SW-ตอนที่ 49 การกระทำและความตั้งใจ
อเล็กซ์มองไปยังบริเวณที่เขาเห็นเงา เขาแน่ใจว่าเงานั้นมีรูปร่างเหมือนมนุษย์
‘ฉันไม่อยากจะทำแบบนี้เลย’ อเล็กซ์คิดด้วยสายตาที่คับแคบ
ความประหม่าได้พุ่งเข้ามาในใจของเขา เมื่อความคิดที่จะต้องฆ่าคนได้ปรากฏขึ้น
ชิง!
อเล็กซ์หยิบดาบออกมาและถือไว้ข้างตัวของเขา
แสงของดวงจันทร์ได้สะท้อนบนดาบสีดำเล็กน้อยท่ามกลางความมืดมิดที่มองไม่เห็น
ป่าได้กลับคืนสู่ความเงียบงันในขณะที่ อเล็กซ์ ยืนเงียบๆ บนเกวียนลากเลื่อน ศีรษะของเขาได้หันไปยังบริเวณตำแหน่งที่โจรเพิ่งไป
สายลมทำให้เสื้อคลุมของ อเล็กซ์ กระพือเป็นจังหวะ ซึ่งทำให้เขาดูเหมือนสิ่งมีชีวิตที่พร้อมจะโจมตีได้ตลอดเวลา
การปรากฏตัวของ อเล็กซ์ เป็นการเตือนทุกสิ่ง และ ทุกคนที่อยู่โดยรอบว่าพวกเขาไม่ควรที่จะโจมตีเขา
อเล็กซ์ รู้ดีว่าการข่มขู่ได้ผลแค่ไหนถ้ามีคนไม่อยากจะสู้ เขาไม่จำเป็นจะต้องทำตัวเหมือนกับสัตว์ที่ดุร้ายและกระหายเลือด สำหรับคนที่ไม่มีใจจะสู้เหล่านั้น
เขาหวังว่าพวกโจรจะไปมองหาเป้าหมายที่ง่ายกว่า
แน่นอนว่า อเล็กซ์ ไม่ได้กลัวชีวิตของเขา แต่เขากลัวที่จะจบชีวิตของพวกเขา
มันเป็นเวลาเกือบ 1 นาทีเต็ม ที่มีแต่ความเงียบสงัดเข้าปกคลุมสภาพแวดล้อมโดยรอบของ อเล็กซ์
จากนั้นสองนาทีได้ผ่านไป
สามนาที.
ห้านาที
หลังจากผ่านไป เจ็ดนาที อเล็กซ์ ก็วางดาบลงและนั่งสมาธิอีกครั้ง
เพราะพวกโจรได้พากันหนีไปแล้ว
อเล็กซ์ สูดลมหายใจเข้าลึกๆ และเข้าสู่การทำสมาธิอีกครั้ง
อย่างไรก็ตาม เพียง 40 นาทีต่อมา หลังจากการเข้าสู่การทำสมาธิ อเล็กซ์ ก็ได้ยินเสียงเล็กๆ น้อยๆ มากมาย
‘พวกเขากลับมาแล้ว อีกทั้งยังมีจำนวนมากกว่าเดิมอีก’ อเล็กซ์ คิดด้วยสายตาที่คับแคบลง
จากนั้น อเล็กซ์ ก็ค่อยๆ ลุกขึ้นยืนอีกครั้งและชักดาบออกมา
ความเงียบได้ผ่านไปประมาณ 10 วินาที
“บุก!”
เสียงตะโกนอันดังก้องได้ดังไปทั่วพื้นที่โล่งๆ และ อเล็กซ์ ก็หรี่ตาลง
ชิง! ชิง! ชิง!
ทันใดนั้น ก็มีกลุ่มคนกว่า 15 คน พุ่งออกมาจากต้นไม้ในขณะที่พวกเขาวิ่งเข้าหา เกวียนลากเลื่อนของ อเล็กซ์
อเล็กซ์ ขมวดคิ้วทันที เมื่อเห็นรูปลักษณ์ของพวกเขา
พวกโจรมีรูปลักษณ์ที่แตกต่างกันออกไป แต่ อเล็กซ์ สามารถมองเห็นวัยรุ่นบางคน คนหนุ่มสาว ชาวัยกลางคน และ ชายสูงวัยอีกหนึ่งคน
พวกเขาทั้งหมดล้วนตัวสกปรกมอมแมม และ พวกเขาก็ไม่ได้สวมใส่ชุดเกราะใดๆ คนส่วนใหญ่ล้วนสวมใส่เสื้อกั๊กที่ทำมาจากหนังหยาบและมีรูพรุน คนอื่นๆ ก็ไม่ต่างกัน พวกเขายังใส่เสื้อผ้าขาดๆ ที่ดูเก่า
อย่างไรก็ตาม ส่วนที่แย่ที่สุดก็คือ ไม่มีใครในหมู่พวกเขาที่ถืออาวุธ
พวกเขาทั้งหมดพุ่งออกมาจากต้นไม้โดยไม่มีอาวุธ และ ยิ่งไปกว่านั้นก็คือ พวกเขาไม่ได้สนใจ อเล็กซ์ ด้วยซ้ำ
พวกเขามุ่งความสนใจทั้งหมดไปที่ไม้น้ำแข็งบนเกวียนลากเลื่อนอย่างเต็มที่
ราวกับว่า พวกเขาไม่สนใจเจตนาที่จะโจมตีของ อเล็กซ์ เลย
พวกเขาทั้งหมดต้องการเพียงแค่ไม้น้ำแข็งเท่านั้น ดังนั้นพวกเขาจะไม่โจมตี อเล็กซ์ หรือ ขโมยเกวียนลากเลื่อนของ อเล็กซ์
อเล็กซ์ รู้ว่าทำไมพวกเขาถึงทำเช่นนี้
‘พวกเขาตระหนักว่าฉันรู้สึกไม่สบายใจที่จะฆ่าคน ดังนั้นพวกเขาจึงออกมาโดยไม่มีอาวุธหรือชุดเกราะ อีกทั้งยังไม่มีเจตนาที่จะโจมตีฉัน’
‘พวกเขากำลังเชื่ออย่างจริงใจว่าฉันไม่เต็มใจที่จะฆ่าพวกเขา’
อเล็กซ์ ตัดสินใจเพียงเสี้ยววินาที และ กระโดดไปหาโจรที่อยู่ใกล้ที่สุด
ปัง!
อเล็กซ์ ต่อยหน้าอกของโจร และ ขว้างเขาไปที่ต้นไม้ด้านหลัง
ปัง!
โจรได้ชนเข้ากับต้นไม้อย่างรุนแรง และ เสียงกระดูกหัก ก็ดังก้องกังวานไปทั่วพื้นที่โล่งๆ
ชี่—
พวกโจร ได้หยุดเคลื่อนไหวอย่างกระทันหัน ขณะที่พวกเขาได้มองไปที่เพื่อนร่วมงาน
อเล็กซ์ มองโจรคนอื่น ด้วยสายตาที่คับแคบ แต่หัวใจของเขารู้สึกสั่นไหวเมื่อเห็นดวงตาของพวกเขา
พวกเขาไม่ได้ตกใจ หวาดกลัว หรือโกรธ
แต่ สายตาของพวกเขากำลังประเมินสถานการณ์อยู่
มันเหมือนกับว่า พวกเขาอยากจะเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นกับเพื่อนร่วมงานของพวกเขา
โจรที่ อเล็กซ์ เพิ่งต่อยไป ก็ไอออกมาและสูดลมหายใจเข้าลึก
เขายังมีชีวิตอยู่
นั่นคือทุกสิ่งที่พวกโจรต้องการ และ พวกเขาก็พุ่งตรงไปที่เกวียนในทันที
ถึงแม้ว่าพวกเขาจะได้รับบาดเจ็บแล้วอย่างไร? คนอื่นๆ จะนำสิ่งของที่ปล้นไปได้กลับไปและแบ่งปันให้กับพวกเขา ซึ่งทั้งหมดนี้ค่อนข้างคุ้มค่า
ตราบใดที่พวกเขาไม่ตาย มันก็คุ้มค่า!
คนแรกที่ไปถึงเกวียนลากเลื่อน เริ่มฉีกเชือกที่มัดไม้น้ำแข็งเอาไว้
ความกังวลใจของ อเล็กซ์ ได้ปรากฏขึ้นในทันที
ชิง!
“อ๊ากกก!”
ทันใดนั้น แขนที่เปื้อนเลือดก็ลอยขึ้นไปในอากาศ
อเล็กซ์ ได้ตัดแขนของโจรคนหนึ่งที่เพิ่งพยายามฉีกเชือกของเขา
โจรคนอื่นๆ ได้หยุดชั่วครู่ เพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น
จากนั้นพวกเขาก็เต็มไปด้วยแรงปราถนาที่จะขโมยต่อไป
ฟุ่บ!
ส่วนหนึ่งของ เชือกได้ถูกฉีกออกในขณะที่พวกโจรได้พยายามรวบรวมไม้น้ำแข็งอย่างตะกละตะกลาม
ในขณะเดียวกัน โจรที่มีแขนข้างหนึ่งก็คว้าแขนของเขาไว้ และ วางมันไว้ใต้แขนอีกข้าง อีกทั้งเขายังใช้มือที่ว่างเปล่าของเขาตะปบไปที่ไม้น้ำแข็งต่อไป
ดวงตาของ อเล็กซ์ แดงก่ำ เนื่องจากความเครียดและความขัดแย้งภายในของเขา
‘ฉันไม่สามารถปล่อยให้พวกเขาหนีไปพร้อมกับไม้น้ำแข็งได้! เพราะฉันจำเป็นจะต้องใช้มัน!’
‘เป้าหมายของฉันคือการแข็งแกร่งขึ้น! หากฉันอยากจะปีนไปให้สูงขึ้นในโลกนี้ ดูเหมือนว่าการหลีกเลี่ยงในการฆ่า เป็นสิ่งที่ไม่สามารถทำได้!’
ทันใดนั้น คำพูดของ กัปตันทหารยามก็ดังก้องในใจของ อเล็กซ์
“ทุกอย่างมีเพียงชีวิตของตนเองหรือของพวกเขา”
ชิง!
ฟุ่บ!
ทันใดนั้น พวกโจรก็มองด้วยความตกใจและหยุดชั่วคราว
ร่างที่ไร้ศีรษะได้ล้มลงกับพื้น
อเล็กซ์ ได้จับดาบของเขาไว้แน่น
‘นี่มันง่ายมาก’
‘ดาบของฉันสามารถตัดผ่านพวกเขาได้ราวกับตัดผ่านเนย’
‘ฉันเพิ่งจะฆ่ามนุษย์คนหนึ่งไปด้วยความตั้งใจของฉันเอง’
แขนของ อเล็กซ์ สั่นเนื่องจากความกังวลใจ และ ความกลัว ก็เปลี่ยนเป็นความโกรธเกรี้ยว
เพราะโจรพวกนี้บังคับให้ อเล็กซ์ ต้องเลือกเส้นทางที่ไม่มีวันหวนกลับได้ และ เขาก็เกลียดพวกเขาในเรื่องนี้
เขาฆ่าไปแล้วหนึ่ง และ มันก็ไม่ได้รู้สึกแย่ขนาดนั้น
มันไม่มีความรู้สึกเสียใจหรือหวาดกลัว
เพียงแต่ว่า อเล็กซ์ แค่รู้สึกเหมือนตัวเองเพิ่งจะสูญเสียอะไรบางอย่างไป
การฆ่าไม่ได้รู้สึกยากเย็นขนาดนั้น และ ความโกรธของเขาคือเหตุผลทั้งหมดที่ อเล็กซ์ ต้องการ
ชิง!
อเล็กซ์ ผ่าลำตัวของโจรอีกคนในแนวทแยง
ดาบของเขาคมมากจนกระดูกตรงลำตัวไม่สามารถขวางกั้นได้
ดวงตาของพวกโจรสั่นสะท้านไปด้วยความกลัวอย่างลึกซึ้ง พวกเขารีบคว้าไม้น้ำแข็งของพวกเขาและพยายามหนีไป
ชิง!
อเล็กซ์ ได้ฆ่าโจรไปอีกคน
“วางไม้น้ำแข็งลง แล้วพวกนายจะรอดชีวิต” เขากล่าวพูดอย่างเย็นชา
แต่ดูเหมือนจะไม่มีใครฟังเขาเลย
มันเหมือนกับว่า ไม้น้ำแข็งนั้นสำคัญมากกว่าชีวิตของพวกเขา
สิ่งนี้ทำให้ อเล็กซ์ กัดฟันแน่น
ชิง! ชิง!
อเล็กซ์ ได้สังหารโจรสองคนก่อนที่พวกเขาจะเคลื่อนห่างออกไปถึง 2 เมตรด้วยซ้ำ
โจรเหล่านี้ อยู่ในช่วงเริ่มต้นของอาณาจักรทหาร และ บางคนมีร่างกายในระดับเดียวกับมนุษย์บนโลกก่อนหน้านี้ของเขา
“วางมันลงซะ!” อเล็กซ์ ตะโกน
โจรบางคนได้มองย้อนกลับไป และ เมื่อพวกเขาเห็นศพเพิ่มเติม พวกเขาก็ทิ้งไม้น้ำแข็งและวิ่งต่อไป
อย่างไรก็ตาม โจรที่อยู่ห่างไกลที่สุดสามคนไม่ได้ทิ้งไม้น้ำแข็ง เพราะพวกเขามีโอกาสที่จะหลบหนีมากที่สุด
ฟุ่บ!
พื้นด้านล่างของ อเล็กซ์ เกือบจะระเบิดในขณะที่เขาพุ่งไปข้างหน้าด้วยความเร็วที่เต็มที่
ภายในระยะเวลาไม่ถึงวินาที อเล็กซ์ ก็เข้าใกล้โจรคนแรกและสังหารเขา
ปัง!
อเล็กซ์ เปลี่ยนวิถีการโจมตีของเขาและโจมตีโจรคนต่อไป พวกเขาไม่ได้หนีไปในทิศทางเดียวกันทั้งหมด
โจรบางคนรู้สึกว่ามีแรงลมพัดผ่านพวกเขาไปพร้อมกับร่างเงาสีดำที่พุ่งเข้าหาพวกเขา
ในระยะเวลาเพียง 2 วินาที โจรคนที่ 2 ก็เสียชีวิต
จากนั้น ในอีก 4 วินาทีต่อมา โจรคนสุดท้ายที่ถือไม้น้ำแข็งก็ตาย
มีเพียงเสียงฝีเท้าอันเร่งรีบเท่านั้นที่ดังก้องไปทั่วป่า
อเล็กซ์ ไม่ได้ขยับในขณะที่เขามองดูศพใหม่ล่าสุดที่อยู่ตรงหน้าเขา
ภาพร่างที่ไร้ศีรษะ และ ศีรษะที่โดดเดี่ยว ทำให้ อเล็กซ์ รู้สึกเหมือนกับว่าสิ่งนี้ไม่ใช่มนุษย์
มันเป็นเรื่องยากสำหรับ อเล็กซ์ ที่จะยอมรับว่า ศีรษะกับลำตัว เคยอยู่ด้วยกันมาก่อน
มันเหมือนกับว่า สองสิ่งนี้ไม่เกี่ยวข้องกันเลย
อเล็กซ์ มองเข้าไปในดวงตาที่หวาดกลัวของศีรษะที่ถูกตัด
มันเป็นศีรษะของ วัยรุ่น
หลังจากนั้นไม่กี่วินาที อเล็กซ์ ก็ก้มคำนับโดยไม่พูดอะไรพร้อมกับผลักร่างไปด้านข้าง จากนั้นมือของ อเล็กซ์ ก็เคลื่อนไปข้างหน้า และ หยิบไม้น้ำแข็งชิ้นเดียวออกมาจากศพ
อเล็กซ์ มองไปที่ชิ้นส่วนของไม้น้ำแข็งอยู่พักหนึ่ง
‘มันคุ้มค่ามากขนาดนั้นเลยงั้นเหรอที่จะยอมตายเพื่อให้ได้ไม้น้ำแข็งเพียงชิ้นเดียว?’ อเล็กซ์ คิดพร้อมกับจ้องมองไปที่ชิ้นส่วนของไม้น้ำแข็ง
จากนั้น สายตาของ อเล็กซ์ ก็มองไปที่ ศีรษะ
‘แล้วพวกเขาสมควรตายเพียงเพราะขโมยไม้น้ำแข็งเพียงชิ้นเดียวแน่เหรอ?’
ความเงียบได้ปกคลุมทันที
อเล็กซ์ ไม่สามารถหาคำตอบได้เป็นเวลานาน
แต่ในที่สุดเขาก็ได้รับคำตอบ
ปัง!
อเล็กซ์ ได้ทำลายชิ้นส่วนไม้น้ำแข็งในมือของเขา
‘มันไม่สำคัญว่าพวกเขาจะขโมยอะไร’
‘การกระทำนั้นไม่สำคัญที่สำคัญคือความตั้งใจ’
อเล็กซ์ ค่อยๆ ลุกขึ้นยืนอีกครั้ง และ เดินกลับไปที่รถลากเลื่อน
เขาได้กระโดดขึ้นไปบนเกวียนลากเลื่อนและหลับตาลง
ตลอดระยะเวลาที่เหลือ เขาได้เพิกเฉยต่อเศษซากชิ้นส่วนของมนุษย์ในอดีต
‘การกระทำนั้นไม่สำคัญที่สำคัญคือความตั้งใจ’
อเล็กซ์ ได้ทวนวลีเหล่านี้ซ้ำๆ ในหัวของเขา
‘ฉันได้ทำสิ่งที่ทำได้ไปแล้ว’
และแล้วความเงียบก็กลับคืนสู่ค่ายพักแรมของเขา
แน่นอนว่า อเล็กซ์ ท่องประโยคเหล่านี้ซ้ำในหัวของเขาตลอดทั้งคืน
อเล็กซ์ เป็นสิ่งมีชีวิตเพียงคนเดียว และ บริเวณโดยรอบรถลากเลื่อนของเขา ก็ล้อมรอบไปด้วยศพของมนุษย์
ที่ไร้อาวุธ
