บทที่ 135: แก่นแท้ของไท่สุ่ยผู้ชั่วร้าย(ฟรี)

บทที่ 135: แก่นแท้ของไท่สุ่ยผู้ชั่วร้าย(ฟรี)

บูม—

หากไม่ได้รับการสนับสนุนจากจิตวิญญาณ วัตถุที่ผิดปกติเช่นนี้จะไม่สามารถยืนหยัดได้ตามธรรมชาติ ด้วยเสียงที่ดังกึกก้อง ต้นไม้เหี่ยวเฉาขนาดมหึมาสูงหลายสิบเมตรนี้ค่อยๆ ล้มลง เขย่าพื้นและทำให้ฝุ่นโดยรอบลอยขึ้นเนื่องจากคลื่นกระแทกที่เกิดขึ้น

เมื่อต้นไม้เหี่ยวเฉาล้มลง การแจ้งเตือนของระบบก็ดังขึ้นในใจของซูโม่ "ขอแสดงความยินดี สำหรับการกำจัดไท่สุ่ยผู้ชั่วร้าย คุณได้รับคะแนนบุญ 100,000 คะแนน!"

ซูโม่เลิกคิ้ว ประหลาดใจที่ไท่สุ่ยผู้ชั่วร้ายนี้มีมูลค่า 100,000 คะแนนบุญ อย่างไรก็ตาม เขาเข้าใจเหตุผลเบื้องหลังอย่างรวดเร็ว สัตว์ประหลาดตัวนี้มีพลังอย่างปฏิเสธไม่ได้ หากปราศจากการใช้ประกายดาว แม้ว่าเขาจะปล่อยตุ๊กตากระดาษของเขาออกมาหมดแล้ว เขาอาจจะไม่สามารถทำร้ายมันได้แม้แต่น้อย เมื่อเผชิญหน้ากับ ไท่สุ่ยผู้ชั่วร้าย ผีดิบอย่างเฒ่าเหรินจะถูกกลืนกิน โดยไม่มีโอกาสต้านทาน

ดังนั้น รางวัล 100,000 คะแนนบุญจึงดูสมเหตุสมผลเมื่อเขาพิจารณาถึงความแข็งแกร่งที่น่าเกรงขามของ ไท่สุ่ยผู้ชั่วร้าย

ลุงเก้ายังถอนหายใจด้วยความโล่งอก ณ จุดนี้ และเช็ดเหงื่อออกจากหน้าผากของเขา ความกดดันที่ ไท่สุ่ยผู้ชั่วร้าย ได้กระทำไว้นั้นท่วมท้นอย่างแท้จริง เมื่อตำแหน่ง ภัยพิบัติทั้งสาม ระเบิด สิ่งที่พวกเขาทำได้มากที่สุดคืออพยพผู้คนออกจากพื้นที่ เพื่อให้แน่ใจว่าพวกเขาจะอยู่ห่างจากรัศมีหนึ่งร้อยไมล์ แต่หากสิ่งมีชีวิตนี้เติบโตเต็มที่ มันคงจะทำให้เกิดหายนะครั้งใหญ่ โชคดีที่ปัญหาสำคัญทั้งสองนี้มาบรรจบกันและเป็นกลางซึ่งกันและกัน และท้ายที่สุดก็มาบรรจบกันในที่สุด

"..."

ในขณะนี้ ชาวเมืองบางส่วนรวบรวมความกล้าเพื่อเข้าไปหาและถามอย่างระมัดระวังว่า "สัตว์ประหลาดตัวนี้... ตายแล้วหรือยัง?"

ลุงเก้าพยักหน้าแล้วพูดว่า "มันตายแล้ว"

ชาวเมืองเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ส่งเสียงเชียร์ดังก้องไปทั่วท้องฟ้า พวกเขาอดทนมากเกินไปในคืนนี้ ประการแรก เพื่อนบ้านของพวกเขากลายเป็นผีดิบทั้งหมด และจากนั้นพวกเขาก็พบกับความมุ่งร้ายที่น่าสะพรึงกลัวเช่นนี้ ตอนนี้พวกเขาปลอดภัยแล้ว หลายคนก็หมดสติไปจากความเหนื่อยล้า

“ยังยืนอยู่ตรงนั้นเพื่ออะไร?” ลุงเก้าจ้องมองที่ลูกศิษย์ทั้งสองของเขาแล้วพูดว่า "รีบเข้าไปช่วยผู้บาดเจ็บ ตรวจสอบว่ามีใครถูกผีดิบกัดหรือข่วนหรือไม่"

"ครับ!"

ชิวเชิงและเหวินไฉพยักหน้าและรีบเข้าไปในฝูงชนเพื่อตรวจสอบชาวเมือง

ในขณะเดียวกัน ซูโม่ก็เข้าไปใกล้ต้นไม้เหี่ยวเฉาซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นไท่สุ่ยผู้ชั่วร้าย และชี้นิ้ว ตุ๊กตากระดาษสองร่างของเขาว่า "เปิดมันออก"

ด้วยการแกว่งมีดขนาดใหญ่ ชั้นนอกของต้นไม้เหี่ยวเฉาก็ถูกตัดออกไปทีละอัน ทันใดนั้น มีบางสิ่งที่คล้ายกับอัญมณีก็เผยออกมา เปล่งแสงจางๆ และกลิ่นหอมสดชื่น

ซูโม่รีบส่งสัญญาณให้ตุ๊กตากระดาษหยุดและหยิบกระดาษสีขาวออกมาเป็นรูปมีดเล็กๆ เขาตัดไม้ที่เหี่ยวเฉาอย่างระมัดระวัง

ในที่สุด ก็มีบางอย่างขนาดเท่าลูกพีชโผล่ออกมา มันเป็นไท่สุ่ยผู้ชั่วร้ายขนาดจิ๋ว โปร่งใสและไร้ที่ติ ราวกับแกะสลักจากอัญมณีที่สมบูรณ์แบบที่สุด โดยไม่มีข้อบกพร่องที่มองเห็นได้ มันรู้สึกไร้น้ำหนักในมือของเขา เหมือนกับการจับขนนก ภายในอัญมณี ไท่สุ่ยผู้ชั่วร้าย มีหมอกหลากสีสันไหลออกมา

เหวินไฉเดินเข้ามามองด้วยตาเบิกกว้าง และมองดูสิ่งที่ซูโม่ถืออยู่ แล้วพูดว่า "ว้าว ท่านอาจารย์ มีอัญมณีอยู่ในไท่สุ่ยผู้ชั่วร้ายนี้จริงๆ เหรอ?"

“สวยงามมาก และอัญมณีขนาดใหญ่ขนาดนี้! ถ้าเราขายมัน เราก็คงจะได้เหรียญทองนับหมื่นใช่ไหม?”

“หยุดพูดเรื่องไร้สาระได้แล้ว!”

ลุงเก้าตบหลังศีรษะอย่างกึกก้องของเหวินไฉและดุว่า "พวกนายนี่มันน่าอายอยู่เสมอ!"

เหวินไฉเม้มริมฝีปากแล้วก้าวถอยหลัง ขณะที่ชิวเฉิงถามว่า "อาจารย์ นี่มันเรื่องอะไรกันแน่?"

“สิ่งนี้เรียกว่าแก่นแท้ของไท่สุ่ย” ลุงเก้าตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ตามตำนาน มีเพียงไท่สุ่ยเท่านั้นที่เติบโตมานับหมื่นปีและบรรลุการตรัสรู้เท่านั้นที่สามารถผลิตสิ่งนี้ได้ หากมนุษย์กลืนกินมัน พวกเขาสามารถบรรลุความเป็นอมตะได้”

“ความเป็นอมตะ?” ชิวเฉิงและเหวินไฉเบิกตากว้างพร้อมกัน คำทั้งสี่นี้มีน้ำหนักมหาศาลสำหรับผู้คนจากที่ราบภาคกลาง เกือบจะทัดเทียมกับคำว่า "อมตะ"

อย่างไรก็ตาม ซูโม่หัวเราะเบา ๆ และส่ายหัว "ถ้าเป็นไท่สุ่ยที่บรรลุการตรัสรู้หลังจากผ่านไปหลายหมื่นปี แก่นแท้ของไท่สุ่ยที่มันสร้างขึ้น สามารถให้ความเป็นอมตะได้อย่างแน่นอน”

“แต่ไท่สุ่ยผู้ชั่วร้ายนี้มีอายุได้มากที่สุดไม่กี่ร้อยปี โดยใช้ทางลัดสู่การตรัสรู้โดยการเลี้ยงดูตัวเองในตำแหน่งที่มุ่งร้ายและดูดซับพลังปราณหยินมุ่งร้ายจำนวนมาก ดังนั้น แก่นแท้ของไท่สุ่ยผู้ชั่วร้ายที่มันผลิตขึ้นมา มีขนาดเท่าลูกพีชเท่านั้น”

"การกินแก่นแท้นี้จะไม่ทำให้เป็นอมตะ แต่สามารถเสริมการฝึกฝนการเล่นแร่แปรธาตุและยืดอายุขัยได้หลายพันปี ตำนานเล่าว่า เผิงซูมีชีวิตอยู่มานานกว่าแปดร้อยปีและถือเป็นอมตะ สิ่งของที่สามารถปล่อยให้คนธรรมดา ๆ มนุษย์มีอายุนับพันปี หากถูกปลดปล่อย มันอาจนำไปสู่ความสับสนวุ่นวายในโลกมนุษย์ อย่างไรก็ตาม ยังคงมีความแตกต่างระหว่างอมตะและมนุษย์ แม้ว่าสมบัติดังกล่าวจะหายาก แต่ก็มีบางอย่างในเหมาซานที่สามารถเปรียบเทียบได้ และเหมาซานยังมีเทพหยินด้วยซ้ำ การเป็นเจ้าหน้าที่เทพหยินหลังความตายนั้นยิ่งมีอิสระและไร้ความกังวลมากกว่าการมีชีวิตอยู่นับพันปี"

ซูโม่ไม่ได้พยายามซ่อนอะไร ลุงเก้ายังเข้าใจ ไท่สุ่ยผู้ชั่วร้าย และรู้ว่าจะต้องมีแก่นแท้ของ ไท่สุ่ยผู้ชั่วร้าย อยู่ภายในร่างของ ไท่สุ่ยผู้ชั่วร้าย ดังนั้น มันจะดีกว่าที่จะตรงไปตรงมาเกี่ยวกับเรื่องนี้ นอกจากนี้ พวกเขายังค่อนข้างไกลจากเมือง และตุ๊กตากระดาษที่อยู่ตรงกลางก็ทำให้ชาวเมืองไม่เห็นว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่

“ศิษย์น้องฉันไม่ได้ฝึกฝนการเล่นแร่แปรธาตุ ดังนั้นแก่นแท้ของไท่สุ่ยผู้ชั่วร้ายนี้จึงมีประโยชน์เพียงเล็กน้อยสำหรับฉัน ฉันจะไม่รับมัน” ลุงเก้ากล่าว

แม้ว่าสิ่งของชิ้นนี้เดิมทีจะเป็นของซูโม่ แต่ในฐานะศิษย์พี่ เขาก็ต้องพูดคำดังกล่าวก่อน

ซูโม่พยักหน้า “งั้นฉันจะรับมัน”

ค่ำคืนนี้ใกล้จะจบลงแล้ว และมีแสงสลัวๆ ปรากฏขึ้นที่ขอบฟ้า ลุงเก้าเดินเข้ามาหาชายชราพร้อมกับไม้เท้าและถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า "เมืองจิ่วชวนถูกทำลายไปเกือบหมดแล้ว คุณวางแผนที่จะไปที่ไหน"

เมืองซึ่งมีประชากรเกือบหมื่นคน ปัจจุบันเหลืออยู่เพียงไม่กี่ร้อยคน และเกือบทั้งหมดได้รับบาดเจ็บ

ชายชราที่เพิ่งได้รับเลือกให้เป็นนายกเทศมนตรีของเมือง ถอนหายใจ "เราจะไปที่ไหนได้อีก เราใช้ชีวิตส่วนใหญ่ในจิ่วชวนและไม่สามารถจากไปได้ นอกจากนี้ คุณซูยังกล่าวด้วยว่าผีดิบทั้งหมดในเมืองนั้น ตายหมดแล้ว”

“ดังนั้นเราจึงวางแผนที่จะกลับไป รวบรวมบ้านที่สามารถอยู่อาศัยได้ และสร้างหมู่บ้านใหม่แทนที่จิ่วชวน”

เกิดที่นี่ โตที่นี่ และตายที่นี่ นี่คือความคิดของคนในยุคนั้น แม้ว่าพวกเขาจะประสบเหตุการณ์เลวร้ายในสถานที่แห่งนี้ก็ตาม

ลุงเก้าพยักหน้าเห็นด้วย “หากไม่มีตำแหน่ง ภัยพิบัติทั้งสาม ฮวงจุ้ยของ จิ่วชวน ก็ได้รับการปรับปรุงด้วย ในอนาคตสถานที่แห่งนี้อาจกลายเป็นทำเลที่ดี”

ซูโม่วางตุ๊กตากระดาษของเขาทิ้ง ณ จุดนี้ และเดินไปมองคุณพ่ออู๋ผู้ถูกปกคลุมไปด้วยฝุ่น "โบสถ์หายไปแล้ว คุณวางแผนที่จะกลับไปที่วาติกันหรือไม่"

“ฉันอยากอยู่ที่นี่” คุณพ่ออู๋ส่ายหัวอย่างมั่นคง “ลูกแกะหลงเหล่านี้ต้องการคำแนะนำ ความศรัทธาของพวกเขายังคงแน่วแน่แม้จะต้องผ่านอะไรมาก็ตาม”

“ตามใจตัวเอง” ซูโม่ตอบด้วยคำพูดสบายๆ แล้วไม่สนใจเขา แต่เขาหันไปหาลุงเก้าแล้วพูดว่า "เมื่อทุกอย่างที่นี่เรียบร้อย ฉันจะกลับไปที่หมู่บ้านเหริน"

“ตกลง” ลุงเก้าพยักหน้า “ฉันจะอยู่ที่นี่อีกสองสามวันเพื่อช่วยพวกเขาสำรวจฮวงจุ้ย”