บทที่ 152 : ความต่อเนื่อง (1-1)
บทที่ 152 : ความต่อเนื่อง (1-1)
หลังจากนั้น สิ่งที่ต้อนรับเราคือทางเข้าคฤหาสน์ลักษณะคล้ายชั้นที่ 16
ข้างหลังเรามีบันไดทอดลงมา ในขณะที่ข้างหน้ามีห้าเส้นทางแยกออกจากกัน เวคิสพึมพำ “สถานที่แห่งนี้ซับซ้อนกว่าชั้นที่ 16 เสียอีก”
ฉันสั่งให้เนเรสซ่าเดินตามพวกเราต่อไป ด้วยโครงสร้างของเขาวงกตที่ซับซ้อนมากขึ้น จึงมีโอกาสติดกับดักและออกจากที่นี่ไม่ได้
“อย่ากระจายตัว เคลื่อนไหวต่อไป และรายงานสิ่งผิดปกติทันทีที่เจอ” ฉันเน้นย้ำ
พวกเขาทั้งสี่พยักหน้า ใบหน้าของพวกเขาแสดงความกลัวที่จะหลงทางในเขาวงกตมากกว่ากลัวการต่อสู้ เสียอีกฉันบีบแก้มแข็งๆ ของเจนน่า
“ไม่ต้องกลัวจนเกินไปหรอก ตราบใดที่เรายึดมั่นในแผนของเรา เราก็จะปลอดภัย”
"จริงหรือ? เราจะไม่อดตายและติดอยู่ในสถานที่แบบนี้แน่นะ?”
“อย่ากังวลกับสิ่งที่ไม่จำเป็นเลยน่า”
มันเป็นเพียงชั้นที่ 17 แม้ว่าจะถูกเรียกว่าเขาวงกตก็ตาม ฉันได้เตรียมเครื่องมือไว้อย่างดีเผื่อไว้แล้ว แต่โอกาสที่จะใช้เครื่องมือเหล่านั้นมีน้อย
“ฃฃระดับความยากของชั้นนี้คงไม่ได้ยากเท่าไร”
ยังไงเราก็จะหาทางออกได้อยู่ดี
ฉันถือปากกาและกระดาษแทนดาบและโล่ นำทางผ่านเขาวงกตไป จุดประสงค์ของฉันคือบันทึกแผนที่เขาวงกต มีความเป็นไปได้ที่รูปแบบเดียวกันจะเกิดซ้ำทั่วทั้งชั้นนี้ ระหว่างทางเจอกับดัก มีลูกธนูและเจอทหารซุ่มรออยู่ แต่สุดท้ายก็เคลียร์ชั้น 17 ได้อย่างปลอดภัย
กลยุทธ์สำหรับเขาวงกตที่เหลือดำเนินไปอย่างราบรื่น
เมื่อเราขึ้นไปบนชั้นต่างๆ โครงสร้างก็ซับซ้อนขึ้นเล็กน้อย และจำนวนศัตรูและกับดักก็เพิ่มขึ้น แต่ไม่มีวิกฤตพิเศษใดๆ เราพักค้างคืนบนชั้นที่ 18 แต่พอเคลียร์ชั้นที่ 18 ได้แล้ว ความอึดอัดก็หายไปจากใบหน้าพวกเรา
วันรุ่งขึ้นหลังจากกลับจากเขาวงกต นายท่านให้เราพักผ่อนหนึ่งวัน แต่แน่นอนว่าเราไม่ได้พักผ่อนเฉยๆ
ฉันไม่ได้เรียกร้องอะไรเป็นพิเศษ แต่สมาชิกของปาร์ตี้ที่หนึ่งนั้นฝึกฝนอย่างเข้มข้นขึ้นด้วยตัวเอง เวคิสและเนเรสซ่าที่เพิ่งเข้าร่วมปาร์ตี้ไม่นานนี้ก็ไม่ต่างกัน
“เราเข้าใกล้ชั้นที่ 20 มากขึ้นแล้ว”
ฉันรู้ว่าสิ่งนี้หมายถึงอะไร
ปาร์ตี้ที่สองได้อุดช่องว่างสมาชิกที่ขาดไปแล้ว
นักล่าระดับ 2 ดาว จะรับบทบาทเป็นผู้โจมตีระยะไกลในปาร์ตี้ที่สอง ฉันได้ยินมาว่าอีดิสตามหาคนที่มีความสามารถเฉพาะตัวที่ชั้น 1 ก่อนที่จะขึ้นมาที่ชั้น 2 ได้จำนวนหนึ่ง
และเมื่อเรากลับมาที่จตุรัสชั้น 1 หลังจากเคลียร์ชั้นที่ 19 แล้ว
นายท่านก็กำลังตั้งค่าสิ่งอำนวยความสะดวกใหม่
[การสร้างสิ่งอำนวยความสะดวก กรุณาสัมผัสประเภทสิ่งอำนวยความสะดวกที่ต้องการ]
['คลังเก็บของ Lv.1' ถูกเลือกแล้ว คุณต้องการขยายอาคารนี้หรือไม่?]
[ใช่ (เลือกแล้ว) / ไม่ใช่]
ครืนนนน
เมื่อยืนยันการเลือก ชั้น 1 ก็สั่นสะเทือน เราเริ่มทำความสะอาดอาวุธโดยไม่สนใจการสั่นสะเทือนมากนัก เราจัดระเบียบเครื่องมือที่เราใช้และส่งคืนที่โกดัง แสงไฟถูกแขวนไว้บนผนังของจัตุรัสชั้น 2 ด้านบน
“มันง่ายกว่าที่ฉันคิดไว้เยอะเลย ทำไมเราถึงต้องขู่ให้เรากลัวมากขนาดนี้ด้วย? ไหงนายถึงพูดอย่างกับว่าเราจะอดตายข้างในนั้น!”
เจนน่าพูดขณะที่เธอวางถุงเปล่าในโกดัง
ฉันวางมือบนกระเป๋า เนเรสซ่าถอดกระเป๋าออกจากไหล่
“มีบางส่วนที่อันตรายจริงๆ เพราะมันมีเส้นทางเดิมที่ซ้ำหลายจุด ฉันก็เลยคิดถึงผลลัพธ์ที่เลวร้ายที่สุดเอาไว้…”
เนเรสซ่ามองมาที่ฉันด้วยความสงสัยและความชื่นชมในดวงตาของเธอ
เธอดูเหมือนอยากรู้เกี่ยวกับตัวตนของฉันมาก
“ว่าแต่นั่นมันเป็นอาคารประเภทไหนล่ะ? เห็นมีเสียงดังตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้ว”
ออลก้าพูดเมื่อเราทำความสะอาดเกือบเสร็จแล้ว
“มันเป็นที่เก็บของ สถานที่ฝากสิ่งของต่างๆ”
"พื้นที่จัดเก็บ? เรามีโกดังอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?”
“มันแตกต่างออกไปเล็กน้อย”
ฉันเดินออกจากโกดังแล้ว
หลังจากการสั่นสะเทือนหยุดลง ข้อความปรากฏขึ้นเพื่อยืนยันการก่อสร้างเสร็จสมบูรณ์
[การจัดเก็บเสร็จสมบูรณ์แล้ว! ตอนนี้คุณสามารถมองย้อนกลับไปดูฮีโร่ที่กลับสู่อ้อมกอดของเทพธิดาได้แล้ว]
[คำแนะนำ : คุณสามารถตรวจสอบภาพประกอบและข้อมูลของฮีโร่ที่เสียชีวิตได้ในอัลบั้มแห่งความทรงจำ อย่างไรก็ตาม สิ่งนี้จะเกิดขึ้นได้ก็ต่อเมื่อของที่ระลึกของฮีโร่ถูกวางไว้ในคลังเก็บของ]
ประตูหินอ่อนปรากฏขึ้นบนผนังของจัตุรัสชั้น 2
มันคือทางเข้าห้องเก็บของ ฉันหันไปหาออลก้าที่ตามฉันมา
“มันคือสุสานของพววกเรา”
“สุสานของเรา?”
ใบหน้าของออลก้าแข็งทื่ออย่างเห็นได้ชัด
“ดูเหมือนว่านายท่านกำลังเตรียมตัวสำหรับชั้นที่ 20”
“การสร้างสุสานเป็นวิธีการเตรียมการสำหรับชั้นที่ 20 เหรอ? มันเกี่ยวกับอะไรกัน? มันน่าขนลุกออก!”
ออลก้าตัวสั่น
ทั้งสามคนที่ออกมาก็กำลังฟังการสนทนาของฉันกับออลก้าอยู่ด้วย
“มันคล้ายกับสุสาน เพราะเราไม่สามารถนำศพกลับมาได้ เเต่ที่นั่นเป็นที่สำหรับเก็บของที่ระลึกของพวกเราเอาไว้”
“ช่างเป็นสถานที่ที่ไร้สาระจริงๆ เพื่อเป็นอนุสรณ์เนี่ยนะ? ถ้ามาสร้างอะไรแบบนั้น มาปรับปรุงแคมป์ฝึกซ้อมจะดีเสียกว่า”
เวคิสเยาะเย้ยและเดินขึ้นบันไดไปก่อน
มันไม่ใช่สิ่งอำนวยความสะดวกอย่างที่นายท่านหลายคนใช้
มันต้องใช้อัญมณีและวัสดุในการก่อสร้างมากพอสมควร มันมีฟังก์ชั่นการใช้งานน้อยมาก ที่ดีที่สุดคือการได้กลับไปดูภาพประกอบและวิดีโอของฮีโร่ก่อนที่จะเสียชีวิต
จากการวิเคราะห์ของฉัน พื้นที่เก็บข้อมูลมีความสำคัญมากกว่าที่เห็น
นายท่านคงจะแค่ทำตาม 'กลยุทธ์ของโลกิ' สินะ
“การดูภาพของฮีโร่ก่อนเสียชีวิต”
ฮีโร่จำนวนนับไม่ถ้วนเสียชีวิตระหว่างการปีนหอคอย
การเสียชีวิตในภารกิจนั้นมีผลลัพธ์เช่นเดียวกัน ไม่ว่าจะเป็นฮีโร่ที่ถูกเลี้ยงดูมาด้วยความรักหรือฮีโร่ที่ถูกทิ้งกลางทาง ก็ไม่มีข้อยกเว้น ฉันสูญเสียฮีโร่ไปหลายคนระหว่างการเดินทาง การสร้างสิ่งนี้ ส่วนหนึ่งก็จะช่วยลดระดับความเครียดของสหายที่ตายไปได้อย่างมาก
“ฉันคิดว่ามันโอเคนะ นายท่านคงเป็นห่วงเราใช่ไหม?”
“มันเป็นลางร้ายต่างหาก! เหมือนบอกว่ามีคนกำลังจะตายบนชั้นที่ 20!”
“โอ้ย มาเถอะ เรามีฮานอยู่กับเรา มันก็คงจะเหมือนกับชั้น 15 นะ! ใช่ไหม?”
เจนน่าหัวเราะและมองมาที่ฉัน
ฉันยักไหล่
“ไม่มีปัญหาบนชั้นที่ 15 เหรอ? เราเกือบตายเลยนะ!”
“แต่ในท้ายที่สุดทุกอย่างก็เรียบร้อยดี ครั้งนี้ก็จะเหมือนเดิม ไม่ต้องกังวลกับมันหรอก พวกเราจะไม่มีใครได้เข้าไปทีนั้น”
เจนน่ามองมาทางฉันอย่างซุกซน จากนั้นจึงพาออลก้าขึ้นไปบนชั้นสอง
ในจัตุรัสชั้นหนึ่ง มีเพียงฉันกับเนเรสซ่าเท่านั้นที่ยังคงอยู่
เนริสสาเข้ามาหาฉันแล้วพูดขึ้น
“เธอเป็นผู้หญิงที่แข็งแกร่งมากเลยนะคะ”
“ถ้าเธอไม่มีความคิดแบบนั้น เธอคงไม่รอด เพราะเหตุนี้ฉันจึงพาเธอไปด้วย”
“แต่ว่าชั้นถัดไปคือชั้นที่ 20 มันคงจะเป็นภารกิจที่ยากพอสมควร ฉันรู้ได้เลย”
ใบหน้าของเนเรสซ่าพลันตึงเครียด
ฉันหัวเราะแล้วพูดว่า “กลัวเหรอ?”
“ไม่แน่นอนค่ะ ถ้างั้นฉันคงจะเข้าร่วมปาร์ตี้ที่ 2 ไปแล้ว”
“มันก็ยังไม่สายเกินไปที่จะทำอย่างนั้นนะ”
เนเรสซ่าเงยหน้าขึ้นอย่างมั่นใจ
แล้วเธอก็ลาฉัน ก่อนจะขึ้นไปชั้นสอง ฉันยืนอยู่คนเดียวในจัตุรัสที่ว่างเปล่าบนชั้น 1 อยู่อีกพักหนึ่ง
