บทที่ 4 นักรบและผู้อเวค

  บทที่ 4 นักรบและผู้อเวค

"อะแฮ่ม"

เสียงไอทำให้เฉินฟานกลับมาสู่ความเป็นจริง ชายพิการจ้องที่เฉินฟานและพูดด้วยน้ำเสียงสบายๆว่า "เจ้าหนู คันธนูในมือของเจ้านั้นธรรมดาที่สุดแล้ว มันมีระยะการยิงหวังประมาณ 30 เมตร แต่สำหรับสัตว์อสูรระดับต่ำมันไม่มีพลังโจมตีมากนัก นอกจากนี้เจ้าพึ่งดึงมันออกไปเพียงครั้งเดียวนะ”

เขามุ่ยปากออกไปข้างนอกแล้วพูดว่า “เจ้าเห็นคนฝึกหอกพวกนั้นไหม?”

เฉินฟานเหลือบมองแล้วพยักหน้า

“เมื่อพวกเขามาครั้งแรก พวกเขามาฝึกธนูและฝึกยิงธนูก่อนเหมือนกัน และบางคนถึงกับใช้คันธนูที่สองซึ่งมีแรงดึงหกสิบปอนด์ แต่แล้วอย่างไรล่ะ หลังจากผ่านไปแค่สองหรือสามวัน พวกเขาก็ไปต่อไม่ได้แล้ว”

ในขณะที่เขาพูดอย่างนั้น เขามองไปที่ธนูในมือของเฉินฟานแล้วพูดว่า "ข้าเพียงเพื่อเตือนเจ้า มันเป็นการดีที่สุดที่เจ้าจะหันมาฝึกฝนหอกเหมือนกับพวกเขา เพื่อว่าเมื่อเจ้าเผชิญหน้ากับสัตว์อสูรที่ดุร้ายในป่า เจ้ายังจะพอมีสามารถที่จะต่อสู้ได้ "

“ลุงจาง ขอบคุณที่เตือน แต่ข้ายังอยากลองฝึกดูอีกสักหน่อย”

เฉินฟานมองไปที่แถบความคืบหน้าด้านหลังของทักษะการยิงธนูขั้นพื้นฐานบนแผง และรู้สึกอยากรู้สึกอิ่มเอมอย่างมาก

"งั้นก็แล้วแต่เจ้า"

ชายพิการไม่แปลกใจเลย

เด็กชายวัยรุ่นเลือดร้อนมันจะเป็นแบบนี้เสมอ พวกเขาจะไม่หันหลังกลับถ้าพวกเขาไม่ชนกำแพง รอให้เขาดึงธนูอีกสองสามครั้งและเมื่อไม่สามารถยกแขนขวาขึ้นได้อีกครั้งแล้ว เขาก็จะรู้ว่ามันเป็นทุกข์ทรมานแค่ไหน

“ลุงจาง ข้าขอลองธนูพวกนั้นด้วยได้ไหม?” เฉินฟานถามด้วยรอยยิ้ม เขามีข้อสงสัยเกิดขึ้น นั่นคือถ้าเขายิ่งใช้ธนูแข็งแกร่งมากเท่าไร ความก้าวหน้าของการยิงธนูขั้นพื้นฐานก็จะขึ้นเร็วเท่านั้นหรือไม่

"ได้"

ชายพิการพูดอย่างไม่ลังเลว่า "คันธนูที่สองคือแรงดึงหกสิบปอนด์ คันธนูที่สามคือแปดสิบปอนด์ คันธนูที่สี่คือหนึ่งร้อยปอนด์ คันธนูที่ห้าคือสองร้อยปอนด์ คันธนูที่หกคือสามร้อยปอนด์ คันธนูคันไหนที่เจ้าอยากจะลองล่ะ? คันที่สองงั้นหรือ?"

“สะ..สามร้อยปอนด์งั้นหรือ..?”

เฉินฟานจ้องมองไปที่ธนูยาวสีดำทางขวาสุด ซึ่งมีความสูงประมาณสามเมตร กล่าวคือถ้าเขาต้องการน้าวสายธนูคันนั้น เขาต้องใช้กำลังอย่างน้อยสามร้อยปอนด์ด้วยแขนข้างเดียวงั้นหรือ?

“ทำไม มันก็แค่สามร้อยปอนด์เอง!”

ชายพิการพูดต่อ “ไม่ต้องพูดถึงสามร้อยปอนด์ แม้ว่าจะเป็นห้าร้อยปอนด์ก็มีคนน้าวมันได้ และยิงธนูหนึ่งลูกใส่แรดเกราะเหล็กจากระยะไกลหลายพันเมตร”

“แรดเกราะเหล็ก...”

เฉินฟานพึมพำกับตัวเองในความทรงจำของเขา นี่คือสัตว์อสูรที่อยู่ระดับบนสุดในบรรดาสัตว์อสูรระดับกลาง ดูเหมือนว่าร่างกายของมันจะถูกปกคลุมไปด้วยเกราะหนา และว่ากันว่าสามารถป้องกันกระสุนจากปืนเล็กได้ด้วย

“ลุงจาง เขาคนนั้นเป็นผู้อเวคงั้นเหรอ?” เขาถามออกมาโดยไม่รู้ตัว

ท้ายที่สุดแล้ว ในโลกนี้ผู้อเวครู้คือกลุ่มคนที่ยืนอยู่บนจุดสูงสุดของโลก

"ไม่"

โดยไม่คาดคิด ชายพิการส่ายหัวแล้วพูดว่า "เขาแค่เป็นมูชา(นักรบ)"

“มูชา(นักรบ)งั้นเหรอ?”

เฉินฟานเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ

“ในล้านคนยังยากที่จะหาผู้อเวคได้สักคน และเป็นเรื่องยากสำหรับคนธรรมดาที่จะต่อสู้กับสัตว์อสูรได้ยกเว้นเขาจะได้รับความช่วยเหลือจากอาวุธร้อนที่ทรงพลัง ข่าวดีก็คือด้วยการเปลี่ยนแปลงของโลกทำให้เกิดผู้แข็งแกร่งหลากหลายประเภทขึ้น”

ชายพึมพำต่อ "หนึ่งในนั้นคือนักรบ แม้ว่านักรบจะไม่ทรงพลังเท่าผู้อเวค แต่คนเหล่านี้มีร่างกายที่แข็งแรง กล้ามเนื้อและกระดูกที่ยืดหยุ่น และพวกเขาสามารถมีพละกำลังที่เหนือกว่าคนธรรมดาอย่างมาก พวกเขาเป็นนักรบที่แท้จริง มีคนหนึ่งในเมืองจ้าวเจียเป่าซึ่งอยู่ห่างจากหมู่บ้านของเราเพียงไม่กี่กิโลเมตรที่เป็นนักรบ และมาตรฐานทั่วไปคือใครที่สามารถน้าวคันธนูสามร้อยปอนด์ได้ก็ถือว่าเป็นนักรบ”

เฉินฟานสูดหายใจเข้าลึกๆ รู้สึกว่าประตูแห่งความหวังค่อยๆ เปิดออกต่อหน้าเขา และเขาจึงถามออกมาอย่างตื่นเต้นเล็กน้อยว่า "แล้วมีนักรบในหมู่บ้านของเราไหม?"

“ถ้าเป็นนักรบเหมือนในจ้าวเจียเป่าก็ไม่มีสักคนเดียว แต่มีคนที่สามารถใช้ธนูหนึ่งร้อยปอนด์ได้ ดูเหมือนจะเป็นพี่น้องตระกูลเว่ยนะ สองคนนี้ยิงธนูได้และพวกเขาเป็นกำลังหลักของทีมล่าในหมู่บ้านของเรา แต่ข้าเกรงว่าพวกเขาจะอยู่ที่นี่ได้ไม่นานหรอก”

ชายพิการถอนหายใจออกมา และใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความวิตกกังวล

“แล้วนักรบเปรียบเทียบกับผู้อเวคได้หรือไม่?”

เฉินฟานยังคงถามต่อ

"มันแตกต่างกัน"

ชายพิการมองดูเขาและพูดออกมาว่า "ผู้อเวคที่ซึ่งเพิ่งปลุกความสามารถขึ้นมาใหม่นั้นง่ายต่อการถูกนักรบฆ่า แต่หลังจากที่เขาคุ้นเคยกับการใช้ความสามารถที่เขาปลุกได้แล้ว การฆ่านักรบนั้นก็เป็นเรื่องง่ายดายอย่างมาก..

…เหมือนกับนักรบในจ้าวเจียเป่า แม้แต่เขาก็ไม่สามารถป้องกันกระสุนได้ แต่ผู้อเวคที่ถูกปลุกสามารถให้ตื่นขึ้นมาได้บางคนแข็งแกร่งและทรงพลังจนไม่เกรงกลัวอาวุธทำลายล้างสูงด้วยซ้ำ และสามารถทำลายเมืองได้ด้วยกระบวนท่าเดียว ซึ่งไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกันเลย”

เฉินฟานอ้าปากกว้าง

ผู้อเวค น่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ?

เขามีความรู้สึกคลุมเครือว่าระบบของเขาอาจเกี่ยวข้องกับนักรบหรือนักศิลปะการต่อสู้เหมือนที่ลุงจางพูดไว้ก่อนหน้านี้ และการเข้าสู่เส้นทางแห่งศิลปะการต่อสู้เป็นทางเลือกที่ดีที่สุดถัดไปสำหรับคนธรรมดา เพราะมันใช้แค่การฝึกฝนอย่างหนักก็สามารถเป็นได้ แต่ผู้อเวคไม่ใช่

แต่ระบบของเขาจะเป็นเส้นทางสู่นักรบจริงๆเหรอ?

“เอาล่ะ ทำไมเจ้าถึงมีคำถามมากมายขนาดนี้” ชายพิการมองเฉินฟานอย่างไม่พอใจ และชี้ไปที่ธนูหกสิบปอนด์ไปบนกำแพง

"ไปลองดูก็จะรู้เอง"

เฉินฟานกลับมามีสติสัมปชัญญะอีกครั้ง วางคันธนูสี่สิบปอนด์ลง และพยายามน้าวคันธนูแข็งหกสิบปอนด์ดู ดึงได้แค่ครึ่งทางใบหน้าของเขาแดงก่ำ และแขนขวาของเขาก็สั่นเทาอย่างรุนแรง เมื่อคิดว่าไม่ได้เขาก็ต้องยอมแพ้

ร่างกายนี้ยังอ่อนแอเกินไป

ชายพิการยิ้มอย่างมีความหมาย “เจ้าอยากลองคันธนูแปดสิบปอนด์ไหม?”

"ไม่..ไม่จำเป็น"

เฉินฟานยิ้มอย่างเบี้ยวและส่ายหัว สายตาของเขามองไปที่คันธนูที่เหลืออยู่

ตอนนี้เขายังทำไม่ได้ แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาจะไม่ทำในอนาคต หลังจากผ่านไปสองวันเมื่อเขาสะสมแต้มค่าสถานะเพียงพอ เขาจะสามารถชักคันธนูหกสิบปอนด์นี้ได้ และคันหลังๆเขาก็จะน้าวได้เหมือนกัน

จากนั้นชายพิการก็หยิบกล่องลูกธนูแล้วเดินออกไป

เมื่อเขามาถึงที่โล่งข้างประตู เขาน้าวคันธนูแล้วตั้งลูกธนูโดยเล็งไปที่เป้าหมายที่อยู่ห่างออกไปยี่สิบเมตร และอธิบายหลักการทั่วไปของการยิงธนูแล้วกล่าวเสริมว่า "เมื่อยิงธนูเจ้าต้องจำไว้สามอย่าง มือข้างหน้าควรราบกับข้อมือ มือหลังควรแบน ข้อศอกควรตั้งตรงได้องศากับไหล่ ข้อมือทั้งหน้าและข้างหลังและข้อศอกควรอยู่ในระดับเดียวกับไหล่ นี่เป็นการเคลื่อนไหวขั้นพื้นฐานที่สุด”

หลังจากพูดจบก็มีเสียง "หวืด" และลูกธนูก็ถูกตอกไปที่กำแพงดินข้างๆ

ชายพิการมองเฉินฟานอย่างเมินเฉยและพูดว่า "วันนี้เจ้าสามารถฝึกที่นี่ได้ และเจ้าสามารถถามข้าได้ตลอดเวลาหากเจ้าไม่เข้าใจอะไรเลย"

“ครับ ลุงจาง”

เฉินฟานมองไปที่ลูกศรบนผนังแล้วพยักหน้า

"อืม"

ชายพิการหันกลับมา ใบหน้าชราของเขาแดงเล็กน้อย เขายิงธนูไม่เก่งจริงๆ ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่มาที่นี่เพื่อดูแลโกดังเท่านั้น

เฉินฟานหยิบธนูและลูกธนู และยืนแยกเท้าออกให้กว้างประมาณไหล่ เขาถือธนูไว้ในมือซ้ายและวางลูกธนูไว้ที่มือขวา นี่อาจเป็นครั้งแรกที่เขาฝึกยิงธนูอย่างเป็นทางการ และเขาจึงดูกังวลเล็กน้อย

เขาสูดหายใจลึก ๆ

จากนั้นเขาก็ค่อยๆ ดึงสายธนูออกมา และในขณะเดียวกันก็หรี่ตาข้างหนึ่งเพื่อให้แน่ใจว่ามันอยู่ในแนวเดียวกับเป้าเล็งและจุดเล็งไปที่เป้าหมาย

ค่อยๆ น้าวสายธนูจนสุดและมีเสียงเอี๊ยดดังขึ้น มีแรงดึงมหาศาลที่ไหล่ขวาและเขาก็ปล่อยลูกธนูออกไป “หวืด” ลูกธนูก็พุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

เป็นไปตามที่คาดไว้ มันพลาดเป้า

เฉินฟานจึงได้เตรียมจิตใจเกี่ยวกับฉากนี้ไว้แล้ว อาจมีเพียงอัจฉริยะเท่านั้นที่สามารถยิงตาวัวได้หลังจากเพิ่งเรียนวิชายิงธนู และเขายังคงมีความรู้จักประมาณตนเล็กน้อยว่าเขาไม่ใช่อัจฉริยะอย่างแน่นอน

นอกจากนี้ นั่นไม่ใช่สิ่งที่เขาสนใจจริงๆ

ครู่ต่อมาจิตใจของเขาคิดถึงแผงคุณสมบัติ และเขาก็ได้เห็นแผงคุณสมบัติซึ่งปรากฏต่อหน้าต่อตาเขา เมื่อมองเห็นได้ชัดเจนแล้ว รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา

【การยิงธนูขั้นพื้นฐานระดับ 0 (3%)】

กล่าวคือแม้ว่าลูกศรจะพลาดเป้า แต่แถบความคืบหน้าก็เพิ่มขึ้น 2%

ตราบใดที่เขาทำมันอีก 49 ครั้ง เขาจะสามารถยกระดับการยิงธนูขั้นพื้นฐานเป็นระดับ 1 ได้!