ตอนที่ 1 รหัสแดง สูงสุด!!

เสียงคำรามแสบแก้วหูก็ได้เข้ามาในหูของซูเฉินซึ่งมันทำให้เขารู้สึกไม่สบายตัวมากๆ

“เวรเอ้ย ใครแม่งดูหนังสงครามตอนเช้าตรู่อย่างนี้วะเนี่ย? มึงควรเอาเวลาไปดูหนังรักโรแมนติคสิมันถึงจะถูก”ซูเฉืนก็ลืมตาขึ้นอย่างสะลืมสะลือ

สิ่งแรกที่เขาได้เห็นคือห้องอันคุ้นเคยของเขาที่ดูจำเจราวกับเขาได้มองดูมันผ่านมาหลายทศวรรษไม่สิ ศตวรรษเลยก็ว่า…ใช่ก็บ้าแล้ว!!

“นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย? ทำไมห้องของฉันเป็นแบบนี้?”ซูเฉินก็ตกตกตะลึง

ประโยคที่ว่า ‘ผ่านมาหลายทศวรรษ’นั้นไม่ใช่แค่คำลอยๆแต่มันเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นจริงๆตรงหน้าซูเฉิน ห้องของเขาในตอนนี้มันดูราวกับผ่านไปนานหลายปีโดยที่ผนังห้องลอกหลุดออกซึ่งเผยให้เห็นก้อนอิฐที่อยู่เบื้องหลัง ส่วนโต๊ะที่อยู่ข้างเตียงนั้นก็ดูโทรมมากราวกับจะพังลงหากโดนแตะ

และที่สำคัญกว่านั้นคือ เขานั้นรู้สึกว่าเตียงที่เขานั่งอยู่นั้นกำลังจะพังลง

แกรก! ปั้ง!!

ฝุ่นก็ได้ฟุ้งกระจายขึ้นมาทำให้ซูเฉินสำลักฝุ่น เขานั้นก็ไอออกมาสักพักแล้วลุกขึ้นจากเตียงไม้และมองห้องอันคุ้นเคยแต่กลับดูแปลกตาขึ้นมา เขานั้นไม่รู้เลยว่ามันเกิดอะไรขึ้นกัน

เอ๊ะ เมื่อคืนเขาแค่ไปกินเนื้อย่างกับเพื่อนๆแล้วกลับบ้านมานอนไม่ใช่หรอ? นี่มีใครจะบอกเขาได้บ้างว่าทำไมเมื่อเขาตื่นขึ้น ห้องของเขากลับกลายเป็นแบบนี้?

นี่เขานอนหลับไปหลายร้อยปีเลยหรอ?

แล้วทันใดนั้นก็ได้เกิดเสียงระเบิดขึ้นไม่ไกลจากที่เขาอยู่ ซึ่งมันเสียงดังมากจนทำให้ซูเฉินกลัวมากจนแทบฉี่เล็ด ด้านนอกมันเกิดเชี่ยอะไรเนี่ย สงครามงั้นหรอ?

ซูเฉินนั้นก็เดินออกไปมองนอกหน้าต่าง สิ่งแรกที่เขาได้เห็นนั้น เขาคิดว่าเขาเห็นอะสักอย่าง

“เชี่ยไรเนี่ย นี่มันเมืองที่ฉันอาศัยอยู่จริงๆหรอ?”

ซูเฉินนั้นก็ไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ตัวเองเห็นขึ้นมา เมื่อก่อ ตอนที่เขามองออกไปนอกหน้าต่าง เขานั้นก็มักจะได้เห็นฝูงชนคับคั่งที่เดินผ่านไปผ่านมา แต่ตอนนี้ สิ่งที่เขานั้นก็คือถนนอันทรุดโทรมราวกับโดนระเบิดลงหลายรอบและรอบด้านก็เต็มไปด้วยซากปรักหักพัง

และนี่เขาก็ยังได้ยินเสียงปืนด้วย!!

ซูเฉินที่แตกตื่นนั้นก็ก้มตัวลง  เขานั้นพึ่งจะตื่นมาแบบงงๆแต่โลกกลับเปลี่ยนไปจนเขาแทบไม่รู้จัก แล้วเขาจะใจเย็นอยู่ได้ไง?

ทันใดนั้น ก็ได้มีเสียงดังขึ้นมาในหัวของเขา “นายท่าน ระบบเร้ดอะเริ้ท(*) พร้อมให้บริการแล้วค่ะ”

*= Red Alert System

“ว่าไงนะระบบเร้ดอะเริ้ท?”ซูเฉินนั้นก็งงไปทันที ซึ่งเขาก็ใช้เวลาอยู่หลายนาทีกว่าจะได้สติ

เขานั้นไม่รู้จักระบบอะไรนี่เท่าไหร่ เขานั้นไม่เคยอ่านนิยายแนวพวกนั้นแถมยังไม่รู้เรื่องเร้ดอะเริ้ทที่เคยเป็นเกมส์ยอดนิยมนี้ด้วยเลย

เขานั้นรู้สึกตื่นเต้นมาก เขานั้นไม่คาดคิดว่าเขาจะได้รับระบบอะไรแบบนี้ในวันแรก

หลังจากเขาสงบใจได้ สิ่งแรกที่ซูเฉินอยากรู้นั้นก็คือสถานการณ์ในปัจจุบันของเขา “นี่ระบบ รู้ใหมว่าฉันมาอยู่นี่ได้ไง แล้วมันเกิดอะไรขึ้นข้างนอกัน?”

“สถานีที่ที่โฮสต์อยู่นั้นก็คือตำแหน่งที่อยู่ดั้งเดิมของโฮสต์ในต่างโลก  ส่วนเหตุการณ์ข้างนอกนั้นเกิดจากพลังงานอันมหาศาลเมื่อระบบได้ผูกมัดกับโฮสต์เพื่อพาโฮสต์มายังโ,กนี้ ส่วนการพัฒนาของโลกนั้นนั้นมีความคล้ายคลึงกับโลกเดิมของโฮสต์ แต่ในโลก 0 AD สัตว์และพืชพันธ์ต่างๆนั้นล้วนกลายพันธุ์และเข้าโจมตีใส่มนุษย์ ในตอนแรก มนุษย์นั้นพึ่งพาอาวุธจำนวนมากในการต่อต้านพวกมันแต่ยิ่งเวลาผ่านไป สัตว์กลายพันธุ์พวกนี้กลับแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆจนอาวุธธรรมดาไม่อาจจะทำอันตรายมันได้เลย และในปัจจุบัน มนุษย์นั้นอยู่ในฝ่ายเสียเปรียบ”

“มันไม่น่าจะเป็นแบบนั้นนะ ถ้าหากว่าโลกนี้เหมือนกับโลกเดิมหล่ะก็ โลกนี้มันก็ต้องมีอาวุธนิวเคลียร์ไม่ใช่หรือไงกัน?”ซูเฉินนั้นไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้รู้เลย

“การพัฒนาของโลกนี้เป็นแบบโลกของโฮสต์ แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าจะมีสิ่งแบบเดียวกันอยู่ในโลกนี้  ในโลกนี้มันไม่มีอาวุธนิวเคลียร์อยู่เลย”

ซูเฉินนั้นก็เงียบลงแล้วครุ่นคิดเกี่ยวมนุษย์ในโลกนี้ หากไม่มีอาวุธนิวเคลียร์ แล้วคนบนโลกนี้จัดการกับสัตว์กลายพันธ์ยังไงกัน?

ซูเฉืนนั้นจำได้ว่าในเกมส์เร้ดอะเริ้ทนั้นมีอาวุธพิเศษที่ทรงพลังอยู่มากมาย และแค่หนึ่งในอาวุธพวกนั้นชิ้นเดียวก็สามารถทำให้โลกใบนี้สั่นสะท้านขึ้นมาได้เลย โดยเฉพาะกับเครื่องควบคุมอากาศสุดโปรดของเขาที่สามารถฆ่าศัตรูภายในระยะหลายร้อยไมล์

“นี่ระบบ แล้วรถ MCV(รถก่อฐานทัพ)ของฉันหล่ะ?”ซูเฉินนั้นก็หันไปมองรอบๆซึ่งเขานั้นไม่พบรถก่อฐานของเขาเลย หากไม่มีรถก่อฐานของเขา แล้วเขาจะสร้างเครื่องควบคุมอากาศได้ไงกัน?

“เนื่องจากตำแหน่งอันไม่เหมาะสมของโฮสต์ ทางระบบจึงแนะนำให้โฮสต์เลือกที่พื้นที่ซ่อนเร้นเพื่อปล่อยรถก่อฐาน ตามกฏของระบบแล้ว การคุ้มครองโฮสต์นั้นเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดในสถานการณ์อันตรายแบบนี้ เงื่อนไขการปล่อยรถก่อฐานและป้อมปราการของโฮสต์นั้นถูกปิดกั้นชั่วคราว ส่วนการสร้างทหารนั้นสามารถสร้างได้โดยตรง โฮสต์ในตอนนี้นั้นมีพลังงานเริ่มต้นอยู่ที่ 1,000 หน่วย  ส่วนทหารแต่ละนายจะใช้พลังงาน 100 หน่วยในการสร้าง  โฮสต์ต้องการสร้างทหารกี่นาย?”

“ทหารนั้นใช้เวลาหนึ่งนาทีในการสร้าง คำนวณจากสถานการณ์ของโฮสต์ในปัจจุบัน หากเพิ่มพลังงานเข้าไปอีก 10 หน่วยจะสามรถลดเวลาในการสร้างได้ ดังนั้นแล้ว โฮสต์สามารถสร้างทหารได้ทั้งหมด 9 นาย”

ทันทีที่ระบบกล่าวเสร็จ ทหาร 9 นายก็ได้ปรากฏขึ้นตรงหน้าของซูเฉิน ทหารทั้งหมดนั้นแต่งกายเครื่องแบบทหารที่ซูเฉินไม่เคยเห็นมาก่อน แต่ละนายนั้นก็ถือปิด AK-47 ห้อยปืนดีเซิร์ทอีเกิ้ลกับกระเป๋าขนาดเล็ดซึ่งเต็มไปด้วยกระสุนและอาหารไว้ที่เอวซึ่งเป็นสิ่งที่ซูเฉินนั้นเคยเห็นแค่ในภาพบนอินเทอร์เน็ตเท่านั้น แถมพวกนี้ยังมีมีดสั้นเสียบไว้ที่กระเป๋าบริเวณขา มองดูแล้วแต่ละคนดูแข็งแกร่งพอตัว

“ทำความเคารพผู้บัญชาการครับ!!”ทหารทั้ง 9 นายก็ตะโกนเสียงดังก้องพร้อมกับดวงตาเปร่งประกายขึ้นมา

ซูเฉินนั้นก็มองทหารทั้ง 9 นายตรงหน้าของเขาและรู้สึกไม่อยากจะเชื่อเลย นี่พวกนี้มันแฟรงเกนสไตล์หรือเปล่าเนี่ย?

“คนพวกนี้มันอะไรกัน มันมาจากใหนกันแน่?”

“พวกนี้คือทหารชีภาพที่ถูกสร้างขึ้นจากป้อมทหาร คนพวกนี้มีความสามารถและทุกอย่างเหมือนคนธรรมดาเลย สิ่งเดียวที่ไม่มีทางเปลี่ยนแปลงนั้นก็คือความภักดีที่มีต่อโฮสต์ ทหารเร้ดอะเริ้ทไม่มีวันทรยศ!!”

ซูเฉินจึงผ่อนคลายลง แต่ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกได้ถึงความกล้าที่แพร่ซ่านไปทั่วตัว ด้วยทหารทั้ง 9 นาย แล้วเขาจะไปกลัวอะไรกัน?

“พวกนายชื่อะไรกัน?”

“ผู้บัญชาการครับ พวกเราไม่มีชื่อ”

“ในเมื่อเป็นแบบนี้ พวกนายก็ใช้นามสกุลของฉันแล้วง เริ่มจากนาย ซูยี่ นายซูเอ๋อ…นายซูจิ่ว”

หลังจากมอบชื่อง่ายๆให้กับทหารทั้งเก้าคน ซูเฉินนั้นก็อดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไปข้างๆซูยี่แล้วจ้องมองดูอาวุธที่ซูยี่ครอบครองอยู่ด้วยดวงตาอันเต็มไปด้วยความปรารถนา

มีผู้ชายคนใหนบ้างหล่ะที่จะไม่สนใจอาวุธปืนหน่ะ?

เมื่อก่อนนั้นเขาไม่มีทางได้แตะอาวุธปืนจริงๆเลยด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้เขามีโอกาสได้จับมัน เขาจึงตื่นเต้นมากจนตัวสั่นหงึกๆเลย

“นี่หน่ะหรอปืน AK-47 ฉันไม่เคยได้ถือมาก่อนเลยแหะ”ซูเฉินนั้นก็โพร่งขึ้นมาในขณะลูบคลำปืนที่เขาเอามาจากซูยี่

หลังจากผ่านไปชั่วขณะ เขานั้นนึกอะไรขึ้นมาได้ “แล้วถ้ากระสุนหมดหล่ะ?”

นี่เป็นคำถามที่จริงจังมาก ซูยี่จึงตอบออกมา “สำหรับกระสุนที่เราใช้นั้นสามารถใช้พลังงานแลกเปลี่ยนมาได้  แค่พลังงานเพียงเล็กน้อยกก็สามารถทำให้กระสุนเราเต็มแม็กกาซีนแล้วครับ”

ซูเฉินนั้นก็ถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเขาได้ยินคำตอบนี้แต่ทันใดนั้นเขาก็ตระหนักได้ว่าเขานั้นเหลืองพลังงานอยู่เพียง 10หน่วย

และจู่ก็ได้มีเสียงกรีดร้องดังมาจากด้านนอก