บทที่ 11 ฝึกยิงเป้าเคลื่อนที่
บทที่ 11 ฝึกยิงเป้าเคลื่อนที่
เมื่อเวลาเกือบเก้าโมงเช้าเฉินฟานก็มีความสุขขึ้นมาทันที เพราะในขณะนั้นมีกระแสน้ำอุ่นที่ไหลผ่านร่างกายของเขา แม้ว่ามันไม่ดีเท่ากับตอนที่เขายกระดับขึ้น แต่มันยังช่วยลดความเหนื่อยล้าก่อนหน้านี้ได้มากเลยทีเดียว
เขารู้สึกได้ว่าร่างกายและความแข็งแกร่งของเขาเพิ่มขึ้นอย่างมาก
"ในที่สุดทักษะการยิงธนูก็อัพเกรดเป็นระดับ 2"
เฉินฟานถอนหายใจด้วยความโล่งอก และมองไปที่แผงคุณสมบัติในใจของเขา
อาณาจักร: ไม่มี
ระดับ: 3 (0/4)
ร่างกาย: 11.78
ความแรง: 10.57
【การยิงธนูขั้นพื้นฐาน: เลเวล 2 (0%) คุณสมบัติเฉพาะ: ความแข็งแกร่งทางกายภาพระดับ 2 ความแข็งแรงระดับ 2 ความแม่นยำระดับ 2 】
เห็นได้ชัดว่าคุณสมบัติของความแข็งแกร่งทางกายภาพเพิ่มขึ้นเล็กน้อย
โดยเฉพาะลักษณะทางกายภาพนั้นซึ่งเกือบจะถึง 12 แต้ม
คุณสมบัติของอัตราการยิงระดับ 2 ยังหมายความว่าอัตราการโจมตีของเขาเพิ่มขึ้นถึง 60%
“ข้าไม่รู้ว่าตอนนี้จะเพิ่มค่าประสบการณ์ได้มากแค่ไหนจากการยิงธนู?”
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ในใจ เขาแทบรอไม่ไหวที่จะชักธนูและน้าวคันธนู คราวนี้ มันง่ายมากขึ้นในการน้าวสายธนูให้เต็มที่
"ฟิ้ว!"
ลูกธนูตัดผ่านอากาศไปโดนตาวัว
เขายิงเข้าเป้าอย่างแม่นยำ
“การยิงธนูขั้นพื้นฐานในระดับ 2 ทำให้ข้าแข็งแกร่งขึ้นมากจริงๆ” เฉินฟานจำได้ว่าตอนที่เขายิงธนูในตอนแรกนั้น เขาไม่มีสมาธิใดๆเลย ทั้งร่างกายที่เหน็ดเหนื่อยและความคิดที่ฟุ่งซ่านทำให้เขาไม่มีสมาธิเลย
แต่ตอนนี้แค่เขาเริ่มน้าวคันธนู สถาวะของเขาทั้งหมดก็เข้าสู่สถานะนี้โดยอัตโนมัติ
ช่วงเวลาต่อมา รอยยิ้มเบี้ยวก็ปรากฏบนใบหน้าของเขา
【การยิงธนูขั้นพื้นฐาน ระดับ 2 (0.4%)...】
ในระดับแรกลูกธนูที่โดนเป้าสามารถเพิ่มค่าประสบการณ์ได้ประมาณ 1.2% ตอนนี้มันเป็นเพียงหนึ่งในสามเท่านั้น
“กล่าวคือ ถ้าข้าต้องการยกระดับการยิงธนูขั้นพื้นฐานเป็นระดับ 3 ข้าจะต้องยิงโดนเป้า 250 ครั้ง”
“ตอนนี้สมรรถภาพทางกายและความแข็งแกร่งของข้าดีขึ้นทั้งหมด คาดว่ากระบวนการยิงธนูเข้าเป้าภายใน 2 นาทีนั้นไม่ใช่ปัญหาใหญ่ นั่นคือ 30 ครั้งในหนึ่งชั่วโมง 10 ชั่วโมงน่าจะเกินพอ”
เขามีรอยยิ้มบนใบหน้าอีกครั้ง
เวลาผ่านไปทีละนิด ตอนเที่ยงเฉินฟานกลับไปกินข้าวเที่ยง แม่ของเขาก็รู้สึกสงสารที่เขาต้องฝึกฝนการยิงธนูอย่างหนัก และเพิ่มเนื้อสองสามชิ้นลงในชามของเขา
แม้ว่าค่าประสบการณ์จะเพิ่มขึ้นเป็น 0.3 แม้ว่าเมื่อเทียบกับค่าประสบการณ์ 4 แต้มในระดับถัดไปไม่ได้ แต่เฉินฟานเต็มไปด้วยความซาบซึ้งใจอย่างมาก
หลังอาหารกลางวัน เขาแทบจะพุ่งตัวกลับไปที่พื้นที่โล่งหน้าโกดังและเริ่มฝึกยิงธนูต่อไป
และไม่นานหลังจากนั้นคนหนุ่มสาวเหล่านั้นก็เข้ามา พวกเขามองเฉินฟานด้วยความเคารพดูเหมือนว่าพวกเขาจะรู้สึกประทับใจต่อเฉินฟานมากขึ้น
ตอนแรกพวกเขาไม่ค่อยเชื่อสิ่งที่ชายพิการพูด ว่าชายหนุ่มผู้ฝึกยิงธนูยังคงฝึกยิงธนูอยู่ที่นี่ในเวลากลางคืน แต่เช้านี้บวกทั้งวันเมื่อวานนี้ พวกเขาไม่เคยเห็นเฉินฟานขี้เกียจเลย
นอกจากนี้พี่น้องแซ่เว่ยก็จากไปเช่นกัน และหมู่บ้านจะอยู่อย่างยากลำบากมากขึ้นเรื่อยๆ ในอนาคต
หลังจากที่เห็นเช่นนั้น พวกเขาก็เริ่มฝึกฝนในส่วนของตัวเองต่อไป
หนึ่งชั่วโมงต่อมาชายพิการก็นั่งลงบนพื้น พร้อมกับนวดแขนของเฉินฟานและพูดด้วยน้ำเสียงที่ซับซ้อนในอารมณ์ว่า "เจ้าเด็กน้อย เจ้ามีพรสวรรค์มากจริงๆ"
เขามองเห็นได้ชัดเจนว่าในบรรดาลูกธนูทั้งสิบลูกของเฉินฟาน อย่างน้อยหกหรือเจ็ดลูกสามารถยิงเข้าเป้าได้ ถ้าเขาบอกไปคงไม่มีใครเชื่อว่าเด็กคนนี้เป็นมือใหม่
เฉินฟานหัวเราะออกมาเบา ๆ
ไม่อาจปฏิเสธได้ว่าสาเหตุหลักมาจากระบบ แต่เขาก็ทำงานหนักมากเช่นกัน
“แต่ถ้ายังฝึกแบบนี้ต่อไปมันก็อาจจะไม่ได้ผลดีมากนัก”
ทันใดนั้น ชายพิการก็เปลี่ยนเรื่องแล้วพูดขึ้น
ร่างกายของเฉินฟานสั่น รูม่านตาของเขาขยายออกโดยไม่รู้ตัว และเขาก็รีบถามว่า "ลุงจางหมายความว่าอย่างไร"
ชายพิการเงยหน้าขึ้นและมองดูเขา "ข้าเห็นว่าอัตราการยิงธนูของเจ้าสูงมากซึ่งเป็นสิ่งที่ดี แต่เจ้าเคยคิดบ้างไหมว่าเป้าเหล่านี้เป็นเป้าที่ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ และสัตว์ป่าเหล่านั้นไม่ได้โง่ เว้นแต่เจ้าจะยิงตอนที่พวกมันไม่รู้ตัว ถ้าไม่เช่นนั้นเจ้าก็อย่าหวัง..."
เขาไม่ได้พูดต่อ แต่ความหมายก็ชัดเจนในตัวเองอยู่แล้ว
จิตใจของเฉินฟานสั่นสะท้าน
เขาจ้องมองไปที่แต้มความแข็งแกร่งที่เพิ่มมากขึ้นของเขา และเขาก็คิดเหมือนลุงจากเหมือนกัน ไม่มีใครสามารถพัฒนาอย่างก้าวกระโดดได้ถ้าไม่เผชิญหน้ากับปัญหา
“ลุงจาง ท่านต้องการให้ฝึกยิงเป้าเคลื่อนที่งั้นหรือ?”
"ใช่"
ชายพิการแสดงสีหน้าที่ราวกับต้องการสั่งสอน “แม้ว่าทักษะการยิงธนูของข้าจะธรรมดา แต่ข้าก็สามารถรู้ปัญหาของเจ้าด้วยประสบการที่โชกโชนของข้าข ความก้าวหน้าของเจ้าน่าทึ่งและสมควรได้รับการยกย่อง แต่มันก็ยังไม่เพียงพอ”
"ข้าเข้าใจแล้ว"
เฉินฟานสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วถามว่า "แล้วข้าจะหาเป้าหมายที่เคลื่อนไหวได้จากที่ไหนล่ะ?"
ชายง่อยรู้สึกว่าตนได้ขุดหลุมฝังตนเอง หลังจากเงียบไปสองสามวินาที เขาก็ยังคงตอบว่า "เฮ้อ..งั้นข้าจะช่วยเจ้าสักครั้งก็แล้วกัน"
หลังจากนั้นไม่นาน คนหนุ่มสาวหลายคนก็เห็นฉากนี้
ชายพิการยืนอยู่ข้างๆ และโยนเป้าหมายธนูขึ้นไปในอากาศ ขณะที่เฉินฟานเล็งไปที่เป้าหมายที่กำลังลอยโค้งขึ้นไปในอากาศแล้วยิงธนูออกไป
น่าเสียดายที่มันพลาดไป
"ไม่ต้องกังวล ไม่ต้องรีบ"
ชายง่อยพูดว่า "คราวนี้ข้าจะโยนช้าๆ ตั้งสมาธิ!"
หลังจากพูดแล้ว เขาก็ขว้างเป้าธนูขึ้นฟ้าอีกครั้ง
เฉินฟานหรี่ตาลง คำนวณวิถีของเป้าและยิงธนูออกไปอีกลูก
"ฟิ้ว!"
เขายิงโดนขอบของเป้าธนู ทำให้แผ่นเป้าบินปลิวไปข้างหลังและสุดท้ายก็ตกลงบนพื้น
เฉินฟานหายใจออกมา และมองไปที่แผงคุณสมบัติอย่างไม่รู้ตัว
【การยิงธนูขั้นพื้นฐาน ระดับ 2 (25%)】
ทันใดนั้นเขาก็ประหลาดใจและดีใจอย่างมาก ก่อนหน้านี้เขามีค่าประการณ์เพียง 23% กล่าวคือ แค่ลูกธนูเมื่อกี้นี้เพิ่มค่าประสบการณ์ให้เขาโดยตรง 2%?
นี่เป็นเพียงแค่ยิงโดนขอบของเป้าเท่านั้นนะ
ถ้าโดนกลางเป้าจะไม่ได้ 4% เลยเหรอ? แม้ว่าจะไม่โดนกลางเป่าแต่แค่โดนแผ่นเป้าก็มีความคืบหน้า 2% แล้ว มันคิดเป็นห้าเท่าของการยิงเป้าคงที่ คราวนี้เขาได้รับกำไรอย่างมากแล้ว!
“เจ้ากำลังคิดอะไรอยู่ มีสมาธิและฝึกต่อไป!”
เสียงจริงจังของชายพิการดังขึ้น
“ครับ ลุงจาง!”
เฉินฟานเหลือบมองเขาอย่างขอบคุณ
จากความคืบหน้านี้ ไม่ต้องพูดถึงว่าทักษะการยิงธนูขั้นพื้นฐานจะได้รับการเพิ่มเป็นระดับ 3 ถ้าเขาพยายามมากขึ้นระดับ 4 ก็เป็นไปได้ด้วยซ้ำ!
สิ่งหนึ่งที่จะพูดคือลุงจางเป็นคนดีจริงๆ
หลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วโมง ในที่สุดลุงจางก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป เขารู้สึกว่าแขนขวาของเขาหนักและเขายกแขนไม่ขึ้นอีกแล้ว เขาอยากจะบอกว่าพักผ่อนเถอะ แต่หลังจากที่ได้เห็นสายตาที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่นของเฉินฟาน เขาก็เปลี่ยนใจ
“ต่อไปข้าจะเปลี่ยนไปใช้มือซ้าย ข้าไม่ถนัดดังนั้นอาจควบคุมได้ไม่เหมือนเมื่อก่อน เจ้าควรเตรียมจิตใจให้พร้อมก่อน”
เฉินฟานก็ตื่นขึ้นจากความตื่นเต้นหลังจากเห็นค่าประสบการณ์ที่เพิ่มขึ้น และรีบขอโทษ"ลุงจาง ทำไมเราไม่พักก่อนล่ะ? หลังจากที่ท่านหายเหนื่อยแล้วมันจะไม่สายเกินไปที่จะฝึกฝนต่อ"
“ยิงต่อไปเถอะ ทำไมต้องพูดไร้สาระมากมายนักล่ะ”
เขาขมวดคิ้วและพูดออกมาอย่างไม่พอใจ
แต่คิดในใจว่าตัวเองเป็นชายร่างใหญ่จะยังพ่ายแพ้ให้กับเจ้าเด็กสารเลวคนนี้เหรอ?
ขณะเดียวกันหลังจากที่ ขว้างเป้า..ยิงธนู ขว้างเป้า..ยิงธนู เป็นเวลาเกือบชั่วโมง ในที่สุดชายพิการก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป
“ลุงจาง พักก่อนเถอะ”
เฉินฟานรู้สึกเสียใจและบอกให้เขาพักก่อนอีกครั้ง
ในเวลาประมาณสองชั่วโมง เขายิงโดนเป้าประมาณสิบครั้ง แม้ว่าเขาจะไม่ได้ยิงโดนกลางเป้าเลยสักครั้ง แต่แถบความคืบหน้าก็เกิน 50% ไปแล้ว
และตอนนี้เขาก็ไม่ได้เหน็ดเหนื่ออะไรมากนัก
ชายพิการก็ดูเหมือนเห็นเช่นกัน ดังนั้นเขาจึงถามขึ้นว่า “เจ้ายังยิงต่อไปได้หรือไม่”
"ได้ก็ได้อยู่…"
เฉินฟานตอบอย่างลังเล
ชายพิการมองออกไปไม่ไกล
"มานี่สิ!"
เขามองไปที่ชายหนุ่มคนหนึ่ง “ข้าคิดว่าเจ้าคงพักผ่อนมาสักพักแล้วและจ้องมองที่นี่อย่างสนใจ โอเคงั้นข้าจะให้โอกาสเจ้า มาทำหน้าที่แทนข้าซะ”
ชายหนุ่มอยากจะร้องไห้แต่ไม่มีน้ำตา เขาแค่นั่งดูเฉยๆและยังไม่ได้ทำอะไรผิดเลยไม่ใช่เหรอ?
