ตอนที่ 677 ความสนใจของหลี่ฟาน
“ก็ไม่มีอะไรมากหรอก”
“เพียงเพราะฉันมีลูกศิษย์นอกคนหนึ่งของฉันที่มีอายุพอๆ กับน้องชายของซามุย”
“ดังนั้นฉันจึงยอมรับอัทซุยเป็นลูกศิษย์นอกของฉันด้วย เพื่อที่เขาจะสามารถฝึกฝนร่วมกับมากิได้”
“แน่นอนว่าสาเหตุอีกอย่างหนึ่งก็คือ เด็กผู้ชายคนนี้เป็นน้องชายของซามุย”
หลี่ฟานโบกมือและพูดอย่างไม่เป็นทางการ
“เป็นแบบนี้นี่เอง ผมคิดว่าผมคงต้องขอบคุณพี่แล้วสินะ!” อัทซุยยิ้ม และในขณะนี้เขารู้สึกว่าตัวเองกำลังเต็มไปด้วยพลังงาน
ในหัวใจของเขา เขาได้เห็นภาพของตัวเองที่มีพลังเท่ากับซามุย
แต่ในเวลานี้ เขาไม่ได้รู้ว่าลูกศิษย์นอกสามารถได้รับการฝึกฝนทั่วไปเท่านั้น
และสำหรับลูกศิษย์นอก หลี่ฟานก็ไม่สามารถให้สิ่งของที่เขาได้รับจากระบบแก่พวกเขาได้เช่นกัน
แม้แต่มากิ ลูกศิษย์นอกคนแรกของเขาในโลกนินจา ก็ยังสามารถรับได้เพียงผลสุเคะ สุเคะ ที่เขานำมาจากโลกวันพีชเท่านั้น
“เอาล่ะ อัทซุย เนื่องจากท่านอาจารย์หลี่ฟานเต็มใจที่จะสอนนาย นายก็ต้องตั้งใจเรียนให้หนัก” ซามุยเอามือวางบนหัวอัทซุย และหันไปพูดกับหลี่ฟาน
“ท่านอารจารย์หลี่ฟาน เด็กคนนี้เป็นคนกระตือรือร้นมากเกินไป โปรดดูแลเขาด้วย”
หลี่ฟานยิ้มและพยักหน้า “ถ้าอย่างนั้น คุณมาบุย เนื่องจากคุณเป็นเลขาของไรคาเงะรุ่นที่สี่”
“ถ้าฉันต้องการรับเด็กคนนี้เป็นลูกศิษย์นอก ฉันต้องแจ้งเรื่องนี้กับไรคาเงะรุ่นที่สี่ของเธอก่อนหรือเปล่า?”
“เพราะเขาเป็นลูกศิษย์นอก ฉันจะไม่สอนเขาเหมือนกับลูกศิษย์อย่างเป็นทางการ”
“และอัทซุยก็จะไม่ได้รับของอย่าง ‘โนเบิลแฟนทาซึม’ และ ‘ผลโอเปะ โอเปะ’ ที่ฉันได้มอบให้กับซามุย”
“ดังนั้นการฝึกฝนของเขาจึงไม่ได้รวดเร็วนัก และเขาอาจจะต้องอยู่ฝีกฝนกับฉันเป็นเวลานาน”
“ท่านไรคาเงะรุ่นที่สี่ตกละค่ะ” หลังจากได้ยินคำพูดของหลี่ฟาน มาบุยก็พยักหน้าอย่างเคร่งขรึม
ก่อนที่พวกเธอจะมาหาหลี่ฟาน ไรคาเงะรุ่นที่สี่ก็ได้บอกกับมาบุยเอาไว้แล้ว
ถ้าหลี่ฟานยินดีที่จะยอมรับนินจาจากหมู่บ้านคุโมะงาคุเระเป็นลูกศิษย์ของเขา เธอก็สามารถปล่อยให้หลี่ฟานพาพวกเขาไปอย่างโจ่งแจ้งได้เลย
เพราะหลังจากได้ฟังคำอธิบายของซามุยเกี่ยวกับหลี่ฟานแล้ว เอก็เข้าใจแล้วว่าหลี่ฟานไม่มีจุดประสงค์พิเศษในการยอมรับ ปากุระ เทรุมิ เมย์ และซามุย เป็นลูกศิษย์ของเขา
เพียงเพราะเขาต้องการรับพวกเธอเป็นลูกศิษย์ และทำการฝึกฝนพวกเธอให้ดี โดยไม่ได้มีความทะเยอทะยานที่จะรวมโลกนินจาเป็นหนึ่งเดียว
นอกจากนี้ หลังจากที่หลี่ฟานฝึกฝนซามุยเสร็จ เขาก็ส่งซามุยกลับมายังหมู่บ้านคุโมะงาคุเระตามที่เธอปรารถนา
นี่สามารถเรียกได้ว่า เป็นการฝึกฝนนินจาระดับคาเงะให้กับหมู่บ้านคุโมะงาคุเระ!
เมื่อต้องเผชิญกับสถานการณ์แบบนี้ เอจึงไม่มีทางที่จะไม่เห็นด้วยกับหลี่ฟาน ในการที่เขาจะยอมรับลูกศิษย์คนอื่นๆ จากหมู่บ้านคุโมะงาคุเระเพิ่มเติม
เพราะถ้าไม่มีอะไร แม้แต่เอเองก็ตั้งใจที่จะได้รับการฝึกฝนจากหลี่ฟานด้วย
เพียงแต่เขาก็เข้าใจด้วยว่า หากเขาต้องการเป็นลูกศิษย์อย่างเป็นทางการของหลี่ฟาน เขาก็ต้องค้นหา ‘ตราลูกศิษย์’ ให้เจอให้ได้ก่อน!
“ก็ตั้งแต่ที่ไรคาเงะรุ่นที่สี่ตกลง ฉันก็จะส่งเขาไปที่คฤหาสน์ของฉันก่อน”
“อัทซุย นายพร้อมที่จะไปคฤหาสน์ของฉันไหม?” หลี่ฟานถามอัทซุยด้วยรอยยิ้ม
“ผมพร้อมแล้วครับ! ท่านอาจารย์หลี่ฟาน!”
“ถ้าอย่างนั้น นายก็บินไปสักพักเถอะ”
หลังจากพูดจบ หลี่ฟานก็ใช้มือตบไปที่ร่างของอัทซุยเบาๆ
เมื่อพลังของผลนิคิว นิคิวถูกเปิดใช้งาน อัทซุยก็หายตัวไปต่อหน้าต่อตาของทุกคนที่อยู่ทันที
“นี่คือ... วิชานินจามิติเวลา?” มาบุยกะพริบตา และมองอย่างสงสัยไปยังสถานที่ที่อัทซุยเคยยืนอยู่ เวลานี้ที่นั่นไม่มีอะไรนอกจากควันที่พวยพุ่ง
“อืม… เป็นวิชานินจามิติเวลา” หลี่ฟานยิ้ม
“พูดถึงเรื่องนี้ คุณมาบุยก็ดูเหมือนจะเป็นนินจาที่เชี่ยวชาญ ‘ถาคาขนย้ายพริบตา’ ที่สามารถเคลื่อนย้ายวัตถุในระยะไกลได้ใช่ไหม?”
“ท่านหลี่ฟานพูดเล่นแล้ว ถาคาขนย้ายพริบตาของฉัน ใช้ได้เฉพาะกับการขนส่งวัตถุที่ไม่มีชีวิตหรือตายแล้วเท่านั้น”
“หากใช้ในการขนส่งสิ่งมีชีวิต สิ่งมีชีวิตนั้นจะต้องมีร่างกายที่สุดยอดมากๆ ยกตัวอย่างเช่นอัทซุย ถ้าฉันขนส่งเขา เขาก็อาจจะตายได้ในทันที”
“แต่ถึงอย่างนั้น มันก็ยังเป็นวิชานินจาที่ยอดเยี่ยมอยู่ดี อย่างน้อยด้วยความสามารถในปัจจุบันของซามุย เธอก็ยังสามารถที่จะใช้คาถานี้กับเธอได้”
หลังจากได้ยินคำพูดของหลี่ฟาน มาบุยก็มองไปที่ซามุย
แน่นอน เธอรู้ว่าซามุยสามารถต้านทาน ‘คาถาขนย้ายพริบตา’ ได้
ในตอนที่เธออยู่ในสำนักงานของไรคาเงะ ซามุยได้บอกไรคาเงะรุ่นที่สี่และคนอื่นๆ ว่า เธอได้เรียนรู้วิชานินจาแพทย์มากมายมาจากหลี่ฟาน
ซึ่งรวมไปถึง ‘ผนึกเบียคุโก’ วิชานินจาที่ทำให้ซึนาเดะมีชื่อเสียงด้วย
ด้วยความสามารถในการรักษาอันทรงพลังที่ ‘ผนึกเบียคุโก’ มอบให้ ซามุยสามารถทนต่อ ‘คาถาขนย้ายพริบตา’ ได้อย่างเต็มที่
“พูดถึงเรื่องนั้น ถึงแม้ว่าฉันจะรู้จักคาถานินจามากมาย แต่ฉันก็ยังไม่รู้จัก ‘คาถาขนย้ายพริบตา’”
“ฉันสงสัยว่าคุณมาบุยเต็มใจที่จะแบ่งปันวิชาลับเฉพาะของคุณกับฉันไหม?”
ในขณะที่มาบุยกำลังถอนหายใจในใจ เสียงของหลี่ฟานก็ดังเข้ามาในหูของเธอ
…
