บทที่ 38 ทำตัวเก่งโดนฟ้าผ่า

บทที่ 38 ทำตัวเก่งโดนฟ้าผ่า

(เป็นสำนวนจีนที่หมายถึงคนที่ทำตัวเก่งหรืออวดเก่งเกินตัว สุดท้ายก็มักจะประสบกับเหตุการณ์ที่ไม่ดีหรือถูกลงโทษ)

หัวหน้าทีมมองอู๋ฉีด้วยความตื่นตระหนก “เอ่อ เรื่องนี้...ชาวบ้านบอกว่า มันเป็นที่นิยมในหมู่คนในเมืองจริงๆ เราคิดว่าการเคลื่อนไหวนี้ค่อนข้างน่าสนใจจึงเรียนมา ถ้าท่านเห็นว่ามันไม่เหมาะสม เราก็จะไม่ฝึกซ้อมอีกต่อไป!”

 

อู๋ฉีทำหน้าสงสัย “ในเมือง?”

เดือนนี้เขาไม่ได้ไปในเมือง ดังนั้นเขาจึงไม่รู้เรื่องนี้จริงๆ

 

หลังจากนั้นอู๋ฉีได้ถามคำถามเพิ่มเติมกับหัวหน้าทีม จากนั้นเขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก!

 

ปรากฎว่ามันเป็นแบบแรก มันเป็นเพียงรูปแบบหนึ่งของการออกกำลังกาย ไม่มีใครจงใจเผยแพร่ และไม่มีใครรู้ด้วยซ้ำว่าแหล่งที่มาของมันอยู่ที่ไหน

อู๋ฉียิ้มและส่ายหัว  "ข้าอ่อนไหวมากขึ้นหลังจากที่สติปัญญาของข้าดีขึ้นหรือเปล่านะ?"

แต่เขารู้ว่ามันไม่ได้แย่อย่างที่คิด…

ต้องรู้ก่อนว่าเขื่อนยาวหนึ่งพันลี้สามารถถูกทำลายได้โดยรังมด เหตุการณ์เล็กๆ น้อยๆ อาจส่งผลร้ายแรง ครั้งนี้มันอาจเป็นสัญญาณเตือนที่ผิดพลาด แต่ครั้งต่อไป ถ้าเขาไม่จริงจังและประมาทเลินเล่อ มันก็อาจนำไปสู่หายนะที่แก้ไขไม่ได้

อู๋ฉีโบกมือ  "เอาล่ะ…ไม่เป็นไรแล้ว!"

เมื่อหัวหน้าทีมเห็นว่าการแสดงออกของอู๋ฉีผ่อนคลาย เขาก็ผ่อนคลายด้วยเช่นกัน: "จวงจู๊ พวกเราชาวบ้านแค่ฝึกแบบมั่วๆ เลยสู้คนในเมืองไม่ได้! พวกในเมืองมีพวกคนรวยเยอะ พวกเขาชอบจัดการประลองไท่โชว(ฝ่ามือใหญ่)กันบ่อยๆ คนที่ชนะก็จะได้เป็น ‘แชมป์’ แถมยังได้รางวัลอีกต่างหาก!”

อู๋ฉีไม่สนใจเรื่องนี้ เขาจึงไล่ให้กลับไปและปล่อยให้พวกเขาพักผ่อน ทุกอย่างหลังจากนั้นก็ดำเนินไปตามปกติ

หลังจากนั้นไม่นาน อู๋หยงได้เดินเข้ามา เขามองไปรอบๆ ด้วยท่าทางเคร่งขรึม จากนั้นลดเสียงลงแล้วพูดว่า  "อู๋จวงจู๊ มีข่าวล่าสุดจากสำนักงานเทศมณฑล มีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นแล้ว!"

อู๋ฉีพยักหน้าอย่างไม่แสดงออก  "ไปหาที่เงียบๆ แล้วคุยกัน!"

ปรากฎว่ามีข่าวมาจากเมืองกวางหยางว่า กองทัพโพกผ้าเหลืองซึ่งมีผู้บัญชาการเทียอ้วนจี้(เฉิงหยวนจื่อ) ที่อยู่มณฑลโหยวโจว(อิวจิ๋ว) พวกเขาได้เอาชนะกองทัพราขสำนักหลายครั้ง และสังหารผู้คนไปนับไม่ถ้วน เมืองและหมู่บ้านหลายแห่งถูกปล้นโดยกองทัพโพกผ้าเหลือง

 

ส่วนข่าวใหญ่ที่สุดคือ...

ก่อนหน้านั้น กองกำลังของเทียอ้วนจี้ได้ยึดเมืองกวางหยาง และได้ทำการผู้ตรวจการมณฑลโหยวโจว…กัวซุน!

เรื่องนี้ทำให้ผู้คนทั้งมณฑลโหยวโจวต่างตกตะลึง!

อู๋ฉีถามอู๋หยงว่า  "มีคำพูดใดจากเซี่ยนลิ่งบ้างไหม?"

อู๋หยงส่ายหน้าและถอนหายใจ  "เซี่ยนลิ่งของเรา...ท่านรู้ไหมว่าเมื่อพูดถึงการเขียนบทกวีหรือบทความ เขาไม่มีผู้ใดเทียบ! แต่เมื่อพูดถึงการปกครอง…โอ้ มันยากจริงๆ สำหรับเขา!"

อู๋ฉีขมวดคิ้ว  "ถ้าอย่างนั้นเราก็ทำอะไรไม่ได้! เทียอ้วยจี้ได้ยึดครองเมืองกวางหยางแล้ว และแนวโน้วก็เอียงไปทางกองทัพโจรโพกผ้าเหลือง ขั้นตอนต่อไปของพวกเขาคือการกวาดล้างมณฑลทั้งหมดใน โหยวโจว  ทว่าเซี่ยนลิ่งของเราไม่จัดระเบียบทหาร แต่เขากลับจะพึ่งพาพวกเรานับพันเพื่อต่อต้านกองทัพเนี้ยนะ?”

 

“ใครว่าไม่ใช่ล่ะ!” อู๋หยงถอนหายใจอีกครั้งแล้วบอกข่าวที่น่าตกใจยิ่งกว่านั้นให้กับอู๋ฉี

“ข้าได้ยินคนพูดกัน...มันคือข่าวลือที่ไม่รู้ว่าจริงหรือเปล่า มีรถม้าคันหนึ่งวิ่งออกจากเมืองกลางดึกเมื่อคืนก่อน คนขับ...ดูเหมือนมาจากตระกูลของเซี่ยนลิ่ง!”

"อะไรนะ!"

อู๋ฉีตกใจ  "เซี่ยนลิ่งหนีไปแล้วงั้นเหรอ!?"

 

อู๋หยงยกนิ้วเป็นสัญญาณให้เงียบทันที  “ชู่—นี่เป็นเพียงข่าวลือ ข้าไม่รู้ว่าจริงหรือไม่!?”

อู๋ฉีพยักหน้า เขารู้ว่าก่อนที่ข่าวจะได้รับการยืนยัน มันไม่สามารถแพร่กระจายมั่วๆ ได้ ไม่อย่างนั้นมันจะทำให้เกิดความตื่นตระหนก!

…

สองวันต่อมา…

มีข่าวอย่างเป็นทางการมาว่า เจ้าเมืองจัวจุนแจ้งว่าเขาป่วย และเรื่องสำคัญๆ ของเมืองถูกมอบให้กับเล่าเว่ย เชื้อพระวงศ์แห่งราชวงศ์ฮั่นมาเป็นผู้ดูแล

อู๋ฉีรู้สึกแปลกๆ "เล่าเว่ย เจ้าแน่ใจหรือว่าไม่ใช่เล่าเอี๋ยน?"

 

อู๋หยง: "มันคือเล่าเว่ย ไม่ใช่เล่าเอี๋ยน ข้าผู้นี้ยังคงสามารถบอกความแตกต่างได้!"

 

อู๋ฉี  "โอ้..."

อู๋หยง "รักษาการเล่าเว่ยผู้นี้เป็นที่รู้จักกันดีในมณฑลโหยวโจวของเรา เขาได้เข้าร่วมการแข่งขัน 'ไท่โชว(ฝ่ามือใหญ่)' ที่จัดขึ้นในสถานที่ต่างๆ และได้รับรางวัลชนะเลิศหลายครั้ง ตอนนี้เขามีตำแหน่งใหม่ ' โหยวโจวไท่โชว(เจ้าแห่งฝ่ามือโหยวโจว)'!" เขาอยู่ยอดเยี่ยมที่สุดในมณฑลโหยวโจวแล้ว!"

 

อู๋ฉี: “……”

ได้แหละ!

　　

หลังจากนั้นอู๋หยงก็เปิดเผยข่าวดีอีกอย่าง: เสี่ยวเว่ย(ผู้บัญชาการกองทัพ) ที่ราชสำนักส่งมาดังที่กล่าวไว้ก่อนหน้านี้ได้มาถึงเมืองจัวจุนแล้ว และกำลังเตรียมรวบรวมกองกำลังร่วมกับเล่าเว่ยเพื่อโจมตีกองทัพของเทียอ้วนจี้

 

แน่นอนว่า เสี่ยวเว่ยผู้นี้ชื่อว่า…เจาเจ้ง(โจวจิ้ง)!

 

อู๋ฉียิ้มทันที “เขามาแล้ว!”

 

เนื้อหาบทแรกของ "ความโรแมนติกแห่งสามก๊ก" ได้เริ่มต้นอย่างเป็นทางการแล้ว!

 

อีกวันต่อมา…

 

มีการเผยแพร่เอกสารอย่างเป็นทางการไปทั่วมณฑลโหยวโจว และเมืองที่ใกล้ที่สุดอย่างจัวจุนได้รับแจ้งเป็นที่แรก:

ราชสำนักได้ส่งผู้บัญชาการเจาเจ้งมาเป็นพิเศษ เขาเรียกระดมทั้งเจ้าหน้าที่ ทหารและผู้กล้าในท้องถิ่นจากทั่วมณฑลให้มารวมตัวกันที่เมืองจัวจุน และเมืองทั้งหมดเพื่อปฏิบัติตามคำสั่งของเจาเจ้ง

ผู้บัญชาการเจาเจ้งจะนำกองทัพไปปราบกองทัพโจรโพกผ้าเหลืองของเทียอ้วนจี้ และคืนความสงบสุขให้กับมณฑลโหยวโจว!

เพื่อตอบสนองต่อคำสั่งนี้ อู๋ฉีจึงสั่งให้ทหารหนึ่งพันห้าร้อยนายที่กำลังฝึกอยู่หยุดการฝึกฝนทันที และเตรียมพร้อมที่จะเดินทางไปยังเมืองจัวจุนพร้อมกับอู๋ฉี!

อู๋หยงรีบกล่าวว่า "อู๋จวงจู๊ เราควรรอดูอีกสักพักดีไหม? อย่างไรก็ตาม ทั้งเล่าเว่ยและเจาเจ้งไม่ได้ติดต่อกับเราเลย ดังนั้นถ้าเราจึงไปที่นั่นอย่างบุ่มบ่าม เกรงว่าเราจะติดต่อพวกเขาไม่ได้!"

อู๋หยงยังกล่าวเสริมอีกว่า "ถ้าจวงจู๊ไว้ใจข้าได้ ข้าอยากจะไปเยี่ยมชมก่อนในนามของท่านและเตรียมการบางอย่าง!"

อู๋ฉีเข้าใจสิ่งที่อู๋หยงกล่าว ในฐานะเจ้าหน้าที่ของเทศมณฑล อู๋หยง คุ้นเคยกับระบบราชการ หลังจากจัดการให้ของขวัญแล้ว เรางจะติดต่อกับเจ้าหน้าที่ระดับสูงได้ง่ายกว่ามาก

 

เมื่อถึงเวลาสงคราม พวกเขามักจะมอบภารกิจที่ยากลำบากให้กับผู้อื่น ในขณะที่มอบผลงานที่ได้มาอย่างง่ายดายให้กับคนที่ "ให้เกียรติ" เขา

สิ่งสำคัญยิ่งกว่านั้นคือ หากมอบหมายงานนี้ให้กับอู๋หยง อู๋หยงจะสามารถขูดรีดเอาผลประโยชน์ส่วนเกินจากงานนั้นได้ไม่น้อย!

อู๋ฉียิ้มให้อู๋หยงและโยนจินปิ่ง(เค้กทองคำ)ชิ้นหนึ่งให้เขา  "รับไป!"

อู๋หยงดีใจมาก  "ขอบคุณอู๋จวงจู๊! ข้าจะจัดการเรื่องต่างๆ ให้ท่านอย่างดี ข้ารับประกันว่าเมื่อถึงเวลา เราจะได้ไม่ต้องแทะกระดูกแข็ง!"

 

ในขณะที่เขาพูดจบแล้ว เขากำลังจะจากไปทันที

อู๋ฉีนึกบางอย่างขึ้นมาได้ ดังนั้นเขาจึงยื่นมือออกไปเพื่อหยุดอู๋หยง  "ช้าก่อน!"

อู๋หยงรู้สึกงุนงง  "อู๋จวงจู๊ต้องการสิ่งใดอีกงั้นหรือ?"

อู๋ฉีมองเข้าไปในดวงตาของเขาและพูดอย่างหนักแน่นว่า "เจ้าฟังให้ดี! ข้ายังต้องการให้ผู้บัญชาการเจา ดูแลข้าอย่างดี แต่...กระดูกแข็งต้องเหลือให้ข้าเคี้ยวด้วย!"

 

“หือ? นี่มัน…”

อู๋ฉียิ้มเล็กน้อย  "ข้าคือขุนพลชั้นยอด!"

 

เปรี้ยง!

ท้องฟ้าซึ่งแต่เดิมแจ่มใส ทันใดนั้นก็มีเสียงสายฟ้าฟาด!

　　

เสียงนี้ทำให้ทุกคนหูหนวกชั่วคราวและทำให้ทุกคนตกใจ!

หากแค่ทำให้กลัวก็น่าจะพอแล้ว แต่ฟ้าผ่ากลับผ่าใส่บ้านของอู๋ฉีจริงๆ!

 

“ไฟไหม้ ดับไฟเร็วๆ เข้า!” พื้นที่ที่ถูกฟ้าผ่าเริ่มลุกเป็นไฟ

ประชาชนตื่นตระหนกรีบนำน้ำมาดับไฟ

 

โชคดีที่อู๋ฉีชอบที่จะสะอาดและอาบน้ำทุกวัน ไม่เพียงแต่เขาต้องล้างตัวเองเท่านั้น แต่เขายังบังคับให้คนรับใช้ทุกคนในลานบ้านอาบน้ำทุกวัน ดังนั้นจึงมีถังเก็บน้ำขนาดใหญ่จำนวนมากในลานบ้านอยู่เสมอ

 

จากนั้นผู้คนก็เอาน้ำมาอยู่ใกล้ๆ และเข้าดับไฟอย่างรวดเร็ว

อู๋ฉีมองไปที่ฉากนี้และเบิกตากว้าง  "มันเกิดอะไรขึ้น?"

  

【นี่คือปรากฏการณ์ทางธรรมชาติ】

อู๋ฉีลูบหน้าอกของเขา  "โอ้…ค่อยยังชั่ว มันเป็นปรากฏการณ์ทางธรรมชาติจริง... "

　　

【ทำตัวเก่งโดนฟ้าผ่าเป็นเพียงปรากฏการณ์ทางธรรมชาติ! 】

อู๋ฉีกรอกตา "มารดามัน…ช่างเป็นปรากฏการณ์ทางธรรมชาติจริงๆ! นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย ทำไมไม่เกิดขึ้นตอนที่ข้าเข้าร่วมการแข่งขันโชว์ออฟมาก่อน"

 

【ระหว่างการแข่งขัน มันเป็นสถานการณ์พิเศษ】

อู๋ฉีระดมสติปัญญาที่พัฒนาแล้วของเขาแล้วถามระบบว่า  "แกพูดอย่างนั้น แสดงว่าแกมีวิธีแก้ไขงั้นเหรอ?"