บทที่ 8 ผู้เฒ่าชูเฟิงผู้ผ่อนคลาย!
บทที่ 8 ผู้เฒ่าชูเฟิงผู้ผ่อนคลาย!
เปลวไฟวิหคมังกรลุกโชน ภาพนี้ประหนึ่งดาบที่กำลังถูกแผดเผา!
ชูเฟิงกำดาบวิหคมังกรคิมหันต์ไว้ในมือตัวเอง และหันไปฟันเสาหินอีกต้นหนึ่งที่อยู่ไกลกว่ารัศมีดาบ
คมดาบสีแดงถูกเหวี่ยง เมื่อปลายดาบกวาดตัดลง เสี้ยวคมดาบที่ลุกไหม้ก็พุ่งออกจากใบดาบทันที!
บรึ้ม!
ตามมาด้วยเสียงอึกทึกดังสนั่น
เสาหินทั้งต้นระเบิดเป็นผุยผง!!
ตามผิวดินเต็มไปด้วยเศษหิน!!
มองดูเหตุการณ์ที่อยู่ตรงหน้า ผู้ชมทุกคนในห้องถ่ายทอดสดเบิกตากว้าง
“ช่าง .... ช่างทรงพลัง!”
“ให้ตายเถอะ เมื่อกี้ฉันตาพร่าหรือเปล่า? ทำไมเหมือนมีเสี้ยวคมดาบติดไฟพุ่งออกไปเลย?”
“อย่าสงสัยตัวเองเลย นายมองไม่ผิด ทุกคนในห้องถ่ายทอดสดก็เห็นมัน”
“ความแข็งแกร่งของท่านผู้เฒ่า อย่างน้อยจะต้องเป็นผู้บำเพ็ญเพียรในขอบเขตแก่นทองคำถูกไหม?”
“บำเพ็ญเพียรแก่นทองคำบ้าอะไร ถ้าในนิยายกำลังภายใน เห็นอยู่ชัดๆว่าผู้เฒ่าชูเฟิงไปถึงขอบเขตข้ามทัณฑ์สวรรค์แล้ว!”
ภายใต้ความตกใจของผู้คน ชูเฟิงเก็บดาบวิหคมังกรคิมหันต์อย่างใจเย็น พึมพำกับตัวเองว่า “ไม่เลว เป็นดาบที่ดี”
คงจะมีแค่อาวุธเทพเท่านั้น ที่จะเหมาะสมกับพลังรบในตอนนี้ของชูเฟิง
...
ณ สมรภูมิแห่งโชคชะตา
ภายในเมืองที่แดนพญาอินทรีเป็นเจ้าของ
“ฟัค! ฟัค ฟัค ฟัค!”
ใบหน้าของอเล็กซ์เต็มไปด้วยความโกรธ ข้าวของเครื่องใช้รอบตัวถูกพลิกกระเด็นกระดอนลงบนพื้นเพื่อระบายความอัดอั้น
สองตาเขาแดงเป็นสีเลือด เหมือนสิงโตที่ดุร้าย
แม้เขาเพิ่งได้รับ [ปืนดีเสิร์ทอีเกิ้ลแบบไม่จำกัดกระสุน] จากกล่องสมบัติซิลเวอร์ แต่กลับดูไม่มีความสุขเลย
นั่นเพราะในการป้องกันการบุกของสัตว์ประหลาดรอบนี้ อันดับของตัวเอง ... ดันไม่ใช่ที่หนึ่ง!
ไม่เพียงเท่านั้น ตัวแทนจากแดนมังกรที่ชื่อชูเฟิง ยังทำลายสถิติ เหนือกว่าตนเองหลายขุม เรียกว่าบดขยี้อย่างไม่มีชิ้นดียังได้เลย!
อีกฝ่ายทำผลงานได้ในระดับ S!
เมื่ออยู่ต่อหน้าแต้มระดับ S ผลงานระดับ B ที่เขาได้รับ ไม่ควรค่าแก่การเชิดหน้าชูตา ไม่ต่างจากฝุ่นผง!
“ด้วยเวลาแค่สองนาทีสามสิบเจ็ดวินาที เขาสามารถฆ่าซอมบี้ร้อยตัวได้ยังไง!”
“โกง! ชาวแดนมังกรต้องโกงแน่ๆ!”
หลังจากสูญเสียความเยือกเย็นไปชั่วขณะหนึ่ง ในที่สุดอเล็กซ์ก็กลับมาสงบสติอารมณ์อีกครั้ง
เขาอ้าปากสูดหายใจเข้าลึกๆ พึมพำเสียงต่ำ “ชาวแดนมังกรที่น่าชัง! ไม่ว่าแกจะใช้อุบายอะไรก็ตาม แต่ฉันอเล็กซ์คนนี้จะไม่มีวันยอมรับความพ่ายแพ้”
ต้องรู้นะว่า ตัวเขาในตอนนี้ ไม่เพียงมีร่างกายที่แข็งแกร่งกว่าคนทั่วไปหลายเท่า แต่ยังได้รับ [ดีเสิร์ทอีเกิ้ล] แบบไม่จำกัดกระสุนมาอีกด้วย
ต่อให้สมรภูมิแห่งโชคชะตาอันตรายอย่างยิ่งยวด แต่เขาก็ยังมั่นใจว่าสามารถปกป้องตัวเองได้ระดับหนึ่ง
คิดได้แบบนี้ อเล็กซ์สูดหายใจเข้าลึกๆ ตัดสินใจทันที
เขาตัดสินใจออกจากเมือง มุ่งหน้าไปสำรวจพื้นที่ที่ไม่รู้จัก!
ยิ่งสถานที่นั่นอันตรายมากเท่าไร ก็ยิ่งมีโอกาสแก่กล้ามากขึ้นเท่านั้น
“ความรุ่งโรจน์ของแดนพญาอินทรี ฉันจะแบกรับมันไว้เอง!”
“ต้องไม่มีประเทศไหนเทียบชั้นกับพวกเราได้!”
....
ณ สมรภูมิแห่งโชคชะตา
ภายในเมืองที่เป็นของแดนอาทิตย์อุทัย
“สองนาทีสามสิบเจ็ดวินาที? แต้มผลงานระดับ S?”
ใบหน้าที่ซ่อนอยู่ใต้หน้ากากของคุโรคาวะ จินโซเต็มไปด้วยความตกตะลึง “นี่เป็นไปไม่ได้!!”
เดิมเขากำลังเช็ดคราบเลือดบนคาตานะ แต่หลังจากเห็นรายงานจัดอันดับตรงหน้า ก็ตะลึงจนพูดไม่ออก
ตัวแทนแดนมังกรที่ชื่อ 'ชูเฟิง' เป็นเทพเซียนองค์ใดกัน!?
ห้ามลืมนะว่า ตัวแทนในสมรภูมิแห่งโชคชะตา แม้สามารถสื่อสารผ่านช่องแชท แต่ไม่สามารถมองเห็นสถานการณ์ระหว่างกันได้
เว้นเสียแต่ว่า พวกเขาจะเจอกันในสมรภูมิแห่งโชคชะตา
เพียงแต่ว่า การสำรวจสมรภูมิแห่งโชคชะตา ในขณะนี้ เพิ่งสำรวจได้แค่ยอดของภูเขาน้ำแข็ง
หากอยากเจอหน้ากัน มันต้องยากขนาดไหน?
“ทำไมที่หนึ่งต้องเป็นของแดนมังกร!”
ดวงตาของคุโรคาวะ จินโซ พลันสัมผัสได้ถึงประกายเย็นชาที่เกิดจากเจตนาฆ่า
ในสายตาตัวเอง แดนมังกรคือคู่แข่งด้านทรัพยากรมาโดยตลอด!
“ตัวแทนชาวมังกร ... คาตานะในมือฉัน ไม่นานจะต้องตัดหัวแกให้จงได้!” ใบหน้าของคุโรคาวะจินโซมืดมน “บอกพวกชาวแดนมังกรข้างนอกนั่นให้เตรียมโลงศพเอาไว้ล่วงหน้า รอรับศพของแกได้เลย!”
ต่อมา เขายืนขึ้น และเลือกออกจากเมืองเช่นกัน มุ่งหน้าสู่ป่าหมอกที่ยังไม่สำรวจนอกเมือง
...
ณ สมรภูมิแห่งโชคชะตา
ภายในเมืองของแดนหมีขาว
หลังจากเห็นประกาศผลงานเบื้องหน้า ชายร่างกำยำเหมือนหมีก็อดยิ้มมุมปากไม่ได้
“ชาวแดนมังกรชูเฟิง? ร้ายกาจไม่เบานี่นา!”
ชายผู้นี้ตัวสูงกว่าสองเมตร ร่างกำยำและมีขนดกทั่วตัว
มิใช่ใครอื่น เป็นอีวานอฟ!
แม้ว่าเขาจะมีร่างกายที่แข็งแรงมากก็ตาม แต่ขณะเดียวกันก็มีจิตใจละเอียดอ่อนซึ่งไม่สอดคล้องกับรูปร่างอย่างสิ้นเชิง!
ในการบุกของสัตว์ประหลาดระลอกแรก เขาใช้หน้าไม้ป้องกันเมืองอย่างชาญฉลาด และเป็นรองเพียงชูเฟิงกับอเล็กซ์เท่านั้น
อยู่ในอันดับสาม!
“สามารถกำจัดซอมบี้นับร้อยตัวในเวลาสองนาทีสามสิบเจ็ดวินาที”
“เจ้าหมอนี่ต่างหากที่เป็นสัตว์ประหลาด”
อีวานอฟส่ายหัว เขานึกภาพไม่ออกเลยว่าชูเฟิงทำได้ยังไง
อย่างไรก็ตาม ผลงานของชูเฟิงมิได้กดดันเขา ตรงกันข้าม มันปลุกจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ในใจของชาวแดนหมีขาวผู้นี้ขึ้นแทน!
เขาเงยหน้าขึ้น และตัดสินใจก้าวออกจากเมืองสำรวจพื้นที่ข้างนอก!
เห็นได้ชัด .... ว่าเขาก็ไม่อยากถูกทิ้งไว้ข้างหลังเช่นกัน!
แม้เพิ่งเข้าสู่สมรภูมิแห่งโชคชะตาเพียงไม่นาน แต่อีวานอฟกลับตระหนักได้ ว่าสถานที่แห่งนี้ ยิ่งอันตรายก็ยิ่งเต็มไปด้วยโอกาส!
คิดได้แบบนี้ อีวานอฟหัวเราะเสียงดัง “ฮ่า ๆ ๆ ๆ ชูเฟิง! แสดงให้ฉันได้เห็นหน่อยเถอะ ว่าชาตินักสู้ที่แท้จริงนั้นคืออะไร!”
...
หลังการบุกของสัตว์ประหลาดระลอกแรก ตัวแทนจากประเทศเกือบทั้งหมด ต่างเลือกออกเดินทางสำรวจพื้นที่นอกเมือง!
เพราะยังไงซะ มีแค่วิธีนี้เท่านั้น ที่พวกเขาจะมีโอกาสเพิ่มความแข็งแกร่งให้แก่ตนเอง!
ในขณะเดียวกันก็สามารถช่วงชิงทรัพยากรให้แก่ประเทศชาติของตนได้ด้วย!
หากจะมีคนที่ไม่ยอมออกไปสำรวจพื้นที่ข้างนอก ก็เห็นจะมีแค่คนเดียว
นั่นคือชูเฟิง!
ขณะที่ทุกคนเลือกออกจากเมือง เขายังคงอยู่ข้างใน และกำลัง ... เริ่มรำไทเก๊ก!
แต่ละกระบวนท่าค่อยๆเคลื่อนไหวอย่างลื่นไหล
มองภาพเหตุการณ์ตรงหน้า ผู้ชมในห้องถ่ายทอดสด ทุกคนเบิกตากว้าง
“แม่งเอ๊ยผู้เฒ่าชูเฟิงจะสบายใจเกินไปแล้ว”
“เล่นไทเก๊กโชว์กันซะงั้น ถ้าข้างๆเขามีคุณย่า คุณยายรำอยู่ด้วย บรรยากาศคงกลมกลืนยิ่งกว่านี้”
“ผู้เฒ่าชูเฟิง! ที่นี่คือสมรภูมิแห่งโชคชะตานะ! มันใช่เวลามาออกกำลังกายไหม!”
“ฮ่าฮ่าฮ่า สมแล้วที่เป็นคนแก่ เขามีความคิดแบบคนแก่จริงๆ!”
“แต่แบบนี้จะไม่มีปัญหาจริงๆ เหรอ? ฉันเห็นตัวแทนจากประเทศอื่นออกไปสำรวจข้างนอกกันหมดแล้ว”
“ผู้เฒ่าชูเฟิงเป็นคนสบายๆมันก็ไม่ผิด แต่อย่างน้อยก็ไม่ควรล้าหลังประเทศอื่นไม่ใช่เรอะ?”
