บทที่ 9 การเพิ่มระดับครั้งที่สอง

  บทที่ 9 การเพิ่มระดับครั้งที่สอง

“การกินเนื้อสัตว์ยังช่วยเพิ่มแต้มค่าสถานะได้อีกด้วยงั้นหรือ?”

คำถามนี้ผุดขึ้นมาในใจของเขา

เขาไม่อยากจะเชื่อเลยและต้องหันมองไปที่แผงคุณสมบัติอีกครั้ง เขาเข้าใจถูกแล้วแต่เดิมเป็น 0 คะแนน แต่ตอนนี้กลายเป็น 0.1 คะแนนแล้ว

และข้อมูลยังคงเด่นหราอยู่ข้างหน้าเขา

“ในโลกนี้มีการกลายพันธุ์ที่ไม่รู้จัก และหลังจากกลายพันธุ์แล้ว สัตว์และพืชก็มีวิวัฒนาการและกลายเป็นเรื่องยากที่จะทำความเข้าใจ มันสมเหตุสมผลที่จะกินเนื้อสัตว์และร่างกายมนุษย์จะแข็งแกร่งขึ้น”

เขาคิดกับตัวเองเมื่อรวมกับสิ่งที่พี่น้องตระกูลเว่ยพูด เนื้อสัตว์สามารถพัฒนาร่างกายของคนได้อย่างแน่นอน

“ดังนั้น หลังจากที่ข้ากินเนื้อสัตว์อสูรแล้ว ระบบจะแปลงมันเป็นแต้มศักยภาพโดยตรง หลังจากถึงจำนวนหนึ่งแล้วมันก็จะสามารถใช้เพื่อเสริมสร้างความแข็แกร่งของร่างกายได้”

ยิ่งเขาคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไร เขาก็ยิ่งรู้สึกว่าเป็นเช่นนั้นมากขึ้นเท่านั้น

รีบหยิบเนื้ออีกชิ้นมาใส่ปากเขาอย่างรวดเร็ว

ต้องบอกเลยว่าฝีมือมีดของแม่ของเขานั้นเก่งจริงๆ ชิ้นเนื้อเหล่านี้ทั้งหมดถูกตัดให้มีขนาดเท่ากัน

【แต้มค่าสถานะ +0.1】

ในใจของเขาก็มีการแจ้งเตือนปรากฏขึ้นอีกครั้ง

เมื่อชิ้นเนื้อถูกกลืนลงไป ค่าสถานะบนแผงคุณสมบัติก็เริ่มเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วเช่นกัน

เมื่อเห็นเฉินฟานกลืนมันลงไป เฉินกัวตงก็มองไปที่ผู้หญิงคนนั้นและยิ้มอย่างรู้เท่าทัน

จะเห็นได้ว่าเสี่ยวฟานหิวมาก

อย่างไรก็ตามเฉินกัวตงขมวดคิ้วเล็กน้อย หากไม่มีพี่น้องแซ่เว่ย ถ้าเขาต้องการจับกระต่ายรกร้างอีก เขาน่าจะต้องพึ่งพากับดักแล้ว

แต่ราคากับดักมันยังแพงหูฉี่…

เนื้อสิบชิ้นไม่มากไม่น้อยไปกว่านี้สามารถเพิ่มค่าสถานะได้ 1 แต้ม

เฉินฟานมองไปที่แผงคุณสมบัติแล้วรู้สึกตื่นเต้นอย่างมาก

ด้วยวิธีนี้มันควรจะเป็นเวลาประมาณ 7 หรือ 8 โมงเช้าของคืนพรุ่งนี้ ก่อนที่จะสามารถสะสมคะแนนค่าสถานะได้สองคะแนนเพื่อเพิ่มระดับ

ตอนนี้เพราะเนื้อสัตว์อสูร ข้าจึงสามารถเพิ่มค่าสถานะของข้าให้แข็งแกร่งถึงระดับ 2 คืนนี้ ในกรณีนี้ไม่เพียงแต่ความแข็งแกร่งของข้าจะแข็งแกร่งขึ้นเท่านั้น แต่พรุ่งนี้จะฝึกยิงธนูได้ง่ายขึ้นอีกด้วย!

ไม่! คืนนี้ก็น่าจะเป็นไปได้!

“เสี่ยวฟาน เจ้าอิ่มหรือเปล่า?”

ดวงตาของผู้หญิงคนนั้นเต็มไปด้วยความรัก และเธอก็ใส่เนื้อสองชิ้นลงในชามของเธอลงในชามของเฉินฟาน

เฉินฟานรีบนำเนื้อกลับไปอย่างรวดเร็ว โดยตั้งใจเรอออกมาและพูดว่า "แม่ครับข้าอิ่มแล้ว ท่านเก็บไว้กินเองก็ได้"

หลังจากพูดจบโดยไม่รอให้ผู้หญิงพูดอะไร เขาก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้และยิ้มแล้วพูดกับเฉินกัวตง "พ่อข้าอิ่มแล้วและจะไปบ้านลุงจางเพื่อฝึกยิงธนูสักพัก ท่านอนุญาตให้ข้าไปไหม?”

"หือ?"

เฉินกัวตงผงะเล็กน้อย

ไม่เพียงแต่เขาเท่านั้นแต่ผู้หญิงคนนั้นก็ผงะเช่นกัน มีเพียงเด็กน้อยเท่านั้นที่ยังคงดูสับสน

“พ่อ ลุงเว่ยและคนอื่นๆไปแล้ว หากไม่มีนักธนูในทีมล่าการล่าสัตว์จะเป็นเรื่องยากอย่างมากในอนาคต ถ้าข้าสามารถเรียนธนูได้โดยเร็วที่สุด ข้าจะสามารถช่วยท่านได้เร็วกว่านี้”

เฉินฟานพูดออกมาอย่างจริงจัง

เฉินกัวตงรู้สึกถึงกระแสน้ำอุ่นที่ไหลไปทั่วร่างกายของเขา และอดไม่ได้ที่จะขยับตัว "เจ้า..ข้าภูมิใจที่เจ้ามีความคิดอย่างนี้"

"ไปเถอะ"

หลังจากที่เฉินกัวตงพูดจบ เฉินฟานก็หันกลับมาและหายตัวไปต่อหน้าพวกเขา

“เด็กคนนี้ดูเหมือนจะโตแล้ว”

เฉินกัวตงมองไปที่ผู้หญิงคนนั้น และดูเหมือนกำลังพึมพำกับตัวเอง

ผู้หญิงคนนั้นดูเหมือนเธอจะมีอารมณ์ที่ซับซ้อน

เธอดีใจที่เฉินฟานมีไหวพริบและกล้าหาญพอที่จะรับผิดชอบ แต่เธอก็กังวลว่าถ้าเฉินฟานไปล่าสัตว์กับทีมล่าจริงๆ เธอกลัวจะมีอุบัติเหตุเกิดขึ้นกับเขา

แต่เธอก็รู้ดีว่าไม่ช้าก็เร็ว เฉินฟานจะต้องออกไปพร้อมกับทีมล่าอย่างแน่นอน

“คาดว่ายังเหลือเวลาอีกหนึ่งชั่วโมง”

เฉินฟานเหลือบมองแผง โชคดีที่เขาไม่รีบร้อน

เขาเดินมาข้างหน้าโกดังที่มีแสงไฟและเห็นกองไฟจุดอยู่บนพื้น มีกลิ่นหอมและมีคนย่างเนื้ออยู่

"เจ้ามาแล้ว"

ชายพิการหันศีรษะมาและเหลือบมองเขาอย่างสงบแล้วพูดว่า "เจ้าอยากกินด้วยไหม?"

“ลุงจาง ถ้าท่านพูดจริง ข้าก็ไม่ว่าอะไรที่จะกินสักหน่อยนะ” เฉินฟานมองไปที่เนื้อกระต่ายย่างซึ่งด้านนอกไหม้เกรียมและด้านในนุ่ม และพูดออกไปอย่างตรงไปตรงมา

“ช่างมันเถอะ ข้าแค่ถามตามมารยาท”

ชายพิการก็พูดออกมาตามความจริงเช่นกัน จากนั้นก็ลุกไปปิดกั้นสายตาของเฉินฟานด้วยร่างกายของเขา และมุ่ยปากไปที่คันธนูและลูกธนูที่อยู่ไม่ไกล

เฉินฟานอดกลั่นที่จะให้ชูนิ้วกลางให้เขา แล้วเดินเข้าไปอย่างเงียบ ๆ หยิบคันธนูและลูกธนูขึ้นมา

ในขณะที่นิ้วของเขาสัมผัสคันธนูและลูกธนู ความรู้สึกคุ้นเคยก็เข้ามาในใจของเขา ราวกับว่าเขาเข้าสู่สมาธิได้ทันที

เขาเดินไปที่ตำแหน่งตอนกลางวันและทำซ้ำการกระทำก่อนหน้าต่อไป

หลังจากนั้นไม่นานชายพิการก็กินเนื้อเสร็จ เขาโน้มตัวไปข้าง ๆ อย่างเกียจคร้านเพื่อดูเฉินฟานฝึกยิงธนู

เพราะท้ายที่สุดแล้วความเกียจคร้านเป็นของคู่กันกับคนเกียจคร้าน

เวลาผ่านไปทุกนาทีและทุกวินาที ตอนแรกมันก็ดีเพราะเขาเพิ่งกินเสร็จก็มีพลังเต็มเปี่ยม แต่หลังจากยิงไปมากกว่าสิบครั้งความเมื่อยล้าของแขนทั้งหมดที่ฝึกมาตลอดทั้งวันก็ถูกปลุกขึ้นมาอีกครั้ง มันเจ็บมากจนเขายิงธนูเสร็จก็ต้องพักสักสามหรือสี่นาที

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป มีลูกธนูถูกยิงไปทั้งหมดยี่สิบลูก

【การยิงธนูขั้นพื้นฐาน: Lv1 (16%) คุณสมบัติ: ความแข็งแกร่งทางกายภาพระดับ 1, ความแข็งแกร่งของแขนระดับ 1, ความแม่นยำระดับ 1 】

“ถ้าดำเนินต่อไปเช่นนี้คาดว่าในเวลาเที่ยงพรุ่งนี้ เราจะสามารถไปถึงระดับ 2 ได้ ข้าจะฝึกต่อไปตราบใดที่แขนของข้ายังมีกำลัง”

เฉินฟานคิดกับตัวเอง

“ไอ้หนู ทำไมคืนนี้เราไม่พอก่อนล่ะ?”

เสียงของชายพิการดังขึ้นข้างหลังเขา "ถ้าเจ้ายังฝึกแบบนี้ต่อไป ข้าเกรงว่าพรุ่งนี้เช้าเจ้าจะไม่สามารถหยิบลูกธนูขึ้นมาได้"

“ขอข้าฝึกอีกสักหน่อยเถอะ”

เฉินฟานยิ้มให้เขา

"นั่นก็แล้วแต่เจ้า"

ชายพิการยืนขึ้นและตบก้นของเขา พูดตามตรงมันค่อนข้างน่าเบื่อหลังจากดูเฉินฟานฝึกมามาเป็นเวลานาน

“งั้นข้ากลับก่อนล่ะ ถ้าไฟกำลังจะมอดเจ้าก็ใส่ฟืนเข้าไปได้อีกสองสามท่อน ถ้าฟืนหมดเจ้าก็กลับได้แล้ว”

“ได้ ข้าเข้าใจแล้ว ขอบคุณลุงจางมาก” เฉินฟานกล่าวอย่างเร่งรีบ

ชายพิการโบกมือของเขาและเดินเข้าไปในห้องแล้วปิดประตู

"เฮ้อ"

เฉินฟานถอนหายใจออกมาช้าๆ

พักผ่อนงั้นหรือ?

เขาก็คิดอยากจะพักเหมือนกัน แต่เวลาไม่รอใคร

จากนั้นเขาก็มองไปที่แผงคุณสมบัติ และทันใดนั้นเขาก็รู้สึกสดชื่น ก่อนที่เขาจะรู้ตัว หนึ่งชั่วโมงก็ผ่านไปแล้ว และแต้มสถานะก็มาถึงสองแต้มแล้วเช่นกัน

ในเวลาเดียวกัน เครื่องหมายบวกที่สะดุดตามากก็ปรากฏขึ้นด้านหลังบรรทัดของตัวอักษรเล็กๆ ที่แต่เดิมเป็นเครื่องหมายของระดับ

"ในที่สุดข้าก็สามารถเพิ่มระดับได้!"

เฉินฟานรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง เมื่อนึกถึงความรู้สึกที่จะแข็งแกร่งขึ้น มันช่างน่าหลงไหลจริงๆ

ด้วยความคิดในใจ เขาได้เพิ่ม 2 แต้มไปที่ระดับทันที ความรู้สึกของเดจาวูก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง ความร้อนแรงพุ่งออกมาจากส่วนลึกของหัวใจไปจนถึงแขนขาและกระดูกของเขา ทำให้เขามีความรู้สึกของกระดูกและกล้ามเนื้อกระชับขึ้น

ในไม่ช้ากระแสความร้อนนี้ก็หายไป ทำให้เฉินฟานรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย

ชื่อ: เฉินฟาน

อาณาจักร: ไม่มี

ระดับ: 3 (0/4)

กายภาพ: 9.8+0.98

ความแข็งแกร่ง: 8.7+0.87

ความคล่องตัว: 7.7+0.77

จิตวิญญาณ: 5.5+0.55

แต้มสถานะ: 0 (1 คะแนน/1 วัน)

“คุณสมบัติทั้งหมดเพิ่มขึ้นสิบเปอร์เซ็นต์ ตอนนี้สมรรถภาพทางกายของข้าก็เท่ากับผู้ชายที่เป็นผู้ใหญ่แล้ว”

เฉินฟานพยักหน้าด้วยความโล่งใจ สิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจยิ่งกว่านั้นก็คือความเหนื่อยล้าในทุกส่วนของร่างกายและความเจ็บปวดที่มาจากแขนขวาของเขาแม้ว่าเขาจะฝึกซ้อมมาหนึ่งวันก่อนหน้านั้นก็หายไปในเวลานี้ มันราวกับไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

ไม่เพียงแต่ทางร่างกายสดชื่นเท่านั้น แต่ยังรวมถึงจิตใจด้วย

“ข้าไม่เคยคาดคิดว่าการเพิ่มความแข็งแกร่งด้วยการระดับเพียงครั้งเดียวจะมีประโยชน์เช่นนี้”

เมื่อตระหนักถึงสิ่งนี้ เฉินฟานก็รู้สึกปลาบปลื้มใจอย่างมาก

หากใช้คุณสมบัตินี้อย่างเหมาะสมเขาจะเป็นเหมือนหุ่นยนต์ที่สามารถฝึกยิงธนูตั้งแต่เช้าจรดค่ำ