บทที่ 20 เทพแห่งขุนเขา

บทที่ 20 เทพแห่งขุนเขา

ม้วนคัมภีร์กลับเมือง (ไอเท็มพิเศษ)

รายละเอียด : หลังจากใช้งานแล้ว ผู้ใช้สามารถกลับเข้าเมืองได้ทันที , สามารถใช้งานได้เฉพาะเวลาไม่เกิดการต่อสู้ , เมื่อใช้งานแล้ว คำจารึกบนม้วนคัมภีร์จะหายไป

พออ่านคำแนะนำ ดวงตาของชูเฟิงทอสีสันแปลกๆ

“ม้วนคัมภีร์กลับเมือง?”

“ก็ไม่เลวนี่นา”

“แค่น่าเสียดาย...ที่มันใช้ได้เพียงครั้งเดียว” ชูเฟิงทำเสียงจิ๊จ๊ะในปาก แล้วเก็บม้วนคัมภีร์ไป

ในห้องถ่ายทอดสดของแดนมังกร เริ่มสนทนากันอีกครั้ง

“ม้วนคัมภีร์กลับเมืองเหรอ? มาได้จังหวะเหมาะจริงๆ!”

“ใช่ ถ้ามีมัน อย่างน้อยก็กลับเมืองได้ทุกเวลา ต่อให้ถูกสัตว์ประหลาดโจมตีกะทันหัน ก็ไม่ต้องกังวลอีกต่อไป”

“เฮ้อ น่าเสียดายที่ท่านผู้เฒ่ามองไม่เห็นแชทพวกเรา ไม่งั้นเราจะได้เตือนเขา”

“ไม่ต้องกังวล ฉันรายงานเรื่องนี้ไปยังหน่วยงานที่เกี่ยวข้องแล้ว พวกเขาบอกว่าจะจัดการกับเรื่องนี้โดยเร็วที่สุด พวกเราวางใจได้!”

……

ณ แดนมังกร เมืองหยานจิง

ในห้องประชุมระดับสูงของแผนกลับ

เฉินจงกั๋วที่เพิ่งทราบข่าวอดขมวดคิ้วไม่ได้ ชูหยวนที่อยู่ข้าง ๆ กระซิบว่า “ผู้อํานวยการเฉินยังคงกังวลเรื่องการ์ดสัตว์ประหลาดบุกเมืองอยู่อีกหรือครับ?”

“ก็ใช่น่ะสิ” เฉินจงกั๋วนวดขมับตัวเอง เอ่ยเสียงทุ้ม “ความแข็งแกร่งของพ่อคุณ พวกเราเชื่อมั่นเต็มเปี่ยมอยู่แล้ว”

“แต่ความกังวลของประชาชนก็ไม่ผิดเช่นกัน”

“ถ้าตัวแทนแดนปลาดิบอาศัยทีเผลอตอนกลางคืนใช้การ์ดสัตว์ประหลาดบุกเมืองเปิดฉากโจมตีแดนมังกรอย่างกะทันหัน ต่อให้พ่อคุณแกร่งแค่ไหน ก็น่าจะตอบโต้ไม่ทัน”

“ดังนั้น เราต้องเตรียมพร้อมสำหรับสถานการณ์เลวร้ายที่สุด”

“คุณน่าจะรู้อยู่แล้ว ถ้ามีสัตว์ประหลาดซักตัวหลุดเข้าเมืองแดนมังกรในสมรภูมิ ก็เท่ากับมีสัตว์ประหลาด 10,000 ตัวถูกส่งมาในโลกจริง!”

“ต้องเผชิญกับสถานการณ์แบบนี้ เราไม่สามารถหย่อนยานได้!”

“ตอนนี้ ฉันแย้มๆคำสั่งออกไปแล้ว ถ้าจำเป็น พวกเราจะส่งกำลังทหารออกไปปราบปรามสัตว์ประหลาด!”

“ไม่ว่ายังไง ความปลอดภัยของชาวมังกรต้องมาเป็นอันดับหนึ่ง!”

หลังจากได้ยินประโยคสุดท้าย กระทั่งชูหยวนยังสะเทือนใจ

แดนมังกร เป็นประเทศที่คำนึงถึงประชาชนมาโดยตลอด! ต่อให้มีโอกาสเกิดความเสี่ยงแม้เพียงเล็กน้อย ถ้าเป็นไปได้ พวกเขาจะไม่ยอมให้ประชาชนแบกรับมัน!

ต่อมา ชูหยวนเอ่ยปากถามอีกครั้ง “แล้วทางเราได้พูดคุยกับกระทรวงการต่างประเทศของพวกเขารึยัง?”

“ฉันติดต่อไปแล้ว” เฉินจงกั๋วหัวเราะเสียงเย็น “แต่พวกเขาบอกว่านั่นเป็นการตัดสินใจส่วนตัวของตัวแทนที่เข้าร่วมสมรภูมิ ไม่อยู่ภายใต้เขตอำนาจของพวกเขา และไม่ได้หมายความว่านั่นเป็นเจตนาของพวกเขาเช่นกัน”

“ไร้ยางอายจริงๆ!”

ชูหยวนตะลึงไปชั่วขณะ ความโกรธทอวาบในแววตาเขา

เฉินจงกั๋วถอนหายใจ เอ่ยเสียงแผ่ว “บ่นไปก็เท่านั้น ตอนนี้ พวกเราได้แค่รอดูว่าผู้เฒ่าชูเฟิงจะรับมืออย่างไร”

……

ภายในสมรภูมิแห่งโชคชะตา ชูเฟิงยังคงสำรวจหมอก เพียงแต่ว่า โชคของเขาคล้ายไม่ดีนัก นอกเหนือจากบังเอิญเจอสัตว์ประหลาดกล่องสมบัติในตอนแรก จนถึงตอนนี้ แม้แต่เงาของหีบสมบัติก็ไม่โผล่มาให้เห็น

ไม่นาน ระหว่างการสำรวจ หมอกอีกก้อนเบื้องหน้าก็หายไป

และในครั้งนี้ ที่ปรากฏต่อหน้าเขา มันคือลานตัดไม้

“ลานตัดไม้?”

ชูเฟิงผงะไป ก่อนก้าวไปข้างหน้า

หากไม่มีอะไรผิดพลาด ที่นี่สมควรเป็นสถานที่เก็บเกี่ยวทรัพยากรไม้ใช่หรือไม่?

การหอคอยแสงศักดิ์สิทธิ์ เหมือนว่าต้องการทรัพยากรไม้พอดี

ขณะที่ชูเฟิงเข้าใกล้ลานไม้ตรงหน้าเขา เสียงเตือนของสมรภูมิแห่งโชคชะตาก็ดังก้องในหู

[ ขอแสดงความยินดีกับตัวแทนประเทศมังกร ท่านค้นพบ'ลานไม้ขั้นต่ำ' ได้รับไม้ 50 หน่วย! ]

[ในเวลาเดียวกัน ประเทศที่ท่านสังกัด ทรัพยากรป่าไม้จะเพิ่มขึ้นเพิ่มขึ้นเป็นร้อยเท่า!]

[หลังจากการยึดครองลานตัดไม้สำเร็จ ท่านจะได้รับไม้ 1 หน่วยในทุกๆวัน]

ได้ยินเสียงดังก้องข้างหูชูเฟิงไม่ลังเลแม้แต่น้อย เลือกครอบครองสถานที่แห่งนี้ทันที

ตอนนี้เขาเข้าใจแล้ว ตำแหน่งทรัพยากรเหล่านี้ ไม่เพียงสามารถจัดหาทรัพยากรให้กับเมืองตัวเองเท่านั้น แต่ยังช่วยเพิ่มทรัพยากรมากมายให้แก่ประเทศได้ด้วย!

นั่นเท่ากับว่า เขาแค่ต้องหาเหมืองหินขั้นต่ำอีกซักสองแห่ง ก็สามารถสร้างหอคอยได้แล้ว

……

ณ มณฑลเทียนหนาน เมืองหวู่หยวน บนภูเขาซีลู่

ชายชราที่บนใบหน้าเต็มไปด้วยริ้วรอยนั่งอยู่หน้าบ้านไม้ของตัวเอง

ฟู่ว ....

เสียงพ่นบุหรี่ดังขึ้นเบาๆ ผู้สูบคือหลิวเหล่าเก๋อ เป็นเจ้าหน้าที่พิทักษ์ป่าบนภูเขา เจ้าตัวอาศัยอยู่ที่ตีนเขา คอยเฝ้าปกป้องปกป้องภูเขาและป่าไม้มาสามสิบปีเต็ม

เพียงแต่ว่า ภูเขาซีลู่ ในปัจจุบัน มันกลายเป็นภูเขาที่แห้งแล้งไปแล้ว

นั่นเพราะ ชาวบ้านที่นี่ ไม่มีจิตสำนึกถึงการพัฒนาที่ยั่งยืน

เมื่อสิบกว่าปีก่อน เพื่อกระตุ้นเศรษฐกิจภายในหมู่บ้าน จึงเกิดการถางป่าตัดต้นไม้ บุกเข้าภูเขาซีลู่ ตัดไม้ทำลายป่าตามอำเภอใจ

สมัยนั้น ชาวบ้านทั้งหมู่บ้านทำกันทุกคน ลำพังหลิวเหล่าเก๋อไม่สามารถหยุดพวกเขา ได้แค่ยืนดูต้นไม้อายุนับศตวรรษต้นแล้วต้นเล่าถูกคนตัดไป

ในสายตาของพวกชาวบ้าน ป่าไม้พวกนี้ มันคือธนบัตรอันหอมหวาน

เวลาล่วงเลยผ่านไป ภูเขาซีลู่จึงกลายเป็นภูเขารกร้างเช่นทุกวันนี้ และเขาก็กลายเป็นเจ้าหน้าที่พิทักษ์ป่าแค่ในนามเท่านั้น

ภูเขาที่แห้งแล้ง ยังจำเป็นต้องให้ใครปกป้องอีก?

ลูกๆหลานๆก็เสนอ บอกเขากลับเมืองเถอะไปใช้ชีวิตสุขสบายดีกว่า แต่สุดท้ายหลิวเหล่าเก๋อก็ปฏิเสธไป

เขาอยู่บนภูเขาลูกนี้มาตลอดชีวิต เฝ้ามาขนาดนี้แล้ว ถ้างั้นตายลงที่นี่ก็คงดีเหมือนกัน

อย่างไรก็ตาม ขณะที่กำลังสูบบุหรี่ในมือ ในหูเขา จู่ๆก็มีเสียงครืน ครืนนน ดังเข้ามา!

หลิวเหล่าเก๋อตกใจ ดับบุหรี่ในมือแล้วลุกพรวดขึ้น อ้อมไปหลังบ้านมองไปทางภูเขาซีลู่ตรงหน้า

เห็นเพียงต้นไม้ใหญ่ต้นแล้วต้นเล่า ผุดขึ้นมาจากพื้นดินบนภูเขา!

ใช้เวลาเพียงไม่ถึงครึ่งนาที ภูเขาซีลู่ที่แต่เดิมแห้งแล้ง ก็กลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง เต็มไปด้วยต้นไม้เขียวชอุ่ม!

มองฉากอัศจรรย์ตรงหน้า น้ำใสๆเริ่มเอ้อล้นจากตา ไหลอาบแก้มหลิวเหล่าเก๋อ

เขาคุกเข่าเสียงดัง ตุ๊บ พึมพำซ้ำๆกับตัวเอง “ท่านเทพแห่งขุนเขา ... เทพแห่งขุนเขาปรากฏตัวแล้ว……”