ตอนที่ 4 แผนร้าย

ภายในป่าหลังโรงเรียน ริเอะได้ขึ้นคร่อมร่างกายของผมเอาไว้ พร้อมกับรอยยิ้มอันน่าหลงไหล

“นี่ฮารุคุงรู้ไหม ที่จริงแล้วฉันไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นมาเลยนะ การที่ฝ่ายหญิงเข้ามาจู่โจมก่อนแบบนี้ มันดูไม่ดีเลย”ขณะนั้นก็ริเอะล้วงมือเข้ามาในเสื้อของผมก่อนจะพูดต่อ

“แต่นั่นมันก็เป็นความผิดของฮารุคุงนั่นแหละ ทั้งๆที่ฉันปล่อยตัวซะขนาดนั้น แต่เธอก็ไม่เข้ามาทำอะไรเลย..”

“ฉันก็มั่นใจในเรื่องความสวยของตัวเองนะ ถึงหน้าอกจะไม่ใหญ่มาก แต่เรื่องความใหญ่ของก้นฉันมั่นใจว่าไม่แพ้นักเรียนคนไหนเลย!! ไม่เชื่อก็จับดูสิ”

และด้วยความเป็นแฟนที่ดีของเธอ ผมก็ได้ทำตามที่เธอบอก ยื่นมือทั้งสองไปขยำก้นของริเอะ มันทั้งนุ่มและใหญ่อย่างที่เธอว่าจริงๆ

“ดีใช่ไหมล่ะ ฉันค่อนข้างมั่นใจในเรื่องขนาดของมันเลยนะ”ริเอะพูดอย่างภูมิใจในขณะที่ ผมยังคงบีบขยำก้นของเธอไม่หยุดมือ

“ถ้าขอกัน ฉันก็จะให้จับหรือลวนลามได้ทุกส่วนตามที่ฮารุคุงต้องการแท้ๆ แต่ทำไมถึงไม่ทำล่ะ หรือว่าฉันไม่มีเสน่ห์พอ..”ริเอะพูดไปเลยนะที่ค่อนข้างน้อยใจ

“เปล่านะ! ไม่ใช่!!”ผมรีบตอบปฏิเสธ

“ที่ผมไม่ขอทำอะไรแบบนั้นก็เพราะว่า..”

“เพราะว่า?”ริเอะจ้องมองมาที่ผมอย่างต้องการคำตอบ

ผมค่อนข้างลำบากใจที่ต้องตอบเธอไปโดยตรงแต่ก็ไม่สามารถปฏิเสธได้ ได้แต่พูดความในใจที่น่าอายออกมา

“เพราะว่าผมไม่มีความกล้าพอน่ะ..”

ใช่แล้ว เป็นเหตุผลได้ง่ายๆ ที่เหมือนพวกขี้แพ้ แต่นั่นแหละสถานการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นกับผม ณ ปัจจุบัน

ผมเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน หากเป็นสาวอื่นที่ผมไม่ได้ชอบหรือรัก ผมคงสามารถลากพวกเธอเข้าห้องโดยไม่มีความเขินอายแต่อย่างใด แต่พอเป็นคนที่รักแล้วผมกลับไม่สามารถทำแบบนั้นได้ได้ซะอย่างนั้น?

ริเอะที่ได้ฟังเหตุผลของที่ผมพูดออกไป ก็ได้หลุดหัวเราะออก

“แหม เป็นพ่อหนุ่มกินพืชก็ไม่บอก ฉันก็นึกว่าเธอเป็นพวกกินเนื้อซะอีก ไอ้ฉันก็อุตส่าห์รอ”

ได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกเหมือนโดนดูถูกยังบอกไม่ถูก ผมจึงได้พยายามเถียงไป

“เปล่านะ!! ถ้าเป็นคนอื่นที่ผมไม่ได้รักละก็...”

เพราะรู้สึกตัวว่าพูดอะไรที่ไม่เข้าท่าออกไป ผมจึงหยุดและไม่ได้พูดต่อจนจบ แต่ก็เหมือนจะไม่ทันซะแล้ว

ริเอะได้แสยะยิ้มออกมาด้วยสีหน้าเจ้าเล ก่อนจะลูบแก้มของผมและพูดขึ้นมา

“เห~ แสดงว่าถ้าเป็นหญิงอื่นที่ไม่ใช่ฉัน ฮารุคุงก็สามารถลากพวกเธอเข้าห้องไปทำอะไรดีๆ ได้อย่างไม่ยากสินะ”ริเอะพูดขึ้นมาด้วยสีหน้าตื่นเต้น เหมือนจะนึกเรื่องสนุกขึ้นมาได้

“เอ่อ.. ใช่”แม้จะไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ว่าเธอจะสื่ออะไร แต่ผมก็ตอบไปตามความเป็นจริง

“งั้นเหรอ งั้นเหรอ~ แบบนั้นก็ดีเลยสิ”พูดเสร็จเธอก็ลุกขึ้นมานั่ง

‘เอ๋ จะไม่ทำต่อเหรอ?’ผมคิดด้วยความรู้สึกเสียดาย

ริเอะนั่งคิดอะไรบางอย่างอยู่สักพักก่อนจะหันมาพูดกับผม

“นี่ฮารุคุงเพราะเป็นฉันเธอจึงไม่กล้าพอที่ทำสินะ”

‘ไม่นะ เมื่อกี้อยู่ๆผมก็มีความกล้าขึ้นมาแล้วแหละจะทำต่อก็ได้นะ’ผมได้แต่คิดแต่ไม่ได้พูด

“เพราะงั้นฉันมีแผนดีๆแล้วล่ะ”

“แผนเหรอ?”

“ใช่”ริเอะพยักหน้า

“เลิกเรียนนี้ไปบ้านฉันกันเถอะ”

“เอ๋?”ผมได้แต่สงสัยว่าทำไมถึงเป็นแบบนั้นแต่ก็ได้พยักตกลงไป

โดยไม่รู้เลยว่าทันทีที่ผมตอบตกลงริเอะก็ได้นึกถึงแม่ของตัวเอง พร้อมกับที่ช่วงล่างของตัวเองเริ่มแฉะ เมื่อคิดถึงเหตุที่จะกำลังจะเกิดขึ้นต่อไป

つづく