บทที่ 30 ภารกิจพิเศษ: ช่วยเหลือตัวประกัน?
บทที่ 30 ภารกิจพิเศษ: ช่วยเหลือตัวประกัน?
รางวัลล็อกอินในครั้งนี้ แม้ว่าจะไม่ได้ช่วยยกระดับความแข็งแกร่งของชูเฟิง แต่สมบัติทั้งสอง ก็มีค่ามากไม่แพ้กัน
ต้องบอกเลยว่า รางวัลจากระบบ ล้วนเป็นผลงานชิ้นเอก!
วันใหม่มาเยือน หากไม่มีเหตุการณ์ไม่คาดฝันเกิดขึ้น ถึงเวลาที่สมรภูมิแห่งโชคชะตาจะต้องส่งสัตว์ประหลาดมาบุกอีกครั้ง
แต่ชูเฟิงก็ไม่รีบร้อน เวลาพักผ่อนตอนนี้หายากเหลือเกิน เขาอยากอยู่เฉยๆต่ออีกหน่อย
ชีวิตของผู้สูงอายุ มันก็เรียบง่ายเช่นนี้ เทชาใส่ถ้วย นั่งริมหน้าต่าง จิบมันช้าๆตลอดทั้งวัน
แต่น่าเสียดาย ดูท่าสมรภูมิแห่งโชคชะตาจะไม่ต้องการให้ชูเฟิงสมหวัง
ขณะที่คิดว่าต้องการพักผ่อน เสียงเตือนสมรภูมิแห่งโชคชะตาก็ดังก้องในหูของตัวแทนจากทั่วทุกมุมโลก
[ภารกิจพิเศษกำลังจะเริ่มขึ้น ตัวแทนจากทั่วทุกมุมโลกกรุณาเตรียมความพร้อมให้ดี! ]
ได้ยินเสียงดังก้องข้างหู ตัวแทนทุกคนตกใจเล็กน้อย
สถานการณ์นี่มันอะไรกัน? แล้วไหนเล่าการบุกของสัตว์ประหลาด? ไหงจู่ๆกลายเป็นภารกิจพิเศษไปได้?
ผู้ชมในห้องถ่ายทอดสดของประเทศต่างๆ ก็สับสนเช่นกัน
“ภารกิจพิเศษนี่มันอะไรกัน?”
“วันนี้ไม่มีสัตว์ประหลาดบุกเมืองเหรอ?”
“อย่าเชียวนา ฉันตั้งตารอท่านผู้เฒ่าโชว์เทพทั้งคืน!”
“สัตว์ประหลาดไม่บุกก็ดีแล้ว ในที่สุดก็ได้โล่งอกจริงๆซักที ฉันกังวลมาตลอด นอนไม่หลับมาสองวันแล้ว”
หลังจากนั้น เสียงเตือนของสมรภูมิแห่งโชคชะตาก็ดังขึ้นอีกครั้ง!
[ภารกิจพิเศษในครั้งนี้: ช่วยเหลือตัวประกัน!]
[ทางสมรภูมิแห่งโชคชะตาจะสุ่มเลือกพลเมืองหนึ่งคนจากประเทศที่ผูกมัดกับตัวแทนเป็นตัวประกัน คนๆนั้นจะไปโผล่ในเขตอันตราย]
[หากช่วยเหลือตัวประกันได้สำเร็จ ตัวประกันจะกลายเป็นสหายร่วมรบของท่านในสมรภูมิแห่งโชคชะตา! ]
[หากการช่วยเหลือล้มเหลว ตัวประกันจะถูกกำจัดออกจากสมรภูมิแห่งโชคชะตา! ]
[ระยะเวลาภารกิจ: 6 ชั่วโมง!]
[ขอให้ทุกท่านโชคดี!]
ได้ยินเสียงดังก้องในหู ในแววตาของชูเฟิงทอสีสันประหลาดใจ
ไปที่เขตอันตรายเพื่อช่วยเหลือตัวประกัน?
นี่ใช่เป็นกับดักอะไรรึเปล่า?
อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าจะกรณีใด ตัวประกันต้องได้รับการช่วยเหลืออย่างแน่นอน
เพราะถึงอย่างไร ตัวประกันรายนี้ ก็เป็นพลเมืองของแดนมังกร!
ชูเฟิงเป็นชาวมังกร การช่วยเหลือเพื่อนร่วมชาติของตนเอง ย่อมเป็นหน้าที่ที่ไม่อาจปฏิเสธได้
ณ ตอนนี้ ด้านหน้าของชูเฟิง ม่านแสงปรากฏขึ้นมาจากในอากาศ!
ม่านแสงที่อยู่ตรงหน้า มันคือแผนที่!
และบนม่านแสง มีเครื่องหมายสีแดงถูกแต้มเอาไว้
เห็นได้ชัด ว่าแต้มสีแดงนี้ คือตําแหน่งของตัวประกัน
แต่ สิ่งที่ทําให้ชูเฟิงคาดไม่ถึงก็คือ จุดสีแดงเลือดนี้ ปรากฎว่าอยู่ในส่วนลึกสุดขีดของเขตอันตราย!
“ดูท่าว่า ภารกิจครั้งนี้ในสมรภูมิแห่งโชคชะตา จะไม่ง่ายซะแล้ว”
ชูเฟิงส่งเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ ถอนหายใจกับตัวเอง
.....
ณ เขตชายแดนของแดนมังกร
ในป่าฝนแห่งหนึ่ง
ทหารหลายนายในชุดลายพราง กำลังซ่อนตัวอย่างนิ่งเงียบ
รูปร่างของพวกเขา ถูกปกปิดไว้เป็นอย่างดี แทบจะเรียกได้ว่ากลมกืนเข้ากับป่า
ตำแหน่งของทหารเหล่านี้ อยู่ตรงบริเวณชายแดนประเทศ
เห็นได้ชัด ว่าพวกเขาเป็นหน่วยลับที่ทางกองทัพจัดตั้งขึ้น
ในยุคที่ทรัพยากรขาดแคลนเช่นนี้ สงครามกลายเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นบ่อยครั้ง
นั่นเป็นเหตุผลที่ว่า ต้องมีใครสักคนคอยเฝ้าเส้นพรมแดน เพื่อสอดแนมทุกความเคลื่อนไหวของประเทศเพื่อนบ้านตลอดเวลา!
และความรับผิดชอบที่ยากลำบากนี้ ย่อมเป็นทหารที่แบกรับไว้!
“ชูเซี่ย นายได้ยินเสียงนั้นไหม?”
หนึ่งในทหารพูดเสียงแผ่วเบาว่า “สมรภูมิแห่งโชคชะตาปิดแล้ว ตัวแทนทุกคนที่เข้าร่วม จะถูกผูกมัดกับประเทศของตัวเอง!”
“นายคิดว่า ... สถานที่แบบนั้นมีอยู่จริงไหม?”
พอเขาพูด ทหารอีกคนก็ลดเสียงลงและตอบว่า “ฉันก็ได้ยินเสียงนั้นเหมือนกัน”
“ในตอนแรก ฉันก็ไม่อยากจะเชื่อหรอก”
“แต่ลองคิดดูสิ ตอนนั้นพวกเราอยู่ในสถานที่ที่รกร้างแห้งแล้ง ไม่มีแม้แต่สัญญาณ แต่เสียงของมันก็ยังดังเข้ามาในหูได้!”
“นี่หมายความว่าอะไร? มันหมายความว่า ... สมรภูมิแห่งโชคชะตามันมีอยู่จริง!”
“ใช่ ก็ไม่รู้หรอกนะว่ามันเป็นแบบไหน แต่มันคงไม่ร้ายแรงเท่าสนามรบจริงๆของพวกเราหรอก”
ว่าจบ คนแรกที่พูดก็เลียมุมปาก เอ่ยเบาๆว่า “ถ้าเป็นฉันที่ถูกส่งไปนะ ทุกอย่างคงเป็นแค่เรื่องง่ายๆ!”
“ด้วยคุณสมบัติที่ฉันเป็นทหารมาหลายปี ยังไงก็ยึดทรัพยากรกลับมาให้ประเทศได้มากมายแน่นอน!”
“เอาล่ะๆ ถ้านายกลายเป็นตัวแทนจริงๆ ฉันว่าแดนมังกรของพวกเราคงถูกทำลายป่นปี้” อีกคนพูดแซว แล้วเอ่ยต่อว่า “ถ้าให้ฉันเลือกนะ ในบรรดาพวกเรา ชูเซี่ยเหมาะสมที่สุดที่จะเข้าสู่สมรภูมิแห่งโชคชะตา”
“แม้ว่าเราทุกคนจะเป็นทหารที่ได้รับคัดเลือกจากคนนับพัน แต่เมื่อเทียบกับชูเซี่ย ก็เกิดความรู้สึกน้อยใจในความอ่อนแอของตัวเอง”
ในทีมของพวกเขา ชูเซี่ยได้รับการยอมรับว่าเป็นคนมีฝีมือที่สุด!
ชายผู้นี้ ครั้งหนึ่งในป่าฝนที่เต็มไปด้วยยุงและงูพิษ เขาสามารถอยู่นิ่งๆได้เป็นเวลาสามวันสามคืนเต็ม!
จนในที่สุด รอจนเป้าหมายปรากฏตัว เขาก็ลั่นไกที่ซุ่มรอไว้อยู่แล้วอย่างไม่ลังเล ใช้กระสุนเพียงนัดเดียว ปลิดชีพศัตรู!
และระหว่างเฝ้ารอทั้งสามวันสามคืนนี้ ชูเซี่ยไม่ได้ดื่มน้ำแม้แต่หยดเดียว ข้าวซักเม็ดก็ไม่ได้เข้าปาก มีแรงฮึดด้วยกำลังใจล้วนๆ!
ขณะนี้ ในที่สุดชูเซี่ยก็เปิดปากพูด
เห็นแต่แววตาที่เฉยเมย กล่าวอย่างเยือกเย็นว่า “ระหว่างทำภารกิจ... ไม่ควรพูดมาก”
“สิ่งที่เกิดขึ้นในสมรภูมิแห่งโชคชะตา มันไม่เกี่ยวอะไรกับเรา”
“ภารกิจของเราในตอนนี้ คือรักษาเส้นแบ่งเขตแดนของประเทศเอาไว้”
พอชูเซี่ยพูดแบบนั้น คนที่เหลือก็หุบปากลง
ยังไงซะ ไม่มีใครกล้าไม่ฟังคำพูดของชูเซี่ย แล้วอีกอย่าง ในระหว่างการปฏิบัติภารกิจ พวกเขาก็ไม่ควรคุยกันจริงๆ
เป็นทหารต้องปฏิบัติตามคำสั่ง มันคือหน้าที่!
แต่ในตอนนั้นเอง จู่ๆร่างของชูเซี่ยก็หายวับไปในอากาศ
“อ้าว? หัวหน้าชูหายไปไหนแล้ว?”
คนที่อยู่ใกล้กับชูเซี่ยมากที่สุด รู้สึกตัวเป็นคนแรก สีหน้าเขาเต็มไปด้วยความแตกตื่นตกใจ มองภาพตรงหน้าอย่างว่างเปล่า
เห็นได้ชัดว่า ชูเซี่ยยังคุยกับพวกเขาอยู่เมื่อกี้ แต่ในพริบตาเดียว ชูเซี่ยหายไป!
คนที่เหลือต่างมองหน้ากัน พวกเขาเต็มไปด้วยความตกตะลึง!
ชัดเจนว่าแต่ละคนไม่เคยเจอเรื่องพิสดารพันลึกเช่นนี้มาก่อน
คนทั้งคน จะหายไปในอากาศเฉยๆโดยที่ไม่มีใครสังเกตได้ยังไง!!
ต้องรู้นะว่า พวกเขาทุกคนเป็นทหารที่ได้รับการฝึกฝนมาอย่างดี จุดไหนที่มีหญ้าไหวแค่เล็กน้อย ก็ไม่สามารถรอดพ้นสายตาไปได้!
หนึ่งในพวกเขาเผลอกลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว พึมพำเบาๆว่า “พวกนายว่า... ชูเซี่ยจะถูกส่งไปในสมรภูมิแห่งโชคชะตาไหม?”
