ตอนที่ 704 ความกังวลของหมู่บ้านซึนะ

[ซึจิคาเงะ รุ่นที่ 2 มู: โอโนกิเติบโตขึ้นมากจริงๆ เขาเชี่ยวชาญในการใช้คาถาธุลีมากกว่าฉันมาก ไม่น่าแปลกใจเลยที่อันดับของเขาจะอยู่สูงกว่าฉัน ]

[มิซึคาเงะ รุ่นที่ 2 โฮซึกิ เก็นเงสึ: ถึงมันจะไม่ค่อยดีนัก แต่ถ้าคนรุ่นหลังแข็งแกร่งกว่าพวกเรา พวกเราก็คงสบายใจขึ้นได้เยอะ ]

[คาเสะคาเงะ รุ่นที่ 3 มาจิ: ตามที่คาดไว้ของโอโนกิวัยหนุ่ม เขาสามารถไปถึงระดับนี้ได้ แต่ซารุโทบิ ฮิรุเซ็นก็ทรงพลังเช่นกัน แม้ว่าฉันจะเคยเห็นการต่อสู้ของเขามาแล้ว แต่มันก็ยังยากที่ฉันจะรับมือกับเขาได้ ]

[คาเสะคาเงะ รุ่นที่ 5 ปากุระ: มันเป็นเพียงการต่อสู้เล็กน้อยเท่านั้น ]

[คาเสะคาเงะ รุ่นที่ 3 มาจิ: คาเสะคาเงะรุ่นที่ห้า ปากุระ เธอไม่ควรจะพูดแบบนั้นนะ ยังไงพวกเขามีคุณสมบัติที่จะต่อสู้ได้ถึงขนาดนี้... ไม่สิ พวกเขาเป็นคาเงะที่ทรงพลัง ]

[คาเสะคาเงะ รุ่นที่ 5 ปากุระ: ฉันพูดไปหลายครั้งแล้ว ว่าอย่ามาเรียกฉันว่าคาเสะคาเงะรุ่นที่ห้า! ฉันแค่รับตำแหน่งนี้ชั่วคราวเท่านั้น หลังจากที่ฉันได้สิ่งที่ต้องการแล้ว ซึนะงาคุเงะก็สามารถเอาตำแหน่งนี้ไปให้ใครก็ได้ที่พวกเขาต้องการได้เลย ]

[คาเสะคาเงะ รุ่นที่ 3 มาจิ: นี่... พวกเราเจรจากันหน่อยไม่ได้เลยเหรอ ]

คาเสะคาเงะรุ่นที่สามรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย เทรุมิ เมย์รักหมู่บ้านของเธอมาก และพยายามเกณฑ์นินจาที่แข็งแกร่งมาเข้าหมู่บ้านของเธอ

แต่พอเป็นปากุระ ทำไมเธอถึงไม่แยแสกับหมู่บ้านนัก?

แน่นอนว่าต้องไม่ใช่ปากุระที่ทำให้คาเสะคาเงะรุ่นที่สามรู้สึกรำคาญ แต่เป้าหมายของความรำคาญของเขาก็คือ คาเสะคาเงะรุ่นที่สี่ ราสะ

เขารำคาญที่ราสะจับปากุระเป็นเหยื่อทางการเมือง ถ้าไม่ใช่เพราะสิ่งนี้ ปากุระก็จะไม่มีวันทำกับหมู่บ้านซึนะงาคุเงะอย่างที่เธอกำลังทำอยู่ในตอนนี้

เวลานี้สามารถกล่าวได้ว่า ปากุระ เป็นคนแข็งแกร่งที่สุดในบรรดาลูกศิษย์ของหลี่ฟาน ถ้าหมู่บ้านซึนะงาคุเงะไม่สามารถรักษาเธอเอาไว้ได้ล่ะก็...

คาเสะคาเงะรุ่นที่สามก็หวังว่า เขาจะสามารถไปที่หมู่บ้านซึนะงาคุเงะ เพื่อสอนบทเรียนให้กับผู้สืบทอดของเขาได้!

ในเรื่องนี้ ไม่เพียงแต่คาเสะคาเงะรุ่นที่สามเท่านั้นที่วิตกกังวล แต่ผู้บริหารระดับสูงของหมู่บ้านซึนะงาคุเงะก็พากันตื่นตระหนกมากยิ่งขึ้น เมื่อพวกเขาเห็นข้อความของปากุระ

แต่เมื่อเห็นประตูบ้านของปากุระที่ปิดแน่นอยู่ตรงหน้า พวกเขาก็ไม่กล้าที่จะรบกวนเธอ

พวกเขากังวลว่าหากรับมือได้ไม่ดี มันก็จะทำให้ปากุระเกลียดหมู่บ้านซึนะงาคุเงะมากขึ้นไปอีก

“ย่าโจ คุณมีความคิดดีๆ ไหม?”

“ใช่ คาเสะคาเงะรุ่นที่สี่ยังคงพักอยู่ในโรงพยาบาล ตอนนี้สถานการณ์ปัจจุบันของหมู่บ้านซึนะ คุณคงรู้ดีว่าสถานการณ์ในหมู่บ้านจะเป็นยังไง ถ้าเราสูญเสียท่านปากุระไป”

“ถ้าคนอื่นๆ เห็นว่าท่านปากุระทอดทิ้งหมู่บ้านซึนะ ไดเมียวจะต้องตำหนิพวกเราอย่างแน่นอน”

“ไม่ใช่แค่ไดเมียว ฉันเกรงว่าหมู่บ้านอื่นๆ จะโจมตีหมู่บ้านของเราด้วยซ้ำ!”

ได้ยินเสียงการสนทนาที่อยู่รอบๆ ย่าโจก็ขมวดคิ้วใกล้กันมากขึ้นเรื่อยๆ

“เอาล่ะ หยุดได้แล้วไอ้เจ้าพวกบ้า”

“พวกนายทำได้แค่เสียงดังต่อหน้าคนแก่อย่างฉันเหรอ?”

“ถ้าพวกนายมีความกล้า พวกนายก็สามารถเคาะประตูของปากุระเองได้”

หลังจากที่เสียงของจิโยะลดลง เหล่านินจาและผู้บริหารที่พึ่งพูดออกไปก็ก้มหน้าลง และไม่กล้ามองหน้าเธอ

ตอนนี้ในหมู่บ้านซึนะ ยกเว้นปากุระกับคาเสะคาเงะรุ่นที่สี่ มีเพียงย่าโจเท่านั้นที่เป็นนินจาระดับคาเงะ

ถ้าเกิดว่าย่าโจโกรธขึ้นมาในเวลานี้ ใครจะรู้ได้ว่าเธอจะทำอะไรกับพวกเขา

“พวกขี้ขลาด ถ้าพวกนายรู้ว่าเรื่องนี้มันจะเกิด ทำไมพวกนายถึงยุยงให้คาเสะคาเงะรุ่นที่สี่ ส่งปากุระไปยังคิริงาคุเระในฐานะเหยื่อทางการเมือง?”

“ในเมื่อตอนนี้ปากุระไม่ต้องการ มันก็ไม่มีอะไรที่ฉันสามารถทำได้”

“เพราะขยะอย่างพวกนาย หมู่บ้านซึนะถึงกลายเป็นแบบนี้”

“อยากให้ปากุระอยู่ที่หมู่บ้านต่อไปใช่ไหม? ถ้างั้นพวกนายที่ตกลงทำร้ายปากุระตั้งแต่แรกก็ก้าวออกมาสิ เพื่อที่ฉันจะได้ส่งหัวของพวกนายให้กับปากุระอย่างตรงไปตรงมา”

“บางทีเพื่อเห็นแก่เรื่องนี้ เธอก็อาจจะเลือกที่จะอยู่หมู่บ้านต่อก็ได้”

“เอายังไงล่ะ? แม้ว่าพวกนายจะต้องเสียสละ แต่อย่างน้อยสถานการณ์ในหมู่บ้านก็คงจะดียิ่งขึ้นใช่ไหม?”

เมื่อได้ยินแบบนี้ ผู้อาวุโสบางคนก็ก้มหน้าลงเพราะกลัวที่จะสบตากับย่าโจ

ถูกต้อง แม้ว่าจะเป็นคาเสะคาเงะรุ่นที่สี่ที่สั่งให้ปากุระเป็นเหยื่อทางการเมือง แต่อย่างไรก็ตาม การสนับสนุนจากผู้อาวุโสบางคนก็จำเป็นอย่างยิ่ง

กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ พวกเขาเป็นหนึ่งในฆาตกรที่ฆ่าปากุระด้วย

เมื่อคิดถึงสิ่งที่เทรุมิ เมย์ เคยกล่าวเอาไว้ในรายการทองคำว่า นินจาจากหมู่บ้านคิริงาคุเระที่ลงมือลอบสังหารปากุระ ได้รับการประหารชีวิตหมดแล้ว

พวกผู้อาวุโสเหล่านี้ที่ทำร้ายปากุระ จึงรู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก

เทรุมิ เมย์คือใคร? เธอก็เหมือนกับปากุระ เป็นลูกศิษย์ของหลี่ฟาน

แต่ถึงอย่างนั้น เทรุมิ เมย์ก็ยังต้องมอบหัวของนินจาเหล่านั้นที่ทำร้ายปากุระให้กับเธอ

เมื่อตระหนักถึงสิ่งนี้ได้ ร่างกายของผู้อาวุโสเหล่านั้นก็ไม่สามารถหยุดสั่นได้เลย

“หืม พวกนายบอกว่าต้องการทำเพื่อหมู่บ้าน แต่ตอนนี้พวกนายกลับเลือกที่จะถอยหนี?”

“ในเมื่อเป็นแบบนี้ พวกนายกล้าดียังไงที่จะบอกให้ปากุระอยู่ที่หมู่บ้านต่อ!”

“ฉันเข้าใจแล้ว บางทีถ้าเธอต้องการจะอยู่ที่หมู่บ้านต่อจริงๆ พวกนายก็กังวลว่าเธอจะลงมือกับตัวเองใช่ไหม?”

ย่าโจส่ายหัวด้วยความผิดหวัง และหันความสนใจไปที่ประตูบ้านของปากุระ

“อ๊ะ! ประตูบ้านของปากุระเปิดได้ยังไง?”

…