ตอนที่ 697 ภารกิจจบการศึกษาของกุเร็น
“อาจารย์หลี่ฟาน กุเร็น ตอนนี้เธอมีพลังที่แช็งแกร่งแล้วใช่ไหม?”
“นี่ อาจารย์หลี่ฟาน คุณให้ดาบที่เหมือนกับพี่สาวซามุยกับเธอหรือเปล่า?”
“ใช่แล้ว! กุเร็น เธอต้องท้าทายนินจาที่อยู่ใน [ อันดับนินจาคาเงะ ] เพื่อจบการศึกษาจากอาจารย์ด้วยหรือเปล่า?”
หลี่ฟานมองอย่างช่วยไม่ได้ไปที่อัทซุย วึ่งกำลังไล่ตามเขาและถามคำถามพวกนี้
เป็นครั้งแรกที่หลี่ฟานทำอะไรไม่ถูก กับลูกศิษย์ที่มีความกระตือรือร้นมากเกินไปอย่างเขา
หลังจากถูกหลี่ฟานมอบ ‘หมัดแห่งความรัก’ และบอกให้สนิทกับมากิเข้าไว้ อัทซุยก็ปิดหัวของเขารู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อย แต่เขาก็ยังตื้อไม่เลิก
ถ้าไม่ใช่เพราะว่าอัทซุยยังเด็ก บางทีหลี่ฟานก็อาจจะเลือกโยนเขาเข้าสู่สภาพแวดล้อมการฝึกที่ ‘ดี’ ไปแล้ว
“นายไม่เห็นว่าอาจารย์หลี่ฟานกำลังคิดอะไรอยู่งั้นเหรอ?”
แม้ว่าหลี่ฟานจะไม่เคลื่อนไหว แต่กุเร็นที่มองจากด้านข้างกลับไม่ทำแบบนั้น
ในพริบตา มือของกุเร็นก็ก่อตัวเป็นการประสานอิน และเท้าของอัทซุยก็กลายเป็นผลึกทันที ก่อนที่มันจะเข้าปกคลุมร่างกายของเขาอย่างรวดเร็ว
ในช่วงเวลาสั้นๆ ก็มีเพียงหัวของอัทซุยเท่านั้น ที่ไม่ได้ถูกผลึกสีชมพูปกคลุม
“อ๊า เกิดอะไรขึ้น!” อัทซุยตกใจมากจนอยากจะหันไปมองกุเร็น แต่เขาพบว่าเขาไม่สามารถแม้แต่จะหันหัวของเขาได้
หลังจากถูกคาถาผลึกของกุเร็น อัทซุยก็ไม่มีกำลังมากพอที่จะต่อต้านได้เลย สิ่งนี้ทำให้เขาเข้าใจถึงพลังในปัจจุบันของกุเร็นได้ดีขึ้น
แม้ว่าความเข้าใจนี้ มันจะเป็นเพียงแค่ความเข้าใจที่ผิวเผินของเขาเท่านั้นก็ตาม
ในช่วงเวลาสองปีของการฝึกฝน หลี่ฟานใช้เวลาเล็กน้อยในการพัฒนาขีดจำกัดสายเลือด ‘คาถาผลึก’ ของกุเร็น และมุ่งเน้นไปที่การฝึกฝนสาวน้อยเวทย์มนตร์ของเธอ
ดังนั้น ‘คาถาผลึก’ จึงเป็นเพียงพลังส่วนเล็กๆ ของพลังของกุเร็นเท่านั้น
“อยู่ที่นี่เฉยๆ ไปสักพัก แล้วฉันจะปล่อยนายออกไปเมื่อนายไม่ไปรบกวนอาจารย์หลี่ฟาน”
กุเร็นเดินไปหาอัทซุย และพ่นลมหายใจที่เย็นชาออกมา จากนั้นเธอก็ใช้คาถาผลึกเพื่อปิดผนึกปากของอัทซุย และทำให้เขาไม่สามารถพูดออกมาได้สักพัก
หลี่ฟานแสร้งทำเป็นไม่เห็น และเดินไปที่ประตูพร้อมกับหัวเราะ
“อาจารย์หลี่ฟาน” กุเร็นเดินตามมาข้างหลัง
“หนูจำเป็นต้องท้าทายโฮคาเงะ ในรายการทองคำตอนนี้ไหมคะ?”
สายตาของกุเร็นตกไปที่โฮคาเงะรุ่นที่สี่ นามิคาเสะ มินาโตะ ที่อยู่ในอันดับที่ 8 ของ [ อันดับนินจาคาเงะ ]
แม้ว่าจะมีโฮคาเงะอยู่สี่คนที่อยู่ในรายการตอนเริ่มต้น แต่ตอนนี้ก็มีเพียงนามิคาเสะ มินาโตะเท่านั้น ที่ยังคงอยู่ในรายการจัดอันดับตอนนี้
“ฉันยังไม่ต้องการมันในตอนนี้” หลี่ฟานส่ายหัว
“รอไปก่อน หลังจากที่โฮคาเงะรุ่นที่หนึ่งและคนอื่นๆ เริ่มเคลื่อนไหว เธอถึงจะเริ่มทำการท้าทาย”
“จำไว้นะกุเร็น คนที่ฉันต้องการเธอเอาชนะก็คือเทพเจ้านินจา โฮคาเงะรุ่นที่หนึ่ง เซนจู ฮาชิรามะ”
“แต่ก่อนที่เธอจะเอาชนะเขาได้ เธอสามารถลองท้าทายโฮคาเงะคนอื่นๆ ได้ตามสถานการณ์”
“โดยเฉพาะโฮคาเงะรุ่นที่สาม ซารุโทบิ ฮิรุเซ็น”
“แน่นอน เพื่อให้แน่ใจว่าเธอสามารถเอาชนะเซนจู ฮาชิรามะได้ เธอไม่สามารถใช้พลังของเฮอร์คิวลิส ในการท้าทายโอคาเงะคนอื่นๆ ได้”
สำหรับคำพูดของหลี่ฟาน กุเร็นไม่ได้ตั้งใจที่จะหักล้างมัน
“หนูเข้าใจแล้วคะ อาจารย์หลี่ฟาน ถ้าอย่างนั้นหนูจะรอจนกว่าจะถึงเวลาที่เหมาะสม ถึงจะเริ่มทำการท้าทายของหนู”
หลี่ฟานยิ้มและสัมผัสหัวเล็กๆ ของกุเร็น และเหลือบมองไปที่ประตู ‘ห้องศักดิ์สิทธิ์’ ที่อยู่ข้างหลังเขา
‘ลืมไปเถอะ รอให้จบรายการ [ อันดับนินจาคาเงะ ] ก่อน แล้วค่อยปล่อยให้กุเร็นและคนอื่นๆ เข้าไปในห้องศักดิ์สิทธิ์เพื่อทำการฝึกฝน’
‘ด้วยความแข็งแกร่งในปัจจุบันของพวกเธอ มันก็น่าจะเพียงพอแล้วที่จะจัดการกับนินจาระดับคาเงะเหล่านั้นในรายการได้’
แม้ว่าหลี่ฟานเกือบจะแน่ใจแล้วว่า ห้องศักดิ์สิทธิ์สามารถทำให้กุเร็นควบคุมพลังโฮกุของเฮอร์คิวลิส อย่าง ‘สิบสองภารกิจ’ ได้อย่างสมบูรณ์
แต่เนื่องจากไม่แน่ใจว่าเมื่อฮาชิรามะและคนอื่นๆ เริ่มการท้าทาย ตอนนั้นกุเร็นจะสำเร็จการฝึกของเธอได้ทันเวลาหรือไหม
ดังนั้นหลี่ฟานตึงต้องชะลอโอกาสในการให้เหล่าลูกศิษย์ของเขา เข้าไปฝึกฝนใน ‘ห้องศักดิ์สิทธิ์’ ออกไปก่อน
ท้ายที่สุด ถ้าลูกศิษย์ของเขาเข้าไปฝึกฝนในห้องศักดิ์สิทธิ์ และหากมีคนมาท้าทายพวกเธอล่ะก็ พวกเธอก็แทบจะสูญเสียเวลาในการฝึกฝนในห้องศักดิ์สิทธิ์ไปทันที
“ตอนนี้ยังเช้าอยู่ แม้ว่าพวกเราจะทำการฝึกในห้องฝึกฝนแห่งกาลเวลาไม่ได้ แต่พวกเราก็ยังสามารถทำการฝึกในห้องอื่นๆ ได้”
“กุเร็น ปล่อยอัทซุยได้แล้ว แล้วก็มาบุย พวกเธอตามมากิไป”
“และคางูยะ เธอหยุดเล่นเกมได้แล้ว! ยัยบ้านี่ ตอนนี้มันยังไม่สายเกินไปที่เธอจะไปฝึกซ้อมกับฉันซักพัก แล้วค่อยกลับมาเล่นใหม่”
ขณะพูด หลี่ฟานก็เดินมาอยู่ที่ด้านหลังของคางูยะ โดยจับปกคอหลังเสื้อของเธอขึ้น แล้วเดินไปที่ประตูห้องฝึกฝนลึกลับ
“เดี๋ยวก่อน! ข้ากำลังจะเอาชนะบอสแล้ว หลี่ฟาน ไอ้สารเลว! ปล่อยข้านะ!”
“ไม่! ฉันบอกไปก่อนหน้านี้แล้ว ว่าฉันต้องการช่วยเธอปรับปรุงประสบการณ์การต่อสู้ ดังนั้นเธอจะต้องทำมัน!”
“มาฝึกกับฉันตอนนี้ สำหรับเกม เธอสามารถกลับมาเล่นมันได้ในภายหลัง!”
เมื่อเห็นว่าคางูยะกำลังดิ้นรนอยู่ในมือของหลี่ฟาน กุเร็น มากิ และมาบุย ต่างก็ยิ้มให้กันและกัน ก่อนจะเดินตามรอยเท้าของหลี่ฟานไป
หลังจากที่กุเร็นก้าวออกไปสองก้าว เธอก็ทำการประสานอินของเธอ และทำให้ผลึกที่ปกคลุมอัทซุยอยู่หายไป
“ฟู่ ในที่สุดฉันก็เป็นอิสระแล้ว!” อัทซุยถอนหายใจด้วยความโล่งอก และรีบวิ่งไปหาหลี่ฟานกับคนอื่นๆ ทันที
“เดี๋ยวก่อน ผมเองก็อยากฝึกด้วย!”
…
