บทที่ 16 ออกนอกหมู่บ้าน
บทที่ 16 ออกนอกหมู่บ้าน
นอกจากนี้ด้วยระยะห่างของเป้ายิงธนูที่อยู่ห่างออกไป 50 เมตร เมื่อมีแรงลมเข้ามาปะทะจะทำให้มันยากที่จะโดนเป้าเข้าไปอีก ยิ่งถ้าเป็นลงพายุยิ่งไม่ต้องพูด หรือสภาพอากาศที่ไม่เอื้ออำนวยอื่นๆ เช่น ฝนตกหรือแม้แต่หิมะตก ยิ่งทำให้การยิงยากขึ้นไปอีก
นี่ยังไม่นับร่วมสภาวะจิตใจในขณะที่ยิงหรือความเหนื่อยล้าของเฉินฟาน หรือแม้แต่ความแข็งแกร่งของศัตรูที่อาจจะมีความสามารถต่างที่ไม่เป็นที่รู้จัก ทำให้การยิงเข้าเป้านั้นยากที่จะการันตีได้
คุณสมบัติความแม่นยำในการยิง น่าจะหมายถึงความแม่นยำที่ไร้ปัจจัยอื่นมาสอดแทรก และบวกกับระยะห่างที่ทำให้เฉินฟานสามารถคำนวนความเฉื่อยได้ทันทีหลังจากเห็นเป้าหมาย
ส่วนคุณสมบัติการยิงเป้าเคลื่อนที่เป็นเพียงระดับ 2 แต่เป็นไปได้ที่จะแข็งแกร่งขึ้นเมื่อระดับของทักษะ [การยิงธนูขั้นพื้นฐาน] เพิ่มขึ้น มันก็จะสามารถเข้าถึงหรือเกิน 100% หรือแม้กระทั่งได้รับ 200, 300% ก็เป็นไปได้
ความสามารถนี้มันจะเล็งไปที่เป้าหมายในขณะที่เป้าหมายกำลังเคลื่อนที่ และมันจะสร้างความเร็วสัมพัทธ์พร้อมกับคาดเดาการเคลื่อนไหวล่วงหน้าของเป้าหมายนั้น
เมื่อพูดถึงการยิงแล้ว ยิ่งความเร็วของเป้าหมายช้าลงมากเท่าไร ผู้ยิงก็จะสามารถยิงโดนได้ง่ายขึ้นเท่านั้น แต่เมื่อคุณสมบัติการยิงเป้าเคลื่อนที่ของเขาเพิ่มขึ้นในระดับหนึ่ง มันก็อาจไม่ต่างจากการเล็งไปที่เป้าหมายคงที่มากนัก
ในทางกลับกัน หากความเร็วของเป้าหมายเร็วกว่าเมื่อเทียบกับระดับของผู้ยิง มันก็เป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะสามารถยิงถูกเป้าหมายได้ ดังนั้นถ้าทักษะการยิงเป้าเคลื่อนที่ของเขามากเท่าไรมันก็ยิ่งจะชดเชยช่องว่างนี้มากขึ้นเท่านั้น
แต่โดยรวมแล้วยิ่งอัตราความแม่นยำสูงเท่าไรก็ยิ่งดีเท่านั้น สิ่งนี้ไม่ต้องสงสัยเลย
จากนั้นเฉินฟานจึงได้พิจารณาคุณสมบัติทั้งสองประการแรกอีกครั้ง ไม่มีคำอธิบายเกี่ยวกับร่างกายที่แข็งแกร่งและความแข็งแรงของแขนที่พัฒนาขึ้น แต่เขาก็เข้าว่ายิ่งมันมีระดับสูงยิ่งดี
ระดับ: 3 (0/4)
กายภาพ: 13.78
ความแข็งแรง: 12.57
ความคล่องตัว: 8.47
จิตวิญญาณ: 6.05
แต้มค่าสถานะ: 0 (1 คะแนน/1 วัน)
“อัตราการเพิ่มขึ้นของแต้มค่าสถานต่อวันช่างน้อยนิด”
เฉินฟานถอนหายใจในใจ เขาไม่รู้ว่าเขาจะทำอย่างไรให้มีแต้มค่าสถานเพิ่มขึ้นเพื่อสามารถอัพระดับได้ โชคดีที่เขารู้ว่าการกินเนื้อสัตว์สามารถได้รับแต้มค่าสถานะได้
“วันนี้เราพอแค่นี้ก่อนเถอะ ขอบคุณสำหรับการทำงานหนักของพวกเจ้าอย่างมาก”
เขามองไปที่จ่าวเฟิงในระยะไกลแล้วยิ้มออกมา
“ไม่เป็นไร ข้ายังสามารถขว้างต่อได้”
จ่าวเฟิงส่ายหัว
"มันไม่จำเป็นจริงๆ" เฉินฟานรู้สึกสะเทือนใจเล็กน้อย และสายตาของเขากวาดไปมองคนหลายคน "คืนนี้ทุกคนทำงานหนักมากแล้ว ดังนั้นกลับไปพักผ่อนเถอะ"
พรุ่งนี้เขาต้องเตรียมตัวเพื่อพยายามจับเหยื่อให้ได้ เพราะถ้าเขาไม่ได้รับเหยื่อ มันจะไม่เป็นการเสียความตั้งใจและทำลายความหวังของทุกคนหรือ?
โชคดีที่มีบางคนไม่สนใจเรื่องนี้ และทุกคนก็แสดงความกังวลออกมา
“พี่ฟาน ถ้ามันไม่ได้ผลจริงๆ รออีกสักสองวันก่อนออกไปข้างนอกก็ได้นะ” หวังปิงพึมพำ
"ไม่เป็นไร ข้ามั่นใจ"
เฉินฟานยิ้มให้เขาพร้อมกับพูดออกมาอย่างมุ่งมั่น
“ถ้าอย่างนั้นท่านก็ระวังตัวด้วย!”
“ใช่แล้ว พี่ฟาน ท่านต้องกลับมาแบบมีชีวิตนะ!” ชายหนุ่มร่างผอมคนหนึ่งพูดอย่างไม่มั่นใจ ก่อนที่เขาจะพูดจบ หวังปิงตบเขา “เจ้าพูดอะไรไม่เป็นมงคล เขาต้องกลับมาอย่างปลอดภัยแน่นอนอยู่แล้วสิ”
ชายหนุ่มร่างผอนตบหัวตัวเองป๊าบหนึ่งก่อนที่จพูดว่า
“ใช่ ใช่ ใช่ ถือว่าข้าไม่ได้พูดก็แล้วกัน พี่ฟานไม่เพียงแต่กลับมาพรุ่งนี้เท่านั้น แต่เขาจะนำเหยื่อกลับมาได้ด้วย” ชายหนุ่มร่างผอมรีบพูด และทุกคนก็หัวเราะออกมา
เฉินฟานอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ
และหลังจากหลายคนจากไป ก็เหลือเพียงเฉินฟานและชายพิการในสนามซ้อม
“พรุ่งนี้ตอนออกไปข้างนอก อย่าลืมซ่อนตัวอยู่ข้างหลังพ่อของเจ้าและคนอื่นๆ แม้ว่าทักษะการยิงธนูของเจ้าจะดีมากแต่ก็อย่าหลงระเริง และทำตัวเป็นฮีโร่เข้าใจไหม!” ชายพิการพูดย้ำซ้ำแล้วซ้ำอีกว่า "ด้วยความสามารถของเจ้า มันจะดีมากถ้าเจ้าออกไปข้างนอกในอีกสักหลายวัน"
“ครับลุงจาง ข้าเข้าใจแล้ว”
เฉินฟานแสร้งทำเป็นจะกลับแล้วและโบกมือ “เอาล่ะลุงจาง ข้าจะกลับไปแล้ว และท่านควรไปนอนได้แล้ว”
"เจ้าเด็กคนนี้นี่"
ชายพิการมองดูแผ่นหลังอันองอาจของเขา และกัดฟันพูดขึ้น
หลังจากนั้นเขาก็ถอนหายใจออกมาและคิดกับตัวเองว่า
‘ข้าหวังว่าเด็กคนนี้จะปลอดภัยในวันพรุ่งนี้ ส่วนว่าเขาสามารถจับเหยื่อได้หรือไม่ ข้าไม่ได้คาดหวังขนาดนั้น’
…
เช้าวันรุ่งขึ้น ท้องฟ้ามืดครึ้มซึ่งราวกับว่าฝนจะตกเมื่อไรก็ได้ แต่ไม่มีฝนมันจึงเป็นบรรยากาศที่ทำให้ผู้คนหดหู่มากขึ้นอย่างมองไม่เห็น
โชคดีที่คนในหมู่บ้านไม่ได้รับผลกระทบจากบรรยากาศมากนัก เนื่องจากมีเหตุประหลาดเกิดขึ้นในขณะนี้
ที่ทางเข้าทุกคนมองไปที่เฉินฟาน ซึ่งถือธนูในมือซ้ายและสะพายตะกร้าลูกธนู ในขณะที่เฉินกัวตงซึ่งยืนอยู่ตรงหน้าเขาด้วยสีหน้าสงบตามปกติ
“กัวตง เจ้าจะพาเขาออกไปล่าสัตว์ด้วยงั้นหรือ?”
ชายหัวโล้นลูบหัวโล้นแล้วถามขึ้นมาอย่างงุนงง
"อืม"
เฉินกัวตงพยักหน้า เมื่อดูสีหน้าของเขา เขาไม่ได้ล้อเล่นอย่างแน่นอน
และด้วยคำตอบของเขาทำให้เกิดความวุ่นวายในหมู่ฝูงชนอย่างกะทันหัน
“อะไรนะ? กัวตงต้องการพาลูกชายออกไปข้างนอกด้วยงั้นเหรอ? มันจะไม่เสี่ยงเกินไปหรือเปล่า?”
“ไม่จำเป็นที่จะต้องให้เขาไปเสี่ยง เด็กคนนี้ยังอายุน้อยมาก เขาจะออกไปข้างนอกได้อย่างไร?”
“กัวตง..ให้เขากลับมาเถอะ เราจะกล้าปล่อยให้เขาออกไปเช่นนี้ได้อย่างไร” ชายชราคนหนึ่งหลั่งน้ำตา และพูดออกมาด้วยเสียงสั่นเทา
ทีมล่าที่เหลือพากันพูดห้ามปรามเช่นกัน
“กัวตงแม้ว่าท่านบอกว่าท่านกำลังฝึกฝนลูกชายของท่านให้แข็งแกร่ง ให้สมกับเป็นลูกชายของนักรบ แต่ท่านว่าไม่กะทันหันเกินไปเหรอ? นอกจากนี้…” ผู้พูดเหลือบมองคันธนูยาวที่เฉินฟานถืออยู่ “ถ้าข้ามองไม่ผิด นี่คือธนูที่ต้องใจแรงน้าวถึงหกสิบปอนด์ไม่ใช่เหรอ? ท่านจะไม่ให้สิ่งที่เกินกำลังเขามากเกินไปหรือเปล่า?”
“ใช่ ธนูนี้ค่อนข้างลำบากแม้กระทั่งสำหรับพวกเราในการดึง ท่านจะปล่อยให้เด็กใช้ธนูประเภทนี้ได้อย่างไร แม้แต่ธนูสี่สิบปอนด์ก็ยังยากสำหรับเด็กอายุเท่านี้”
"ถูกต้อง มันมากเกินไป"
เมื่อมีคนบอกเขาเช่นนี้ ทำให้ใบหน้าของเฉินกัวตงแดงก่ำ และตอนนี้เขาก็กลายเป็นใบ้เล็กน้อย เขารู้สึกอึดอัดจนไม่รู้จะพูดอะไรออกมา
"อะแฮ่ม"
เฉินฟานไอแค่กๆออกมาอย่างรวดเร็วและอธิบาย "ลุง อย่าเข้าใจพ่อข้าผิด ข้าขอให้พ่ออนุญาตให้เข้าเข้าร่วมทีมล่ากับท่านเมื่อเช้านี้ มันไม่เกี่ยวอะไรกับพ่อของข้าเลย"
ฝูงชนเงียบไปครู่หนึ่ง
ในที่สุดเฉินกัวตงก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก
“เสี่ยวฟาน เขาบังคับให้เจ้าพูดแบบนี้หรือป่าว?” ชายหัวโล้นเดินเข้ามาและชี้ไปที่เฉินกัวตงแล้วพูดกับเฉินฟาน "ลุงหลิวของเจ้าอยู่ที่นี่เพื่อช่วยเหลือเจ้า ดังนั้นอย่ากลัวพูดออกมาเลย"
จู่ๆ เฉินกัวตงก็อยากจะอาเจียนเป็นเลือดออกมา และจ้องมองไปที่ชายหัวล้าน
“ลุงหลิว ไม่มีเรื่องแบบนั้นจริงๆ ข้าทำมันด้วยความสมัครใจจริงๆ”
เฉินฟานพูดไม่ออก
“เจ้าสมัครใจไปจริงๆเหรอ?”
หัวล้านปากกว้าง
"ใช่"
เฉินกัวตงเหลือบมองเขา โบกมือให้เขาหุบปากเร็วๆ แล้วมองไปที่ฝูงชน “ช่วงนี้เสี่ยวฟานฝึกยิงธนู ดังนั้นข้าแค่อยากจะพาเขาออกไปหาประสบการณ์เชิงลึกข้างนอกเท่านั้น ทุกคนไม่ต้องคิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้” ”
เขาไม่ได้พูดถึงฝีมือการยิงธนูของเฉินฟานเมื่อคืนนี้ ไม่ใช่เพราะเขาต้องการเซอร์ไพรส์ทีมล่าหรือทุกคน แต่เพราะเขาก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน…
ดังนั้นเขาจึงพูดว่าจะพาเฉินฟานออกไปสัมผัสประสบการณ์ด้านนอกหมู่บ้านเพื่อให้เขาปรับตัวให้เข้ากับสภาพแวดล้อมในป่าล่วงหน้า
"เช่นนั้นพวกท่านก็ดูแลเขาให้ดี" ชายชราคนนั้นพูดขึ้น
เมื่อทุกคนเห็นสิ่งนี้ พวกเขาก็หยุดพูดถึงหัวข้อนี้และพวกเขาขอให้ระมัดระวังตลอดทางและขอให้กลับมาอย่างปลอดภัย
ชายพิการ หวังปิงและคนอื่นๆ ก็อยู่ท่ามกลางฝูงชนเช่นกัน พร้อมกับโบกมืออย่างแรงมาที่เฉินฟาน
ท่ามกลางความกังวลและความคาดหวังของทุกคน ทีมล่าทั้งเก้าคนก็จากไปอย่างช้าๆ และหายไปจากสายตาของพวกเขาในที่สุด บรรยากาศในหมู่บ้านเริ่มน่าเบื่อและหดหู่อีกครั้ง
แต่กลับกัน ในทีมล่าสัตว์กลับเต็มไปด้วยบรรยากาศที่ค่อนข้างร่าเริง
ชายหัวล้านตบไหล่เฉินฟาน และพูดอย่างไม่ใส่ใจ "เอาล่ะไอ้หนู ถือว่าเจ้ากล้าหาญพอที่จะขอออกไปกับเรา แต่เจ้ารู้ใช่ไหมว่าข้างนอกมันอันตรายแค่ไหน?"
“ข้ารู้ แต่ไม่ใช่ว่าทุกคนก็ไม่อยู่ที่นี่กับข้าไม่ใช่เหรอ?”
เฉินฟานยิ้มให้เขา
"ฮ่าๆๆ"
คนอื่น ๆ หัวเราะเมื่อได้ยินสิ่งนี้
ชายหัวล้านเดาะลิ้นของเขาสองครั้งแล้วพูดว่า "เจ้าฉลาดมาก..และไม่ต้องกังวล" เขากล่าวพร้อมยกโล่กลมที่มีเส้นผ่านศูนย์กลางหนึ่งเมตรในมือขึ้นแล้วพูดว่า "เมื่อเจ้าเผชิญหน้ากับสัตว์อสูรที่ดุร้ายให้เจ้ามายืนอยู่ข้างหลังลุงหลิวคนนี้ซะ”
“เข้าใจแล้ว ลุงหลิว หากข้าตกอยู่ในอันตราย ข้าจะซ่อนตัวอยู่ข้างหลังท่านโดยเร็วที่สุดอย่างแน่นอน”
