บทที่ 155 แขกใหม่ในเมือง(ฟรี)

บทที่ 155 แขกใหม่ในเมือง(ฟรี)

“สุดท้ายแล้ว เขาไม่เพียงแต่ล้มเหลวในการช่วยเราเท่านั้น แต่เขายังสละชีวิตของตัวเองด้วยซ้ำ และมันยิ่งทำให้สิ่งนั้นโกรธอีกด้วย... สุดท้ายแล้วเราจ่ายไปเท่าไรเพื่อระงับความโกรธของเขา?”

เทศมนตรีซูพูดด้วยใจที่หนักหน่วง "จ้าวตู ฉันรู้ว่าคุณตั้งใจดี แต่ทำไมคุณไม่ลองพิจารณาว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าเราล้มเหลวอีกครั้ง เราอาจไม่มีวันสงบสุขได้"

ใบหน้าของ จ้าวตู เปลี่ยนเป็นสีเทา และเขาดูท้อแท้ขณะที่เขาพูดว่า "... เราจะทำพิธีบวงสรวงประจำปีนี้ต่อไปได้หรือ ท่านเทศมนตรี มีคนในเมืองเหลืออยู่ไม่มากที่สามารถถวายส่วยได้"

“อีกสิบปีข้างหน้าเราจะทำอะไร?”

เทศมนตรีซูถอนหายใจ "เรามาข้ามสะพานนั้นกันเถอะเมื่อเราไปถึงแล้ว... เมื่อวันนั้นมาถึง มันอาจจะทำให้เราโล่งใจได้"

จ้าวตู เงียบไปสักพัก แต่ในที่สุดก็กัดฟันแล้วพูดว่า "เราคงต้องดูกัน... ถ้ามันไม่ได้ผล ฉันจะให้เขาออกไป"

เทศมนตรีซูจ้องที่เขาและส่ายหัว "มันขึ้นอยู่กับคุณ จำไว้ว่าเขาไม่ได้รับอนุญาตให้ออกไปข้างนอกตอนกลางคืน และหากมีเหตุการณ์ไม่คาดคิดเกิดขึ้นในช่วงเวลานี้ จะไม่มีใครในเมืองช่วยคุณได้"

ด้วยความยินยอมของเทศมนตรีซูทัศนคติของชาวเมืองที่มีต่อ ซูโม่ จึงมีความเป็นศัตรูน้อยลง แต่พวกเขายังคงระมัดระวัง สิ่งนี้ขัดขวางแผนการของ ซูโม่ ที่จะรวบรวมข้อมูลจากพวกเขา เนื่องจากพวกเขาไม่เต็มใจที่จะแบ่งปันมากนัก ดูเหมือนว่าเพื่อที่จะเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นในเมืองอย่างแท้จริง เขาจะต้องเริ่มต้นจากจ้าวตู

แต่เมื่อใกล้ค่ำ รถม้าก็มาถึงเมือง ภายในรถม้ามีชายหนุ่มสี่คน ทุกคนแต่งตัวสบายๆ และดูเหมือนอายุยี่สิบ พวกเขาดูเต็มไปด้วยฝุ่นและเหนื่อยล้าราวกับว่าพวกเขาอยู่บนถนนมานานแล้ว

คนที่นำหน้าพวกเขามีเคราและรีบแนะนำตัวเองว่า "โอ้ เรามาจากเมืองหลู กำลังมุ่งหน้าไปยังเมืองหยางเพื่อเยี่ยมญาติ"

“เราบังเอิญผ่านเมืองของคุณ อยาก กิน และพักผ่อน”

"ไม่สะดวก!" เทศมนตรีซูปฏิเสธคำขอของพวกเขาทันที “รีบออกไปซะ เราไม่ต้อนรับคนนอกในเมืองของเราตอนนี้”

"มาเร็ว." ชายมีหนวดเครารีบพูดว่า "เราจะจ่าย!"

“แม้ว่าคุณจะจ่ายมากกว่านี้ แต่ก็ยังไม่ได้รับอนุญาต” เทศมนตรีซูจ้องมองที่พวกเขา "ฉันทำสิ่งนี้เพื่อประโยชน์ของตัวคุณเอง!"

“คุณมันไร้เหตุผล!”

ชายหนุ่มคนหนึ่งในกลุ่มเดินเข้ามาพูดอย่างจริงใจว่า “ดูเวลาสิ นี่ก็ค่ำแล้ว และบริเวณรอบเมืองก็เป็นป่ารกร้างไปหมด มีโอกาสมากที่เราจะเจอสัตว์ป่าถ้าเดินทางตอนกลางคืน”

“คุณช่วยชีวิตเราและยกเว้นได้ไหม?”

ชายหนุ่มพูดความจริง ในยุคนี้สถานที่หลายแห่งมีประชากรเบาบาง และมีสัตว์ป่าสัญจรไปมาเป็นกลุ่ม การเดินทางตอนกลางคืนที่มีคนเพียงสี่หรือห้าคนนั้นอันตรายมาก ไม่ใช่เรื่องแปลกที่พวกมันจะกลายเป็นเหยื่อของสัตว์ป่า

เทศมนตรีซูก็พิจารณาเรื่องนี้ด้วย และสีหน้าของเขาก็ค่อนข้างไม่พอใจ ในที่สุดเขาก็ถอนหายใจ "เอาล่ะ มันคือชีวิตของคุณ... คุณสามารถอยู่ได้ แต่ต้องอยู่ที่บ้านการกุศลเท่านั้น ค่าที่พักสามารถยกเว้นได้ แต่คุณยินดีที่จะทำงานหรือไม่?"

“บ้านการกุศล?” คนหนึ่งแสดงสีหน้าไม่พอใจแต่ถูกเพื่อนของเขาดึงกลับ

ชายมีหนวดเคราพยักหน้าและพูดด้วยรอยยิ้มว่า "บ้านการกุศลไม่เป็นไร ชายหนุ่มที่แข็งแกร่งสี่คนอย่างเราไม่กลัว"

“ฮึ่ม เนื่องจากเรามีห้องเดียว การมีอีกไม่กี่ห้องก็ไม่เสียหาย” เทศมนตรีซูพูดด้วยน้ำเสียงไม่ใส่ใจ “เอาน่า ใครก็ได้ พาพวกเขาไปที่บ้านการกุศล”

ชาวเมืองพาชายทั้งสี่คนไปที่บ้านการกุศลแล้วจากไป ที่ลานบ้าน ซูโม่และผู้มาใหม่ทั้งสี่คนกำลังแนะนำตัวเองและแลกเปลี่ยนความสุขขั้นพื้นฐาน ชายผู้มีหนวดมีเคราชื่อ เฉินมู่ ซึ่งมีญาติอยู่ที่ เมืองหยางและวางแผนที่จะไปที่นั่นเพื่อแสวงหาโชคลาภที่ดีขึ้น

ชายร่างใหญ่สวมชุดสีขาวคือ ต้วนซีหลง ที่มาพร้อมกับ เฉินมู่ ในการเดินทางของเขา

ฮันเฟิง แต่งกายด้วยชุดสีน้ำเงิน ได้รับการศึกษามาบ้างและตั้งใจที่จะหางานทำในเมืองหยาง

ในที่สุด ก็มีคนเงียบๆ ชื่อฉาง ซื่อเจี๋ย ซึ่งพูดสั้นๆ ว่าเขาจะไปทำธุรกิจในเมืองหยาง และไม่ได้เปิดเผยอะไรเกี่ยวกับตัวเองมากนัก พวกเขาทั้งสี่มาจากเมืองหลูและตัดสินใจเดินทางร่วมกันเพื่อสนับสนุนซึ่งกันและกันในการเดินทางของพวกเขา

เมื่อได้ยินซูโม่แนะนำตัวเองว่าเป็นนักพรตเต๋าจากเหมาซาน ชายทั้งสี่ก็แสดงอาการประหลาดใจ แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจมากนัก ในยุคนี้สาวกจากนิกายและพระภิกษุต่าง ๆ จำนวนมากเดินทางไปทั่วโลก

จ้าวตู พาพวกเขาไปที่บ้านที่ว่างเปล่า และเมื่อเปิดประตู ก็มีเมฆฝุ่นพุ่งออกมา “แต่เดิมห้องนี้ใช้สำหรับเก็บของเบ็ดเตล็ดแต่ถูกทิ้งร้างมานานแล้ว คืนนี้ค้างที่นี่ได้ ค่าที่พักก็ยกเว้นได้ แต่คุณจะยอมทำงานให้หรือเปล่า?” จ้าวตู พูดค่อนข้างขอโทษ

“ไม่มีปัญหา” เฉินมู่โบกมือ “เมื่อมีผู้ชายอยู่บนถนน เราก็ไม่มีความชอบอะไรมากมาย หากคุณจัดหาเตียงสี่เตียงให้เรา เราจะทำความสะอาดสถานที่เอง”

ชายหนุ่มทั้งสี่คนมีประสิทธิภาพดี และเมื่อถึงเวลากลางคืน ห้องก็สะอาดแล้ว จ้าวตู ก็นำเครื่องนอนมาด้วย

“หนุ่มๆ ฉันหวังว่าคุณจะไม่ลืมที่เทศมนตรีซูได้เตือนคุณแล้ว คุณต้องไม่ออกไปข้างนอกตอนกลางคืน” จ้าวตู กล่าวอย่างจริงจัง “ถ้าคุณรู้สึกว่าถูกจำกัด คุณสามารถเดินไปรอบๆ ลานบ้านได้ และที่มุมสนาม แต่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น คืนนี้อย่าออกจากบ้านการกุศลนะ”

“เราเข้าใจ” เฉินมู่รับรองเขา “เราจะนอนหลับอย่างสงบ พรุ่งนี้เช้าทันทีที่ฟ้าสว่างเราจะเก็บข้าวของและจากไป”

ต้วนซีหลงซึ่งมีโครงสร้างที่แข็งแกร่งถามว่า "เทศมนตรีซูก็บอกเรื่องนี้กับเราด้วย ท่านผู้เฒ่า ประเพณีของเมืองของคุณค่อนข้างแปลก เป็นไปได้ไหมว่ามีผีหรืออะไรสักอย่างในเวลากลางคืน"

“อย่าพูดไร้สาระ!” จ้าวตู ขัดจังหวะเขาอย่างรวดเร็ว “หยุดถามคำถามมากมาย มันเป็นเพียงประเพณีของเมืองของเรา อย่างไรก็ตาม คุณจะออกเดินทางพรุ่งนี้เช้า ดังนั้นคืนนี้จงนอนหลับอย่างสงบสุข”

จากนั้น จ้าวตู ก็ออกจากห้องไปและปิดประตูตามหลังเขา ทันทีที่เขาจากไป ผู้มาใหม่ทั้งสี่ก็เริ่มบ่น

“ช่างเป็นสถานที่ที่แปลกจริงๆ” ฮันเฟิงบ่นขณะจัดหนังสือของเขา “พวกเขาไม่ยอมให้เราออกไปข้างนอกตอนกลางคืน ฉันสงสัยว่าพวกเขากำลังทำอะไรอยู่”

“ใช่แล้ว” ต้วนซีหลงพูดเสริม “พวกเขาให้เราพักที่บ้านการกุศล เราอาจจะไม่รวย แต่เราก็มีเงินเช่าโรงเตี๊ยมได้!”

“บ่นมากพอแล้ว” เฉินมู่พูดพร้อมกับหัวเราะเบา ๆ “ไปนอนกันเถอะไม่ต้องเป็นห่วง นอกจากนี้ นี่ก็เที่ยงคืนแล้ว คุณคิดว่าเราจะเจออะไรข้างนอกบ้าง”

คนสุดท้าย ฉางซือเจี๋ย วางข้าวของของเขาไว้ที่มุมห้อง จากนั้นดึงผ้าปูที่นอนมาคลุมตัวเองแล้วหลับตาลงช้าๆ

ในห้องข้างเคียง ซูโม่ยังคงจ้องมองดวงจันทร์อยู่ข้างนอก ดูเหมือนกำลังรออะไรบางอย่าง