ตอนที่ 597 เธอสนใจเป็นลูกศิษย์ของฉันไหม?
ในตอนนี้ หมู่บ้านคิริงาคุเระไม่มีเวลาสนใจการต่อสู้ระหว่างซาโซริกับคาเสะคาเงะรุ่นที่สาม
การหายตัวไปของเทรุมิ เมย์ ทำให้ระดับสูงของคิริงาคุเระตกตะลึงไปชั่วขณะหนึ่ง
ด้วยความแข็งแกร่งของเทรุมิ เมย์ แต่เธอกลับหายตัวไปต่อหน้าโจนินอย่างอาโอ ดังนั้นพวกเขาจะไม่ตกใจได้ยังไง?
อย่างไรก็ตาม พวกเขาก็ไม่สามารถคิดหาเหตุผลได้เลย ว่าทำไมจู่ๆ เทรุมิ เมย์ถึงหายตัวไปแบบนั้นได้?
ในขณะนี้ เทรุมิ เมย์ได้เดินมาหาหลี่ฟาน อาจารย์ของปากุระที่กำลังทำให้หมู่บ้านคิริงาคุเระกังวล
“คุณคือคุณหลี่ฟานจริงๆ หรอ?” เทรุมิ เมย์สูดหายใจเข้าลึกๆ และเดินไปที่ด้านข้างของหลี่ฟาน
“ถ้าเธอคิดว่าฉันเป็นตัวปลอมล่ะก็...” หลี่ฟานยิ้ม
“เธอต้องการให้ฉันพิสูจน์ตัวเองไหม?”
“ถ้าเป็นไปได้ ฉันหวังว่าคุณจะสามารถพิสูจน์ตัวเองได้” เทรุมิ เมย์พยักหน้า
เมื่อต้องเผชิญกับสถานการณ์พิเศษแบบนี้ เทรุมิ เมย์จึงต้องระมัดระวังมาก
“ก็ได้ ในเมื่อเธอพูดแบบนั้น” หลี่ฟานประสานมือเข้าหากัน ทันใดนั้นมันก็มีเก้าอี้ที่สร้างขึ้นจากคาถาไม้ ปรากฏขึ้นข้างๆ เขา
“ตอนนี้เธอเชื่อรึยัง เทรุมิ เมย์?”
“คาถาไม้!” เทรุมิ เมย์ยกมือขึ้นและกดไปที่เก้าอี้
“คุณคือคุณหลี่ฟานจริงๆ! ถ้าอย่างนั้น คุณก็เป็นคนที่พาฉันมาที่นี่ แต่ทำไมคุณถึงต้องทำแบบนี้ด้วย?”
“ไม่สิ!” เทรุมิ เมย์ส่ายหัวและโค้งคำนับให้กับหลี่ฟานอย่างสุดซึ้ง
“ท่านหลี่ฟาน แม้ว่าฉันจะไม่รู้ว่าทำไมท่านถึงยอมให้ฉันมาที่นี่”
“แต่ได้โปรดช่วยหมู่บ้านคิริงาคุเระของพวกเราด้วย! เพื่อลดความโกรธของปากุระ พวกเราได้ทำความสะอาดนินจาที่มีส่วนร่วมในการลอบสังหารเธอแล้ว”
“พวกเราหวังว่าเธอจะยอมลดความโกรธของตัวเองลง และไม่โจมตีหมู่บ้านคิริงาคุเระ”
“และถ้าเกิดว่าเธอยังไม่พอใจ ฉันก็เต็มใจที่จะเสียสละชีวิตของฉันให้กับเธอ!”
สิ่งที่เทรุมิ เมย์พูดนั้นออกมาจากใจจริง และหลี่ฟานก็สามารถบอกได้ว่า เธอวางแผนที่จะเสียสละตัวเองเพื่อหมู่บ้านจริงๆ
“เธอมีความรักต่อหมู่บ้านของตัวเองมาก”
“ถ้าเธอได้เป็นมิซึคาเงะในอนาคตจริงๆ หมู่บ้านคิริงาคุเระของเธอก็ควรที่จะดีขึ้น”
“ไม่เหมือนกับปากุระ หลังจากที่การท้าทายนี้จบลง บางทีเธอก็อาจจะก้าวลงจากตำแหน่งคาเสะคาเงะรุ่นที่ห้าของเธอ”
หลี่ฟานพูดพลางตบเก้าอี้ที่อยู่ข้างๆ เขา
“นั่งลงสิ เทรุมิ เมย์”
“ฉันไม่ได้เรียกเธอมาที่นี่เพื่อให้เธอเสียสละตัวเองหรอกนะ”
เพราะได้ยินมาว่า หลี่ฟานไม่ได้ตั้งใจที่จะมีส่วนร่วมกับความขับข้องใจของลูกศิษย์ เธอจึงกล้าที่จะพูดคุยกับเขา
แต่การที่เขาทำตัวดีกับเธอมากแบบนี้ มันก็ทำให้เทรุมิ เมย์ดูประหม่ามาก
อย่างไรก็ตาม เพื่อไม่ให้หลี่ฟานไม่พอใจ เธอจึงนั่งบนเก้าอี้ข้างๆ หลี่ฟานอย่างเชื่อฟัง
“ท่านหลี่ฟาน ปากุระ...”
“อย่าพึ่งพูดถึงปากุระเลย มาพูดถึงเธอกันก่อนดีกว่า เทรุมิ เมย์ เธอสงสัยไหมว่าทำไมฉันถึงพาเธอมาที่คฤหาสน์ของฉัน?”
“นี่… ไม่ใช่เพราะปากุระงั้นหรอคะ?”
“ไม่ใช่ ที่ฉันพาเธอมาที่นี่ มันก็เพราะว่าฉันสนใจเธอต่างหาก”
“สนใจฉันงั้นหรอ?” เทรุมิ เมย์มองลงมาที่ตัวเอง จากนั้นใบหน้าของเธอก็แดงทันที และดวงตาของเธอเหลือบมองใบหน้าที่หล่อเหลาของหลี่ฟาน
“ท่านหลี่ฟาน... ท่านต้องการให้ฉันเป็นผู้หญิงของท่านใช่ไหม?”
“หือ?” หลี่ฟานหยุดดื่มชาและหันไปมองเทรุมิ เมย์
“ฟู่...” เทรุมิ เมย์สูดหายใจเข้าลึกๆ
“ถ้า... ถ้า... ถ้าหากว่าท่านหลี่ฟานคิดแบบฉัน ฉันก็จะ... เต็มใจเป็นผู้หญิงของท่าน!”
ตอนนี้เทรุมิ เมย์มีอายุเพียง 20 ปีเท่านั้น และยังอยู่ในช่วงของวัยรุ่น
อย่างไรก็ตาม เนื่องจากความสามารถที่สูงมากของเธอ เธอจึงมีความต้องการผู้ชายที่สูงมาก ดังนั้นเธอจึงไม่มีแฟนมาจนถึงตอนนี้
แต่เมื่อตอนนี้ เธอได้ยินว่าชายผู้มีอำนาจอย่างหลี่ฟานสนใจตัวเอง เทรุมิ เมย์ก็รู้สึกเขินอายและภูมิใจในเวลาเดียวกัน
‘ผู้ชายที่มีอำนาจแบบนี้สามารถตกหลุมรักฉันได้ ความงามของฉันมันช่างยอดเยี่ยมจริงๆ’
เทรุมิ เมย์ถอนหายใจในใจ
แม้ว่าเธอตอนนี้เธอกำลังจะกลายเป็นผู้หญิงของหลี่ฟาน แต่เทรุมิ เมย์ก็ไม่รู้สึกลังเลใจมากนัก
สำหรับเทรุมิ เมย์ ตราบใดที่เธอสามารถกอบกู้หมู่บ้านได้ ชีวิตของเธอมันก็ไม่สำคัญ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงร่างกายของเธอเลย
“ฉันคิดว่าเธอกำลังเข้าใจผิด ฉันไม่สนใจร่างกายของเธอ”
หลี่ฟานโบกมือขัดจังหวะความคิดในใจของเทรุมิ เมย์ทันที
“เอ่อ… ท่านหลี่ฟาน ท่านกำลังดูถูกฉันใช่ไหม?” เทรุมิ เมย์กะพริบตา
“ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นผู้หญิงที่สวยมาก แต่ฉันก็เคยเห็นผู้หญิงสวยกว่าเธอมาแล้ว”
“ดังนั้นฉันจึงมีภูมิต้านทานต่อผู้หญิงที่สวยสูงมาก ดังนั้นการที่จะทำให้หัวใจของฉันเต้นได้นั้น มันก็ไม่ง่ายนักหรอกนะ” หลี่ฟานหัวเราะ
แน่นอน มีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้ว่าสิ่งที่เรียกว่าภูมิต้านทานนั้น มันไม่ได้เป็นเพียงเพราะเขาได้เห็นความงามที่สวยงามกว่าเทรุมิ เมย์มามากมาย
แต่มันก็ยังเป็นเพราะว่า หลี่ฟานได้ใช้เวลาฝึกฝนและสอนพวกเธอมาเป็นอย่างมาก
ดังนั้นในแง่ของลักษณะนิสัย หลี่ฟานจึงเต็มไปด้วยความสงบที่กว่ามาก
“สวยกว่าฉัน!”
ใบหน้าของเทรุมิ เมย์กระตุก สัญชาตญาณของผู้หญิงสวยทุกคน คือการปฏิเสธที่จะยอมรับความพ่ายแพ้!
แต่ถึงแม้ว่าเธอต้องการที่จะปกป้องตัวเอง เธอฏ้กลัวว่าจะทำให้หลี่ฟานไม่พอใจ
“ถ้าอย่างนั้น ท่านหลี่ฟาน สิ่งที่ท่านพูดมันหมายความว่าอะไร?”
“ถึงแม้ว่าท่านจะไม่คิดว่าฉันสวยมากพอ แต่ท่านหลี่ฟาน ท่านสามารถยอมรับฉันได้!”
“ตราบใดที่ท่านสามารถหยุดปากุระไม่ให้โจมตีหมู่บ้านคิริงาคุเระ ท่านก็สามารถทำอะไรก็ได้ที่ท่านต้องการกับฉัน!”
เทรุมิ เมย์วางมือข้างหนึ่งไว้บนหน้าอกของเธอ และมองหลี่ฟานอย่างคาดหวัง
“เอาล่ะ เธอไม่ต้องมาแนะนำฉันหรอก”
“ที่ฉันบอกว่าฉันสนใจเธอก็คือ ฉันตั้งใจที่จะยอมรับเธอเป็นลูกศิษย์ของฉัน”
“ด้วยการเป็นลูกศิษย์ของฉัน เธอก็สามารถป้องกันให้ปากุระไม่ไปโจมตีหมู่บ้านของเธอได้”
“แต่ฉันแค่ไม่รู้ว่า เธอต้องการมันหรือเปล่า?”
ขณะที่หลี่ฟานพูด เขาชื่นชมการแสดงออกที่เต็มไปด้วยความตกใจอันล้นพ้นของเทรุมิ เมย์ไปด้วย
“กลับมาได้แล้ว เทรุมิ เมย์”
หลี่ฟานใช้นิ้วแตะหน้าผากของเธอ และพูดด้วยรอยยิ้ม
…
