ตอนที่ 577 คาเสะคาเงะรุ่นที่ห้า

“อย่างที่พวกนายรู้ ฉันถูกส่งไปที่คิริงาคุเระในฐานะเหยื่อทางการเมือง”

“ดังนั้น หมู่บ้านซึนะจึงเป็นหนี้ฉัน!”

“เอาเป็นว่า ฉันไม่สนหรอกว่าพวกนายจะไม่เห็นด้วยกับเรื่องที่ว่า ฉันจะเป็นคาเสะคาเงะหรือเปล่า?”

“แต่ฉันจะฆ่าพวกผู้อาวุโส แล้วก็พวกนินจาที่ไม่เห็นด้วย สำหรับการเป็นคาเสะคาเงะของฉัน”

“ฉันจะไม่หยุดจนกว่า จะมีคนต้องการให้ฉันเป็นคาเสะคาเงะ”

“อย่าสงสัยในคำพูดของฉัน เพราะฉันมีพลังแบบที่สามารถทำตามคำพูดได้”

ปากุระกล่าวอย่างเย็นชา

หลังจากนั้นเธอก็มองขึ้นไปที่รายการทองคำ ที่สามารถมองเห็นได้เพียงแค่เงยหน้าขึ้น แม้แต่ในห้องสำนักงานแบบนี้

ในรายการทองคำ การนับถอยหลังกำลังดำเนินอยู่ และในอีกห้านาทีการประกาศจะเริ่มต้นขึ้น

“ฉันให้เวลาพวกนายเพียงหนึ่งนาที เมื่อหมายเลขในรายการทองคำกลายเป็นสี่ ฉันก็จะเริ่มลงมือทันที!”

แม้ว่าเวลาจะผ่านไป แต่ปากุระก็ไม่ตื่นตระหนกเลย

หากจำเป็น เธอสามารถใช้ภาพลวงตาเพื่อสะกดจิตทุกคนที่อยู่ด้านหน้าเธอได้

แต่เธอต้องการที่จะให้ใบหน้าของบุคคลระดับสูงของหมู่บ้านซึนะ ว่าจะมีหน้าตาเป็นอย่างไร เมื่อต้องเผชิญหน้ากับข้อเสนอของเธอ

ได้ยินคำพูดที่เด็ดขาดของปากุระ ทุกคนในห้องก็มองมาที่เธอ และเธอก็มองไปที่พวกเขา

“พวกนายมีเวลาเหลือสามสิบวินาที”

ทันใดนั้น เสียงที่เย็นเยียบของปากุระก็ดังมาถึงหูของพวกเขา

“เอ่อ!” ผู้อาวุโสที่พูดเมื่อกี้พูดขึ้นอีกครั้ง

“ปากุระ ถ้าเธอกลายเป็นคาเสะคาเงะ เธอจะเต็มใจต่อสู้เพื่อหมู่บ้านไหม?”

“ฮะ?!” ปากุระขมวดคิ้ว

“พวกนายแค่ต้องบอกฉันว่าจะเห็นด้วยหรือไม่เท่านั้น ส่วนคำถามอื่นๆ ฉันไม่สนใจและก็ไม่คิดที่จะตอบ”

“นอกจากนี้ พวกนายเหลือเวลาอีก 20 วินาที”

สิ้นคำพูดนี้ ลูกไฟจากคาถาแผดเผาอันเป็นเอกลักษณ์ของปากุระ ก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง

เผชิญหน้ากับผู้อาวุโสที่อ่อนแอ และนินจาอันบุที่รายล้อมตัวเองอยู่ ปากุระก็รู้สึกว่าเธอไม่จำเป็นต้องใช้พลังของ ‘เนตรวงแหวนสังสาระ’

คำพูดของปากุระแทงเข้าไปในหูของเหล่าผู้อาวุโสเหมือนกับมีด และยังเข้าไปในหูของนินจาที่อยู่ข้างนอกด้วย

ปากุระไม่ได้ปิดบังการสนทนาของเธอกับพวกผู้อาวุโส และยังใช้การขยายเสียงเพื่อส่งการสนทนาระหว่างเธอกับพวกเขา ไปยังหูของนินจาที่อยู่ด้านนอก

ความจริงที่ว่าวีรสตีของหมู่บ้านซึนะถูกส่งไปยังคิริงาคุเงะ ในฐานะเหยื่อทางการเมืองนั้น พวกนินจาที่อยู่ด้านนอกย่อมไม่รู้อยู่แล้ว

สิ่งนี้จึงทำให้พวกเขาสงสัยหมู่บ้านของตัวเองอยู่ครู่หนึ่ง และถ้าทำได้ พวกเขาก็ไม่อยากสู้กับปากุระจริงๆ

หลายคนถึงกับรู้สึกว่า มันเป็นทางเลือกที่ดีที่จะมอบตำแหน่งคาเสะคาเงะ ให้กับนินจาผู้ทรงพลังอย่างปากุระด้วย

“อีกสิบวินาที”

“9!”

“8!”

“2!”

“ตกลง พวกเราตกลง!” ในขณะที่เวลานับถอยหลังของปากุระกำลังจะเป็นศูนย์ พวกผู้อาวุโสก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป

พวกเขาทั้งหมดตกลงที่จะให้ปากุระกลายเป็น คาเสะคาเงะรุนที่ห้า!

“เอาล่ะ เมื่อตัดสินใจได้แล้ว ก็ประกาศให้ทุกคนในหมู่บ้านรู้ทันที เกี่ยวกับการเป็นคาเสะคาเงะรุ่นที่ห้าของฉัน!”

ปากุระลุกขึ้นจากเก้าอี้ เธอมองดูผู้อาวุโสที่อยู่ด้านหน้าและนินจาข้างนอกอย่างเย็นชา

“จำไว้ว่า ฉันพูดว่าทุกคน!”

ผู้อาวุโสพยักหน้าและสั่งนินจาที่อยู่รอบๆ ทันที

ในไม่ช้า ข่าวที่ว่าปากุระได้กลายเป็น ‘คาเสะคาเงะรุนที่ห้า’ ก็แพร่กระจายไปทั่วหมู่บ้านซึนะแห่งนี้

‘แบบนี้มันจะไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ อาจารย์หลี่ฟาน’ ปากุระคิดกับตัวเอง

“ท่านอาจารย์ ท่านกลายเป็นคาเสะคาเงะรุนที่ห้าแล้ว แบบนี้พวกเรายังต้องออกไปจากหมู่บ้านซึนะอีกไหม?”

“แล้วอาจารย์ของท่านอาจารย์ เขาเป็นใครงั้นหรอคะ?”

ในเวลานี้ มากิที่คอยดูอยู่ด้านข้างก็เดินเข้ามา

“เรื่องนี้... ฉันเองก็ไม่รู้เรื่องของอาจารย์เหมือนกัน” ปากุระก้มลงและสัมผัสผมของมากิ

“นี่! ท่านอาจารย์ไม่รู้จริงๆ หรอ?” มากิตกใจ

“ฮิฮิ รอจนกว่าจะเสร็จสิ้นการประกาศของรายการทองคำ แล้วฉันจะพาเธอไปพบกับเขาเอง” ปากุระยิ้มแล้วหันไปมองนอกสำนักงาน

ที่นั่น เทมาริและยาชามารุกำลังยืนเงียบอยู่

“ยาชามารุ เข้ามาแล้วพาราสะออกไป” ปากุระกล่าวอย่างเย็นชา

ได้ยินคำพูดของปากุระ เทมาริกับยาชามารุก็รีบเข้าไปมาห้อง และนำราสะไปที่โรงพยาบาลของหมู่บานซึนะทันที

“ทุกคนออกไปหมดแล้ว คุณยังจะซ่อนตัวอยู่อีกงั้นหรอ?” ปากุระมองไปที่มุมและถาม

“เธอรู้ตั้งแต่แรกแล้วสินะ สาวน้อย เธอน่ากลัวขึ้นมากจริงๆ”

หญิงชราผมขาวปรากฏตัวขึ้นจากเงามืด

“ย่าโจ คุณควรจะเกษียณตัวเองออกไปแล้ว ตอนนี้คุณออกมาเพื่อหยุดฉันจากการกลายเป็นคาเสะคาเงะงั้นหรอ?” ปากุระถาม

“ฮี่ฮี่ฮี่ หญิงชรามีความรอบรู้ในตัวเอง ด้วยพลังการต่อสู้ที่เธอแสดงออกมา ยังไงฉันก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเธอหรอก” ย่าโจหัวเราะ

“นอกจากนี้ ฉันก็ยังไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่ราสะทำกับเธอ”

“โดยส่วนตัวแล้ว ฉันหวังว่าเธอจะสามารถแทนที่เขา ในฐานะคาเสะคาเงะรุ่นที่ห้าได้”

“ฉันหวังว่าเธอจะไม่กลายเป็นคาเสะคาเงะ เพราะสิ่งที่อยู่บนท้องฟ้านั่น”

มุมปากของปากุระกระตุก “ขอโทษนะย่าโจ ฉันตั้งใจที่จะเป็นคาเสะคาเงะชั่วคราวจริงๆ”

“บางทีฉันอาจจะเกษียณจากตำแหน่งนี้ทันที หลังจากเสร็จสิ้นการมอบรางวัลของรายการทองคำ”

“ฮิฮิ อย่าใจร้อนนักสิ” ย่าโจพูดพร้อมกับหัวเราะ

“ตั้งแต่ที่เธอกลายเป็นคาเสะคาเงะ อย่างน้อยก็เป็นไปสักหนึ่งหรือสองปีสิ”

“อ้อ เมื่อกี้เธอพูดถึงอาจารย์”

“ปากุระ เธอสามารถบอกหญิงชราคนนี้ได้ไหม ว่าอาจารย์ของเธอเป็นใคร?”

“ไม่!” ปากุระตอบอย่างเย็นชา

…