บทที่ 140 แข่งตายกับผี ผีต้นทางอยู่ที่ไหน(ฟรี)

บทที่ 140 แข่งตายกับผี ผีต้นทางอยู่ที่ไหน(ฟรี)

อีกครั้งในความฝัน ฉินเฟิง อดทนรอโดยตั้งใจที่จะดำเนินการเมื่อรถบัสหยุด เขาหวังว่าคราวนี้เขาจะสามารถแก้ไขสถานการณ์ได้อย่างราบรื่นและสามารถควบคุมความฝันระดับที่ห้าได้อย่างสมบูรณ์

เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ และเมื่อจำนวนผีบนรถบัสถึงแปดตัว รถบัสก็จอดอีกครั้งตามที่เขาคาดไว้ โลกแห่งความฝันไม่อนุญาตให้มีความยืดหยุ่น ทุกอย่างต้องเป็นไปตามกฎที่กำหนดไว้ ตอนนี้ ฉินเฟิง เตรียมพร้อมสำหรับการพัฒนาครั้งต่อไปและมีกลยุทธ์ในการป้องกันสถานการณ์ที่ไม่คาดฝัน

รถบัสผีเริ่มชะลอความเร็วและในที่สุดก็หยุดบนถนนที่เงียบสงบและมีแสงสลัวๆ ซึ่งไม่มีใครรู้จัก ฉินเฟิงเกร็งร่างกายของเขาในระหว่างการชะลอตัวและมีสีหน้าจริงจังบนใบหน้าของเขา เขาพร้อมที่จะเคลื่อนไหวทันทีที่ประตูรถบัสเปิด

“ตามเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ หญิงสูงอายุที่ถือร่มควรเป็นคนแรกที่ลงจากรถ ตามมาด้วยผีเด็ก และผีสาว หลังจากนั้นก็เป็นผีเด็กผิวคล้ำ และผีที่สร้างจาก กระดาษ สุดท้ายก็เป็นชายสูงอายุ โอ้ มีผีล่องหนอีกสองตัวด้วยและไม่ทราบลำดับการลงของพวกเขา”

เนื่องจากเขาไม่สามารถมองเห็นผีที่มองไม่เห็นได้ ฉินเฟิง จึงกังวลเกี่ยวกับลำดับลงจากรถของพวกเขา นอกจากนี้ยังมีที่นั่งว่างสองที่นั่งใกล้กับประตูมากที่สุด ซึ่งทำให้เขากังวลมากขึ้น

“ยังไงก็ตาม ฉันจะลงมือและเป็นคนแรกที่ลงจากรถถ้าฉันสำเร็จก็เยี่ยมมาก ถ้าไม่ฉันก็ลองใหม่ได้เสมอ ฉันมีระบบ ฉันไม่กลัวที่จะล้มเหลวในการคุมขังผีตัวนี้”

เมื่อตัดสินใจแล้ว ฉินเฟิงก็หยุดคิดมากและจับจ้องไปที่ประตูรถบัส ทันทีที่เปิดออก เขาจะรีบออกไป

หลังจากรถบัสจอดนิ่งอยู่สามวินาที:

"แคร็ก!"

ประตูเปิดออก

ด้วยความประหลาดใจของทุกคน ฉินเฟิง จึงกระโดดลุกขึ้นยืนทันทีและพุ่งไปข้างหน้า เขาไปถึงประตูขณะที่คนอื่นๆ และผีก็เริ่มลุกขึ้นยืน

"ก้าว!"

ฉินเฟิงลงมาจากบันไดเพียงก้าวเดียวแล้วกระโดดออกจากรถบัสโดยขวางทางเข้าประตู การกระทำทั้งหมดของเขาดำเนินไปอย่างราบรื่น และมันก็เป็นการเคลื่อนไหวที่รวดเร็วและแม่นยำที่แม้แต่มืออาชีพก็ยังอาจเอาชนะได้ยาก

แต่ไม่มีทางเลือก เขากำลังแข่งกับความตายนั่นเอง

เมื่อลงจากรถบัส ฉินเฟิงก็กดตัวเองเข้ากับประตู มือทั้งสองข้างจับด้านนอกที่เป็นสนิมอย่างแน่นหนา พยายามอย่างเต็มที่เพื่อปิดกั้นประตูให้สนิท หลังจากใช้มาตรการป้องกันทั้งหมดนี้แล้ว หญิงสูงอายุที่มีร่มซึ่งถือร่มอยู่ด้านบนก็มาถึงประตูรถบัสด้วย

ดวงตาสีขาวที่ไร้ชีวิตชีวาของเธอจ้องมองไปที่ ฉินเฟิง โดยตรง แต่เธอยังคงลงจากรถโดยไม่หยุด หนึ่งก้าว สองก้าว สามก้าว และเมื่อถึงก้าวที่สี่ เธอก็ชนเข้ากับ ฉินเฟิง

[ติ๊ง! คุณต้องการใช้แต้มกักขัง 2,000 แต้มเพื่อสลายมัน หรือ 200 แต้มเพื่อระงับมันเป็นเวลาหนึ่งนาที?]

"สลาย!" ฉินเฟิง ไม่ลังเลและกำจัดเธอทันที จากนั้นก็ถึงคราวของเด็กชายและเด็กหญิงที่จับมือกัน

ฉินเฟิงใช้คะแนนกักขัง 4,000 คะแนนเพื่อกำจัดผีเด็กและเด็กสาว ผีเด็กผิวคล้ำ ผีที่ทำจากกระดาษ และชายสูงอายุในชุดแบบดั้งเดิม ผีหกตัวถูกกำจัดออกไป เหลือเพียงผีที่มองไม่เห็นสองตัวเท่านั้น

อย่างไรก็ตาม เมื่อถึงคราวของ เย่เหว่ย ที่จะลงรถ ฉินเฟิง ก็ไม่ปล่อยให้เธอผ่านไปง่ายๆ เขารู้ว่าในสามระดับความฝันก่อนหน้านี้ ผีได้ปลอมตัวเป็นมนุษย์ และเขายังไม่ลืมความจริงข้อนี้

เย่เหวยขมวดคิ้ว ดวงตาที่สวยงามของเธอจ้องมองด้วยความโกรธที่ฉินเฟิงราวกับพูดว่า "ฉันเป็นคนจริง!" หากการจ้องมองของเธอสามารถฆ่าได้ ฉินเฟิง คงละทิ้งความฝันไปนานแล้ว

เย่เหวยได้เห็นการกำจัดผีตัวอื่นๆ และเข้าใจว่าทำไมฉินเฟิงถึงทำเช่นนี้ อย่างไรก็ตาม ไม่ได้หมายความว่าเธอต้องยอมรับการทดสอบประเภทนี้

เธอจ้องมองเขาเป็นเวลาเกือบสิบวินาที ความโกรธของเธอปรากฏชัดในสีหน้าของเธอ จากนั้นจึงก้าวลงจากรถบัสด้วยความโกรธ

แตะ! ผลกระทบที่แท้จริงกระทบไปที่ใบหน้าของ ฉินเฟิง ช่วยบรรเทาความตึงเครียดในใจของเขาไปชั่วขณะ มันเป็นเรื่องจริง สิ่งนี้ได้รับการยืนยันแล้ว

จากนั้นเขาก็ปล่อยให้เธอผ่านไปและคิดว่า "เหลือเพียงผีที่มองไม่เห็นสองตัวสุดท้ายเท่านั้น"

เขาเหลือบมองหน้าจอผู้โดยสารบนรถบัส ซึ่งตอนนี้แสดงหมายเลขสอง คนอื่นๆ ที่ลงจากเรือแล้วยืนอยู่ใกล้ๆ ด้วยสีหน้ากังวล แม้ว่าพวกเขาจะเป็นการสร้างสรรค์จากความฝัน พวกเขาก็ยังมีจิตสำนึกของตัวเอง และรู้สึกถึงความกลัว และสัญชาตญาณในการเอาชีวิตรอดโดยธรรมชาติ

ทันใดนั้น ฉินเฟิง ก็รู้สึกเหมือนถูกบางสิ่งแทงในขณะที่ขวางประตูรถบัส

การแจ้งเตือนของระบบดังขึ้นอย่างกะทันหัน "สลาย!"

ฉินเฟิง ตอบสนองต่อการแจ้งเตือนของระบบทันที ผีล่องหนตัวแรกก็หายไป

จากนั้น ความรู้สึกเดียวกันของการถูกแทงก็เกิดขึ้นอีกครั้ง

เสียงแจ้งเตือนของระบบดังขึ้นอีกครั้ง

ฉินเฟิง ตอบสนองอย่างรวดเร็ว

ผีล่องหนตัวที่สองก็ถูกกำจัดเช่นกัน

ด้วยเหตุนี้ผีทั้ง 8 ตัวบนรถบัสจึงสลายไปได้ด้วยดี

อย่างไรก็ตาม ฉินเฟิงขมวดคิ้วเพราะผีต้นกำเนิดไม่อยู่ในกลุ่มที่ถูกกำจัด เขาตรวจสอบหน้าจอแสดงผลผู้โดยสารบนรถบัสอย่างรวดเร็วก่อนที่รถบัสจะปิดสนิท และปรากฏค่าเป็นศูนย์

“เป็นไปได้ไหมที่ผีต้นทางออกจากรถบัสทันทีที่ประตูเปิด?” ฉินเฟิง รู้สึกสงสัยทันที

แต่เขาก็ล้มเลิกความคิดนี้อย่างรวดเร็ว “ไม่ ไม่ถูกต้อง หน้าจอแสดงผลผู้โดยสารบนรถบัสแสดงแปดตัวและมีผีแปดตัว นั่นหมายความว่าผีต้นทางไม่ได้อยู่ในหมู่พวกเขา มันจะเป็นที่ไหน?”

ในขณะนี้ ฉินเฟิง ไม่มีความรู้อะไรเลย ในตอนแรกเขาคิดว่าหนึ่งในแปดผีบนรถบัสนั้นเป็นผีที่แท้จริง แต่กลับกลายเป็นว่าไม่เป็นเช่นนั้น ตัวรถบัสเองก็ไม่ใช่ต้นทางเช่นกัน ไม่ใช่ เย่เหว่ย แบ็คแพ็คเกอร์ เฒ่าเต๋า หรือคนอื่นๆ รวมถึง เสิ่นเจียเจีย แล้วผีต้นตออยู่ที่ไหนล่ะ?

ฉินเฟิง ไม่มีความคิด และเขาก็ไม่สามารถเข้าใจได้ รถบัสปิดสนิท ทำให้เขาจมดิ่งสู่ความมืด ตามกฎของรถบัส เขาต้องออกไปก่อนที่จะปิดตัวลง ถ้าเขาไม่ทำ เขาก็เสี่ยงที่จะถูกรถบัสฆ่าตาย

เขามองดูภายในรถบัส แต่มันมืดสนิท และเขามองไม่เห็นอะไรเลย “ใช่แล้ว มีหลายวิธีที่จะลงจากรถบัสตอนที่รถบัสปิดได้” เขาคิด จู่ๆ ก็นึกถึงหน้าต่างที่เฒ่าเต๋า และคนอื่นๆ เคยใช้

“ถ้าวิญญาณต้นกำเนิดอยู่ข้างนอก มันจะโจมตีฉันแน่นอนใช่ไหม?” ฉินเฟิงเอนหลังพิงรถบัสและจับตาดูสภาพแวดล้อมของเขา แต่หลังจากผ่านไปห้านาทีโดยไม่มีการโจมตีใดๆ และรถบัสก็ออกเดินทางอีกครั้งตามกำหนดเวลา เขาก็รู้สึกโล่งใจ

คนอื่นๆ รีบกลับไปที่รถบัสอย่างรวดเร็ว ทิ้ง ฉินเฟิง ไว้ข้างนอก โดยยังคงขมวดคิ้ว “เป็นไปได้ไหมที่ผีต้นทางอยู่บนรถบัสมาตลอดโดยไม่ลงเลย?”

โดยไม่มีเวลาครุ่นคิดมากนัก เขาได้ยินเสียงฝีเท้าหนักๆ เข้ามาจากระยะไกล ฉินเฟิงไม่ลังเลและรีบปีนกลับขึ้นไปบนรถบัส ผีกลุ่มหนึ่งกำลังมุ่งหน้าไปทางพวกเขา