บทที่ 108 เธอดีที่สุด ไม่มีใครคู่ควรกับเธอ

เธอคิดว่าเรื่องการนัดบอดจะผ่านไปแบบนี้ ใครจะรู้ว่าเก่อชิงจะโผล่มาหลังเลิกงาน การแต่งตัวยังคงประณีต เขาจอดรถที่ลานจอดรถของแผนกผู้ป่วยใน เมื่อเห็นเธอเดินออกมาก็รีบเขาไปทัก

"หมอหร่วน!" เขาขวางเธอ

"อาจารย์เก่อสวัสดีค่ะ" เธอแปลกใจมากทีเดียว เมื่อเช้าคุณน้าบอกว่าพูดเรื่องนั้นไปแล้วไม่ใช่เหรอ?

เก่อชิงดูไม่เป็นธรรมชาติเล็กน้อย ไม่ละสายตาไปจากใบหน้าเธอแม้เพียงเล็กน้อย สุดท้ายก็ตัดสินใจพูดขึ้น "หมอหร่วน วันนี้ผมคิดมาทั้งวัน ผมคิดว่าผมสามารถจะไม่ติดใจเรื่องอดีตของคุณได้"

หร่วนหลิวเจิงได้ยินคำพูดนี้ก็เกิดความไม่สบายใจอยู่บ้าง อดีตของเธอเป็นอะไรเหรอ? เธอฆ่าใครตายเหรอ? วางเพลิง? มีชู้? แต่คนเยือกเย็นอย่างเธอได้แต่พูดไปอย่างเรียบเฉย "อาจารย์เก่อไม่จำเป็นต้องฝืนหรอกค่ะ แผ่นดินไม่ไร้เท่าใบพุทรา อาจารย์เก่อจะต้องหาเพื่อนที่รู้ใจที่คู่ควรกับคุณได้แน่ค่ะ"

หลังพูดจบและคิดจะจากไปก็แอบคิดถึงสิ่งที่หนิงจื้อเชียนพูดเมื่อตอนกลางวัน ตอนนี้เธอเชื่ออยู่ลึกๆ ว่าเธอคงได้แต่ขอบคุณที่เก่อชิงไม่ได้หลงรักเธอ

อย่างไรเสีย เก่อชิงกลับก้าวข้ามและขวางเธออีกครั้ง "หมอหร่วน ผมไม่ได้ฝืน พวกเราหาที่นั่งคุยกันเถอะ"

หร่วนหลิวเจิงถือได้ว่าอารมณ์ดี มือทั้งสองข้างกอดอก "อาจารย์เก่อ มีอะไรก็พูดตรงนี้เถอะค่ะ ฉันยังมีธุระต่อ" ไม่มีความจำเป็นต้องคุยอะไรอีกแล้ว เธอไม่จำเป็นต้องให้คนอื่นต้องใคร่ครวญและลังเลเพื่อจะยอมรับเธอ

เก่อชิงดึงดันอยู่ตรงหน้าครู่หนึ่งและทำอะไรไม่ถูกจึงได้แต่พูด "หมอหร่วน ผมไม่ได้รังเกียจคุณ คุณดีมากจริงๆ ฉลาด สวยและน่ารัก ไม่อย่างนั้นผมคงไม่ตกหลุมรักคุณในทันที เพียงแต่ว่า... เอ่อ เราอย่าพูดถึงเรื่องที่ผ่านไปแล้วเลยนะครับ หากคุณสามารถทำเรื่องสองเรื่องนี้ได้ ผมคิดว่าเราก็สามารถคบกันต่อไปได้ เรื่องที่หนึ่ง ออกจากเป๋ยหย่าเปลี่ยนที่ฝึกงาน อย่าอยู่กับอดีตสามีคุณ ข้อสอง ลูกของคุณก่อนหน้านั้น คุณไปเยี่ยมเขาได้ตามปกติและสามารถจ่ายค่าเลี้ยงดู แต่อย่าให้เขาเข้ามาในชีวิตของเรา"

หร่วนหลิวเจิงรู้สึกเหมือนฟ้าผ่า เธอมองดูเขาและไม่ตอบอยู่นาน

เก่อชิงเห็นเธอนิ่งอยู่อย่างนั้นจึงพูดต่อ "ผมรู้ว่าว่าเป๋ยหย่าดี แต่คุณลองคิดดูให้ดี คุณอยู่กับสามีเก่าทั้งวันคงไม่ดีกับชื่อเสียงของคุณเท่าไหร่ใช่ไหม? คุณเป็นผู้หญิง ชื่อเสียงเป็นสิ่งสำคัญสำหรับผู้หญิง ผมทำเพื่อคุณนะครับ ต้องเข้าใจก่อนว่าถึงผมจะไปเรียนเมืองนอก แต่ผมยังมีความคิดแบบดั้งเดิม ผู้ชายส่วนมากในประเทศเรานั้นอนุรักษนิยม ผมไม่เคยคิดจะคบหาผู้หญิงที่แต่งงานแล้วมาก่อน แต่เพราะคุณโดดเด่นเป็นพิเศษ ผมจึงได้ตัดสินใจจะลองคบกับคุณ"

หลังจากที่หร่วหลิวเจิงนิ่งไป คำพูดนี้ทำให้เธอได้สติและไม่อยากจะรู้ว่าเขารู้ได้อย่างไรว่าหนิงจื้อเชียนคือสามีเก่าของเธอจึงได้สูดลมหายใจ "ฉันคิดว่านอกจากข้อหนึ่งกับข้อสองแล้วยังมีข้อสามที่ทำได้ค่ะ"

เก่อชิงเข้าใจไปว่าเธอรับปาก ใบหน้าเขาผ่อนคลาย "อะไรครับ? คุณว่ามาสิ"

"อาจารย์เก่อ คุณทิ้งฉันเถอะค่ะ" หร่วนหลิวเจิงหน้านิ่งและต้องการจะจากไปอีกครั้ง

เก่อชิงเข้าใจว่าเธอโกรธแล้วจึงรีบยื่นมือออกไปจับเพื่อให้เธอกลับมาฟังเขาพูดให้ชัดเจน ทันทีที่แตะหลังมือของเธอก็ได้ยินเสียงดังขึ้น "หลิวเจิง!"

จากนั้นมือของเขาก็ปวดอย่างแรงเพราะมีคนบิดจนเหมือนข้อมือจะขาด

เขาอดไม่ได้ที่จะร้องเสียงดัง เมื่อมองให้ดีก็พบว่าเป็นหนิงจื้อเชียน สามีเก่าของหร่วนหลิวเจิงซึ่งปัจจุบันคืออาจารย์ของเธอ

"คุณทำอะไร?" เขาถามด้วยความเจ็บปวด

หนิงจื้อเชียนขมวดคิ้วแน่น หรี่ตาเล็กน้อย นัยต์ตาดำขลับเป็นประกายราวมีด มีดผ่าตัดที่เฉือนร่างกาย

เขาไม่อยากจะแพ้แต่มือที่อยู่ในมือเขาแทบจะไม่สามารถขยับได้ ยิ่งกว่านั้นยังเจ็บจนหน้าแดงก่ำจนเหงื่อแตกจนทนต่อไม่ไหว ถอนหายใจแล้วพูด "ปล่อยๆ!"

หร่วนหลิวเจิงก็มึนเหมือนกัน เมื่อมองดูมือของหนิงจื้อเชียนที่บีบมือข้อมือของเก่อชิงแน่น จนเส้นเลือดปูดที่หลังมือราวกับข้อมือของเขาจะถูกผีช่วนในวันพรุ่งนี้จนนิ้วเขียวช้ำ...

"อย่าค่ะ! อย่าทำ! ปล่อยเขาๆ!" เธอแทบจะไม่สนใจเรื่องนี้แล้ว ดึงแขนของหนิงจื้อเชียนเพื่อปรามเขาและคิดว่าคนคนนี้เสพติดการต่อสู้หรือเปล่า เขาดูอารมณ์รุนแรงช่วงนี้...

หนิงจื้อเชียนมองหรี่ตามองเก่อชิงด้วยสายตาเย้ยหยัน นี่เป็นหนิงจื้อเชียนที่หร่วนหลิวเจิงไม่เคยเห็นมาก่อนเหมือนลูกผู้ลากมากดีที่ยิ่งยโส เธอเริ่มเชื่อแล้วว่าหนิงจื้อเชียนที่เคยอยู่ในกลุ่มสิบหกคุณชายนั้นไม่ใช่คนดี...

แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาจะมาถกว่าเขาดีหรือไม่ดี เธอแค่อยากจะไกล่เกลี่ยคู่พิพาทนี้

"อาจารย์หนิง ปล่อยเขาเถอะได้ไหมคะ? ปล่อยสิ!" เธอได้แต่พูดว่าขอร้องด้วยกลัวจริงๆ ว่าเขาจะควบคุมตัวเองไม่ได้แล้วทำข้อมือคนอื่นได้รับบาดเจ็บ! เก่อชิงข้อมือหักยังพอรับได้แต่เขาจะต้องมีเรื่อง!

ภายใต้สายตาจริงใจที่จ้องมองอยู่ของเธอ ในที่สุดเขาก็ปล่อยมือแล้วพูดอย่างเย่อหยิ่งก้าวร้าวทิ้งท้าย "ต่อไปอย่าปรากฏตัวต่อหน้าหลิวเจิงอีก!"

แขนของเก่อชิงได้รับการช่วยเหลือแล้วเห็นเพียงรอยแดงและเชียวช้ำจางๆ รอบข้อมือ ในใจยังโกรธไม่หายและอยากจะพูดแรงๆ หลายคำ แต่เมื่อท่าทางของหนิงจื้อเชียนก็พูดด้วยความเกลียดชังว่า "ในเมื่อพวกคุณอดีตสามีภรรยายังมีเยื่อใย

แล้วทำไมต้องหลอกคนอื่นด้วยวะ?"

หนิงจื้อเชียนเบิกตาโพลงและกำหมัดขึ้น เก่อชิงกลัวจนวิ่งหนีไป

"ให้ตาย!" หนิงจื้อเชียนมองเก่อชิ่งที่วิ่งขึ้นรถอย่างรวดเร็วด้วยสายตาเย้ยหยัน

หร่วนหลิวเจิงก้มหน้าและไม่กล้าพูดอะไรคิดจะจากไปเงียบๆ พอก้าวเท้าก็ได้ยินเสียงกระแอมเบาๆ จากด้านหลัง "หยุดอยู่ตรงนั้น!"

เธอหยุดและไม่เดินไปต่อ

"รถเธอล่ะ?" เขาเดินเข้ามาตรงหน้าเธอและถาม

"รถชน..."

เขาเงียบอยู่นาน เธอก้มหน้าและไม่รู้ว่าเขามีปฏิกิริยาอย่างไร นานจนได้ยินเขาพูดขึ้น "ฉันว่าอยู่ว่าเธอไม่ได้ขับรถมาหลายวันแล้ว ต่อไปเธอจอดรถไว้ที่บ้านเถอะ ไม่ต้องขับแล้ว!"

"..." เธอสามารถเข้าใจได้ไหมว่าคำหมายความว่าเป็นห่วงเธอ? เธอพึมพำ "ไม่ต้องห่วง ฉันขับรถได้มั่นคงดี..."

"ฉันไม่ได้เป็นห่วงเธอ! แต่ทักษะการขับรถแบบนี้ ฉันห่วงคนอื่นมากกว่า!" เขาก้าวไปข้างหน้า

"..." ทักษะการขับรถของเธออะไรกัน? ครั้งนี้เห็นๆ อยู่ว่าคนอื่นขับชนเธอ!

"ยังไม่มาด้วยกันอีก? ยืนอยู่ตรงนั้นทำไมล่ะ?" เขาหันกลับมาถาม

เธอตามไปเงียบๆ จนถึงรถของเขา เธอจึงคิดขึ้นได้ว่าเธอจะทำตัวเหมือนสาวน้อยถูกรังแกไปทำไม? ท่าทีของเขายิ่งแย่ไปทุกที! จากที่เคยพูดอย่างมีมารยาทว่าให้เธอรออยู่นี่ ฉันจะไปขับรถมา วันนี้กลับตะโกนใส่ เธอไม่ได้ยั่วโมโหเขาเสียหน่อย...

"รถจะซ่อมเสร็จเมื่อไหร่?" เขาถามเธอ

"ไม่รู้ค่ะ บอกว่าซ่อมเสร็จจะโทรหาฉัน"

"ดีที่สุดคือไม่ต้องซ่อมแล้ว"

"..." เธออยากจะตอบกลับแต่สุดท้ายก็อดทนไว้และระงับความโกรธเก่อชิงไว้ ตอนนี้เป็นเขาแล้ว

"พรุ่งนี้ฉันไปรับเธอ ฉันจะรับส่งเธอจนกว่ารถจะซ่อมเสร็จ"

พอได้ยินน้ำเสียงแข็งทื่อเย็นเยือกราวก้อนหิน เธอก็รู้สึกว่าไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย เขาโกรธมาจากไหนกัน? ดังนั้นจึงไม่พูดอะไรและไม่สนใจ!

"ไม่ตอบล่ะ?" เขาไม่ได้ยินเสียงตอบรับจึงทวงถาม

ก็ยังคงไม่สนใจ

"เธอเป็นอะไร?" เขาเหลือบมองเธอและรู้ว่าเธอโมโหจึงตำหนิเบาๆ "หาเรื่องเอง"

เธอโกรธ "จอดรถค่ะ! ฉันจะลง!" เธอไม่เคยแสดงความโมโหต่อหน้าเขามาก่อน ไม่รู้ด้วยเหตุใดตอนนี้กลับรู้สึกโกรธมาก

"จะมางี่เง่าอะไรกันตอนนี้?" แน่นอนว่าเขาไม่จอดและกลับล็อกประตูรถ

เมื่อได้ยินเสียงคลิก เธอก็ยิ่งโกรธและดุเขาเสียงดัง "ฉันหาเรื่องเอง! เป็นฉันที่หาเรื่องเองทั้งหมด! ฉันเองที่ไม่รักตัวเอง โอเคไหมคะ? ไม่อย่างนั้นคงไม่ด่างพร้อยปล่อยให้คนอื่นมารังแก!"

หลังจากที่เธอตะโกนออกไปในรถก็พลันเงียบงัน

เธอเองก็รู้สึกได้ว่าควบคุมตัวเองไว้ไม่อยู่ เธอเอนตัวกลับและจู่ๆ ก็เกิดรู้สึกเสียใจจนน้ำตาเอ่อและไหลเป็นทาง

ภายใต้คำพูดที่หุนหันนั้นล้วนเป็นคำสาปแช่งของปีศาจ ที่พูดไปล้วนไม่ใช่คำพูดที่มาจากใจจริง

ในที่สุดเขาก็ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ "เธอน่ะเอาแต่ใจเวลาอยู่ต่อหน้าฉัน เวลาโดนคนอื่นรังแกทำไมถึงได้ทำตัวเหมือนนกกระจอกเทศ? ฉันบอกว่าเธอหาเรื่อง มันไม่ได้หมายความอย่างนั้นเสียหน่อย ฉันจะบอกว่าผู้หญิงที่สวยอย่างเธอ ทำไมจะต้องให้คนอื่นเป็นคนเลือกและตัดสินใจ? หลิวเจิง เธอดีที่สุดแล้วไม่มีใครคู่ควรกับเธอ"

หร่วนหลิวเจิงกัดริมฝีปากและน้ำตาไหล

เขาจอดรถข้างทางและยื่นมือไปเช็ดน้ำตาให้เธอ ขณะที่ยื่นไปครึ่งทางก็เกิดลังเล ทว่าก็ยังยื่นมือออกไปและเช็ดน้ำตาเบาๆ บนใบหน้า "ร้องไห้ทำไมกัน? คนเลวแบบนี้ ฉันเห็นจะต่อยให้ ไม่ปล่อยให้เธอต้องโดนรังแกหรอก"

เธอส่ายหน้าและร้องไห้ นั่นไม่ใช่เพราะเก่อชิง แต่เป็นสิ่งที่เรียกว่าอดีตทั้งหมดที่คนอื่นดูถูกเธอ ตั้งแต่อายุสิบเจ็ดจนถึงยี่สิบห้า ไม่สิ จนถึงตอนนี้เป็นสิ่งที่บริสุทธิ์และสวยงามที่สุดในใจของเธอ เธอไม่อาจอดทนต่อคำดูถูกของผู้อื่นได้ ใช่แล้ว ต่อไปเธอจะไม่ลองอะไรง่ายๆ แบบนี้อีก ไม่มีทางให้คนอื่นมาดูถูกช่วงเวลาที่งดงามและหวงแหนที่สุดแบบนี้อีก

แต่ว่าทำไมเธอจะต้องมาร้องไห้ต่อหน้าเขาด้วยล่ะ? เธอไม่เคยร้องไห้ให้เขาเห็นมาก่อน...

แถมเขายังพูดว่าเธอเอาแต่ใจต่อหน้าเขา เธอเอาแต่ใจกับเขาที่ไหนกัน? เมื่อก่อนเธอก็ไม่เป็นเช่นนี้