บทที่ 148 : เขาวงกต (1-1)

บทที่ 148 : เขาวงกต (1-1)

การฝึกฝนครั้งแรกสิ้นสุดลงแล้ว

การทำเช่นนี้มีวัตถุประสงค์ก็เพื่อเน้นย้ำถึงความสำคัญของความร่วมมือ

ฉันเผชิญหน้ากับเวคิสและเนเรสซ่าโดยไม่แสดงความเมตตาใดๆ ไม่ว่าจะตัวต่อตัวหรือสองต่อหนึ่งก็ไม่สำคัญหรอก ฉันเปิดใช้งานโหมดบ้าคลั่งอย่างต่อเนื่องและโจมตีพวกเขาทุกครั้งที่เห็นช่องว่าง มีหลายครั้งที่หนึ่งในนั้นเกือบตาย

“มันไม่รุนแรงไปหน่อยเหรอ?”

“ฉันก็กำลังทำสิ่งที่พวกเขาต้องการไง”

ฉันหัวเราะกับคำถามอันเป็นกังวลของออลก้า

ยังมีเวลาเหลืออยู่บ้างก่อนที่จะปีนขึ้นไปบนหอคอย นายท่านยังไม่ได้ส่งปาร์ตี้ที่ 1 ออกไป ดูเหมือนว่าเขาต้องการให้สมาชิกใหม่มีเวลาปรับตัวบ้าง ฉันเลยตัดสินใจที่จะใช้ประโยชน์จากสิ่งนี้

ความร่วมมือระหว่างทั้งสองคนนั้นเพิ่มมากขึ้นเมื่อเวลาผ่านไป

เวคิสมีทักษะในการต่อสู้ระยะประชิด ในขณะที่เนเรสซ่าเชี่ยวชาญในระยะกลาง พวกเขาเริ่มเรียนรู้วิธีใช้จุดแข็งของกันและกันและปกปิดจุดอ่อนของกันและกัน แน่นอนว่าพวกเขาไม่ลืมที่จะพูดดูถูกกันและกันด้วย

“เท่านี้ก็น่าจะพอแล้ว”

ฉันดึงดาบของฉันออก

ทั้งสองคนนอนอยู่ที่มุมหนึ่งของสนามฝึกซ้อม คราวนี้พวกเขาสามารถอยู่ได้ถึงสามนาที

เมื่อพิจารณาจากที่พวกเขาไม่สามารถอยู่ได้ 30 วินาทีในตอนแรก การพัฒนาของพวกเขาก็ค่อนข้างน่าทึ่ง

“เจนน่าจะเข้าร่วมในการซ้อมครั้งต่อไปด้วย”

"หมายความว่ายังไง?"

“พวกนายคิดว่าเป็นคนเดียวที่ได้รับอนุญาตให้ทำงานเป็นทีมเหรอ? เราเองก็จะทำเช่นกัน”

ท่าทางของทั้งสองนิ่งอย่างเห็นได้ชัด

ฉันพูดต่อ “ไม่ต้องกังวล เราไม่ได้จะเปลี่ยนสมาชิก มีแค่ ฉัน เจนน่า และพวกนายทั้งสองคน เราจะผลัดกันต่อสู้กัน ทำความรู้จักลักษณะนิสัยของกันและกันเพื่อหาจุดร่วมมือ”

“ผมคิดว่าผมจะได้ต่อสู้ตามความสามารถของตัวเองเมื่อผมเข้าร่วมปาร์ตี้ที่ 1” เวคิสพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “แต่นี่แตกต่างไปจากที่ผมคิดไปอย่างสิ้นเชิงเลย”

“บนชั้น 5 10 และ 15 ความสามารถของคุณโดดเด่นจนแบกทีมได้ จริงๆ แต่การฝึกแบบนี้จะมีประโยชน์อะไรกันครับ?”

“ตานายมีไว้ประดับเหรอ? ฉันไม่สามารถทำทุกอย่างด้วยตัวเองหรอก”

แม้ว่าเขาจะได้ชมวิดีโอการเล่นก่อนหน้า แต่มันก็คงจะแตกต่างจากการได้สัมผัสมันโดยตรง

ฉันพูดจากประสบการณ์ของฉันว่า “ความสามารถส่วนบุคคลเป็นสิ่งสำคัญ ไม่ว่าการทำงานเป็นทีมของนายจะดีแค่ไหน แต่ถ้ามีคนอ่อนแอก็ล้มเหลว ในทางตรงกันข้าม หากไม่ทำงานร่วมกันเป็นทีม แม้ว่าคนๆ นั้นจะแข็งแกร่ง ภารกิจก็จะล้มเหลว”

“จริงเหรอครับ?”

“จริงสิ ถ้าพวกนายมีความแข็งแกร่งอย่างล้นหลาม ก็สามารถทำภารกิจให้สำเร็จได้โดยลำพัง แต่ดูเหมือนว่าพวกเราทุกคนที่นี่ รวมทั้งฉันไม่มีความสามารถถึงขั้นนั้น ฉันพูดเยอะแล้ว ลุกขึ้น เราไม่มีเวลามาก”

“อย่างที่เขาบอก ฉันเอาด้วย” เจนน่ากล่าว

เวคิสและเนเรสซ่าลุกขึ้นอย่างลังเล

“อย่าบ่นมาก เดี๋ยวถ้าเราฝึกซ้อมแบบทีมกันมากพอแล้ว เราจะทำการฝึกรายคนจนกว่าพวกนายจะเบื่อหน่ายเอง”

"ผมจะรอวันนั้น"

เวคิสจับดาบของเขาไว้แน่น

"มาสิ"

ทั้งสองคนพัฒนาไวมาก ตอนนี้สามารถในการต่อสู้แบบ 2 ต่อ 2ได้ดีขึ้นแล้ว

ฉันค่อนข้างชอบวิธีการฝึกแบบนี้มาก ทว่าจนถึงตอนนี้ คงมีเพียงออลก้าที่เราไม่สามารถพาเธอมาฝึกซ้อมพลังของเธอที่นี่ได้ แม้ว่าเราจะรวมสมาชิกจากสองฝ่ายเข้าด้วยกัน การต่อสู้แบบปาร์ตี้ก็คงไม่มีประสิทธิภาพอยู่ดีถ้านำเธอเข้ามาร่วมฝึกด้วย

"มาเริ่มกันเถอะ"

ฉันชี้ดาบแล้ววิ่งไปข้างหน้า

ลูกธนูของเจนน่าเฉียดฉันจากด้านหลังอย่างหวุดหวิด

การฝึกดำเนินไปจนดึกดื่น

นอกเหนือจากการฝึกขั้นพื้นฐานในช่วงเช้าและการฝึกทักษะด้านอาวุธเล็กน้อยในช่วงบ่ายแล้ว เรายังใช้เวลาทั้งหมดในการซ้อมอีกด้วย เราเปลี่ยนสมาชิกหลังแต่ละรอบ ฝั่งที่ฉันไปร่วมด้วยมักจะชนะ แต่เวคิสและเนเรสซ่า ก็ค่อยๆ ปรับตัวเข้ากับปาร์ตี้ที่ 1 ได้

หนึ่งสัปดาห์ผ่านไปเช่นนี้

ครั้งนี้เราได้เพิ่มออลก้า และเริ่มการฝึกแบบเพิ่มรูปเเบบการยืน

ช่องโหว่ของออลก้าและเจนน่า วิธีการป้องกันพวกเขา วิธีใช้จุดแข็งของพวกเขา ฉันฝึกสอนเวคิสและเนเรสซ่าถึงวิธีการใช้พลังกับรูปแบบแผน

“ยิ่งฉันรู้มากเท่าไร ฉันก็ยิ่งประหลาดใจมากขึ้นเท่านั้น แต่ละกลยุทธ์ดูจะมีความซับซ้อนและมีประสิทธิภาพมากเหลือเกิน”

เย็นวันหนึ่งหลังจากการฝึกเสร็จสิ้น

เนริสสามองมาที่ฉันแล้วส่ายหัว “ฉันจินตนาการไม่ออกว่าคุณทำอะไรมาก่อนหน้านี้”

“ฉันไม่ได้บอกไว้เหรอว่าฉันเป็นชาวนา?”

“ถ้าอยากให้เชื่อก็เปลี่ยนคำโกหกนั้นใหม่เถอะนะคะ”

“งั้นเหรอ?”

ฉันยิ้มออกมา

เย็นวันถัดมา

เป็นเวลานานมากแล้วนับตั้งแต่การปีนหอคอยครั้งก่อน

[ปาร์ตี้ที่ 1 รวมตัวกันที่จตุรัสชั้น 1!]

เสียงดังของไอเซลล์ดังก้องไปทั่ว

ฉันเช็ดใบมีดด้วยผ้าที่มีน้ำยางจากต้นไม้ติดอยู่ แล้วเดินออกจากสนามฝึกส่วนตัว สมาชิกทั้งสี่คนของปาร์ตี้ที่ 1 อยู่ที่นั่นราวกับว่าพวกเขากำลังรออยู่

“ก็ชัดเจนแล้ว”

เวคิสและเนเรสซ่าเคลียร์ชั้น 14 ก่อนเข้าร่วมปาร์ตี้ที่ 1

พวกเขาได้ฝึกฝนประสาทสัมผัสผ่านการฝึกฝนที่จำลองการต่อสู้จริง

สิ่งที่เหลืออยู่ตอนนี้คือการปีนหอคอย

“รอมานานแล้ว”

รอยยิ้มปรากฏที่มุมปากของเวคิส

“นายชอบออกไปต่อสู้จริงๆ เหรอ?”

“ผมก็คิดว่ามันคงดีกว่าจัดการกับหุ่นไม้”

“รู้ใช่ไหมว่าเรากำลังขึ้นหอคอย ไม่ใช่เพื่อการพักผ่อน เตรียมตัวให้พร้อม”

ก่อนออกจากชั้น 2 อารอนก็เดินเข้ามาหาฉัน

“โชคดีนะครับพี่”

“อืม”

ฉันโบกมือให้เขาแล้วลงไปที่ชั้น 1