บทที่: 118 เชื่อมต่อแล้ว (3)
บทที่: 118 เชื่อมต่อแล้ว (3)
หลังจากฝึกกับไอรีน ธีโอก็กลับไปที่หอพัก
เช่นเดียวกับเมื่อวาน เอมี่และเจ้ากำปั้นน้อยกำลังรอเขาอยู่ที่ทางเดิน
“ยินดีต้อนรับกลับเจ้าค่ะ คุณชาย”
เอมี่กล่าว พร้อมกับโค้งศีรษะด้วยรอยยิ้มจางๆที่ดวงตาและริมฝีปากของเธอ
ดวงตาที่ไร้ชีวิตชีวาและปากที่แข็งกร้าวของเธอหายไปแล้ว
'เธอดูเป็นมนุษย์มากขึ้น'
เมื่อใช้เวลาอยู่คนเดียวมากๆ การเลี้ยงดูเจ้ากำปั้นน้อยดูเหมือนจะเปลี่ยนเธอไปมาก
มันเป็นการพัฒนาในเชิงบวก
อย่างไรก็ตาม ธีโอยังคงมีสีหน้านิ่งเฉยตามปกติ
"ใช่ ฉันกลับมาแล้ว วันนี้มีอะไรผิดปกติเกิดขึ้นบ้างไหม?"
"ไม่เจ้าค่ะ นายน้อย ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ.... อ้า!"
คำพูดของเอมี่ถูกตัดออกอย่างกะทันหันเมื่อเจ้ากำปั้นน้อยที่ยืนอยู่ใกล้เท้าของเธอ พุ่งเข้าหาธีโออย่างรวดเร็ว
'เกิดอะไรขึ้นกับไอ้ลูกหมาตัวนี้กัน?'
ธีโอจ้องมองลงไปที่ขนสีขาวปุยซึ่งหางของมันยกสูงขึ้น และพุ่งเข้าหาเขาด้วยสีหน้าประหลาดใจ
เจ้ากำปั้นน้อยไม่เคยเดินเข้ามาหาเขาตอนที่เขาจะกลับไปที่หอพัก
─ โฮ่ง โฮ่ง! โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง!
เจ้ากำปั้นน้อยหยุดอยู่ข้างๆธีโอและเริ่มเห่าอย่างโกรธเกรี้ยว หากพูดให้ถูกต้องยิ่งขึ้น มันเห่าไปที่พื้นที่ว่างเปล่าด้านหลังธีโอ
ธีโอเหลือบมองเอมี่ด้วยสีหน้างุนงง
"ทำไมจู่ๆเขาถึงทำตัวแบบนี้? วันนี้มีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า เอมี่?"
"ไม่เจ้าค่ะ นายน้อย ไม่มีอะไรผิดปกติเกิดขึ้น อ่า"
คำพูดของเอมี่เผยออกมาขณะที่เธอจ้องมองไปที่เจ้ากำปั้นน้อยที่กำลังเห่าอย่างต่อเนื่อง
ดวงตาของเธอจับความคลุมเครือบางอย่างได้
เอมี่ถาม
"นายน้อย เมื่อเร็วๆนี้ท่านมีปฏิสัมพันธ์กับเจ้าหญิงเอลฟ์จากป่าใหญ่หรือไม่เจ้าคะ?"
"...อืม ไม่"
ธีโอส่ายหัวอย่างใจเย็นในขณะที่เขายังคงจ้องมองไปที่เจ้ากำปั้นน้อย
ลูกสุนัขยังคงเห่าต่อไปราวกับว่ามันได้เห็นสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัวบางอย่าง
มันเป็นพฤติกรรมที่แปลกจริงๆ แม้แต่กับลูกสุนัขที่ตื่นเต้นเกินไปอย่างเจ้ากำปั้นน้อย
ยิ่งไปกว่านั้น เอมี่ยังมีประสาทสัมผัสพิเศษ ที่ไม่มีการเปลี่ยนแปลงด้วยคุณลักษณะพิเศษ
เธอสามารถเห็นสิ่งมีชีวิตเหนือธรรมชาติที่เขาไม่สามารถทำได้
เหตุผลที่เธอถามคำถามดังกล่าวมีความชัดเจน
'เซียน่าต้องเอาวิญญาณอื่นติดมาด้วยแน่ๆ'
มันจะไม่ใช่วิญญาณแบบเดียวกับที่ถูกไล่ไปก่อนหน้านี้
มันจะเป็นวิญญาณระดับที่สูงขึ้น
มิฉะนั้น เจ้ากำปั้นน้อยจะไม่เห่าอย่างโกรธเกรี้ยวด้วยหางที่ยกขึ้นของมันแน่ๆ
แม้ว่าในปัจจุบันจะเป็นเพียงลูกสุนัขสีขาวตัวเล็กๆ แต่เจ้ากำปั้นน้อยเป็นสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ในธรรมชาติที่แท้จริงของมัน และสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ก็เป็นศัตรูตามธรรมชาติของพวกวิญญาณ
สัตว์ศักดิ์สิทธิ์และวิญญาณไม่สามารถอยู่ร่วมกันได้
เช่นเดียวกับสิ่งมีชีวิตที่หิวโหยจะแสวงหาอาหาร ตามธรรมชาติสัญชาตญาณในการขับไล่วิญญาณถูกฝังอยู่ในสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ตั้งแต่เกิด ไม่มีใครจำเป็นต้องสอนพวกมัน
"...คืนนี้ท่านควรนอนกับเจ้ากำปั้นน้อยนะเจ้าต่ะ นายน้อย"
ในขณะที่จ้องมองไปที่เจ้ากำปั้นน้อยที่ยังคงเห่าอยู่ เอมี่ก็ให้คำแนะนำนี้มา
'ด้วยการปรากฏตัวในระดับนั้น...มันต้องเป็นวิญญาณระดับกลางเป็นอย่างน้อย'
เอมี่เหลือบมองไปยังพื้นที่ว่างที่เจ้ากำปั้นน้อยกำลังเห่าอยู่
ที่นั่นเธอสัมผัสได้ถึง 'บางสิ่ง' ที่มืดมน แต่ปล่อยการปรากฏตัวที่แข็งแกร่งออกมา
มันน่าจะเป็นวิญญาณ
อย่างไรก็ตาม การปรากฏตัวของมันเทียบไม่ได้กับสิ่งที่แนบมากับธีโอก่อนหน้านี้
อย่างน้อย มันก็ต้องเป็นวิญญาณระดับกลาง
‘อีกอย่างเจ้ากำปั้นน้อย... มองเห็นวิญญาณได้’
เอมี่รู้สึกถึงความเร่าร้อนจากที่ใดที่หนึ่งในใจของเธอ
ความสามารถในการมองเห็นวิญญาณและความรู้สึกในการรับใช้ธีโอ
มันเป็นความรู้สึกของเครือญาติ
─โฮ่ง กรรรรร... โฮ่ง-โฮ่ง
หลังจากยืนอยู่ข้างๆธีโอและไล่วิญญาณมาเป็นเวลานาน เจ้ากำปั้นน้อยก็หยุดเห่าและล้มลงด้านข้างของเขา
"โอ้!"
เอมี่รีบวิ่งไปหยิบเจ้ากำปั้นน้อยขึ้นมา
เธอเงี่ยหูฟังไปที่คอของเจ้ากำปั้นน้อย
"...มันดูเหมือนว่าเขาจะหมดแรงแล้วเจ้าค่ะ นายน้อย เขาเพิ่งหลับไป"
"...เข้าใจแล้ว"
เอมี่ส่งหมัดน้อยที่หลับใหลให้กับธีโอ
"ดิฉันจะไปแล้วนะเจ้าค่ะ นายน้อย"
"เอาล่ะ ฝันดีนะ เอมี่"
"อ่า และ..."
เอมี่หันหลังให้ธีโอและพูดต่อ
"เจ้ากำปั้นน้อยชอบเวลาที่ท่านลูบหัวของเขาในขณะที่เขาหลับอยู่"
"...เข้าใจแล้ว"
ธีโอพยักหน้าให้เอมี่และกลับไปที่ห้องของเขา
หลังจากวางเจ้ากำปั้นน้อยที่หลับสนิทลงบนเตียง เขาก็ถอดชุดนักเรียนออก
"...ฮ่าาา"
ธีโอถอนหายใจยาวและด้วยรอยยิ้มที่ค่อนข้างโง่เขลาที่เขาไม่เคยปรากฏต่อหน้าเอมี่ เขานั่งลงข้างๆเจ้ากำปั้นน้อย
"เด็กดี"
ธีโอมองลงไปที่เจ้ากำปั้นน้อยด้วยรอยยิ้ม
'เขายอมรับว่าฉันเป็นพ่อของเขา'
ธีโอเห็นว่าเจ้ากำปั้นน้อยน่ารัก
เขานึกถึงอดีตเมื่อเจ้ากำปั้นน้อยที่ถูกห่อไว้ในกระโปรงของเอมี่ จะกัดนิ้วของเขาทุกครั้งที่เขาพยายามลูบไล้เขา
'ฉันก็รุนแรงกับเขาเกินไป'
เขารู้สึกเสียใจที่ได้สาปแช่งเขาในใจ เรียกเขาว่าลูกสุนัขมากตัณหา
ตามที่คาดไว้ เจ้าตัวเล็กนี้เป็นสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ที่เชื่อมต่อกับเขาด้วยสายของจิตวิญญาณ
เขาทำงานของเขาได้ดีมาก
ธีโอที่กำลังจ้องมองเจ้ากำปั้นน้อยด้วยแววตาอ่อนหวานอยู่ครู่หนึ่ง ยกมือขึ้นลูบเจ้ากำปั้นน้อยที่กำลังหลับอยู่อย่างรักใคร่
─กริ๊ง,กริ่ง
บางทีอาจรู้สึกไม่สบายใจกับการสัมผัส เจ้ากำปั้นน้อยที่หลับอยู่ตัวสั่นเล็กน้อย
สองวันต่อมา มันเป็นเช้าวันพฤหัสบดี
เป็นวันที่การสอบภาคกลางทั้งหมดสำหรับทุกแผนกในสัปดาห์ที่ 9 ของภาคการศึกษาที่สองจะสิ้นสุดลง
การสอบสำหรับแผนกอื่นที่ไม่ใช่แผนกฮีโร่ยังไม่จบ
แต่มันเป็น 'วันสุดท้ายของการสอบ' ที่มีผลอย่างมาก
นักเรียนขยี้ตาของพวกเขา หมดสภาพโดยการนักท่องราตรีอ่านหนังสือ ทั้งหมดพึมพำกับตัวเอง 'ฮิฮิ... ทุกอย่างจบลงหลังจากวันนี้' ขณะที่พวกเขาแต่ละคนย้ายไปยังสถานที่สอบของพวกเขา
อย่างไรก็ตาม นักเรียนของแผนกอัศวินเป็นข้อยกเว้น
พวกเขาทั้งหมดย้ายไปที่สนามกีฬาภายในแผนกอัศวินด้วยสีหน้าแน่วแน่
และทำไมพวกเขาจะไม่ล่ะ?
วันนี้เป็นวันของการแข่งขันที่ทุกคนรอคอย ซึ่งคิดเป็นสัดส่วนที่ล้นหลามของผลการเรียนกลางภาค
นอกจากนี้ ยังมีนักเรียนจำนวนมากจากแผนกฮีโร่เข้าร่วมในครั้งนี้
แม้แต่นีกี้ซึ่งอยู่อันดับหนึ่งในปีแรกของแผนกฮีโร่และได้รับการยกย่องว่ามีความสามารถมากที่สุดตั้งแต่ริวุค อาจารย์ใหญ่คนแรกเข้าร่วม
[นีกี้กำลังเข้าร่วมอยู่]
นี่ก็เพียงพอที่จะดึงดูดความสนใจของหลายๆคน แต่นั่นไม่ใช่ทั้งหมด
ไอช่านักธนูไอดอลของสถาบันการศึกษาอยู่ในอันดับที่หก และเป็นที่หนึ่งในทางทฤษฎี
แอนดรูว์ได้รับการจัดอันดับให้อยู่ในอันดับที่เก้าและเพิ่งได้รับการขนานนามว่าเป็น 'จอมเวทย์อัจฉริยะ'
อยู่ในอันดับที่สิบและมีชื่อเสียงในด้านทักษะการขว้างกริชของเขา เอชิลด์ก็เข้าร่วมเช่นกัน
นอกจากนี้ อันดับที่ 53 และได้รับความสนใจอย่างมากสำหรับทักษะการป้องกันอันยิ่งใหญ่ของเขา แม็กซ์
น็อคตาร์ หัวหน้าของเผผ่าออร์ค ผู้ซึ่งก่อให้เกิดความไม่พอใจจากการเอาชนะ 'จอมเวทย์อัจฉริยะ' แอนดรูว์ในการประเมินภาคปฏิบัติของแผนกฮีโร่ก่อนหน้านี้ อยู่ในอันดับที่ 71
นักศึกษาชั้นปีที่หนึ่งที่มีชื่อเสียงหลายคนจากภาควิชาฮีโร่กำลังเข้าร่วม
ซึ่งแตกต่างจากแผนกฮีโร่ที่มีนักเรียนเพียง 200 คน แผนกอัศวินมีนักเรียนมากมาย
เนื่องจากข้อจำกัดด้านเวลา ทัวร์นาเมนต์กว่าจะถึงรอบที่ 128 จึงดำเนินการด้วยการ 1v1
"ให้ตายสิ ฉันแพ้แล้ว ไอรีน"
แน่นอนว่า ไอรีนที่อยู่อันดับหนึ่งในชั้นเรียน ก้าวไปสู่รอบ 128 ได้โดยธรรมชาติ
"ใช่"
ไอรีนมองลงไปที่นักเรียนที่เธอล้มลงด้วยสายตาเย็นชา เหมือนกับชื่อเล่นของเธอ 'อัศวินเย็นชา'
ดูเธอสิ ผู้สื่อข่าว กิลด์และเจ้าหน้าที่ของรัฐกำลังฮือฮาอยู่ในหมู่ผู้ชม
“รูปถ่ายของไอรีนออกมาดีหรือเปล่า?”
"ดีสิ อาจเป็นเพราะใบหน้าของเธอ แต่ไม่ว่านายจะถ่ายยังไง มันก็จะดูดี ตามที่คาดไว้ สีหน้าเย็นชาของเธอเป็นเหมือนชื่อเล่น 'อัศวินเย็นชา '”
"อืม จริงๆแล้ว เธอคือไอรีน ในฐานะลูกสาวคนโตของตระกูลขุนนางนักดาบ ตระกูลอัสลาน เธออยู่อันดับหนึ่งในชั้นเรียน... เธอตรงไปตรงมาเกินไปหน่อย แต่ในฐานะผู้ช่วย ด้านนั้นค่อนข้างเป็นบวกมากกว่า"
"ใช่แล้ว มันไม่ใช่เรื่องปกติที่จะสามารถจัดการกับดาบได้ถึงขนาดนั้น แต่ตามแหล่งข่าวของฉัน เธอมุ่งเป้าไปที่อัศวินหลวงของจักรวรรดิ ไม่ใช่ผู้ช่วย"
"งั้นเหรอ... งั้นเราก็ต้องเตรียมเงื่อนไขที่น่าสนใจกว่านี้ ฉันคิดว่าเธอมีพรสวรรค์ที่คุ้มค่า ยังไงก็เหอะ นักเรียนที่จับคู่กับไอรีน...เขาเป็นผู้สืบทอดของตระกูลวัลเดอร์กเหรอ? ฉันมองผิดไปเหรอ? แม้ว่าพวกเขาจะมีส่วนร่วม แต่ก็ร่วมมือกับใครบางคนที่อยู่ในอันดับที่ 181 ในชั้นเรียน..."
"ฉันยังสงสัยในดวงตาของตัวเองอยู่เลยพวก ไม่ว่าเขาจะเอาชนะราล์ฟ ไวโอเลอันดับที่ 37 ได้อย่างไร... การจับคู่ของอันดับที่ 1 และ 181 ในชั้นเรียนนั้นมันก็แปลกเกินไปอยู่ดี ไอรีนน่าจะไปร่วมมือกับนีกี้"
"ไอรีน อัสลาน... ด้วยการใช้ดาบที่ปราณีตจนไม่น่าเชื่อว่าเธอจะอายุ 16 ปี..."
13:00 น.
รอบที่ 128 ในทัวร์นาเมนต์ 2v2 ของแผนกอัศวินเริ่มขึ้นแล้ว
