บทที่ 159: อดีตที่น่าเศร้า
คาโนไม ก้าวไปข้างหน้าอย่างสงบมาก ราวกับว่าเธอไม่กลัวว่าเสียงผู้หญิงจะถามเธอเลย “สวัสดีสาวน้อยที่น่ารัก! คุณคือ…คุณคือ…!” ทันใดนั้นเสียงของผู้หญิงก็เข้าสู่ภาวะตื่นตระหนกและตกใจราวกับว่าคาโนไมทำให้เธอปั่นป่วน “ฉัน…อะไรนะ?” คาโนไมพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา เธอหันหลังให้ส่วนที่เหลือ ดังนั้นจึงไม่มีใครเห็นสี...
