ตอนที่ 649 กลับคฤหาสน์
*เปรี้ยง!
ซามุยเหวี่ยงดาบยาวไปที่ด้านหน้าของเธอ ทำให้เกิดพลังงานสีแดงเข้มและสายฟ้าที่ควบแน่นออกมา
แน่ว่าเป้าหมายของพวกมันก็คือ ฮิรุเซ็นกับดันโซที่อยู่ด้านหน้า
เมื่อเห็นฉากนี้ ดวงตาของฮิรุเซ็นก็หรี่ลง และหลีบหันหลังหลบสายฟ้าสีแดงที่ซามุยปล่อยออกมาทันที
แม้ว่าซามุยจะยังไม่สามารถใช้พลังของดาบ ‘คลาเรนต์’ ที่รับมาจากหลี่ฟานได้อย่างเต็มที่
แต่เพียงพลังขั้นต้นอย่างการควบคุมสายฟ้า เธอก็สามารถใช้มันได้!
สำหรับฮิรุเซ็นและดันโซ เพราะเอกลักษณ์ของซามุย แม้ว่าซามุยจะปล่อยท่าที่อันตรายต่อพวกเขา แต่ฮิรุเซ็นก็ไม่กล้าตอบโต้เธอจริงๆ
เพราะถึงตอนนี้พวกเขาจะไม่ได้เห็นหลี่ฟาน แต่พวกเขาก็ไม่แน่ใจว่าเมื่อไหร่หลี่ฟานจะปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง
ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ ฮิรุเซ็นจะกล้าทำอะไรซามุยได้อย่างไร
“คุณซามุย ใจเย็นๆ พวกเรากำลังพูดคุยกันอยู่ไม่ใช่เหรอ!”
“ไม่แล้วค่ะ ท่านโฮคาเงะรุ่นที่สาม พวกเราไม่มีอะไรที่จะพูดคุยกันแล้ว”
“ซามุย คุณไม่กังวลเหรอว่าไรคาเงะรุ่นที่สี่จะโทษคุณ ที่ไม่สามารถทำภารกิจให้สำเร็จได้?”
“ฉันคิดว่าการได้เป็นลูกศิษย์ของท่านหลี่ฟาน ก็เพียงพอแล้วที่จะชดเชยการลงโทษ สำหรับภารกิจที่ล้มเหลวของฉันได้”
ซามุยหรี่ตาและมองไปที่ฮิรุเซ็นอย่างเย็นชา
เมื่อเธอกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง หลี่ฟานก็ปรากฏตัวขึ้นในสายตาของซามุย
“ท่านหลี่ฟาน...” ซามุยวางดาบยาวลงบนพื้น แล้วเรียกชื่อของหลี่ฟานอย่างใจเย็น
“หลี่ฟาน!” ฮิรุเซ็นกับดันโซตกใจ และก่อนที่พวกเขาจะได้หันกลับมามอง หลี่ฟานก็วางมือลงบนไหล่ของพวกเขาแล้ว
“โย่! พวกนายสองคน ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ทำข้อตกลงกับลูกศิษย์คนใหม่ของฉันสินะ”
“แต่กลับทำให้เธอเอาดาบเล่มนี้ออกมาแทน”
ได้ยินหลี่ฟานพูดแบบนี้ แม้ว่าเขาจะไม่ได้ปลดปล่อยแรงกดดันของเขาออกมาก็ตาม แต่มันก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้ฮิรุเซ็นกับดันโซรู้สึกตกใจ
ไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่ว่า พวกเขาไม่รู้สึกถึงการมีอยู่ของหลี่ฟาน จนกระทั่งหลี่ฟานวางมือลงบนไหล่ของพวกเขาด้วย
นินจาคุ้มกันของฮิรุเซ็นกับดันโซ เมื่อพวกเขาเห็นว่าหลี่ฟานปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหัน พวกเขาก็ต้องการที่จะก้าวเข้าไปเพื่อแยกหลี่ฟานกับพวกฮิรุเซ็นออก
อย่างไรก็ตาม ขณะที่พวกเขาก้าวไปหนึ่งก้าว แรงกดดันที่อธิบายไม่ได้และน่าสะพรึงกลัวก็กดลงมาบนร่างของพวกเขา
ในเวลาเพียงเสี้ยววินาที นินจาเหล่านี้ที่เป็นถึงระดับยอดฝีมือของโจนิน ต่างก็ตกลงมาจากอากาศและตกลงสู่พื้น
ดวงตาของฮิรุเซ็นกับดันโซตกตะลึง และหัวใจของพวกเขาก็ยิ่งหวาดกลัวมากขึ้นไปอีก
ไม่เพียงเพราะการพ่ายแพ้ของนินจาคุ้มกันเท่านั้น แต่ยังเป็นเพราะในขณะที่นินจาเหล่านั้นล้มลง ทั้งสองคนก็รู้สึกได้ถึงแรงกดดันที่อธิบายไม่ได้เข้ามาปกคลุมด้วย
ภายใต้อิทธิพลของแรงกดดันนี้ พวกเขาไม่สามารถควบคุมร่างกายตามปกติได้เลย
แม้ว่าพวกเขาจะสามารถยืนหยัดได้อยู่ แต่พวกเขาก็ต้องยอมรับว่าเป็นเป็นแรงกดดันที่แข็งแกร่งมากๆ
‘ช่างเป็นแรงกดดันที่น่าสะพรึงกลัว ไม่สิ! ฉันไม่สามารถทำให้หลี่ฟานเข้าใจผิดได้!’
ใบหน้าของฮิรุเซ็นจริงจังมาก ในเวลานี้เขาอดไม่ได้ที่จะเสียใจที่เข้าไปหยุดซามุย
เพราะเขาไม่เพียงแต่จะไม่บรรลุเป้าหมายเท่านั้น แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าหลี่ฟานจะโกรธเคืองเขาด้วย!
“หลี่ฟาน... ท่าน...”
*ตู้ม!
ก่อนที่เขาจะพูดจบ หลี่ฟานก็ทุบหัวของฮิรุเซ็นกับดันโซลงไปด้วยมือทั้งสองข้าง
ด้วยพลังอันทรงพลังของหลี่ฟาน ทำให้นินจาผู้ทรงพลังทั้งสองกะพริบตาและเป็นลมไปในทันที
“ก็… ในเมื่อพวกนายรู้อยู่แล้วว่าฉันกำลังรออยู่ การทำแบบนี้มันจะไม่มากเกินไปหน่อยหรอ?”
หลังจากที่ทุบฮิรุเซ็นกับดันโซลงไปที่พื้น หลี่ฟานก็เดินไปหาซามุย
“เขาเป็นถึงโฮคาเงะรุ่นที่สามของหมู่บ้านโคโนฮะ การที่ฉันปฏิบัติกับเขาแบบนี้ต่อหน้าชาวบ้านโคโนฮะคนอื่นๆ”
“มันคงจะทำให้เขาเสียหน้ามากใช่ไหม ซามุย?”
ซามุยกระตุกมุมปาก
‘ได้โปรด ในเมื่อคุณได้ทุบเขาลงไปแล้ว คุณยังกังวลว่าสิ่งนี้จะส่งผลต่อความคิดเห็นของชาวบ้านในหมู่บ้านอีกเหรอ?’
ถ้าไม่ใช่เพราะว่าหลี่ฟานเป็นอาจารย์ของเธอ ซามุยก็อาจจะพูดในสิ่งที่เธอคิดออกมา
“ดูเหมือนว่่าเธอกำลังคิดอะไรไม่ดีอยู่นะ?” หลี่ฟานหันศีรษะและเหลือบมองไปที่ซามุยด้วยความสนใจ
“ท่านเข้าใจผิดแล้วค่ะ ท่านหลี่ฟาน” ซามุยตอบด้วยใบหน้าที่เย็นชาของเธอ
“จริงหรอ?”
“จริงค่ะ”
“งั้นหรอ?” หลี่ฟานพยักหน้า และเหลือบมองนินจาของหมู่บ้านโคโนฮะที่กำลังวิ่งมาทางนี้
“ได้เวลาแล้ว พวกเราไปกันเถอะ”
หลังจากเห็นว่าซามุยพยักหน้าเล็กน้อยและตกลง หลี่ฟานก็วางมือลงบนไหล่ของเธอ
วินาทีถัดมา ทั้งสองคนก็หายตัวไปจากท้องถนนของหมู่บ้านโคโนฮะ ภายใต้สายตาของนินจาหมู่บ้านโคโนฮะที่กำลังวิ่งเข้ามา
…
