Chapter 96: Infatuation Gu Evolves Again, Charm Increases
“สุราวิญญาณนี้มีประสิทธิภาพจริงๆ”
โจวซุ่ยดื่มด่ำกับความรู้สึของการก้าวข้ามสู่ขั้นที่แปดของรวมลมปราณ หลังจากเขาบรรลุจุดสูงสุดของขั้นที่เจ็ดด้วยความช่วยเหลือจากพลังจากสุราวิญญาณ
กล่าวได้ว่าสุราวิญญาณนั้นมีประโยชน์มากกว่าเม็ดยาส่วนใหญ่
ท้ายที่สุดยาอายุวัฒนะยังคงมีพิษของยาอายุวัฒนะ
หากกินยาอายุวัฒนะมากเกินไป จะทำให้มีพิษของยาอายุวัฒนะตกค้างในร่างกาย และทำให้เกิดการดื้อยาได้
ดังนั้น จึงไม่สามารถกินยาอายุวัฒนะชนิดเดียวกันได้มากเกินไป มิฉะนั้น ผลจะแย่ลงและแย่ลง
แต่สุราวิญญาณนั้นแตกต่างกัน
หลังจากดื่มสุราวิญญาณแล้ว จะไม่มีผลข้างเคียงใดๆ และสามารถแปลงเป็นพลังงานบริสุทธิ์ได้อย่างสมบูรณ์
นี่จึงกลายเป็นสิ่งของจิตวิญญาณเสริมที่ได้รับความนิยมในหมู่ผู้บ่มเพาะหลายคน
ความสำคัญของมันนั้นเปรียบเทียบได้กับหินวิญญาณ
มันสามารถแทนที่หินวิญญาณได้โดยตรงด้วยซ้ำ
แต่การหมักสุราวิญญาณนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย และต้นทุนก็สูงมาก
นำไปสู่การขาดแคลนสุราวิญญาณในตลาด และมีเพียงผู้บ่มเพาะไม่กี่คนที่สามารถบริโภคได้
การได้รับกู่ที่อัศจรรย์อย่างกู่สุรา ซึ่งสามารถแปลงสุราธรรมดาเป็นสุราวิญญาณได้นั้น เป็นความสามารถที่เหลือเชื่ออย่างแท้จริง เกินกว่าจะจินตนาการได้
แม้แต่ตอนนี้ โจว สุ่ยก็ยังไม่รู้ว่ากู่สุราทำได้อย่างไร มันเหมือนกับการสร้างบางสิ่งขึ้นมาจากไม่มีอะไร เหมือนกับการเปลี่ยนก้อนหินให้เป็นทองคำ
แต่เขาไม่ได้วางแผนที่จะคิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้และปฏิบัติต่อมันเหมือนเป็นพรสวรรค์ของกู่สุรา
ท้ายที่สุดแล้ว ยังมีสิ่งเหลือเชื่อที่นับไม่ถ้วนในโลก และนี่ก็เป็นเพียงหนึ่งในนั้นเท่านั้น
"แค่สุราวิญญาณระดับหนึ่งก็ทรงพลังขนาดนี้แล้ว หากฉันหมักสุราวิญญาณระดับสองได้ คงจะยอดเยี่ยมยิ่งนัก"
โจว สุ่ยคิดเพ้อฝันๆ แววตาของเขาเต็มไปด้วยความปรารถนา
"มูลค่าของสุราวิญญาณระดับสองจะเพิ่มขึ้นมากกว่าสิบเท่า"
โจว สุ่ยถูคางของเขา
ด้วยการปรับปรุงระดับอย่างต่อเนื่องของกู่สุรา ขั้นของสุราวิญญาณที่กู่สุราหมักได้ในตอนนี้ได้ถึงระดับขั้นสูงระดับหนึ่งแล้ว
แต่ถ้าเขาต้องการหมักสุราวิญญาณระดับสอง เขาต้องการให้กู่สุราถึงระดับที่สองอย่างน้อย
สำหรับตอนนี้ กู่สุรายังไม่แสดงอาการก้าวหน้า
แต่สำหรับเขาในขณะนี้ สุราวิญญาณระดับหนึ่งก็เพียงพอแล้ว
วูบ!
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หลังจากรวบรวมการบ่มเพาะรรวมลมปราณขั้นที่ 8 โจว สุ่ยก็เดินออกจากห้องเงียบๆ
ในขณะนี้ จี ชิงหยู เซีย จิงหยาน และมู่ ซีหยานเพิ่งทานอาหารกลางวันเสร็จ บนโต๊ะเต็มไปด้วยอาหารหลากหลาย ชนิดของสุราวิญญาณ ผลไม้แปลกใหม่ และอาหารอันโอชะหายาก
ในเมืองหมอกเมฆในปัจจุบัน สิ่งนี้ถือได้ว่าเป็นอาหารที่หรูหราอย่างมาก
ท้ายที่สุดแล้ว อาหารก็ขาดแคลนในเมืองหมอกเมฆในปัจจุบัน และผู้บ่มเพาะหลายคนก็ยากจนมากจนแทบจะซื้ออาหารไม่ได้
"สามี คุณก้าวขึ้นสู่รวมลมปราณขั้นที่8แล้วเหรอ?!"
ในขณะนี้ จี ชิงหยูสัมผัสได้ถึงรัศมีของโจว สุ่ยและรู้สึกดีใจทันที
"ฮ่าฮ่า มันไม่ใช่เรื่องใหญ่ ฉันแค่ก้าวผ่านได้อย่างราบรื่น"
โจว สุ่ยกล่าวอย่างถ่อมตัว
ถ้าเขายังไม่อาจบรรลุการบ่มเพาะได้ หลังจากที่เขาลงทุนไปกับสุราวิญญาณ ยาอายุวัฒนะ และความช่วยเหลือจากคู่หูเต๋ามากมาย คงเหลือเพียงเต้าหูที่เขาอาจใช้ฆ่าตัวตาย
"สามี คุณยอดเยี่ยมจริงๆ ตอนที่ฉันเจอคุณครั้งแรก คุณอยู่ขั้นหนึ่งของการรวมลมปราณเท่านั้น เพิ่งผ่านไปไม่กี่ปี และคุณก็ถึงระดับที่แปดของการรวมลมปราณแล้ว"
เซีย จิงหยานถอนหายใจ “ฉันเกรงว่าอีกไม่นานการบ่มเพาะของคุณจะแซงหน้าเรา และเราจะไม่สามารถให้ความช่วยเหลือคุณได้มากนัก”
อารมณ์ของเธอซับซ้อน
แม้ว่าการบ่มเพาะของเธอจะถึงขั้นสูงสุดของระดับที่เก้าของการรวมลมปราณแล้ว แต่เมื่อเปรียบเทียบกับสามีของเธอ ความก้าวหน้าของเธอก็ช้าเหมือนเต่า
หากดำเนินต่อไปเช่นนี้ เป็นไปได้ว่าแม้แต่สามีของฉันจะไปถึงขั้นตอนการสร้างรากฐาน ในขณะที่ฉันยังคงติดอยู่ที่ระดับที่เก้าของการรวมลมปราณ
"กำลังพูดเรื่องไร้สาระอะไรอยู่?"
"ความช่วยเหลือหรือไม่ช่วยเหลือ เราคือคู่หูเต๋า แม้ว่าเราจะไม่ต้องการความช่วยเหลือใดๆ คุณก็ยังเป็นภรรยาของฉัน"
"คุณช่วยฉันก่อนหน้านี้เพราะคุณต้องการสิ่งตอบแทนหรือไม่?"
"ก่อนหน้านี้พวกคุณทุกคนช่วยฉันข้ามผ่านความทุกข์ยาก แต่จากนี้ไปจะเป็นฉันที่ช่วยเหลือพวกคุณทุกคน"
"จากนี้ไป เราไม่เพียงต้องไปถึงระดับการสร้างรากฐาน การสร้างแกนทอง และระดับวิญญาณเกิดใหม่เท่านั้น แต่ยังต้องขึ้นสวรรค์ไปพร้อมกับคุณเพื่อเป็นอมตะ เพื่อเป็นอมตะคู่กัน"
โจว สุ่ยกล่าวอย่างมั่นใจ โดยไม่ลังเล ขณะที่เขาวาดภาพอนาคตที่สดใสให้กับคู่หูเต๋าสามคนของเขา
สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นปฏิกิริยาตามสัญชาตญาณ
"สามี"
เมื่อได้ยินเช่นนี้ จี ชิงหยู มู่ ซีหยาน และเซีย จิงหยานก็มองโจว สุ่ยด้วยสายตาน้ำตาไหล รู้สึกอบอุ่นลึกๆ ในใจ เหมือนกำลังอาบแสงแดด
อันที่จริง สามีของฉันไม่เพียงแต่แบ่งปันความยากลำบากกับฉันเท่านั้น แต่ยังแบ่งปันความเจริญรุ่งเรืองด้วย
ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่น เขาคงจะละทิ้งภรรยาของเขาในช่วงเวลาที่ยากลำบาก
แต่ตอนนี้ สามีของฉันกลับต้องการจะเป็นอมตะร่วมกับพวกเธอ
พวกเขารู้สึกว่าความรักที่มีต่อพวกเธอกำลังเพิ่มขึ้นอย่างไม่สามารถควบคุมได้ ไม่สามารถยับยั้งได้
อะไรนะ?!
ในขณะนี้ โจว สุ่ยรู้สึกได้ทันทีว่ากู่หลงเสน่ห์ของเขาเหมือนกับว่าได้ส่งเสียงสบายออกมา และพลังงานลึกลับเข้าสู่ร่างกายของมัน ทำให้รัศมีของมันแข็งแกร่งขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
บูม~
ทันใดนั้น พลังของกู่หลงเสน่ห์ก็ดูเหมือนจะแข็งแกร่งขึ้นกว่าเดิม ก้าวหน้าจากอาณาจักรของขั้นต่ำระดับสองเป็นขั้นกลางระดับสอง
"เกิดอะไรขึ้น?!"
โจว สุ่ยกระพริบตาและพบว่าลมหายใจเย็นๆ ไหลเข้าไปในแขนขาของเขาและไหลเวียนไปทั่วร่างกายจากกู่หลงเสน่ห์
ในขณะนี้ เขาตระหนักว่าร่างกายและรูปร่างหน้าตาของเขาดูสมบูรณ์แบบมากขึ้น
รูปร่างหน้าตาของเขาธรรมดา จึงไม่โดดเด่นสะดุดตา อยู่ในฝูงชนแล้วเหมือนหายไป
แต่ตอนนี้ ดูเหมือนว่าเขาจะพัฒนาไปในทางที่เป็นเด็กน่ารัก
แม้ว่ารูปลักษณ์ของเขาดูเหมือนจะมีความแตกต่างเล็กน้อยจากเมื่อก่อน แต่การเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยทำให้รูปลักษณ์ของเขาหล่อขึ้น และเสน่ห์ของเขาก็เพิ่มขึ้นหลายเท่าเมื่อเทียบกับเมื่อก่อน
“นี่เป็นหนึ่งในพลังของ กู่หลงเสน่ห์ หรือไม่ มันสามารถช่วยเจ้าของปรับปรุงรูปลักษณ์และเพิ่มเสน่ห์ความเป็นชายได้”
หากพลังนี้ถึงขีดสุด แม้จะไม่ต้องทำอะไร แค่พบปะผู้หญิงคนอื่นก็จะทำให้พวกเธอกตกหลุมรักอย่างถอนตัวไม่ขึ้น
พลังนี้จะทำให้ผู้ครอบครองสามารถเอาชนะใจผู้หญิงคนใดก็ได้
แม้จะมีท่าทางสบายๆ แต่ก็ยังคงมีเสน่ห์ไม่รู้จบและสร้างความประทับใจ
ไม่ว่าใครจะยอมรับหรือไม่ก็ตาม คนมีเสน่ห์ ย่อมประสบความสำเร็จในสังคมอย่างแน่นอน
แม้ว่าพวกเขาจะไปถึงสุดขอบโลก พวกเขาก็ยังจะได้รับความช่วยเหลือจากผู้อื่น
นี่คือความสำคัญของเสน่ห์
“คำพูดหวาน ๆ เพียงไม่กี่คำก็สามารถเพิ่มความรักของสหายเต๋า และช่วยให้ กู่หลงเสน่ห์ พัฒนาขึ้นได้ ในอนาคต ฉันจะต้องพูดคำหวานให้มากกว่านี้”
โจว สุ่ย เข้าใจทันทีว่าทำไม กู่หลงเสน่ห์ จึงก้าวขึ้นสู่ขั้นกลางระดับสอง มันอาจจะเกี่ยวข้องอย่างใกล้ชิดกับเซีย จิงหยาน, จี ชิงหยู และ มู่ จื่อหยาน
ความรักที่พวกเขามีต่อ โจว สุ่ย ก็ลึกซึ้งขึ้นเช่นกัน โดยเป็นการยกระดับพลังและระดับของ กู่หลงเสน่ห์ ทางอ้อม
ทั้งสองอย่างเสริมพลังซึ่งกันและกัน
“อ้าว สามีทำอะไรอยู่ เรายังไม่ได้กินข้าวเลย”
ไม่จำเป็นต้องกินอะไรเลย เพราะฉันมีเธออยู่แล้ว เธออร่อยกว่าอาหารจานไหนๆ
“เจ้า...เจ้าวายร้ายไร้ยางอาย”
ในไม่ช้า พระราชวังใต้ดินก็ก้องกังวานด้วยเสียงของฤดูใบไม้ผลิ
(จบบทนี้)
