บทที่ 150 : เขาวงกต (2-1)
บทที่ 150 : เขาวงกต (2-1)
“เขาวงกตเหรอ?”
เจนน่ากระพริบตาของเธอ
ฉันพยักหน้าและตอบว่า “หมายความว่ามันไม่ใช่คฤหาสน์ธรรมดา ทางเดินอาจจะบิดเบี้ยวเหมือนเขาวงกต”
ภารกิจสำรวจโดยทั่วไปจะจบลงด้วยการค้นหาไปรอบๆ แผนที่สองสามครั้ง แต่หากเป็นแผนที่ประเภทเขาวงกต มันอาจจะค่อนข้างลำบากมาก
“หากไม่สามารถไปยังสถานที่ที่กำหนด ก็ไม่สามารถออกไปได้”
สถานที่ที่กำหนดน่าจะเป็นทางออก
หรืออาจจะเป็นชั้นถัดไปของเขาวงกต ในกรณีนั้นมันหมายความว่าเขาวงกตนี้เป็นด่านที่เชื่อมโยงกัน สามารถต่อจากที่หนึ่งไปยังชั้นที่ 20 ได้
ออลก้าถามว่า
“เราควรไปที่ไหนล่ะ?”
“สำหรับตอนนี้เรามารอจนกว่าเนเรสซ่าจะกลับมากันก่อน”
เนื่องจากมองไม่เห็นเนเรสซ่า ดูเหมือนว่าเธอจะเข้าไปในทางแยกอันหนึ่ง
เธอคงจะกลับมาเร็วๆ นี้ ฉันพิงกำแพงแล้วหลับตาลง สมาชิกทั้งสามคนก็ผ่อนคลายเช่นกัน
“สถานที่แห่งนี้แปลกมาก ไม่มีผู้คนและเส้นทางก็แปลก สำหรับภารกิจอื่นๆ มันง่ายกว่าจะตายไป เพียงแค่ต้องจัดการกับศัตรูที่ปรากฏตัวอยู่ข้างหน้า”
เจนน่าพูดด้วยท่าทีหงุดหงิด
"ผมเห็นด้วย มันน่าเบื่อ"
“คิดว่าภารกิจเป็นเรื่องสนุกเหรอ?”
“จะไม่น่าเบื่อได้ไง? เราคิดว่าจะต้องต่อสู้กับศัตรูที่แข็งแกร่งกว่าตั้งแต่ชั้น 16 เป็นต้นไปด้วยซ้ำ”
รูปแบบภารกิจเปลี่ยนไปเล็กน้อย
แม้ว่าด่านก่อนหน้านี้จะสั้นซึ่งปกติจะใช้เวลาประมาณ 10 นาที แต่จากชั้นที่ 16 องค์ประกอบจะเปลี่ยนไป มีหลายครั้งที่ฮีโร่ไม่สามารถออกจากเขาวงกตได้แม้จะผ่านการสำรวจมาหลายวันก็ตาม ในกรณีที่เลวร้ายที่สุด เราอาจติดอยู่ที่นั่นและปาร์ตี้ทั้งหมดก็จะถูกกวาดล้าง
“ผ่อนคลายได้ แต่อย่าประมาท อาจไม่มีศัตรูอยู่ในสายตา แต่พวกมันน่าจะอยู่ที่นี่”
“ถ้าเป็นอย่างนั้น ก็ถือว่าเป็นโชคดีสำหรับเรา”
ดาบของเวคิสส่องประกายอย่างเย็นชา
และห้านาทีต่อมา เนเรสซ่าก็กลับมาจากทางเดิน
เนเรสซ่าก้มศีรษะมาทางฉัน ฉันถามทันทีว่า
“ข้างหน้ามีอะไร?”
“จากการสำรวจทางเดินกลางของฉัน ดูเหมือนว่าทางแยกจะนำไปสู่ที่เดียวกัน มันไม่ซับซ้อนขนาดนั้น”
“ก็โชคดีไป”
“ดูเหมือนจะไม่มีศัตรูหรือกับดัก แต่มีบางอย่าง… ผิดปกติเล็กน้อย”
สีหน้าเนเรสซ่ามืดลง
ฉันขมวดคิ้ว
"ผิดปกติ?"
“มันยากสำหรับฉันที่จะตัดสิน คุณจะเจอมันเองเมื่อคุณไปที่นั้น”
“ถ้าอย่างนั้นฉันเดาว่าฉันจะต้องดูด้วยตัวเอง ทุกคนเตรียมตัวให้พร้อม”
ทั้งสามคนลุกขึ้นยืน
เนเรสซ่าเป็นผู้นำ เราก็สร้างขบวนและมุ่งหน้าไปตามทางเดินกลาง
ใช้เวลาไม่นานก็ถึงจุดสิ้นสุด
สุดทางเดินมีห้องโถงทรงกลมเล็กๆ
ตามที่เนเรสซ่ารายงาน มีทางเดินซ้ายและขวาทั้งสองด้านของทางเข้าที่เราออกมา ทั้งสามมาบรรจบกันที่สถานที่แห่งนี้
“มันไม่ใช่เขาวงกตที่ซับซ้อน”
ในสถานการณ์ที่แตกต่างออกไป การเลือกผิดเพียงครั้งเดียวอาจทำให้เสียเวลาหลายชั่วโมง
เราไม่เหมาะสำหรับภารกิจระยะยาวเลย
ฉันมองไปรอบๆ ห้องโถง
มีการประดับตกแต่งอย่างวิจิตรงดงามทุกที่และมีพรมแดงปกคลุมพื้น วิวที่มองผ่านหน้าต่างยังคงเป็นสีดำสนิท ทางเดินอีกทางเดินตรงต่อจากทางเข้าที่เราออกมา
และที่มุมห้องโถง มีคนนอนอยู่ เนเรสซ่ากระซิบกับฉันว่า
"คนนั้น ดูเหมือนพวกเขาจะมีสติแต่ก็ไม่ตอบสนอง สภาพของพวกเขาแปลกมาก”
“ฉันจะไปตรวจดู”
ฉันเดินเข้าไปใกล้พร้อมกับชักดาบออกมา
มองไม่เห็นใบหน้าของเธอขณะที่เธอพิงกำแพง ฉันบอกได้เลยว่าเธอเป็นผู้หญิง เมื่อฉันเข้าไปใกล้ เธอก็ดูเหมือนจะส่งเสียงครวญครางแปลกๆ
"ฮึก…"
ผู้หญิงคนนั้นแต่งกายด้วยชุดคนรับใช้ แล้วส่งเสียงครวญครางแปลกๆ ซ้ำอีกครั้ง เธอไม่ตอบสนองเลยเมื่อฉันเข้าใกล้ เสียงจากปากของเธอดูเหมือนเป็นเสียงหัวเราะและเสียงร้องไห้ผสมกัน
"ฮึ!"
ผู้หญิงคนนั้นอาเจียนอะไรบางอย่างออกจากปากของเธอ
เลือดสีดำ ของเหลวขุ่นข้นทำให้พรมเป็นสีดำ ผู้หญิงคนนั้นยังคงคร่ำครวญและอาเจียนเป็นเลือด หลังจากสังเกตอยู่ครู่หนึ่งฉันก็หันกลับไปหาคนอื่นๆ
“อย่าแตะต้องเธอจนกว่าเราจะแน่ใจว่าไม่มีอะไรผิดปกติ”
การแจ้งเตือนระบุศัตรูยังไม่ปรากฏ
แม้ว่าอาการของเธอจะไม่ปกติ แต่เธอก็ดูไม่เป็นอันตรายต่อพวกเรา
เวคิสเล็งดาบของเขาไปที่ผู้หญิงคนนั้น
“เธอน่าสงสัย ฆ่าเธอไม่ดีกว่าเหรอ? หากคุณไม่ต้องการฆ่าผู้หญิง ผมจะทำให้เอง”
“ปล่อยเธอไป..เป็นการดีกว่าที่จะไม่แตะต้องสิ่งที่น่าสงสัย”
หากฆ่าเธอไป มันก็มีความน่าจะเป็นที่มันอาจเป็นการเปิดกลไกกับดัก
อาจเป็นไปได้ทั้งดีและแย่ ดังนั้นเรามีแต่ต้องใจเย็นกันก่อน
“ก็ได้ครับ”
เวคิสพูดอย่างสงบและเก็บดาบของเขา
ในทางกลับกัน เจนน่ากำลังมองผู้หญิงคนนั้นด้วยสีหน้าเห็นอกเห็นใจ
“เธอดูน่าสงสารมาก ดูเหมือนว่าเธอจะป่วยหนัก”
“เราควรพยายามช่วยเธอไหม?”
“เราทำได้ด้วยเหรอ? พวกเราไม่มีใครเป็นหมอนิเนอะ”
ฉันพยักหน้าและทำท่าจะก้าวไปข้างหน้า
ครั้งนี้มีเพียงทางเดินเดียวเท่านั้น เนเรสซ่าเป็นผู้นำทาง
“…”
ก่อนออกจากห้องโถง ฉันมองย้อนกลับไป
ผู้หญิงคนนั้นยังคงนอนอยู่ที่นั่น ไหล่ของเธอขยับเล็กน้อย
“ฉันรู้สึกเหมือนฉันเคยเห็นสิ่งนี้ที่ไหนมาก่อน”
ฉันไม่ได้หมายถึงผู้หญิงคนนั้น
อาการอาเจียนเป็นเลือดดำเป็นสิ่งที่ฉันเห็นไม่กี่ครั้งในช่วงที่ฉันเป็นนายท่าน
สภาพดังกล่าวเรียกว่าการปนเปื้อน หนึ่งในคำสาปที่เลวร้ายที่สุดในบรรดาความผิดปกติมากมาย ตอนที่ฉันเป็นนายท่าน ฉันไม่ได้คิดอะไรมากหนัก แต่ตอนนี้สถานการณ์แตกต่างออกไป ถ้ามีโอกาส ฉันคงจำเป็นต้องตรวจสอบ
เราเดินต่อไปตามทางเดิน
หลังจากเดินไปประมาณสิบนาที เราก็มาถึงอีกห้องโถงหนึ่ง มีโครงสร้างแบบเดียวกับห้องโถงเริ่มแรก แต่ไม่มีผู้คนอยู่ในสายตา ทางเดินอีกทางเดินหนึ่งปรากฏขึ้นตรงหน้า
ออลก้าขมวดคิ้ว
“มันเริ่มจะน่าเบื่อแล้วสิ”
“เราหาทางออกไม่ได้เหรอ?”
เจนน่าคว้าสลักประตูในห้องโถง แต่มันเปิดไม่ออก
เช่นเดียวกับคนอื่นๆ
เจนน่ากัดลิ้นของเธอเบาๆ
"บ้าเอ๊ย"
“อย่าบ่นมาก เราจะออกไปเร็ว ๆนี้แหละ”
เขาวงกตนี้ไม่ซับซ้อน
มันเป็นเส้นทางเชิงเส้นตรง เราใช้เวลาไม่นานในการหาทางออกที่นำไปสู่ชั้นถัดไป อย่างไรก็ตาม มีบางอย่างเกิดขึ้นก่อนหน้านั้น สิ่งต่างๆ ไม่เคยราบรื่นในเกมนี้นัก
สิ่งที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้นเมื่อเราพยายามเดินจากห้องโถงที่สามไปยังห้องโถงที่สี่
เนเรสซาซึ่งมีหน้าที่รับผิดชอบในการลาดตระเวน เธอเข้ามาหาฉันด้วยสีหน้าที่แตกต่างไปจากปกติ การจ้องมองของเธอมีความรู้สึกระมัดระวัง เนเรสซ่าพูดสั้นๆ
“ศัตรู”
เวลคิสต์ชักดาบของเขาออกมา
