บทที่ 27 ผู้เฒ่าชูเฟิงตื่นจากการหลับใหล

บทที่ 27 ผู้เฒ่าชูเฟิงตื่นจากการหลับใหล

“พลังป้องกันของหมีปฐพีคลั่งน่ากลัวไปหน่อยไหม? มันไม่ตายในนัดเดียวเหมือนตัวอื่นๆ!”

“มันจบสิ้นแล้ว ดูท่าหอคอยแสงศักดิ์สิทธิ์จะต้านการบุกระลอกสามไม่ไหว!”

“เอาล่ะ เอาล่ะ หยุดโวยวายได้แล้ว รีบคิดหาวิธีรับมือดีกว่า”

“ถ้าหมีปฐพีคลั่งหลุดมาในประเทศมังกรซักหนึ่งหรือสองล้านตัว มันไม่ใช่เรื่องตลกแน่ๆ!”

“แต่ตอนนี้ปัญหาคือฉันหาทางไม่เจอ!ผู้เฒ่าชูเฟิงยังหลับอยู่ พวกเราติดต่อเขาไม่ได้!”

ณ ตอนนี้ผู้คนของแดนมังกรเรียกได้ว่ากำลังวิตกกังวลกันสุดๆ!

ในขณะที่คนแดนปลาดิบ กำลังยิ้มเยาะอย่างปีติยินดี!

สำหรับพวกเขา สถานการณ์นี้นับว่าเหนือความคาดหมายนัก ไม่มีใครทันคิด ว่าการบุกระลอกสาม จะรุนแรงจนน่าตกใจ!

สัตว์ประหลาดระดับ C 300 ตัว!

เมื่อนึกภาพหมีปฐพีคลั่งที่กำลังจะถล่มเมืองของแดนมังกรราบเป็นหน้ากลอง พวกเขาก็อยากหัวเราะออกมาดังๆ

ก่อนหน้านี้ชาวแดนมังกรได้รับผลประโยชน์ไปมากมาย ดังนั้นตอนนี้ ถึงเวลาที่พวกเขาต้องรู้จักลิ้มรสความทรมานบ้างแล้ว!

………

กองทัพหมีปฐพีคลั่งเดินหน้าสู่กำแพงเมืองมังกร!

ตึง ตึง ตึง!

พื้นดินสั่นสะเทือนเลือนลั่น

1,000 เมตร... 800 เมตร... 600 เมตร... 400 เมตร……

ยิ่งกองทัพหมีปฐพีคลั่งเข้ามาใกล้มากเท่าไหร่ ผู้คนของแดนมังกรก็วิตกกังวลมากขึ้นเท่านั้น

ทุกคนต่างภาวนาในใจ คล้ายรอการพิพากษาที่กำลังมาเยือน

“ไม่เป็นไร ทุกคนอย่าตื่นตระหนก รัฐบาลได้ออกประกาศแล้ว ทันทีที่หมีปฐพีคลั่งปรากฏตัวในดินแดนมังกร มันจะถูกปราบปรามโดยเร็วที่สุด!”

“ถูกตัอง ตราบใดที่เราสามัคคีกัน ก็จะสามารถรอดจากภัยพิบัติครั้งนี้ได้!”

“อนิจจา หวังว่าครั้งนี้จะมีคนตายน้อยที่สุด”

“หนี้เลือด ... มันคือหนี้เลือดที่ชาวแดนปลาดิบต้องชดใช้!”

ผู้คนในแดนมังกร เริ่มมุ่งเป้าไปทางแดนปลาดิบ แต่นี่ก็เพราะ การบุกทั้งสามระลอกของสัตว์ประหลาดตอนนี้ เกิดจากฝีมือพวกเขา!

“หนี้เลือด? ชาวมังกร! พวกแกอยากเริ่มสงครามหรอ!”

“พวกแกไปเอาความมั่นใจแบบนั้นมาจากไหน? น่าขันจริงๆ!”

เมื่อเห็นว่าการบุกของสัตว์ประหลาดกำลังจะบรรลุผล ผู้ชมชาวแดนปลาดิบก็รู้สึก ตื่นเต้นอีกครั้ง เริ่มล้อเลียนในห้องถ่ายทอดสดแดนมังกร!

จนในที่สุด กองทัพหมีปฐพีคลั่งก็อยู่ห่างจากแดนมังกรเพียง 300 เมตรเท่านั้น!

และในขณะนี้ จำนวนหมีปฐพีคลั่ง ยังเหลืออีกกว่า 200 ตัว!

กล่าวคือ ภายใต้การโจมตีของหอคอยแสงศักดิ์สิทธิ์ จำนวนหมีปฐพีคลั่ง ลดน้อยลงแค่ร้อยเดียวเท่านั้น

“หมีปฐพีคลั่งกว่า 200 ตัว ถ้าตัวละหมื่น เท่ากับพวกมันจะหลุดเข้าประเทศมังกรสองล้านตัว!”

“ฮือ ฮือ ตอนนี้ฉันแค่หวังว่าคนที่รักของฉันจะไม่ได้รับอันตราย”

“ตอนนี้ยังมีเวลา รีบหาที่หลบภัยกันเร็ว!”

“อย่าโง่ไปหน่อยเลย สัตว์ประหลาดทั้งหมดที่เข้ามา จะถูกส่งแบบสุ่มพื้นที่ จะเกิดอะไรขึ้นถ้าหมีปฐพีคลั่งถูกส่งไปโผล่ในศูนย์หลบภัย? ถึงตอนนั้นที่นั่นจะกลายเป็นห้องปิดตาย! และนายก็จะไม่มีทางรอด!”

“อนิจจา งั้นคงได้แต่หวังพึ่งโชคชะตาแล้ว”

ทว่าขณะที่ชาวแดนมังกรทุกคนรู้สึกหมดหวัง ร่างเงาหนึ่งจู่ๆก็ปรากฏตัวขึ้นเหนือกําแพงเมือง

ร่างๆนั้นยืดเอวบิดขี้เกียจยาวๆ ถอนหายใจและบ่นว่า “คืนนี้ฉันหลับสบายจริงๆ!”

ได้ยินเสียงที่คุ้นเคย ผู้ชมทุกคนในห้องถ่ายทอดสดแดนมังกร ราวกับถูกปลุกจากฝัน

นั่นเพราะ สิ่งที่ผ่านเข้าหูของพวกเขา มันเป็นเสียงของผู้เฒ่าชูเฟิง!!

ซึ่งหมายความว่า ชูเฟิง... ในที่สุดก็ตื่นแล้ว!

ชั่วขณะนี้ ชาวแดนมังกรทุกคน เบิกบานใจขึ้นมาทันที!!

“ไอ้เวรเอ๊ย! ท่านผู้เฒ่าตื่นแล้ว!!”

“อา อา อา อา อา ฉันแทบจะประสาทตายอยู่แล้ว!!”

“ฮ่าๆๆๆ ตอนนี้ฉันสบายใจแล้ว มีท่านผู้เฒ่าซักคน หมีปฐพีคลั่งซักตัวคงไม่มีทางหลุดเข้ามาไปในเมืองมังกรได้”

อย่างไรก็ตาม ความรู้สึกของคนแดนปลาดิบในขณะนี้ กลับอึดอัดเหมือนกินแมลงวัน

บัดซบ! ทำไมแกต้องตื่นขึ้นมาตอนนี้ด้วย!

ที่จริงแล้ว สิ่งที่พวกเขาไม่รู้ก็คือ ชูเฟิงตื่นขึ้นมานานแล้ว เพียงแต่ไม่ปรากฏตัวเท่านั้นเอง

ทั้งนี้ทั้งนั้นก็เพราะ กังฟูที่เขามี มันคือวิชาระดับตำนาน วิชาสยบเทพคชสาร

ด้วยพลังสนับสนุนของวิชานี้ ส่งผลให้การรับรู้เฉียบแหลมขึ้นมาก

ไม่ว่าจะเป็นกลิ่นอายของสัตว์ประหลาด หรือสายลมที่พัดยอดหญ้ารอบตัว ชูเฟิงสามารถรับรู้ได้อย่างชัดเจน!

กระทั่งยามหลับใหล ... ก็ไม่มีข้อยกเว้น!

ไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่ว่า การเดินทัพของหมีปฐพีคลั่ง ทุกย่างก้าวที่ย่ำบนพื้น มันก่อให้เกิดแรงสั่นสะเทือน!

ต่อให้เป็นแค่คนธรรมดา ตราบใดที่ไม่เป็นพวกนอนแล้วหลับเหมือนตาย ยังไงก็ต้องรู้สึกตัว!

และเหตุผลที่ชูเฟิงเพิ่งปรากฏตัวตอนนี้ เป็นเพราะเขาพบว่าการบุกของสัตว์ประหลาดครั้งนี้ค่อนข้างผิดปกติ

ก็แล้วจู่ๆจะมีสัตว์ประหลาดมาบุกกลางดึกได้ยังไง?

อีกทั้งการบุกสองระลอกก่อนหน้านี้ ทางสมรภูมิแห่งโชคชะตาก็ได้แจ้งเตือนแล้ว

อย่างไรก็ตาม รอบที่สาม สมรภูมิกลับไม่ได้แจ้งเตือนเขา!

ทั้งหมดทั้งมวลนี้ มีแต่เรื่องไม่ชอบมาพากล

แม้ชูเฟิงอยากจะสืบหาต้นสายปลายเหตุทั้งหมด แต่ตอนนี้สิ่งสำคัญที่สุด คือการป้องกันไม่ให้หมีปฐพีคลั่งเข้าไปในเมืองแดนมังกร

คิดได้แบบนี้ ชูเฟิงกระโดดไปข้างหน้าทันที ทิ้งตัวจากกำแพงเมืองสูงหลายสิบเมตร!

โครมมม!

ตามมาด้วยเสียงอู้อี้หนักทึบ

สองเท้าของชูเฟิงหยั่งพื้น พื้นยุบตัวเป็นหลุมใหญ่ทันที!

“แม่งให้ตายเถอะ ท่านผู้เฒ่าจะเถื่อนไปไหน พูดแล้วก็กระโดดเลยเรอะ!”

“สารภาพตามตรง สูงขนาดนั้น ถ้าเป็นฉันคงไม่จบแค่ขาหัก”

“สมกับเป็นท่านผู้เฒ่า ไม่จำเป็นต้องใช้เส้นทางปกติเลย”

หลังจากกระโดดลงจากกำแพงเมือง ชูเฟิงตบฝุ่นบนร่างกาย

ต่อมา เขาเงยหน้าขึ้น มองไปทางหมีปฐพีคลั่งตรงหน้า เอ่ยเสียงแผ่วว่า “ขอโทษที เส้นทางนี้ห้ามผ่าน”

“ถ้าไม่อยากตาย ... จงไสหัวไปซะ!”