ตอนที่ 637 ฉันมาเพื่อกินราเม็ง

หลี่ฟานพยักหน้าอย่างสุภาพให้กับซามุย

จากนั้นเขาก็เดินไปยังที่ว่างเดียวที่อยู่ระหว่างซามุยกับเด็กผู้หญิงทั้งสามคน ที่ทำให้หลี่ฟานรู้สึกคุ้นเคยและนั่งลง

ได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวที่เกิดขึ้นในร้าน อายาเมะที่กำลังยุ่งอยู่ก็หันกลับมามองที่หลี่ฟานทันที

“สวัสดีค่ะ รับราเม็งอะไรดีคะ?” อายาเมะถามหลี่ฟานอย่างกระตือรือร้น

“ขอเป็นราเม็งต้นตำหรับของที่นี่สักชามแล้วกัน” หลี่ฟานยิ้ม

“ได้ค่ะ! โปรดรอสักครู่นะคะ”

อายาเมะหันกลับมาเอื้อมมือไปหยิบชาม และกำลังจะเตรียมวัตถุดิบสำหรับการทำราเม็งของหลี่ฟาน

แต่เมื่อเธอกำลังจะส่งวัตถุดิบที่เตรียมไว้ไปให้พ่อของเธอ ร่างกายของอายาเมะก็แข็งทื่อ และหันกลับมามองหลี่ฟานราวกับหุ่นยนต์

“อายาเมะ ลูกเป็นอะไรไปหรือเปล่า?” เทอุจิถามลูกสาวของเขาด้วยความสับสน

“พ่อค่ะ… เขา... เขา… แขก...”

อายาเมะยกมือขึ้นเพื่อชี้ไปที่หลี่ฟาน แต่ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่ามันไม่สุภาพ และรีบวางมือที่ชี้ไปที่หลี่ฟานลงด้วยความกังวล

“แขก มีอะไรงั้นเหรอ?” เทอุจิมองไปที่หลี่ฟานอย่างแปลกใจ

“เข้าใจแล้ว เป็นแขกที่ไม่เคยเห็นมาก่อนนี่เอง นี่เป็นครั้งแรกที่คุณกินราเม็งที่นี่หรือเปล่า?”

“ครั้งแรก” หลี่ฟานยิ้มและพยักหน้า

“ถ้างั้นคุณก็ต้องลองชิมราเม็งของผมดู ผมมั่นใจในราเม็งที่ตัวเองทำมาก!” เทอุจิยิ้มแล้ววางมือบนไหล่ของลูกสาว

“ขอโทษด้วยนะครับ ที่นี่ไม่ค่อยมีแขกที่เป็นชายหนุ่มรูปงาม ดังนั้นผมถึงไม่แปลกใจเลย ที่ลูกสาวของผมจะชื่นชมคุณ”

“ขอบคุณสำหรับคำชมของคุณ บอกตามตรง ฉันเองก็เป็นเชฟด้วย ดังนั้นฉันจึงมีระดับการชิมอาหารที่สูงกว่าคนอื่นๆ”

“ฮ่าฮ่าฮ่า! ดูเหมือนว่าผมจะได้พบกับเพื่อนร่วมอาชีพซะแล้ว” เทอุจิบีบกำปั้นด้วยมือของเขา

“วางใจได้เลยครับ! ผมจะเตรียมราเม็งที่คุณพอใจให้แน่นอน อายาเมะ ไม่ต้องตกใจแล้ว มาเริ่มทำราเม็งให้ดีที่สุดกันเถอะ!”

อายาเมะมองไปที่พ่อของเธออย่างแปลกใจ “พ่อค่ะ พ่อจำไม่ได้เหรอว่าเขาเป็นใคร?”

“ทำไมลูกถึงถามแบบนั้นล่ะ” เทอุจิมองไปที่ลูกสาวของเขา แล้วมองไปที่หลี่ฟาน

“อืม... ดูเหมือนว่าพ่อจะเคยเห็นเขาที่ไหนสักแห่งมาก่อน…”

“ขอโทษนะครับ พวกเราเคยเจอกันมาก่อนหรือเปล่า?”

“ไม่ นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้พบกับคุณ”

‘ท้ายที่สุด ทุกครั้งที่ฉันเคยเห็นคุณมันก็คือในอนิเมะ’

หลี่ฟานอดไม่ได้ที่จะขบขันเล็กน้อย เมื่อเขามองไปที่อายาเมะกับเทอุจิที่มีความประหลาดใจและงงงวย

‘ฉันพึ่งเปลี่ยนชุด ดังนั้นเขาจึงจำฉันไม่ได้สินะ’ หลี่ฟานคิดกับตัวเอง

“จริงๆ?” เทอุจิเอียงศีรษะด้วยมือของเขา และหันหลังกลับมาเพื่อเริ่มทำราเม็ง

ในเวลาเดียวกัน เขาก็บอกให้อายาเมะกับมามีสติของเธอด้วย

สิ่งนี้ทำให้อายาเมะซึ่งรู้จักตัวตนของหลี่ฟานอยู่แล้ว ใช้มือตบหน้าของเธอเพื่อเรียกสติอย่างดุเดือด

“นี่! คุเรไน อิซึมิ พวกเธอรู้จักเขาไหม” เด็กผู้หญิงอายุราว 10 ขวบที่นั่งอยู่ข้างหลี่ฟาน ใช้มือแหย่เพื่อนของเธอ

ดวงตาของเธอไม่ได้ซ่อนความอยากรู้เกี่ยวกับหลี่ฟานเลยสักนิด

‘คุเรไน? อึซึมิ?’

ได้ยินชื่อที่ออกจากปากของเด็กผู้หญิงคนนี้ รวมกับรูปลักษณ์และเสื้อผ้าของเด็กผู้หญิงทั้งสาม หลี่ฟานก็ตระหนักว่าเด็กผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างๆ เขาทั้งสามคน มีอายุราว 10-13 ขวบ

มีความเป็นไปได้สูงที่ผู้หญิงที่สวมเสื้อผ้าของตระกูลอุจิวะคือ ‘อุจิวะ อิซึมิ’ แฟนสาวของอุจิวะ อิทาจิในอนาคต

และผู้หญิงที่มีรูม่านตาสีแดงก็คือ ‘ยูฮิ คุเรไน’ โจนินที่เก่งในด้านวิชาลวงตาในอนาคต

ส่วนเด็กผู้หญิงที่นั่งข้างเขาและไว้ผมทรงหางม้าคนนี้ เธอก็น่าจะเป็น ‘มิตาราชิ อังโกะ’ ลูกศิษย์ของโอโรจิมารุ

แม้ว่าที่คอของเธอจะเต็มไปด้วยเสื้อผ้าเก่าๆ และไม่สามารถเห็น ‘อักขระสาป’ ของโอโรจิมารุได้ก็ตาม

แต่หลี่ฟานก็สามารถสัมผัสได้ถึงกลิ่นจางๆ ของ ‘อักขระสาป’ บนร่างกายของอังโกะ

“อื้อ!” คุเรไนใช้มือปิดปากของอังโกะ และมองไปที่หลี่ฟานด้วยความสยดสยอง

อิซึมิที่นั่งอยู่ข้างๆ คุเรไนก็เช่นเดียว เธอวางตะเกียบลงด้วยความประหลาดใจ เพราะเธอจำตัวตนของหลี่ฟานได้!

“มีอะไรหรอคุเรไน มีอะไรผิดปกติกับผู้ชายคนนี้หรือเปล่า?” อังโกะที่หลุดจากมือของคุเรไนมองไปที่หลี่ฟานด้วยความสงสัย

“นี่ อิซึมิเธอ... อื้อ!”

ครั้งนี้ไม่ใช่แค่คุเรไนคนเดียว แต่อิซึมิก็เข้ามาปิดปากของอังโกะเอาไว้ด้วย

“ยัยโง่! คนๆ นี้คือหลี่ฟานที่อยู่ในรายการทองคำ เธอจำเขาไม่ได้รึไง!!” คุเรไนพูดด้วยเสียงต่ำข้างหูของอังโกะ

ได้ยินคำพูดของคุเรไน อังโกะก็หยุดดิ้น และจ้องมองไปที่หลี่ฟานด้วยดวงตาเบิกกว้าง

หลังจากได้่รับการเตือนจากคุเรไน ในที่สุดอังโกะก็จำตัวตนของหลี่ฟานได้สักที!

“คนอย่างคุณ… มาทำอะไรที่หมู่บ้านโคโนฮะกันแน่?” ในเวลานี้ ซามุยที่นั่งอยู่ข้างหลี่ฟานอีกด้านได้ถามขึ้น

สำหรับหลี่ฟานแล้ว ซามุยต้องรู้สึกตื่นตัวต่อเขา แต่เธอก็สงสัยว่าทำไมหลี่ฟานถึงมาที่หมู่บ้านโคโนฮะ

ถ้าหลี่ฟานมาที่นี่เพื่อสร้างมิตรภาพ จุดประสงค์ของเธอในการมาที่หมู่บ้านโคโนฮะ เพื่อเจรจาบางอย่างในนามของหมู่บ้านคุโมะงาคุเระครั้งนี้ ก็อาจจะต้องมีการเปลี่ยนแปลง

“ถ้าฉันบอกว่า ฉันอยากมาลองมาชิมราเม็งของร้านอิจิราคุในหมู่บ้านโคโนฮะ เธอจะเชื่อไหม?” หลี่ฟานหัวเราะ

…