ตอนที่ 641 โฮคาเงะรุ่นที่สามมากินราเม็ง

ผู้แข็งแกร่งชั้นยอด ผู้แข็งแกร่งที่สามารถเรียกได้ว่าเป็นพระเจ้า คนผู้นี้ยินดีที่จะแนะนำพ่อของเธอในการทำราเม็ง

ดังนั้น อายาเมะจะปล่อยให้พ่อที่เข้มงวดของเธอปฏิเสธได้อย่างไร!

เทอุจิเหลือบมองลูกสาวที่กำลังตื่นเต้นอยู่ข้างๆ เขาด้วยความสงสัย แต่หลังจากที่เห็นใบหน้าที่แดงก่ำของเธอ เขาก็พยักหน้าอย่างรู้เท่าทัน

จากนั้นเขาก็มองไปที่หลี่ฟานที่ควรจะนั่งอยู่ที่เก้าอี้ แต่ปรากฏว่าหลี่ฟานไม่ได้อยู่ที่นั่นแล้ว

ในขณะที่เทอุจิกำลังตกตะลึง หลี่ฟานก็ได้ย้ายตัวเองไปที่โต๊ะทำอาหาร ด้วยความสามารถของเขาแล้ว

“ท่านหลี่ฟาน ท่านต้องการให้หนูช่วยไหม?” อายาเมะมองไปที่หลี่ฟานด้วยดวงตาที่สดใส

“ไม่เป็นไร ฉันจัดการเองได้” หลี่ฟานยิ้มให้อายาเมะแล้วโบกมือข้างหนึ่ง

จากนั้นกล่องเก็บวัตถุดิบที่อยู่รอบๆ ก็เปิดออกในทันที ก่อนที่วัตถุดิบต่างๆ จะลอยออกมา

เทอุจิจ้องไปที่การทำอาหารของหลี่ฟาน ในมือของเขา วัตถุดิบทั้ง 10 อย่างนี้กำลังรวมตัวกันเข้าหาหลี่ฟาน ราวกับว่าพวกมันมีชีวิตขึ้นมา ราวกับว่าพวกมันไม่ต้องการให้หลี่ฟานจัดเตรียมเอง

เทอุจิพับมือเข้าหากัน และมองไปที่หลี่ฟานด้วยดวงตาที่ใสกระจ่างคู่หนึ่ง

ตั้งแต่ที่เขาเห็นหลี่ฟานที่โบกมือ เขาก็รู้สึกมั่นใจในความคิดในใจของตัวเองมากขึ้น

ความเร็วของหลี่ฟานนั้นรวดเร็ว และขั้นตอนการทำราเม็งของเขาก็ไม่ซับซ้อน

ในเวลาไม่ถึงสองนาที หลี่ฟานก็ทำราเม็งออกมาเก้าชาม แล้ววางลงบนโต๊ะด้านหน้าเขา

“ลองชิมดูสิ ราเม็งของฉัน”

หลี่ฟานยื่นราเม็งสองชามให้เทอุจิกับอายาเมะ แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม

ทั้งสองมองราเม็งด้วยความงุนงง และรู้สึกว่าราเม็งที่อยู่ตรงหน้า ไม่เพียงแต่จะมีกลิ่นหอมที่น่าดึงดูดใจเท่านั้น แต่ยังมีแสงที่แผ่ออกมาเล็กน้อยด้วย

เทอุจิกับอายาเมะพากันกลืนน้ำลายอย่างรวดเร็ว ก่อนจะลงมือทานราเม็งของหลี่ฟาน

ในเวลาต่อมา ใบหน้าทั้งสองคนก็เปลี่ยนไป

“อร่อยมาก! ผมไม่เคยกินราเม็งที่อร่อยมากแบบนี้มาก่อนเลย!”

“ท่านหลี่ฟาน ท่านทำได้ยังไง!”

หลังจากพูดจบ เทอุจิก็กินราเม็งในชามอย่างเมามันอีกครั้ง โดยไม่อยากรอช้าแม้แต่วินาทีเดียว

อังโกะและคนอื่นๆ ที่นั่งอยู่บนที่เก้าอี้ กลืนน้ำลายของพวกเธอลงคอเล็กน้อย เพราะกลิ่นหอมที่ลอยออกมาจากราเม็ง

หลังจากได้เห็นภาพการกินราเม็งที่ี่แสนอร่อยของเทอุจิ พวกเธอก็รู้สึกว่าตัวหนอนตะกละในท้องของตัวเอง กำลังส่งเสียงดังออกมาตลอดเวลา

ไม่ต้องสงสัยเลยว่า ถ้าไม่ใช่หลี่ฟานที่ยืนอยู่ตรงหน้าพวกเธอ พวกเธอก็อาจจะคว้าราเม็งที่อยู่บนโต๊ะไปกินแล้ว!

“ฉันได้เขียนวิธีการทำราเม็งนี้ให้กับคุณแล้ว ซึ่งมันก็คือการจ่ายเงินในส่วนของราเม็งที่ฉันกินไป”

หลี่ฟานยื่นแผ่นการดาษให้กับเทอุจิ จากนั้นเขาก็มองไปที่ อังโกะ อิซึมิ และคนอื่นๆ ที่กำลังถูท้องของตัวเองด้วยความสนใจ

“กินซะสิ นี่สำหรับพวกเธอ”

“จะดีหรอคะ! ถ้าอย่างนั้นหนูจะกินแล้วนะ”

ทันทีที่หลี่ฟานพูดจบ อังโกะก็เพิกเฉยต่อการห้ามปรามของอิซึิมิกับคุเรไน และหยิบราเม็งที่อยู่ด้านหน้ามากินมาทันที

หลังจากที่อังโกะได้กินราเม็งเข้าไป เธอก็มีสีหน้าที่ตื่นเต้น และพูดคำว่า ‘อร่อย’ ออกมาหลายครั้ง

อิซึมิกับคุเรไนหันมามองหน้ากัน ก่อนที่ทั้งคู่ก็หยิบราเม็งมาคนล่ะหนึ่งชามและกิน

หลี่ฟานยิ้มให้กับทั้งสองคน แล้ววางราเม็งชามหนึ่งไว้ตรงหน้าซามุย

จากนั้นเขาก็หันไปโบกมือให้กับแม่ของฮินาตะ “เธอ ใช่เธอนั่นแหละ! เข้ามากินราเม็งด้วยกันสิ”

แม่ของฮินาตะเม้มริมฝีปาก เธอหันไปมองที่ฮิอาชิและฟุงาคุ ซึ่งยืนห่างจากทางเข้าร้านอิจิราคุราเม็งไปสองก้าว

จากนั้นเธอก็มองไปที่โฮคาเงะรุ่นที่สาม และดันโซที่ยืนอยู่บนหลังคาด้านหลัง

ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ เมื่อเผชิญกับคำเชิญของหลี่ฟาน แม่ของฮินาตะไม่สามารถตัดสินใจได้จริงๆ

“เอาล่ะ ถ้าอย่างนั้นหัวหน้าตระกูลฮิวงะกับหัวหน้าตระกูลอุจิวะ พวกนายทั้งสองคนก็รับราเม็งไปกินด้วยสิ”

“ฉันได้เตรียมราเม็งเอาไว้ให้พวกนายแล้ว”

หลี่ฟานยิ้มและโบกมืออย่างสบายๆ พร้อมกับส่งราเม็งสองชามสุดท้ายที่เหลืออยู่บนโต๊ะออกไป

เมื่อราเม็งทั้งสองลอยออกไปนอกร้านอิจิราคุราเม็ง พวกมันก็เลี้ยวและบินไปทางฮิอาชิกับฟุงาคุ

แม้ว่าทั้งสองคนจะไม่ได้ปรากฏตัวที่หน้าร้านอิจิราคุราเม็ง แต่หลี่ฟานจะไม่รับรู้ถึงการมีอยู่ของพวกเขาได้ยังไง?

สำหรับลี่ฟาน ขีดจำกัดสายเลือดในร่างกายของพวกเขานั้น ชัดเจนพอๆ กับแสงไฟที่อยู่ในคืนที่มืดมิด

หลังจากที่เห็นชามราเม็งบินเข้ามา ฮิอาชิกับฟุงาคุก็ตกตะลึง และในที่สุดก็รับราเม็งทั้งสองชามไป

ฮิอาชิกับฟุงาคุมองไปที่ราเม็งในมือของตัวเอง จากนั้นก็มองขึ้นไปที่โฮคาเงะรุ่นที่สามที่ยืนอยู่บนหลังคา

หลังจากที่เห็นโฮคาเงะรุ่นที่สามพยักหน้า ทั้งสองก็เดินเข้าไปในร้านอิจิราคุราเม็ง

แม้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างตระกูลอุจิวะ และระดับสูงของโคโนฮะจะตึงเครียด แต่ในโลกภายนอก ฟุงาคุก็ยังคงต้องแสดงความเคารพต่อโฮคาเงะรุ่นที่สาม

จากนั้น พวกเขาทั้งสองก็เข้ามาในร้านอิจิราคุราเม็งพร้อมกับแม่ของฮินาตะ

ภายใต้การแนะนำของหลี่ฟาน แม่ของฮินาตะจึงนั่งลงบนที่นั่งสุดท้าย

ไม่นานหลังจากที่หลายคนเข้ามาในร้านอิจิราคุราเม็ง ฮิรุเซ็นกับดันโซก็กระโดดลงมาจากหลังคา และหันหน้าเดินเข้าไปที่ร้านทันที

ในเวลาเดียวกัน อันบุสองคนที่ติดตามฮิรุเซ็นมา ก็เดินเข้าไปในร้านอิจิราคุราเม็งด้วย

ทันใดนั้น ร้านราเม็งเล็กๆ ร้านนี้ก็มีคนแน่นมาก

“ยินดีต้อนรับ ฉันไม่ได้คาดหวังเลยว่า ท่านหลี่ฟานจะมาที่หมู่บ้านโคโนฮะด้วย” โฮคาเงะรุ่นที่สามหัวเราะ

“ยังไงก็ตาม ราเม็งนี้หอมจริงๆ และท่านหลี่ฟานก็ดูเหมือนว่าจะเป็นคนที่ทำอาหารได้เก่งด้วย ไม่ทราบว่าฉันขอลองชิมราเม็งนี้บ้างได้ไหม?”

มุมปากของหลี่ฟานกระตุกเล็กน้อย และพูดออกมาว่า “ไม่!”

…