปจากยานเหาะ

ในวินาทีสุดท้ายนี้วูกไม่ทันได้ร้องด้วยซ้ำเพราะตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น ทุกอย่างเหมือนกับภาพช้าที่ได้แต่มองดูตัวเองอีกคนพร้อมกับยานเหาะบินจากไปส่วนตัวเองนั้นตกลงไปที่ดาดฟ้าก่อนจะพบกับคมเขี้ยวของฝูงแกะปีศาจที่บ้าคลั่งและกระหายเลือดรุมกินทั้งเป็น

...

ลุคในร่างวูกมองดูวูกตัวจริงโดนกิน จากนั้นก็หันหน้ากลับโยนแขนข้างนั้นที่มีแหวนเครือข่ายไกอาไว้บนยานและปิดประตูยาน ที่ลุคทำแบบนี้ก็เพราะแหวนสามารถติดตามตัวตนได้

ถ้าวูกไม่ได้มาด้วยมันอาจจะเกิดข้อสงสัยได้

ยานถูกขับออกไป โดยมีคามิลและลุคเป็นคนขับยาน

“นายขับยานแบบนี้เป็นด้วยเหรอ จริงสิฉันลืมไปเลยว่านายมียานเหาะขนาดเล็กอยู่ลำหนึ่ง” คามิลกล่าวถาม

“ก็ประมาณนั้น” ลุคตอบไปอย่างรวบรัด อันที่จริงแล้วเทคโนโลยียานเหาะของโลกนี้ก็ไม่ได้ก้าวหน้าเท่ากับของมนุษย์สามตาด้วยซ้ำ

ลุคเคยขับยานไรเดอร์มาก่อนและเคยเห็นระบบยานรบของเผ่ามนุษย์สามตามาแล้ว แค่ยานเหาะพวกนี้ก็ไม่ยากสำหรับเขา

“เราจะไปที่เมืองไหน”

“ไปเมืองนิสเวน” ลุคตอบและใส่พิกัดลงไปในทันที

ยานเหาะมุ่งหน้าออกจากเมืองเซนบีซ่าที่กำลังลุกเป็นไฟพร้อมกับคลื่นทะเลของผู้คนและเครื่องบินที่บินออกจากเมืองที่กำลังล่มสลายแห่งนี้ไป

...

เมืองนิสเวนขึ้นชื่อว่าเป็นเมืองแห่งน้ำ เพราะพื้นที่ส่วนใหญ่ประกอบไปด้วยน้ำ เนื่องจากนี่คือเมืองที่เหมือนกับเกาะ มันตั้งอยู่กลางทะเลเป็นเส้นทางการขนส่งทางน้ำที่สำคัญของโลก แถมยังเชื่อมต่อภูมิภาคของหลาย ๆ รัฐที่จะเดินทางไปยังเมืองหลวงของสหพันธรัฐด้วย

แน่นอนว่าการจะไปยังประตูมิติโลกสมบูรณ์แห่งที่ 2 ก็ต้องผ่านเส้นทางนี้ด้วย

“อีก 5,000 กิโลเมตรจะถึงเมืองนิสเวน” คามิลบอกกับลุค

“อืม” ลุคพยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะลุกขึ้นและเตรียมออกไปจากยาน

“จะระเบิดมันจริง ๆ เหรอ”

“แน่นอน”

“น่าเสียดาย” คามิลกล่าวออกมาอย่างเสียดาย

ยานเหาะเป็นสิ่งที่หายากมากในสหพันธรัฐ แต่ลุคกลับจะระเบิดมันทิ้งซะอย่างนั้น แน่นอนว่าต่อให้เสียดาย แต่คามิลก็ยังทำตามที่ลุคต้องการ เธอกดปุ่มทำลายตัวเองของยานอยู่ดี

ทั้งสองคนกางปีกปีศาจบินออกมาจากยานและมองไปที่ยานเหาะที่บินอยู่ใต้เท้าของพวกเขา

ยานเหาะค่อย ๆ ดิ่งลงไปที่ทะเล ก่อนจะจมหายไป แต่ไม่นานหลังจากนั้นก็ตามมาด้วยเสียงดังสนั่นหวั่นไหวพร้อมกับคลื่นระเบิดจากใต้น้ำปะทุขึ้นมาอย่างรุนแรงสูงกว่า 50 เมตร

ถึงมันจะรุนแรง แต่ก็ไม่มากเท่ากับการที่ระเบิดบนอากาศ นี่คือเหตุผลที่ลุคเลือกจะเดินทางมาเส้นทางนี้ด้วย เพราะเขาต้องการทำลายร่องรอยของยานเหาะลำนี้ให้หายไป

และต่อให้จะมีใครค้นพบอะไร ก็คงจะอีกนาน เพราะพวกเขาจะต้องไปกู้ทุกสิ่งที่อาจจะหลงเหลืออยู่ในมหาสมุทรเท่านั้น

ทั้งสองเดินทางต่อไปที่เมืองนิสเวน ก่อนจะบนลงนอกเมืองและใช้การเดินเท้าเข้าไปแทน ตอนนี้พวกเขาทั้งสองคนก็เป็นเหมือนกับชายแปลกหน้าสองคนเท่านั้น

ลุคไม่ได้ตรงไปที่สถานีหรือเข้าไปในเมือง แต่เลือกจะไปยังถนนที่มืดสนิทและเปลี่ยวสักเส้นหนึ่งพร้อมกับถือของอย่างหินพลังงานเดินไปมาด้วย

“ดูเหมือนจะมีปลามาติดกับดักจริง ๆ” คามิลกล่าวขึ้นมา

“แน่นอน ใครบ้างที่ไม่โลภ” ลุคกล่าวพร้อมกับมือที่ถือสร้อยทองที่แอบเอามาจากร้านขายทองในเมืองเซนบีซ่า ลุคเตรียมมันไว้จำนวนหนึ่ง เพราะรู้ว่าจะต้องใช้มันในการตกปลา

ปลาที่ว่านั้นก็คือนักเลงที่กำลังตามพวกเขาอยู่นี้

ส่วนที่ว่าทำไมต้องเป็นทอง อย่างแรกโลกในยุคนี้ไม่ใช้เงินสดดังนั้นสิ่งที่ดึงดูดใจได้ดีคือเครื่องประดับราคาแพงและทองก็ตรงกับเงื่อนไขนี้พอดี

ตอนนั้นเองด้านหน้าก็มีกลุ่มคนปรากฏตัวขึ้นมาขวางพวกเขาเอาไว้ มีอยู่ด้วยกัน 3 คนและด้านหลังอีก 2 คน

“รวมแล้ว 5 คนพอดี” ลุคกล่าวพึมพำ

“มีผู้หญิงด้วยคนหนึ่ง ฉันขอแล้วกัน” คามิลกล่าวขึ้นมา

“ตามสบายเลย” ลุคตอบเธอ เพราะเขาไม่มีรสนิยมมาแปลงร่างเป็นผู้หญิงอยู่แล้ว

“เฮ้ย! ไอ้แก่พูดอะไรกันวะ ส่งทองและของมีค่ามาซะไม่อย่างนั้นพวกแกได้ตายแน่นอน” หนึ่งในพวกนั้นตะโกนบอกกับลุคด้วยท่าทางนักเลง

คำแรกไอ้แก่แน่นอนว่าหมายถึงร่างที่ลุคเป็นอยู่ในตอนนี้ ถึงร่างของวูกจะไม่หนุ่ม แต่ก็ไม่ถึงกับแก่มากนัก แน่นอนว่าลุคไม่สนใจอยู่แล้ว เพราะนี่เป็นแค่การปลอมตัวเท่านั้น

“นี่นะเหรอ” ลุคยกสร้อยทองในมือขึ้นมา ก่อนจะกล่าวต่อว่า “อยากได้ก็เอาไปสิ”

ลุคสะบัดมือเบา ๆ สร้อยเส้นนั้นก็พุ่งออกไปด้วยความเร็วราวกับกระสุนตัดทะลุเข้ากลางหน้าผากของชายที่พูดคนนั้นในทันที

ตุบ!

ร่างของชายคนนั้นล้มลง แต่ว่าสหายที่เหลือกลับยืนแข็งค้างด้วยความตกใจ ค่อย ๆ หันกลับไปมองเพื่อที่ตายไปแล้วของตัวเองอย่างไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น

“เหนือมนุษย์!”

พวกนั้นพูดออกมาด้วยคำเดียวก่อนที่ภาพทุกอย่างจะหายไป

ซากทั้งหมดถูกน้ำยาหลอมละลายศพจัดการจนเกลี้ยงเหลือแต่เพียงชายหญิงคู่หนึ่งที่เดินออกมาจากซอยมืด ๆ แห่งนั้น