บทที่ 9 เจ้าต้องการกี่อัน?
บทที่ 9 เจ้าต้องการกี่อัน?
เตียวเหยียงรู้สึกร้อนรนราวกับมดเดินบนกระทะในเวลานี้ เขาเริ่มบ่นในใจว่า: จักรพรรดิของพวกเราชอบเล่นมากเกินไปแล้ว!
เมื่อใดก็ตามที่พระองค์อยู่ในวัง พระองค์ชอบเล่นดอกไม้ พระองค์ชอบขอให้เปิดตลาด แถมยังให้นางกำนัลและขันทีในวังแต่งตัวเป็นพ่อค้าขายของธรรมดา แล้วองค์จักรพรรดิก็ทำเป็นเดินตลาดซื้อของ บางครั้งก็พระองค์ก็แกล้งทำเป็นพ่อค้า บางครั้งก็แกล้งทำเป็นลูกค้า!
สุดท้ายจักรพรรดิก็รู้สึกว่าของปลอมนั้นไม่ดีพอ เมื่อเดือนที่แล้ว…พระองค์จึงตัดสินใจออกจากวังเพื่อเยือนตลาดแบบไม่เผยตัวโดยไม่คาดคิด!
ถ้ามันเป็นแค่การเยือนตลาดแบบไม่เปิดเผยตัวตนธรรมดา มันไม่เกิดปัญหาหรืออาจจะสนุกสนานไปกับมันด้วยซ้ำ แต่…แต่แต่แต่ ข้าไม่ได้คาดหวังเลยว่า ... ข้าจะมาถึงมณฑลโยวโจว(อิวจิ๋ว)!
มันไกลจากลั่วหยางหลายพันลี้!
พระองค์เป็นคนดีจริงๆ เขาวิ่งออกจากบ้านได้เก่งมาก!
ผลก็คือ…พระองค์ปรับตัวเข้ากับสภาพแวดล้อมที่ต่างจากเดิมไม่ได้และล้มป่วย!
ในถิ่นทุรกันดารแห่งนี้ ห่างจากเมืองใหญ่ที่อยู่ใกล้ที่สุดหลายสิบลี้ และไม่มีสถานที่ให้มองหาการรักษาพยาบาลหรือยารักษาโรค!
มันไม่ง่ายเลยที่จะพบคฤหาสน์ชานเมืองอย่างหมู่บ้านสกุลอู๋ และบังเอิญข้าได้ยินจากชาวบ้านที่อาศัยอยู่ในหมู่บ้านว่า จวงจู๊(ผู้นำ) หมู่บ้านสกุลอู๋…อู๋ฉี เขารู้จักทักษะทางการแพทย์ ดังนั้นข้าจึงรีบมาหาเขาทันที
ข้าหวังว่าจะเขาจะสามารถช่วยจักรพรรดิได้!
ถ้าอู๋ฉีไม่สามารถรักษาจักรพรรดิให้หายได้...เตียวเหยียงไม่สามารถจินตนาการถึงผลที่ตามมาได้เลย!
พระองค์คือโอรสสวรรค์เชียวนะ!!
เตียวเหยียงอดไม่ได้ที่จะถามผู้เฒ่าตู้อีกครั้ง "ผู้เฒ่า อู๋จวงจู๊ที่เจ้ากล่าวถึง เขาสามารถรักษานายน้อยของข้าได้จริงหรือ?"
ชายชราแซ่ตู้เป็นคนซื่อสัตย์ที่มีใบหน้าและดวงตาหมองคล้ำ ปกติเขาจะเป็นคนพูดน้อย แต่เขาจะตอบทุกคำถามที่มีผู้คนถาม
แต่เมื่อผู้เฒ่าได้ยินคำถามของเตียวเหยียง สีหน้าภาคภูมิใจของเขาก็ปรากฏขึ้นมาในทันที หลังจากนั้นเขาก็เริ่มพูดไม่หยุด "เจ้ากำลังพูดถึงเรื่องอะไร! เรื่องอื่นๆ ข้าไม่กล้าคุย แต่อู๋จวงจู๊นั้นจริงๆ แล้ว…ท่านคือเทพเซียน เทพเซียนจากสวรรค์! ไม่ต้องพูดถึงการรักษาโรค แม้ว่าข้าจะตายไปแล้ว ท่านก็ยังพาข้ากลับมาจากไท่ซานได้!”
ในสมัยราชวงศ์ฮั่นตะวันออก มีคำพูดในหมู่ประชาชนว่า วิญญาณกลับคืนสู่ไท่ซาน(ภูเขาไท่) เชื่อกันว่าหลังความตาย ผู้คนจะไปรายงานตัวต่อเจ้าแห่งไท่ซาน(ไท่ซานฝูจุ้น)
【คะแนนกิจกรรม +100】
เตียวเหยียงรู้สึกประหลาดใจมาก เมื่อได้ยินเรื่องนี้ และอู๋จวงจู๊ผู้นี้ค่อนข้างน่าเคารพนับถือ
【คะแนนการแข่งขัน +10】
(อู๋ฉี “ระบบ…แกบั๊กหรือเปล่า ทำไมส่งคะแนนรัวๆ ข้ายังไม่ได้ทำอะไรเลย?”)
ถึงอย่างนั้น เตียวเหยียงยังคงเตือนผู้เฒ่า ถึงความรับผิดชอบของเขาว่า: "ผู้เฒ่า ท่านอย่าเพิ่งคุยโม้ นายน้อยของข้ามีสถานะที่โดดเด่น หากเขาไม่สามารถรักษาให้หายขาดได้ เจ้าจะต้องรับผิดชอบ!"
เมื่อผู้เฒ่าตู้เห็นเตียวเหยียงสงสัยในเรื่องที่เขาคุย ใบหน้าของเขาก็แดงก่ำ เสียงของเขาเพิ่มขึ้นถึงระดับแปดหลอด เขาตบหน้าอกของเขาเองแล้วตะโกนว่า "คนต่างถิ่น เจ้าฟังให้ดี! ถ้าข้าโกหกเจ้า เจ้าเอาหัวของข้าไปใช้ต่างหม้อได้เลย!”
ผู้เฒ่าตู้มองไปที่เล่าหง และเมื่อเขาเริ่มโมโห ผู้เฒ่าตู้ก็ไม่รู้สึกเกรงใจพวกเขาอีกต่อไป "นายน้อยของเจ้ามีเกียรติแล้วยังไง? ไม่ต้องพูดถึงคนในท้องถิ่น แม้แต่คนสำคัญในเมืองและมณฑล พวกเขาก็ให้ความเคารพเมื่อพวกเขาเห็นอู๋จวงจู๊! อย่ามาโทษข้าที่ข้าไม่เตือนเจ้า…ตาเฒ่า เมื่อเจ้าพบอู๋จวงจู๊ เจ้าอย่าดูหมิ่นเขา ไม่อย่างนั้น...เฮอะ แม้แต่เง็กเซียนก็ไม่สามารถช่วยเจ้าได้!”
【คะแนนกิจกรรม +200】
“อวดดี!”
องครักษ์ผู้หนึ่งร้องตะโกนขึ้นมาอย่างรุนแรง เขาคิดกับตัวเองว่า…ชายชราผู้นี้กล้าหาญเกินไปแล้ว เจ้าของหมู่บ้านในชนบทอย่างหมู่บ้านสกุลอู๋ มันจะทำข้าเคารพได้อย่างไร?
ถ้าข้าเคารพ…เท่ากับข้ามอบใบหน้าให้กับเขานะสิ!
“เฮ้ย~หยุด” เตียวเหยียงโบกมือเพื่อหยุดองครักษ์ แม้ว่าเขาจะไม่เห็นด้วยกับคำพูดของผู้เฒ่าตู้ แต่เขาคิดว่าตอนนี้เขามีเรื่องที่จะร้องขอความช่วยเหลทอ ดังนั้นเขาจึงควรให้ความเคารพมากกว่านี้ “เจ้าไม่ต้องกังวล เราไม่มีทางดูหมิ่นเขา!”
หลังจากนั้นไม่นาน เตียวเหยียงและคนอื่นๆ ก็ถูกพาไปที่ลานบ้านอีกแห่งหนึ่ง มีเด็กหนุ่มนามว่าอู๋เอ๋อมาหาพวกเขาและผู้เฒ่าตู้ก็จากไป
หลังจากนั้น……
เตียวเหยียงซึ่งแต่เดิม เขาคิดว่าเขามีการศึกษาที่ดี เขาเริ่มทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว!
เด็กน้อยอย่างอู๋เอ๋อ เขาให้จักรพรรดินอนลงบนเสื่อฟางโทรมๆ เนี้ยนะ!?
เมื่อนึกถึงองค์จักรพรรดิ เตียวเหยียงอดไม่ได้ที่จะตำหนิขึ้นมา "เจ้าเป็นแค่ทาสราคาถูกที่สามารถสังหารทิ้งด้วยดาบนับพันเล่มได้! เจ้ารู้ไหมว่าคนผู้นี้เป็นใคร เจ้าไม่ได้เตรียมเตียงด้วยซ้ำ เจ้าไม่อยากเก็บหัวของเจ้าไว้บนบ่างั้นเหรอ!?”
หากเขาเห็นคนในวังที่กล้าดูถูกจักรพรรดิเช่นนี้ เตียวเหยียงไม่เพียงแต่ดุด่าเท่านั้น แต่เตียวเหยียงยังจะสั่งให้คนผลักเขาออกไปและทุบตีเขาด้วยไม้ให้ตาย!
เมื่อได้ยินเตียวเหยียงด่าเช่นนี้ อู๋เอ๋อก็รู้สึกโกรธเช่นกัน ไม่คาดคิดว่าอีกฝ่ายจะดูถูกเขาทันทีที่พบหน้า!
แม้ว่าอู๋เอ๋อจะเป็นเพียงคนรับใช้ แต่...
อีกฝ่ายก็เป็นคนรับใช้เหมือนกันไม่ใช่หรือ?
แล้วเจ้าต่างกับข้ายังไง?
อู๋เอ๋อเงยคอขึ้นทันทีและพูดกับเตียวเหยียงอย่างหยาบคายว่า "แล้วไงไอ้เฒ่า มีอะไรผิดปกติกับการนอนบนเสื่อฟาง? เจ้าต้องการนอนกับพื้นไหม?"
“เตียวกงท่านไม่ต้องโมโห เดี๋ยวข้าจัดการเอง!” องครักษ์หยุดเตียวเหยียง และสั่งอู๋เอ๋อด้วยน้ำเสียงที่หยาบคายว่า "ฟังนะ…ไอ้สารเลวน้อย! มอบเตียงที่ดีที่สุดในหมู่บ้านของเจ้าให้จัก...ให้นายน้อยของข้านอน! ไม่อย่างนั้น…เจ้าโดนดีแน่!”
องครักษ์ร่างสูงใหญ่ยืนอยู่ตรงหน้าอู๋เอ๋อ ซึ่งสูงกว่าอู๋เอ๋อหนึ่งศีรษะ ดวงอาทิตย์ส่องมาจากด้านหลังองครักษ์ และเงาก็ปกคลุมอู๋เอ๋อไว้อย่างสมบูรณ์
เขาเกิดในพระราชวัง และวิทยายุทธของเขาไม่อาจคาดเดาได้ เขาคิดกับตัวเองว่า ข้าทาสอย่างอู๋เอ๋อ มักจะรังแกผู้ที่อ่อนแอและหวาดกลัวผู้ที่แข็งแกร่ง ตราบเท่าที่เขาทำให้อู๋เอ๋อหวาดกลัวเล็กน้อย เขาคาดหวังว่าอีกฝ่ายจะต้องยอมจำนนอย่างแน่นอน
โดยไม่คาดคิด อู๋เอ๋อเงยหน้าขึ้น หรี่ตาแล้วถามคำถาม ซึ่งเป็นคำถามที่ดูเหมือนไม่เกี่ยวข้องกับองครักษ์แม้แต่น้อย "เจ้าต้องการนอนอยู่บนเตียงของนายท่านข้างั้นเหรอ ฮ่าฮ่าฮ่า…ข้าขอถามเจ้าหน่อย ข้าขายกุญแจให้เจ้าอันละสามสิบตำลึง สามอันหนึ่งร้อยตำลึง เจ้าว่ามันราคาถูกไหม?”
เมื่อได้ยินคำถามนี้ องครักษ์ตอบสนองไม่ทัน "หืม? มันควรจะถูก..."
อู๋เอ๋อสวนทันที "แล้วเจ้าต้องการกี่อัน?"
(ประโยคนี้อู๋เอ๋อล้อเลียนว่าองครักษ์โง่นะครับ โง่ที่ซื้อกุญแจสามอันราคาหนึ่งร้อยตำลึง แทนที่จะซื้อในราคาเก้าสิบตำลึง)
ไม่ไกลนัก คนรับใช้ชราผู้หนึ่งที่กำลังกวาดพื้นก็หัวเราะลั่น เขาหัวเราะหนักมากจนจับไม้กวาดไม่ได้ “หะ 55555...”
【คะแนนการแข่งขัน +10】
แม้ว่าเตียวเหยียงและคนอื่นๆ จะไม่ค่อยเข้าใจสิ่งที่เขาพูดนัก แต่พวกเขาก็เข้าใจว่ามันไม่ใช่คำพูดที่ดีอย่างแน่นอน และพวกเขาก็เริ่มโกรธทันที!
องครักษ์ยิ่งโกรธมากขึ้น ปกติเขามักจะดูถูกขุนนางระดับสูงในวังอยู่แล้ว แต่วันนี้กลับถูกเด็กบ้านนอกผู้หนึ่งดูถูกแทน มันทำให้เขาโกรธมาก!
“ไอ้สารเลว ข้าทาสอย่างเจ้ากล้าดียังไง…”
อู๋เอ๋อกอดอกแล้วกล่าวว่า "ข้าบอกแล้วไงว่ามีแต่เสื่อฟางให้นอน! ถ้าไม่อยากนอน เจ้าก็ไปที่อื่นสิ! นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าเห็นคนมาร้องขอความช่วยเหลือ แล้วทำตัวยิ่งใหญ่มาก!”
เขาพูดเสริมอีกว่า "อย่ามาข่มขู่ข้า ข้าเคยเห็นมันมามากแล้ว! ข้าขอบอกก่อนว่า ถึงแม้ซื่อฉือแซ่กัวจะมาด้วยตนเอง เขาก็ต้องให้ความเคารพเมื่อเห็นนายท่านของเรา!"
(刺史 Cìshǐ ผู้ตรวจการมณฑลหรือผู้ว่าการมณฑล)
【คะแนนกิจกรรม +200】
เตียวเหยียงตกตะลึงเมื่อได้ยินประโยคนี้ "กัวซุน? เขามาจากตระกูลที่ร่ำรวยนี่ ทำไมเขาทำอย่างนี้..."
ชายชราแซ่ตู้กล่าวก่อนหน้านี้ว่า บุคคลสำคัญทุกคนในเมืองและมณฑลต่างแสดงความเคารพต่ออู๋จวงจู๊ แต่เขาไม่ได้จริงจังกับเรื่องนี้ ท้ายที่สุดแล้ว คนบ้านนอกอย่างผู้เฒ่าตู้จะรู้จักคนสำคัญได้อย่างไร? บางทีแม้แต่พ่อจากตัวอำเภอ มันก็อาจถูกมองว่าเป็นผู้ยิ่งใหญ่ของผู้เฒ่าตู้
แต่กัวซื่อฉือ(ผู้ตรวจการมณฑลแซ่กัว) แตกต่างออกไป เขาคือผู้ยิ่งใหญ่และมีชื่อที่แท้จริง!
ไม่มีใครกล้าเสแสร้งแน่นอน!
กัวซุนคือโยวโจวซื่อฉือ(ผู้ตรวจการมณฑลโยวโจวหรืออิวจิ๋ว) และพี่ชายของเขา..กัวหง คือเหลียงโจวซื่อฉื่อ(ผู้ตรวจการมณฑลเหลียงโจวหรือเลียงจิ๋ว) ทั้งสองต่างก็เป็นผู้สืบเชื้อสายมาจากตระกูลขุนนางที่มีชื่อเสียงในราชวงศ์ฮั่น ตัวตนแบบนั้น... เตียวเหยียงไม่สามารถจินตนาการได้ว่า เขาจะยอมจำนนต่อ "คนบ้านนอกที่ร่ำรวย"
【คะแนนการแข่งขัน +500】
องครักษ์ที่อยู่ข้างๆ เขาไม่สนใจในเรื่องนี้ เขาหงุดหงิดมากและสาปแช่งว่า "แล้วยังไง…สิบสุนัขกัวซุนหรือสุนัขกัวซุนหลายร้อยตัวรวมกัน มันยังไม่ดีเท่าเจ้านายของข้า! ข้าบอกเจ้าแล้ว ถ้าเจ้านายของเจ้ารักษาไม่ได้ ข้าต้องการให้เจ้า... แค๊ก...แค๊ก แค๊ก แค๊ก! อ๊อก แค๊ก แค๊ก..."
เมื่อองครักษ์พูดด้วยความเร็วไม่หยุดแบบนี้ มันทำให้เขาอารมณ์เสียมากเขาโมโหและตื่นเต้นมากจนสำลักน้ำลาย!
เตียวเหยียงแอบสาปแช่งในใจว่า พวกเราในวังทุกคนต้องเสียหน้าเพราะเจ้า!
แต่ในเวลานี้ เตียวเหยียงต้องสนับสนุนทหารองครักษ์ผู้นี้ เขาส่งเสียงอย่างเย็นชาและพูดว่า "ข้าอยากให้เจ้าสังหารทุกคนที่นี่ทิ้งให้หมด!"
เตียวเหยียงเป็นบุคคลที่ทรงพลัง ถ้าเขาต้องการฆ่าใครสักคน มันก็เหมือนกับการบีบมดให้ตาย ดังนั้น เขาจึงพูดด้วยท่าทางที่โหดร้ายและเหี้ยมโหด ด้วยสายตาอันน่ากลัวของเขาทำให้อู๋เอ๋อถึงกับตัวสั่น!
“ใครจะสังหารผู้ใด!?” โชคดีที่ในที่สุด อู๋ฉีก็ปรากฏตัวขึ้นในเวลานี้ และเขาถามด้วยสีหน้าไม่พอใจ
เตียวเหยียงยกเปลือกตาขึ้นและพูดด้วยความไม่พอใจเช่นเดียวกัน "ข้าเป็นคนพูดเอง! ทำไม? ข้าอยากจะฆ่าทุกคนที่อยู่ที่นี่ทิ้ง เจ้ามีข้อโต้แย้งหรือไง?"
อู๋ฉีอดไม่ได้ที่จะเหน็บแนมว่า "โอ้ เจ้าบอกว่า…เจ้าจะฆ่าทุกคน อย่างนั้นรวมคนที่นอนอยู่ด้วยใช่ไหม?"
เตียวเหยียงไม่โต้ตอบสักครู่ "ทำไมจะไม่ได้ล่ะ ข้าจะฆ่าทุกคนอยู่แล้ว...เอ่อ..."
เมื่อมาถึงจุดนี้ ในที่สุดเขาก็รู้สึกตัว "ไอ้สารเลว! ไอ้ทาสโสโครก เจ้ากล้าดียังไงมาหลอกข้า?"