บทที่ 215 การตัดสินใจเดียวกัน (แถมฟรี)

บทที่ 215 การตัดสินใจเดียวกัน (แถมฟรี)

.

“ไม่นะ เฉิงยงกับคนอื่นๆขาดการติดต่อ พวกเขาคงถูกโจมตี … ไม่มีเหตุอื่นใดที่ทำให้เราไม่สามารถติดต่อกันได้”

ชายผมสั้นสวมเสื้อคอเต่าสีน้ำเงินที่กำลังเดินอยู่บนถนน ขมวดคิ้วและพึมพำกับตัวเอง เขาสัมผัสได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ

ทันทีหลังจากนั้น ผู้หญิงที่สวมหมวกทรงแบนก็พูดว่า “ทีมอื่นก็ติดต่อไม่ได้ใช่ไหม?”

สองทีมถูกโจมตีและถูกทำลายในเวลาเดียวกันงั้นเหรอ?

ใบหน้าของชายคนนั้นแสดงความไม่เชื่อ เขาไม่คิดว่าจะมีใครในพื้นที่นี้จะสามารถทำได้ ยกเว้น…

เขานึกถึงภาพชายที่มีเลือดเต็มตัววิ่งฝ่าวงล้อมออกไป สัตว์ร้ายผู้หลับใหล มนุษย์ผู้ทรงพลังจากอีกโลก:

“ถ้าเป็นเขาก็น่าจะเป็นไปได้ เขาคาดไว้แล้วว่าเราจะมางั้นเหรอ?”

ผู้หญิงสวมหมวกทรงแบนมีใบหน้าที่ละเอียดอ่อน เช่นเดียวกับมนุษย์ปกติ และไม่มีลักษณะเหมือนกับนักล่าคนอื่นๆ เธอยิ้มและพูดว่า:

“แม้แต่เขาก็ไม่ควรทำได้ แต่ละทีมของเราอยู่ห่างกันระยะทางหนึ่ง โดยพื้นฐานแล้วมันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะทำลายสองทีมได้ในระยะเวลาสั้นๆเช่นนี้”

ทันใดนั้น

สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปและพูดด้วยน้ำเสียงต่ำ “พวกต้าเฮยโถวกำลังต่อสู้กับพวกที่มาโจมตี พวกมันมีอีกสองทีมที่กำลังเข้ามาสมทบ … มีหลายคน เกือบร้อย และยังมีหนึ่งคนกับหนึ่งลิงที่แข็งแกร่งมากอีกด้วย”

เป็นไปตามคาด ชายคนนั้นเปิดเผยสีหน้าเย้ยหยัน:

“บอกให้ทุกคนที่อยู่ใกล้ๆให้รีบไป พวกเราอยู่ด้วยกัน แมลงพวกนี้ยังกล้าต้านทานได้อย่างไร ไม่รู้ฟ้าสูงแผ่นดินต่ำจริงๆ”

มีผู้เสียชีวิตมากกว่าสิบคนในคราวเดียว สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกโกรธมาก เพราะทุกครั้งที่มีคนเสียชีวิต ความแข็งแกร่งของพวกเขาจะอ่อนแอลงอย่างแท้จริง

และพวกเขาก็มีคนไม่มากนัก

จากมุมมองปัจจุบัน พวกที่เข้ามาโจมตี ควรเป็นคนที่อยู่ในสถานที่ชุมนุมแห่งนั้น

เดิมที เขาต้องการจัดการกับสถานที่ชุมนุมแห่งนี้ในภายหลัง แต่เขาไม่คิดว่าพวกมันจะมารนหาที่ตายเอง

ดวงตาของชายคนนั้นเป็นประกายและพูดอย่างสงบ “ดูเหมือนพวกมันจะไม่เข้าใจว่า หมูที่เชื่อฟังจะมีอายุยืนยาว”

หญิงสาวเงยหน้ามองดูดวงจันทร์บนท้องฟ้า และยิ้มแล้วพูดว่า:

“มันเป็นเรื่องธรรมดา เราก็มาแบบนี้เหมือนกัน ถ้าไม่ได้รับบทเรียน เราก็มองไม่เห็นข้อเท็จจริงได้ชัดเจน”

.

.

.

หลังจากมีผู้เสียชีวิตไปสองราย นักล่าที่เหลือก็รู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ ในบรรดามนุษย์จากโลกอื่นเหล่านี้ มีผู้ใช้ความสามารถที่ทรงพลังอยู่ด้วย

แต่นักล่าเหล่านี้กลับถูกรั้งเอาไว้ ไม่สามารถออกไปได้ แม้ว่าจะต้องการก็ตาม และทำได้เพียงกัดกระสุนเผชิญหน้ากับการล้อมกรอบของผู้คนจากสถานที่ชุมนุม แม้ว่าคนเหล่านี้จะไม่แข็งแกร่ง แต่ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะฆ่าคนเหล่านี้ทั้งหมด

ซูฉางซิงใช้โอกาสนี้เอาชนะนักล่าทีละคน นักล่าเหล่านี้เคยล้อมกรอบเขามาก่อน แต่ตอนนี้พวกเขากลับเป็นผู้ล้อมกรอบพวกมัน

ภายใต้สถานการณ์นี้ เหล่านักล่าไม่สามารถต้านทานการโจมตีไม่กี่ครั้งของซูฉางซิง

ฟันครั้งเดียวไม่ตายงั้นเหรอ?

อืม… งั้นก็ฟันซ้ำแล้วกัน

นับตั้งแต่ต้นจนจบที่ซูฉางซิงเข้าร่วมการต่อสู้ กระบวนการทั้งหมดใช้เวลาไม่ถึงสิบนาที เขาฆ่านักล่าไปห้าคน อีกหนึ่งคนที่เหลือเสียชีวิตด้วยมีดเหล็กของหวงเปียว ถือได้ว่านักล่าทั้งหมดถูกฆ่าตายด้วยมีด

เพียงแต่ในเวลานี้ ซูฉางซิงได้รับข้อความขอความช่วยเหลือมาจากจูเหวินหวู่ พวกเขาพบกับนักล่าจำนวนมากและกำลังล่าถอยมาหาซูฉางซิงและคนอื่นๆ

นักล่าเหล่านี้ตอบสนองเร็วกว่าที่พวกเขาคาดไว้มาก

ซูฉางซิงตะโกนว่า “หวงเปียว คุณรีบพาคนไปหาจูเหวินหวู่ ผมจะล่วงหน้าไปก่อน มีปัญหาเกิดขึ้นแล้ว”

ทันทีที่พูดจบ ซูฉางซิงก็หันหลังวิ่งไปยังถนนอีกสายที่อยู่ด้านข้าง แล้วหายลับไปในความมืดอย่างรวดเร็ว

หวงเปียวก็ตระหนักถึงความเร่งด่วนนี้เช่นกัน เขารีบพาคนติดตามซูฉางซิง มุ่งหน้าไปหาจูเหวินหวู่ไปทันที พร้อมกับร้องตะโกนว่า:

“เตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้ เราอาจเผชิญหน้ากับนักล่าเหล่านั้นเมื่อใดก็ได้”

เพราะมีซอมบี้ขวางอยู่ พวกเขาจึงเดินหน้าไม่ได้เร็วนัก โชคดีที่มีระยะทางไม่ไกลเกินไป

สิ่งต่างๆเริ่มพัฒนาไปในทิศทางที่ไม่คาดคิด เหมือนเกมหมากรุกที่ทุกคนสามารถทำนายการเคลื่อนไหวครั้งต่อไปได้ แต่เมื่อเล่นตัวหมากรุกมากขึ้น สถานการณ์ก็เริ่มวุ่นวาย

.

.

.

แสงจันทร์ส่องไปบนถนนสลัวๆ ที่เต็มไปด้วยศพของซอมบี้ เศษเหล็กบางส่วนลอยอยู่ในอากาศในรูปแบบที่แน่นอน โดยมีเลือดสีดำติดอยู่บางส่วน

ไฉ่จิงดูข้อความในโทรศัพท์แล้วพูดด้วยน้ำเสียงต่ำ:

“ดูเหมือนว่าสถานที่ชุมนุมในพื้นที่ของทีมที่สาม จะมีภารกิจจัดการกับนักล่า เรามีสายอยู่ในสถานที่รวมตัวแห่งนั้น แต่เขาไม่ได้เข้าร่วมในภารกิจนี้”

หลินซิ่วหยูแสดงสีหน้าประหลาดใจ “หะ? พวกเขาไปรนหาที่ตายเหรอ? พวกเขาริเริ่มที่จะยั่วยุนักล่าเหล่านั้นจริงๆ… คงจะดีถ้ารอดมาได้”

ชายวัยกลางคนเดินช้าๆไปด้านหน้า ผมยาวครึ่งหัวที่ยื่นออกมาจากหมวกเป็นสีดำแกมขาว และล่องลอยไปในอากาศอย่างประหลาด ดวงตาใต้แว่นกันแดดเปล่งประกายด้วยสีฟ้าสดใส แม้จะมองผ่านเลนส์สีดำก็ยังมองเห็นได้ เขาพูดขึ้นอย่างใจเย็น:

“กล่าวคือ พวกเขามีความมั่นใจที่จะต่อสู้กับนักล่าพวกนั้น น่าสนใจ ก่อนหน้านี้คุณบอกว่า ผู้ทรงพลังที่อยู่ที่นั่นชื่อซูฉางซิงใช่ไหม? เขาเป็นผู้นำเหรอ?”

หลินซิ่วหยูเอามือข้างหนึ่งซุกกระเป๋ากางเกง อีกมือหยิบโทรศัพท์ออกมาตรวจสอบ จนดูเหมือนกำลังเดินเล่นอย่างสบายๆ และพูดขึ้นว่า

“อย่าบอกนะว่ามันเป็นเรื่องจริง ซูฉางซิงเป็นหนึ่งในผู้นำของพวกเขา ดูเหมือนว่า เขากับ ‘ข้าวหุงเอง’ น่าจะเป็นคนเดียวกัน”

“จากข้อมูลของสาย พลังของ ‘ข้าวหุงเอง’ นั้นเกินจริงไปมาก เขาสามารถฆ่าอมนุษย์พันธุ์สังหารได้ด้วยตัวคนเดียว เขาอาจจะเป็นคนพิเศษอยู่แล้ว”

เขาใช้ข้อมูลบางส่วนที่มี และข้อมูลบางส่วนที่ได้มาจากการวิเคราะห์ นำมาจัดระเบียบ จากนั้นก็ออกมาเป็นบทสรุป

ชายวัยกลางคนพยักหน้าอย่างครุ่นคิด “จับตาดูสถานการณ์ของพวกเขา ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะต้านทานนักล่าพวกนั้น แม้แต่พวกเราหากต้องเผชิญหน้ากับนักล่าพวกนั้นยังต้องระวัง และทำได้เพียงตั้งรับ… ตอนนี้เราสามารถวิเคราะห์สถานที่หลบซ่อนของนักล่าพวกนั้นได้ไหม?”

หลินซิ่วหยูส่ายศีรษะและพูดว่า “ไม่ ที่อยู่ของพวกมันซ่อนเร้นอย่างมาก และพวกมันก็จงใจปกปิดที่ซ่อนด้วย ตอนนี้เรายังไม่มีเบาะแสใดๆ เพียงระบุตำแหน่งได้คร่าวๆ เท่านั้น แต่มันก็ดูไม่สมเหตุสมผล”

จากนั้นเขาก็พูดอย่างหมดหนทาง “หัวหน้า ดูเหมือนจะเป็นเพราะคุณที่ทำให้นักล่าพวกนั้นละทิ้งพื้นที่นี้ไป ดูเหมือนว่าการตัดสินใจของพวกเขาจะคล้ายกับพวกเรา”

นักล่าพวกนั้นดูเหมือนจะหวาดกลัว จนไม่ได้โผล่หัวออกมาเลยในคืนนี้ เขาจึงตัดสินว่านักล่าพวกนั้นอาจอพยพออกไปแล้ว หรือเตรียมที่จะอพยพออกจากพื้นที่รวมตัวของพวกมัน

ไฉ่จิงขมวดคิ้วและพูดว่า “นี่ไม่ได้หมายความว่าพื้นที่อื่นจะต้องเผชิญหน้ากับแรงกดดันจากนักล่ามากขึ้นใช่ไหม?”

หลินซิ่วหยูอึ้งไปชั่วครู่ แล้วพูดว่า “ความจริงก็คือ เกี่ยวกับเรื่องนี้เราไม่สามารถทำอะไรได้ เหอเหอ พวกมันคงไม่อพยพไปยังสถานที่ ที่ ‘ข้าวหุงเอง’ อยู่หรอกนะ”

ไฉ่จิงเหลือบมองเขาแล้วพูดอย่างใจเย็น “ก่อนหน้านี้คุณบอกฉันว่า มันควรจะมีความเป็นไปได้ต่ำ”