บทที่ 13.1 ไกด์สู่นิยายแฟนตาซีตะวันออก (Xuanhuan)
บทที่ 13.1 ไกด์สู่นิยายแฟนตาซีตะวันออก (Xuanhuan)
(2) ตัวละคร – ตัวละครคือจิตวิญญาณของนิยายแฟนตาซีตะวันออก ในเรื่องแฟนตาซีใดๆ ก็ตาม ตัวละครที่คุณสร้างขึ้นและวิธีที่คุณอธิบายบุคลิกพวกเขา คือรากฐานสำคัญที่จะทำให้ผู้อ่านจำตัวละครเหล่านี้ได้
พูดง่ายๆ ก็คือ ตัวละครสำคัญมีสองแบบ – ตัวละครหลักของคุณและตัวละครรอง
1. สำหรับตัวละครหลัก
ในนิยายแฟนตาซีตะวันออก ตัวละครหลักก็ยังมีสองแบบอีกเช่นเดียวกัน – ตัวละครหลักที่ทรงพลังตั้งแต่เริ่มเรื่อง และตัวละครหลักที่เหมือนหน้ากระดาษว่างเปล่า
ยกตัวอย่าง สำหรับแบบที่มีพลังตั้งแต่เริ่มเรื่อง นวนิยายที่เกี่ยวกับการกลับชาติมาเกิด หรือการไปเข้าสิงร่างของคนอื่นเพื่อที่ตัวละครที่ทรงพลังนั้นต้องเริ่มชีวิตใหม่อีกที ตัวละครหลักครอบครองความทรงจำมหาศาลและประสบการณ์ฝึกฝนวิชามากมายจากชีวิตที่แล้วตั้งแต่ต้น ซึ่งเหมือนมีความได้เปรียบส่วนตัว ตัวละครหลักประเภทนี้ โดยทั่วไปสามารถเริ่มต้นชีวิตได้อย่างแข็งขันตั้งแต่ตอนเริ่มเรื่องเลย
สำหรับแบบที่สะอาดบริสุทธิ์เหมือนหน้ากระดาษที่ว่างเปล่า ตัวละครหลักแบบนี้ตรงข้ามกับแบบทรงพลังอย่างสิ้นเชิง ส่วนมากจะเริ่มจากวัยรุ่น อ่อนประสบการณ์ชีวิต ตัวละครเช่นนี้โดยทั่วไปต้องการปาฏิหาริย์เพื่อรับความได้เปรียบ และเมื่อเป็นเช่นนี้ ตอนเริ่มเรื่องก็อาจไม่แรงเท่ากับเรื่องของตัวละครแบบแรก แต่สิ่งที่น่าสนใจคือตัวละครที่เริ่มแบบอ่อนแอนี้ทำให้มีเนื้อที่ในการพัฒนาเรื่องราวได้กว้างมากกว่า
มีข้อได้เปรียบและเสียเปรียบในการเลือกใช้ตัวละครหลักแบบใดแบบหนึ่งที่กล่าวมา ไม่ว่าจะเป็นตัวละครแบบไหน คุณในฐานะนักเขียน เลือกได้ตามต้องการ
สำหรับประเด็นที่ว่าตัวละครหลักแบบไหนได้รับความนิยมมากกว่า หรือแบบไหนที่ผู้อ่านจะมีอารมณ์ร่วมได้ง่ายกว่า เพื่อที่จะได้เห็นภาพชัดเจน จะขอใช้ตัวละครซูเปอร์ฮีโรของสองค่ายหนังสือการ์ตูนคู่แข่งกันจากฝั่งอเมริกามาเป็นตัวอย่าง
ซูเปอร์ฮีโรจากค่ายดีซียูนิเวิร์สโดยปกติจะสมบูรณ์แบบมากกว่า ในขณะที่ทางฝั่งมาร์เวล ซูเปอร์ฮีโรแต่ละตัวจะมีข้อบกพร่องตรงโน้นบ้างตรงนี้บ้าง ซึ่งให้ความรู้สึกสมจริงมากกว่าอย่างเห็นได้ชัด
การเป็นคนไร้ความรับผิดชอบ โลภโมโทสัน เชิดชูสตรี โอหัง หรือแม้กระทั่งเย็นชา… คุณสามารถพบข้อบกพร่องของตัวละครได้ในเรื่องราวคลาสสิกหลายๆ เรื่อง
อีกทั้งนักเขียนทุกคนควรจำไว้ว่า ความบกพร่องของตัวละครนั้นช่วยสะท้อนบุคลิกของพวกเขาออกมาชัดเจน ทำให้ผู้อ่านเกิดอารมณ์ร่วมไปกับตัวละครได้ง่ายยิ่งขึ้น สิ่งที่ต้องระวังก็คืออย่าให้ความบกพร่องนั้นเป็นเพียงคุณสมบัติอย่างเดียวที่ตัวละครหลักนั้นมีก็เท่านั้น
ตัวละครหลักของคุณควรจะมีบุคลิกและจริยธรรมในระดับที่ผู้อ่านส่วนใหญ่เต็มใจรับได้ เพราะสิ่งเหล่านี้จะนำผู้อ่านจำนวนมากมาให้คุณ
นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมตัวละครหลักในนิยายแฟนตาซีตะวันออกที่ประสบความสำเร็จมากบางเรื่อง มักจะมีบุคลิกที่สู้งานหนัก จริงจัง หรือมีความอดทนต่อการบากบั่นในชีวิต นี่เป็นสิ่งที่ผู้อ่านรู้สึกคุ้มค่าแก่การเรียนรู้
2. ตัวละครรอง
ตัวละครรองมีอยู่สองหมวดหมู่หลักคือ ตัวละครนำหญิง/ชาย และตัวละครรองแท้จริง
กฎพื้นฐานที่สุดในการสร้างตัวละครนำหญิง/ชายเพื่อช่วยเสริมให้ตัวละครหลัก คือเธอ/เขาจำเป็นต้องเป็นที่ชื่นชอบของผู้อ่านด้วย ไม่สำคัญว่าเธอจะมีบุคลิกอย่างไร ดื้อรั้น หยิ่ง เย้ายวนใจ หรือแบบไหนก็ตาม โปรดจำไว้ว่าเธอจำเป็นต้องมีบุคลิกบางอย่างที่ผู้อ่านจะชอบ ไม่อย่างนั้นตัวละครตัวนี้จะไม่ประสบความสำเร็จในบทบาทที่มันได้รับ
ตัวละครนำหญิง ไม่ใช่เพียงใส่เข้ามาเพื่อให้มีเรื่องโรแมนติกกับตัวละครหลักเท่านั้น เธอยังช่วยดึงให้ผู้อ่านรู้สึกเพลิดเพลินในการอ่านด้วย ตัวละครนำหญิงที่ได้รับความนิยมมากๆ จะทำให้ผู้อ่านกลายเป็นแฟนหนังสือของคุณอย่างซื่อสัตย์
สำหรับรูปแบบบุคลิกตัวละครนำหญิงนั้น มีตัวอย่างคลาสสิกจากนักเขียนชื่อดัง หลุยส์ ชา เจ้าของหนังสือ “กวางและหม้อซุป”
บริสุทธิ์ – มู่เจี้ยนผิง ลูกสาวคนโตแห่งตระกูลมู่
น่ารัก – เซิ่งโหยว เด็กสาวนักฆ่า
เย้ายวน – ซู่ฉวน ผู้นำลัทธิ
หยิ่ง – อาเค่อ
อ่อนโยน – ช่วงเอ๋อ นางรับใช้ส่วนตัว
ดื้อรั้น – เจ้าหญิงเจียนหนิง
โปรดสังเกตว่าบุคลิกของตัวละครเหล่านี้ผสมผสานกับสถานะทางสังคมและภูมิหลัง จากทั้งหมดที่กล่าวมา ตัวละครนำหญิงห้ามมีบุคลิกโดยไม่มีเหตุผลเด็ดขาด สถานะทางสังคมที่แตกต่าง งาน และภูมิหลังที่พวกเธอเติบโตมา จำเป็นต้องสะท้อนมันออกมาในบุคลิกของพวกเธอด้วย
ถ้าหากนักเขียนมือใหม่บอกว่า “ฉันยังไม่สามารถเขียนตัวละครนำหญิงที่มีชีวิตชีวาได้ แม้ว่าจะมีตัวอย่างคลาสสิกข้างต้น”
การเขียนตัวละครได้ดี จำเป็นต้องมีประสบการณ์การเขียนและฝีมือการเขียนระดับสูง หากฝีมือการเขียนของคุณยังไม่สูงพอ และคุณไม่สามารถเขียนอธิบายตัวละครที่มีชีวิตชีวาได้ มีคำแนะนำว่า ให้ใช้วิธีเขียนให้เกินความจริง
แล้วอะไรคือความเกินจริงที่เฉพาะเจาะจงกันแน่? พูดง่ายๆ ก็คือ ขยายลักษณะนิสัยที่ปรากฏชัดเจนให้มากขึ้นหลายเท่า
ต่อไปนี้คือตัวอย่างแบบสุดขีด
ในตัวอย่างนี้ คุณมีตัวละครนำหญิงที่มีบุคลิกเย็นชา แล้วคุณยังสามารถเขียนให้เธอแสดงความเย็นชาออกมาแปดสิบเปอร์เซ็นต์ของเวลาในฉากของเธอ มักพูดจาเย็นชา และแม้กระทั่งการจู่โจมศัตรูก็เคลื่อนไหวได้อย่างเฉียบคมเด็ดขาด และแฝงความเย็นชาดุจน้ำแข็งไว้ การทำให้เกินความจริงมากแบบนี้ อย่างน้อยก็ช่วยให้ผู้อ่านได้รับความรู้สึกของตัวละครนำหญิงกลับไปบ้างไม่มากก็น้อย
สำหรับตัวละครรองแท้จริง มีคนเคยบอกว่า ตัวละครหลักมีตัวตนเพื่อโยงเรื่องราวทุกอย่างเข้าด้วยกัน ในขณะที่ตัวละครรองเกิดขึ้นเพื่อสร้างความบันเทิงให้ผู้อ่านเท่านั้น ในขณะที่ความเชื่อนี้อาจจะเกินจริงไปหน่อย ตัวละครรองที่มีเสน่ห์ดึงดูด ที่มีบุคลิกโดดเด่น คือเหตุผลที่พวกเขามีตัวตนขึ้นมา และการมีตัวละครรองยังช่วยผลักให้พล็อตเรื่องเดินหน้าไป กับช่วยในการสร้างรายละเอียดในโลกที่อยู่ในนิยายของคุณด้วย
มีวิธีร้อยแปดพันเก้าในการสร้างตัวละครรองให้เรื่องของคุณ เพื่อไม่ให้บทความนี้ยาวเกินความจำเป็น และเพื่อให้ง่ายขึ้น เราจะกล่าวถึง “กฎสำคัญของการเขียนตัวละครรอง” ที่นักเขียนมืออาชีพสร้างขึ้นมาเพื่อช่วยนักเขียนมือใหม่ให้สร้างตัวละครรองที่มีสีสันมากขึ้นได้
ตัวละครรองต้องมีเป้าหมายในชีวิตของตนเอง
ตัวละครรองไม่ใช่แค่องค์ประกอบที่ช่วยผลักให้เรื่องเดินหน้าเท่านั้น พวกเขาจำเป็นต้องมีสิ่งที่ต้องการทำด้วยเช่นกัน
ยกตัวอย่าง ตัวละครรองชายในเรื่องกีฬาบาสเกตบอล ความฝันของเขาคือการได้เป็นมืออาชีพใน NBA และนี่คือเป้าหมายที่เขาทำงานหนักเพื่อมันมาตลอด สิ่งนี้ทำให้เขาเป็นตัวละครที่ดูมีชีวิตสมจริง!
ยกตัวอย่าง ตัวละครรองโจรสลัด ความฝันของเขาคือ กลายเป็นมือดาบ #1 ของโลก ซึ่งเป็นความฝันที่เขาไม่เคยยอมแพ้ สิ่งนี้ทำให้เขาเป็นตัวละครที่ดูมีชีวิตสมจริง!
ยกตัวอย่าง ตัวละครรองชาย/หญิง ผู้ซึ่งมีชีวิตอยู่เพื่อแก้แค้นเท่านั้น และเขายินดีทำทุกวิถีทางที่เป็นประโยชน์เพื่อให้ได้แก้แค้น สิ่งนี้ทำให้เขาเป็นตัวละครที่ดูมีชีวิตสมจริงด้วยเช่นกัน!
เราต้องให้ความสำคัญกับตัวละครรอง เพราะพวกเขาไม่ใช่หุ่นกระบอกที่มีไว้เพื่อให้เรื่องเดินหน้า พวกเขาต้องมีเป้าหมายในชีวิตในเรื่องด้วย
ในการที่จะสร้างตัวละครรองให้ประสบความสำเร็จนั้น คุณต้องใส่จิตวิญญาณลงไปในตัวเขา และเป้าหมายให้เขาดำเนินไปได้
(3) เริ่มต้นเรื่องของคุณ
เราจะเริ่มต้นที่ข้อห้ามร้ายแรงก่อน
อย่างแรก คุณไม่ควรเขียนเหตุการณ์เชื่องช้าตอนเริ่มเรื่อง นี่เป็นสิ่งที่รู้กันมานานแล้วจนเป็นสามัญสำนึกก็ว่าได้ ดังนั้นคงไม่ต้องบอกอะไรกันมากมายนัก
การเริ่มเรื่องที่สามารถดึงดูดผู้อ่านได้ หมายความว่าเรื่องของคุณได้ประสบความสำเร็จไปแล้วครึ่งทาง ไม่ใช่ว่าการเริ่มเรื่องอย่างเชื่องช้าจะไม่มีอนาคตเสียเลย มันแค่นักเขียนจะต้องอดทนให้ได้ที่จะเห็นงานของตนมีคนอ่านเพียงไม่กี่คนในช่วงเริ่มต้น และต้องมีจิตใจมุ่งมั่นที่จะเขียนต่อไป
สำหรับการเขียนเริ่มเรื่องของคุณอย่างไร มันมีความเป็นไปได้อย่างไม่มีที่สิ้นสุด ต่อไปนี้คือบทสรุปการเริ่มต้นแบบคลาสสิกที่ยังใช้ได้ดีอยู่ การเริ่มต้นด้วยสถานการณ์ย่ำแย่
การเริ่มต้นด้วยสถานการณ์ที่ย่ำแย่ เป็นหนึ่งในวิธีที่ซ้ำซากแบบหนึ่ง ณ จุดที่เริ่มต้น ตัวละครหลักมีความลำเค็ญ หรืออันตรายที่ต้องฝ่าฟัน ซึ่งจะทำให้ผู้อ่านอยากรู้ทันทีว่าตัวละครหลักจะสามารถฝ่าฟันผ่านสถานการณ์เลวร้ายไปได้อย่างไร อุปสรรคอาจจะเป็นถูกถอนหมั้น มีหนี้สินมากมายและเจ้าของกำลังมาทวงคืน มีฝีมือวิทยายุทธอ่อนแอจนโดนขับออกจากตระกูล หรือมีนัดต่อสู้กับยอดฝีมือศิลปะการต่อสู้ที่ตัวละครหลักรู้ว่าเขาต้องแพ้แน่นอน
การเขียนเหตุการณ์เริ่มเรื่องที่ซ้ำซากอย่างสถานการณ์ยากลำบาก ก็เพื่อให้ผู้อ่านจับใจความของเรื่องได้อย่างชัดเจนตั้งแต่เริ่มต้น! เพราะฉะนั้นเหตุการณ์ช่วงเริ่มเรื่องจะต้องมีแรงดึงดูดอย่างมาก
อีกทั้งนิยายที่ประสบความสำเร็จเรื่องใดๆ ก็ตามจะขึ้นอยู่กับคำคำนี้เท่านั้น: “ความคาดหวัง”
“ความคาดหวัง” หมายความว่า คุณต้องทำให้ผู้อ่านคาดหวังอย่างไม่มีที่สิ้นสุดต่อเรื่องที่ดำเนินไปตลอดจนจบ
นวนิยายที่ดีสามารถทำให้ผู้อ่านคาดหวังและรอคอยให้ตัวละครหลักเติบโต พร้อมกับพล็อตเรื่องพัฒนาการขึ้นไป และได้อ่านเกี่ยวกับโลกที่พวกเขาไม่รู้จักผ่านทางมุมมองของตัวละครหลักด้วย
นวนิยายเช่นนี้ จะเริ่มเรื่องด้วยการวางรากฐานเรื่องราวอย่างแน่นหนาให้ผู้อ่านตั้งแต่ตอนต้นเรื่อง
การสร้างความคาดหวังให้ผู้อ่าน คือสิ่งที่เกิดขึ้นจากรายละเอียดและพล็อตเรื่อง มันเป็นการยากที่จะสรุปแนวคิดที่ซับซ้อนในการสร้างนี้ให้กับทุกคนได้เข้าใจง่ายๆ แต่นักเขียนมืออาชีพก็ยินดีจะนำประสบการณ์มากสอนนักเขียนมือใหม่ ถึงวิธีการสร้างสภาพเหตุการณ์ที่จะสะท้อนตัวตนของตัวละครหลัก เพื่อสร้างความรู้สึกความคาดหวังจากผู้อ่านของคุณได้
วิธีการก็คือ จะให้สถานะของตัวละครหลักของคุณไม่เหมาะกับการประสบความสำเร็จเป้าหมายใหญ่ที่ตั้งไว้ ดังนั้นผู้อ่านจะเฝ้ารอคอยว่าเมื่อไรตัวละครหลักจะสามารถประสบความสำเร็จเป้าหมายใหญ่นั้น โดยไม่สนใจเรื่องสถานะของเขาหรือเธอเลย
ลองมาดูตัวอย่างกัน ในโลกของการศึกษาระดับสูง ตัวละครหลักคือลูกนอกกฎหมายที่ไม่สามารถแม้กระทั่งผ่านมาตรฐานการคัดเลือกเข้าสอบเพราะว่าเขามีสถานะต่ำต้อยทางสังคม
ตัวอย่างเช่น ในโลกของวิชาศิลปะการต่อสู้ ตัวละครหลักเป็นแค่คนไม่เอาไหนที่ไม่สามารถฝึกฝนวิชาใดๆ เลย นี่เป็นคำตอบของคำถามที่ว่า ทำไมตัวละครหลักส่วนใหญ่ในนิยายกำลังภายใน เริ่มต้นด้วยการเป็นคนไม่เอาไหนและไร้ฝีมืออย่างสิ้นเชิงก่อนทั้งสิ้น
ยกตัวอย่างในโลกของการแพทย์ เกิดอุบัติเหตุกับมือของตัวละครหลัก ทำให้เป็นไปไม่ได้เลย ที่เขาจะไปเป็นศัลยแพทย์ได้
....................................................................................
