SW-ตอนที่ 47 คำเตือน
วันรุ่งขึ้น อเล็กซ์ เริ่มต้นลากเกวียนของเขาไปตามท้องถนน
มันเหมือนเช่นเคย มันทั้งเหนื่อยและน่าเบื่อมาก
ประมาณ 2 ชั่วโมงต่อมา อเล็กซ์ เห็นพ่อค้ากลุ่มแรกที่เดินผ่านเขาอีกครั้งด้วยรถม้าสุดหรู พ่อค้าได้แนะนำตัวเอง และ ทหารคุ้มกันที่ติดตามรถก็ทักทาย อเล็กซ์ ด้วยคำพูดสั้นๆ
โชคดีที่ไม่มีเหตุการณ์สำคัญเกิดขึ้นในอีก 2-3 ชั่วโมงข้างหน้า และ อเล็กซ์ ก็มาถึง ป่าทางใต้ได้อย่างปลอดภัย
เมื่อ อเล็กซ์ เห็นประตูเมือง เขาก็ลูบเหงื่อออกจากหน้าผาก
อย่างไรก็ตาม อเล็กซ์ ก็หยุดอย่างรวดเร็ว เมื่อเขาสังเกตเห็นการกระทำของตัวเอง
‘เหงื่อ?’ อเล็กซ์ คิดขณะมองไปที่แขนเสื้อซ้ายของเขา ‘นี่ก็เป็นเวลานานแล้ว ที่ฉันเหงื่อออกไปกับความพยายาม โดยปกติแล้ว เพราะบริเวณโดยรอบค่อนข้างหนาวเย็นอยู่พอสมควร จึงทำให้เหงื่อของฉันไม่ค่อยออก’
อเล็กซ์ ดึงมือขวาออกจากเสื้อคลุมและสัมผัสกับสิ่งรอบตัว
‘มันเริ่มอุ่นขึ้นเล็กน้อย’ อเล็กซ์ คิด ‘ยิ่งไปกว่านั้น มันรู้สึกร้อนเกินไปภายใต้เสื้อคลุมของฉัน’
‘ดูเหมือนว่าฉันจะออกมาจากโซนไวเวิร์นน้ำแข็งแล้วจริงๆ’
อเล็กซ์ ดึงเกวียนลากเลื่อนต่อไปยังป่าทางใต้ และ เมืองนี้ ก็ไม่ได้ดูพิเศษจริงๆ เพราะมันเหมือนกับเมืองที่อุ่นขึ้นหลังจากหิมะที่ตกหนัก
สรุปแล้ว มันเต็มไปด้วยโคลนและดูสกปรก
เมื่อ อเล็กซ์ มาถึงประตูทางเหนือ เจ้าหน้าที่ก็หยุดเขาและมองผ่านกองไม้น้ำแข็งของเขาเพื่อมองหาสิ่งของผิดกฏหมาย การสืบสวนของพวกเขาค่อนข้างละเอียด และ ใช้เวลาไปเกือบ 5 นาที
“เหตุใดนายถึงอยากจะไปป่าทางใต้?” กัปตันกล่าวถามอย่างสบายใจ
“ผมอยู่ในระหว่างการเดินทาง และ ไม้น้ำแข็งนี้ มีไว้สำหรับขายในสรวงสวรรค์ของนักรบ เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการสอบเข้าสถาบันศึกษา” อเล็กซ์ ตอบกลับ เขาสังเกตเห็นว่าหลายคนนั้นรู้เรื่องเกี่ยวกับ สถาบันนักรบ และ การสอบเข้า ดังนั้น นี่จึงเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมเขาจึงไม่จำเป็นจะต้องอธิบายอะไรเพิ่มเติมในคำพูดของเขา
กัปตันทหารยาม มองหน้า อเล็กซ์ ด้วยความประหลาดใจและหรี่ตาลง
“ฮ่าฮ่า เธอดูแก่มากในตอนแรก” กัปตันทหารยามกล่าว “เอาล่ะ เชิญเข้าไปได้”
“ผมมีคำถาม” อเล็กซ์ กล่าว
“ว่ามา” กัปตันกล่าวพูดอย่างสบายใจ
“มีอันตรายใดๆ ที่นี่ระหว่างไป สรวงสวรรค์ของนักรบหรือไม่?” อเล็กซ์ กล่าวถาม “ผมใช้เวลาทั้งคืนไปกับป่าระหว่างที่นี่กับ เมืองเซ็นทรัลวิลด์ และ นั่นก็ไม่ได้ใกล้เคียงกับคำว่าสะดวกสบายเลย”
“โอ้?” กัปตันทหารยาม กล่าวพูด หลังจากได้ยินเรื่องที่น่าสนใจ “แล้วเธอเจออะไรมาบ้างล่ะ?”
“แมงมุมระดับแม่ทัพ” อเล็กซ์ กล่าว “มันดูเหมือนไม่ใช่แมงมุมระดับแม่ทัพทั่วไป เพราะตัวของมันเป็นสีฟ้าและมีบ้องน้ำแข็ง 8 อัน ที่ดูเหมือนขา มันเคลื่อนไหวอย่างเงียบเชียบ ตลอดทั้งคืน และ เกือบจะเข้าถึงตัวผม”
ดวงตาของ กัปตันทหารยามได้หรี่ลง “เธอพบ แมงมุมศพน้ำแข็ง?” เขากล่าวถาม
“ผมไม่รู้จักชื่อของมัน” อเล็กซ์ ตอบกลับ
“ให้ตายเถอะ” กัปตันทหารยาม ถ่มน้ำลายไปด้านข้าง “เจ้าสิ่งนั้นน่าจะเป็นแมงมุมศพน้ำแข็งไม่ผิดแน่ นอกจากนี้ เราค้นพบสาเหตุการหายตัวไปของผู้คนในตอนกลางคืนมาสักระยะหนึ่งแล้ว แต่ไม่มีใครเห็นอะไรเลย พวกเขากลับมาโดยไม่พบสิ่งที่เป็นอันตรายเกินไป หรือไม่ได้กลับมาอีกเลย”
“เดิม ฉันคิดว่าเราสามารถกำจัดศัตรูพืชตนนั้นไปได้เมื่อ 2-3 เดือนก่อน แต่เห็นได้ชัดว่า เราพลาดลูกสัตว์บางตัวไป” กัปตันทหารยามกล่าวเสริม “ขอบคุณสำหรับข้อมูล เธอช่วยพวกเราได้มาก”
“ไม่มีปัญหา” อเล็กซ์ กล่าว
“เธอบอกว่าเธอต้องการเข้าร่วมสถาบันนักรบใช่มั้ย? เธอสนใจที่จะมีส่วนร่วมในการล่าแมงมุมศพน้ำแข็งหรือไม่? นอกจากนี้ เธอดูแข็งแกร่งมาก และ เราก็ต้องการคนแบบเธอ” กัปตันทหารยามกล่าว “แน่นอนว่าเธอจะได้รับค่าตอบแทนที่สมน้ำสมเนื้อเช่นเดียวกัน”
อเล็กซ์ รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยกับข้อเสนอ แต่เขาก็ส่ายหัวทันที “ขออภัย ผมไม่ได้มีความคิดที่จะฆ่าตัวตาย ถ้าหากเธอสิ่งนั้น อยู่ในระดับแม่ทัพทั่วไป บางทีผมอาจจะติดตามคุณ แต่ดูเหมือนว่ามันจะแข็งแกร่งมากอย่างแน่นอน”
“ฟังนะ โดยพื้นฐานแล้ว พวกเราจะรับประกันความปลอดภัยของเธอ” กัปตันทหารยามกล่าวเสริม “โดยทั่วไป พวกเราจะส่งนักรบหลายคนในระดับแม่ทัพไปจัดการกับ แมงมุมศพน้ำแข็ง ซึ่ง มันจะรับประกันโอกาสชนะให้กับพวกเราอย่างมาก”
“ขออภัย แต่ผมก็ยังคงต้องปฏิเสธ” อเล็กซ์ ตอบ “ผมอาศัยอยู่ในป่ามาเป็นเวลานาน และ รู้สึกไม่ค่อยสบายใจที่จะต้องใช้ชีวิตร่วมกับมนุษย์คนอื่น ยิ่งเรื่องฝากความปลอดภัยของตัวเองไว้กับคนอื่น ยิ่งทำให้ผมรู้สึกไม่สบายใจเข้าไปอีก”
หลังจากเงียบไปไม่กี่วินาที กัปตันทหารยามก็ถอนหายใจออกมา “ช่างเถอะ ในเมื่อมันเป็นการตัดสินใจของเธอ อย่างไรก็ตาม เพื่อเป็นการตอบแทนสำหรับการบอกพวกเราเกี่ยวกับ แมงมุมศพน้ำแข็ง ฉันจะให้ข้อมูลบางอย่างแก่เธอสำหรับการเดินทางในอนาคต”
“ขอบคุณ” อเล็กซ์ กล่าว
“หลังจากที่เธอออกจากประตูทางตะวันออกเฉียงใต้ เธอจะต้องเดินทางไปอีกประมาณ 2 วัน เพื่อไปยังเมืองถัดไป และ เมืองนี้มีชื่อว่า ขอบพายุ เนื่องจากมันอยู่ใกล้กับทั้งสองโซนมากที่สุด”
“บนเส้นทางสู่เมืองขอบพายุ เธอไม่จำเป็นจะต้องระวังสัตว์ร้ายที่ทรงพลังใดๆ เลย เนื่องจาก มานาธาตุในอากาศนั้นค่อนข้างเบาบาง และ พวก สัตว์ร้ายก็ไม่ชื่นชอบสิ่งเหล่านี้ อย่างมาก เธอก็น่าจะพบสัตว์ร้ายระดับทหาร ช่วงต้น หรือกลาง และ พวกมันก็ไม่น่าจะเป็นปัญหาสำหรับเธอ” กัปตันทหารยามได้อธิบาย
อเล็กซ์ พยักหน้า
“อย่างไรก็ตาม การปรากฏตัวของสัตว์ร้ายที่อ่อนแอเหล่านี้ กลับทำให้สถานที่เหล่านั้นเป็นสรวงสวรรค์ของพวกโจร และ มีค่ายโจรแห่งหนึ่งตั้งอยู่ที่ไหนสักแห่งระหว่างที่นี่กับเมืองขอบพายุ แต่พวกเรายังหาค่ายดังกล่าวไม่พบ”
“ผู้นำของพวกมันน่าจะเป็นนักรบระดับทหารตอนปลาย และ เขาก็ไม่ค่อยจะออกมาปล้นใครเลย เพราะเขามีลูกน้องคอยทำหน้าที่นั้น พวกนั้นคือกลุ่มโจรที่แข็งแกร่งที่สุดในระแวกนี้ หากพบพวกเขา เธออาจจะต้องเผชิญหน้ากับ กลุ่มโจร 5 คนที่มีผู้นำระดับทหารช่วงกลาง”
ดวงตาของ อเล็กซ์ ได้หรี่ลงขณะที่ กัปตันทหารยามได้กล่าวพูดต่อ
“อย่างไรก็ตาม ฉันว่าเธอคงไม่เจอกลุ่มคนเหล่านี้หรอก” กัปตันทหารยามได้กล่าวเสริม “ผู้นำของกลุ่มนั้นมีประสบการณ์ และ พวกเขาน่าจะล่วงรู้ได้อย่างรวดเร็วว่าเธอไม่ใช่เป้าหมายที่ง่ายที่จะจัดการ เพราะเป้าหมายของพวกโจร คือการทำงานและหาเงินง่ายๆ ไม่ใช่การต่อสู้กับใครซักคนจนตาย เพียงแค่มองแวบเดียว พวกเขาก็น่าจะรู้ว่า เธอไม่ใช่เป้าหมายที่ง่าย และ มันเสี่ยงเกินไปที่จะเข้าโจมตีเธอ”
“ดังนั้น หากเธอพบกับพวกโจร พวกนั้นก็น่าจะเป็นกลุ่มโจรมือใหม่ และ พวกนั้นก็ไม่เป็นอันตรายใดๆ สำหรับนักรบที่แข็งแกร่งอย่างเธออยู่แล้ว”
จากนั้น ดวงตาของกัปตันทหารยามก็หรี่ลง
“อย่างไรก็ตาม หากเจอเข้ากับกลุ่มโจรมากประสบการณ์ มันก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง” กัปตันทหารยามกล่าวเสริม
อเล็กซ์ เลิกคิ้วทันที “คุณหมายความว่ายังไง?”
“พวกมือใหม่นั้นจะแผ่กลิ่นอายที่ขาดประสบการณ์ ความกลัว และ ความกังวลใจออกมา” กัปตันทหารยามได้อธิบาย “แต่สำหรับนักรบมากประสบการณ์ พวกเขาจะดูเหมือนกลุ่มอันธพาลมากกว่าโจร”
“มีนักรบจำนวนมาก ที่ตัดสินใจที่จะไม่สังหารโจรมือใหม่เหล่านี้ พวกเขาทำเพียงแค่ ทำร้ายพวกเขาอย่างหนัก หรือทำให้พวกเขาหวาดกลัวเท่านั้น มีแม้กระทั่ง สอนคำแนะนำเกี่ยวกับชีวิตให้พวกเขาด้วย”
“อย่างไรก็ตาม คนที่กลายเป็นโจรนั้น มักจะเผชิญหน้ากับความยากจนที่เราไม่สามารถจินตนาการได้ และ คำแนะนำเกี่ยวกับชีวิตที่เรามอบให้กับพวกเขานั้นก็เป็นเพียงสิ่งของไร้ประโยชน์ พวกเขาจะไม่ยอมรับคำแนะนำของชีวิตที่ใครบางคนมอบให้พวกเขา แต่พวกเขาจะพาลโกรธคนที่มอบคำแนะนำชีวิตให้กับพวกเขาเหล่านั้น”
“พวกมือใหม่จะแจ้งให้ผู้นำระดับสูงทราบเกี่ยวกับเป้าหมาย และ เมื่อเธอได้พบกับโจรที่ทรงพลัง ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขายังรู้เกี่ยวกับความสามารถของเธอ ดังนั้น กลุ่มที่เธอจะเผชิญก็อาจจะประกอบไปด้วยนักรบระดับทหารช่วงกลางจำนวนมาก”
ดวงตาของกัปตันทหารยามได้จ้องมองไปที่ อเล็กซ์
“ถ้าเจอพวกโจร ก็พยายามอย่าปล่อยให้พวกมันหนีไปได้ล่ะ” กัปตันทหารยาม กล่าวอย่างเคร่งขรึม
“ถ้ามีคนพยายามปล้นเธอ เธอจะต้องฆ่าเขา มิฉะนั้น เธอจะเอาชีวิตของตนเองเข้าไปเสี่ยงโดยไม่จำเป็น”
“อันตรายสำหรับเส้นทางสายนี้ ไม่ใช่สัตว์ร้ายหรือโจรที่มีอำนาจ แต่เป็นความไร้เดียงสาของตัวเธอเอง”
“ฉันหวังว่าเธอจะทำใจให้ชินกับการฆ่าใครสักคน มากกว่ามองว่าพวกเขาเป็นเพียงแค่เด็กน้อยกลุ่มหนึ่ง”