ตอนที่ 19 ตัวเอกที่มากับนกกระสา
ที่บ้านที่เฟิงหยูเตี๋ยอยู เย่อันผิงตกตะลึงตอนเข้าประตู
เฟิงหยูเตี๋ยกำลังสวมชุดลายเมฆดำ และเพราะนางเกิดมาหน้าตาดี ชุดกับผงเนิที่มัดเป็นปมจึงยิ่งทำให้นางดูสวยเกินจริง
แต่ เขาตะลึง ไม่ใช่เพราะนางสวย แต่เพราะ..เขามองแขนเสื้อลายเมฆดำของชุดที่เสี่ยวเตี๋ยจับเขาสวม
ไม่ว่าจะเป็นลายถักหรือสี ชุดของเขากับเฟิงหยูเตี่ยเหมือนชุดคู่รัก และยังมีพู่ทองและหยกด้วย เฟิงหยูเตี๋ยเองก็มีห้อยเอว
“..’
เย่อันผิงพูดไม่ออก เขามองกงยู่หลานที่อยู่ในห้อง อยากพูดบางสิ่งแต่ไม่รู้จะพูดยังไง
ตอนกงยู่หลานเห็นสายตาเขา นางก็ขยิบตาให้เขา ราวกับกำลังขอคำชม ‘แม่รักเจ้ามาก รู้ว่าเจ้าชอบนาง เลยจัดเตรียมชุดให้โดยเฉพาะ’
---อ่อ ขอบคุณครับแม่
เวลานี้ เฟิงหยูเตี๋ยสังเกตเห็นชุดเขาและจ้องชุดที่กงยู่หลานยืนกรานจะให้นางสวมและก็ตกใจ
นางส่งสัญญาณให้เย่อันผิงด้วยสายตาและถาม’นี่มันอะไร?’
เย่อันผิงส่าหยัว ถอนหายใจและตอบกลับผ่านสายตา’ข้าเองก็ไม่รู้’
ในขณะเดียวกัน เสี่ยวเทียนที่ลอยกลางอากาศก็ปิดปาก“หยูเตี๋ย ดูสิ เจ้าเข้ากันได้ดีกับเจ้าเด็กเย่เลย”
หลังจากนั้น ผู้อาวุโสหวังก็ถามเฟิงหยู่เตี๋ยถึงอาจารย์นางและยืนยันความถูกต้องของจดหมายและป้ายตัวตนที่นางพก จากนั้นก็ถามถึงเรื่องผู้บ่มเพาะมารในเมืองอู่ซี
ขณะที่เฟิงหยูเตี๋ยกำลังพูด กงยู่หลานก็เดินไปข้างเย่อันผิงเงียบๆ และเริ่มคุย“อันผิง เป็นไง?แม่นางเฟิงดูดีไหม?นี่คือชุดที่แม่เตรียมให้เจ้ากับแม่นางเฟิงโดยเฉพาะเลยนะ”
“แม่..”
เย่อันผิงอยากพูดว่านางไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้ แต่รู้สึกว่าถ้าเขาพูดไป แม่เขาต้องร้องไห้แน่
กงยู่หลานจะกลายเป็นสัตว์ประหลาดพอเห็นเรื่องลูก และเพราะเขาคือลูกชายคนเดียวของนาง นางเลยเอาใจเขามากเกินไป
เย่อันผิงยังจำได้ว่าตอนเขาสามขวบ เขาเผลอสะดุดหินและเข่าแตก
และพอแม่เขารู้ นางก็ลากเขาไปยังหินก้อนนั้น ชี้มัน ด่ามันอยู่หลายวัน จากนั้นนางก็ระเบิดหินทิ้ง
พูดได้ว่าเขาโดนตามใจมาก
เย่อันผิงคิดสักพัก และเพื่อเลี่ยงปัญหา เขาเลยพยักหน้า”ขอบคุณครับ ท่านแม่ ข้า..ชอบมันมาก’
“แม่ดีใจที่เจ้าชอบ ไว้เจ้าพาแม่นางเฟิงไปเดินเล่นสวนดอกไม้ข้างหลังสิ ข้าบอกนางแล้วและนางก็ยังประทับใจลูกด้วย นอกจากนี้ จากที่แม่ถามมา สำนักดาวดำอนุญาตให้ศิษย์พาคนสนิทไปด้วย พอถึงเวลา ลูกสามารถขอให้แม่นางเฟิงพาลูกไปด้วยได้ มันจะดีมากสำหรับลูกที่จะได้ใช้ชีวิตด้วยกัน’
“อา..”
“จากนั้นก็กลับมาเยี่ยมบ้านบ้างสักปีละสองสามวัน แม่จะช่วยเจ้าจัดงานแต่งอย่างยิ่งใหญ่”
“ข้า..”
โชคดี เย่อาวกับผู้อาวุโสหวังที่ยังคุยเรื่องผู้บ่มเพาะมารเรียกเขาไปเสียก่อน“อันผิง มาบอกเราเกี่ยวกับผู้บ่มเพาะมารคนนั้นหน่อย”
“ท่านแม่ ข้ามีแผนของข้าแล้ว ไม่ต้องรบกวนท่านหรอก”
“เจ้าจะเมินแม่เจ้าเหรอ?”
“ไม่ ไม่ ข้าไม่กล้า”
เย่อันผิงรีบถอย เดินไปหาผู้อาวุโสหวัง และนำของวิเศษและป้ายตัวตนของอู่โหยวออกมา
“ผู้อาวุโสหวัง นี่คือของที่ผู้บ่มเพาะมารคนนั้นพกติดตัว”
ผู้อาวุโสหวังหรี่ตาและถาม“เจ้าหนูเย่ พ่อของเจ้าบอกข้าว่าตอนเจ้ากับน้องสาวเจอผู้บ่มเพาะมาร เขาบาดเจ็บสาหัส แต่แม้จะบาดเจ็บสาหัส ผู้บ่มเพาะแก่นแท้ก็ไม่ใช่อะไรที่ผู้บ่มเพาะหลอมลมปราณจะฆ่าได้ เจ้าบอกข้าได้ไหมว่าเจ้ากับน้องสาวฆ่าเขาได้ยังไง?”
“ตอนนั้น เรากำลังฝึกอาคมเราในป่า และผู้บ่มเพาะมารก็วิ่งมาทางเรา เขาดูเหมือนจะอยากรักษาแผลด้วยเลือดเรา ข้าเลยขังเขาด้วยกับดักน้ำแข็ง”
“กับดักน้ำแข็งอะไรที่สามารถรั้งผู้บ่มเพาะแก่นแท้ได้?”
“กับดักอาคมจากอาณาจักรนภาเหมันต์ ข้าไม่รู้ชื่อ ข้าได้มาโดยบังเอิญ’
ฟังถึงตรงนี้ เย่อาวเต็มไปด้วยคำถาม ลืมเกี่ยวกับวิชาที่พูดก่อนหน้าไปเลย ไหนว่าเขาซื้อมาด้วยหินปราณไม่กี่ก้อนที่ตลาด แต่กับดักน้ำแข้งนี้ฟังดูเหมือนของจากอาณาจักรนภาเหมันต์ แล้วเด็กนี่ไปเรียนรู้ได้ไง?
ผู้อาวุโสหวังพยักหน้า“ผู้บ่มเพาะที่ใช้แมลงพิษจะกลัวความเย็นที่สุด ข้าเข้าใจได้ว่าเจ้ากับน้องสาวฆ่าเขาได้ยังไง นอกจากของในถุงของเขาแล้ว มีอะไรอีกไหม?”
ยังมีหน้าตำราจันทร์ทมิฬ แต่แน่นอน พูดถึงไม่ได้…
เย่อันผิงแกล้งคิด“ยังมีหม้อแมลงพิษสองใบที่ข้าเผาด้วยยันต์ไฟ ข้าผนึกศพเขาด้วยคาถาดินในป่าใกล้เมืองอู่ซี มันควรพบได้ง่ายเพราะคาถาน้ำแข็งได้แช่แข็งต้นไม้ทั้งหมดในบริเวณนั้น”
ผู้อาวุโสหวังดูเชื่อ และตบไหล่เย่อันผิง“ในฐานะคนที่ฆ่าผู้บ่มเพาะมารได้ เจ้าสามารถไปสำนักดาวดำเพื่อรับรางวัลได้ โดยเฉพาะในเมื่อเขาคือปรมาจารย์ของสำนักพิษมาร พอเจ้ามีเวลา นำป้ายหยกตัวตนนี้ไปดาวดำและเจ้าจะได้รับของดี”
“ขอบคุณครับ ผู้อาวุโสหวัง”
“อืม”ผู้อาวุโสหวังพยักหน้าและหันไปหาเฟิงหยูเตี๋ย“ข้าจะแจ้งประมุขของเราเกี่ยวกับเรื่องของเจ้าพอข้ากลับไป และโปรดมาให้ทันเวลาเลือกศิษย์ของสำนักเราในสองเดือน ถึงแม้เจ้าจะมีจดหมายแนะนำจากปรมาจารย์ไท่สวี่ ถ้าเจ้าไปสาย เจ้าก็จะเสียสิทธิ์เข้าสำนักและต้องรออีกห้าปี”
“ข้าเข้าใจ”
“งั้น ข้าขอตัว มันเป็นเรื่องร้ายแรงมากที่คนจากสำนักพิษมารมายังภพลับของตระกูลเซียน ข้าต้องกลับไปสำนักดาวดำและรายงานแก่ท่านประมุขโดยด่วน.
เขาประสานมือให้เย่อาวกับกงยู่หลาน จากนั้นก็กลับไป
เย่อาวรีบตามปไส่ง
หลังพวกเขาไป อันผิงก็พร้อมกลับบ้าน แต่เห็นสายตาของกงยู่หลาน ผิง!รีบเชิญแม่นางเฟิงไปเดินเล่นเร็ว!
เขาถอนหายใจ มองเฟิงหยูเตี๋ย“แม่นางเฟิง อยากไปเดินเล่นหน่อยไหม?”
เฟิงหยูเตี๋ยตกตะลึง จากนั้นก็สังเกตเห็นกงยู่หลานมองนางด้วยตาเป็นประกาย นางเลยถอนหายใจและจับมือเขา“ยินดีมาก!”
ทั้งอย่างนั้น ทั้งสองก็จับมือกันไม่ปล่อยจนกระทั่งรู้สึกว่าสายตาของกงยู่หลานไม่มองตามแล้วถึงปล่อย
เฟิงหยูเตี๋ยหน้าดำ“นายน้อยเย่ คุณหญิงกงยืนกรานจะให้ข้าสวมชุดนี้ ข้าใช้ชีวิตใต้หลังคาของนาง มันเลยปฏิเสธได้ยาก”
เย่อันผิงมองนาง“นางชมข้าให้เจ้าฟังและถามว่าเจ้าคิดยังไงกับข้าด้วยใช่ไหม?”
เฟิงหยูเตี๋ยพยักหน้า“อืม..”
“อืม..”เย่อันผิงถอนหายใจ“ไม่ต้องห่วง ข้าไม่คิดอะไรกับเจ้าและก็รู้ว่าเจ้าไม่อาจคิดอะไรต่อข้าได้”
“..”
“ยังไงซะ ก็อยู่ในสวนไปสักพัก ถ้าเจ้ากลับไปตรงๆ แม่ของข้าอาจมาถาม”
พอเห็นท่าทางหน่ายใจของเย่อันผิง เฟิงหยูเตี๋ยก็อดหัวเราะไม่ได้
“อุ้ฟ”
“เจ้าหัวเราะอะไร?”
“เดิมข้าคิดว่าพ่อแม่เจ้าจะเป็น..คนพวกหัวโบราณ เจ้ามอบความรู้สึกของลูกชายคนรวยจากตระกูลใหญ่ให้ข้า ไม่คิดเลยว่าแม่เจ้าจะน่ารักขนาดนี้”
ตอนเย่อันผิงได้ยินเฟิงหยูเตี๋ยพูดชมว่าแม่เขาน่ารัก เขาก็รู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกและจ้องนางเคืองๆ
“เฟิงหยูเตี๋ย..”
“อะไร?”
“เจ้าคงไม่ได้อยากตีฉิ่งกับแม่ข้าด้วยนอกจากน้องสาวข้าใช่ไหม?!”
“ตีฉิ่งน้องสาวเจ้า?ตีฉิ่งคืออะไร?”เฟิงหยูเตี๋ยหดคอ
พอได้ยินคำถามนี้ เย่อันผิงก็ผงะและความโกรธก็หายไป
“โอ้ ใช่ เจ้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเจ้าเกิดมาได้ยังไง”
“หะ?”เฟิงหยูเตี๋ยมีเครื่องหมายคำถามบนหัว“อะไร?ข้าไม่รู้ว่าข้าเกิดได้ยังไง?ทำไมข้าจะไม่รู้?เทพสร้างข้าขึ้นมาจากดินและส่งข้าไปกับนกกระสาให้พ่อแม่เป็นของขวัญ”
“ใช่”เย่อันผิงยิ้ม“เจ้าพูดถูก เจ้าคือของขวัญที่มากับนกกระสา”
เสี่ยวเทียนที่ลอยเหนือหัวเฟิงหยูเตี๋ยถอนหายใจ มองนางพลางส่ายหัวและเดาะลิ้น
“จิ๊ จิ๊..”
“มีอะไร?”พอเห็นเสี่ยวเทียนแบบนี้ เฟิงหยูเตี๋ยก็ยิ่งงงและถามเย่อันผิง“อะไร?เจ้าไม่ได้มากับนกกระสาเหรอ?หรือว่าเจ้าจะงอกเกินจากดินเลย?”
เย่อันผิงพูดไม่ออก“ข้าไม่ได้มากับนกกระสา ข้ามาจากผลโสมที่ตกจากต้นไม้?”
“ผลโสม?!”เฟิงหยูเตี๋ยงง“ต้นไม้แบบไหนถึงให้ผลโสม?”
“ต้นโสม?”
“โอ้..แล้วแม่นางเพ่ยละ?นางมาจากผลโสมด้วยไหม?”
“ใช่ เจ้าพูดถูก!”
