บทที่ 3 ปลดล็อคการยิงธนูขั้นพื้นฐาน

  บทที่ 3 ปลดล็อคการยิงธนูขั้นพื้นฐาน

เมื่อเฉินฟานเดินตามเสียงนั้นและมาถึง เขาก็เห็นว่ากระท่อมหลังหนึ่งเต็มไปด้วยผู้คน และมีการพูดคุยกันจ่อแจอยู่ในฝูงชน

“ทำไมเสี่ยวหงถึงคิดสั้นอย่างนี้ เธอแขวนคอตายงั้นหรือ?”

“เฮ้อ เมื่อวานสามีของเธอไม่กลับมา และลูกชายของเธอก็เสียชีวิตไปเมื่อไม่กี่ปีก่อน ทิ้งเธอไว้ตามลำพัง ข้าเกรงว่าเธอคิดว่าชีวิตไม่มีความหมายเลยเธอจึงฆ่าตัวตาย?”

"นั่นแหล่ะคือปัญหา!"

“ใช่แล้ว ทุกวันนี้การอดมื้อกินมื้อโดยไม่ว่าจะสามารถกินอาหารมื้อถัดไปได้หรือไม่ ความตายก็เป็นการปลดปล่อยอย่างหนึ่งเช่นกัน”

หลังจากพูดแบบนี้ คนส่วนใหญ่ก็เงียบไป

ใช่ ยอมตายดีกว่าอยู่อย่างลำบาก แต่ความตายก็ยังต้องใช้ความกล้าหาญอย่างมาก

"ทุกคนหลีกทางหน่อย หลีกทางหน่ยอ"

เสียงนั้นดังขึ้นและชายที่เป็นผู้ใหญ่สองคนก็ออกมาโดยแบกร่างของหญิงสาวผอมแห้งสีซีดบนเปลหามธรรมดา

ลิ้นของผู้หญิงจุกปาก ซึ่งน่าสะพรึงกลัวอย่างมาก

อย่างน้อยๆเฉินฟานก็ตกใจมากจนหัวใจของเขาแทบกระดอนออกมาจากอกตั้งแต่แรกเห็น

อย่างไรก็ตาม ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นคุ้นเคยกับฉากนี้แล้ว หรือไม่พวกเขาก็มึนงงและด้านชาไปหมดแล้ว แม้แต่เด็กอายุต่ำกว่าสิบปีก็ยังกล้าจ้องมองฉากนี้อย่างตั้งใจ

ในที่สุดเฉินกัวตงก็เดินออกจากบ้านด้วยท่าทางตำหนิตัวเองอย่างมาก เพราะถ้าซูจื่อไม่ตายเมื่อวานนี้ ผู้หญิงคนนี้คงคิดสั้นด่วนจากไปเช่นนี้

เขาปลอบทุกคนด้วยเสียงแหบเล็กน้อย จากนั้นมองไปที่ผู้ชายที่โตแล้วหลายคนในฝูงชน และพูดว่า "เตรียมตัวให้พร้อม เราจะออกไปล่าสัตว์ในครึ่งชั่วโมง"

หลายคนมองหน้ากันและพยักหน้า

คนตายก็ได้ล่วงลับไปแล้ว แต่คนที่ยังอยู่ก็ต้องสู้ต่อไป

"เจ้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่?"

หลังจากที่ฝูงชนแยกย้ายกันออกไป เฉินกัวตงก็เดินไปหาเฉินฟานแล้วถามขึ้นมา

“ข้ามาถึงที่นี่ได้ไม่นานนักหรอก”

เมื่อเฉินฟานคิดถึงรูปร่างหน้าตาของศพเมื่อกี้ เขายังคงรู้สึกหวาดกลัวอยู่ในใจ

เฉินกัวตงพยักหน้าหันหลังกลับและจากไป

"พ่อ"

จู่ๆ เฉินฟานก็ถามขึ้นมาว่า "มีธนูและลูกธนูสำรองไหม ข้าอยากเรียนการยิงธนู"

เฉินกัวตงหันกลับมาด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย ในความรู้สึกของเขา ลูกชายคนนี้เป็นเหนียมอายและไม่กล้าสู้หน้าคนเล็กน้อยและค่อนข้างขี้ขลาดเล็กน้อยอีกด้วย การขอให้เขาไปต่อสู้กับสัตว์อสูรจะเป็นฆ่าเขาอย่างไม่ต้องสงสัยเลย

วันนี้เป็นยังไงบ้าง?

"ข้าแค่อยากจะแข็งแกร่งขึ้นสเท่านั้น"

และเฉินฟานก็พูดออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจว่า "ข้าไม่ต้องการที่จะอดตาย"

ดวงตาของเฉินกัวตงแสดงความโล่งใจออกมา แม้ว่าจะผ่านไปในพริบตาก็ตาม

“ธนูและลูกธนูใช่ไหม เจ้าไปหาลุงจางที่โกดัง  แล้วบอกเขาว่าข้าบอกให้เจ้ามาที่นี่ ที่นั่นน่าจะมีธนูอยู่หลายคัน ค้นหาอันที่เล็กที่สุดแล้วลองฝึกฝนดู”

“ธนูหลายคันงั้นหรือ?”

เฉินฟานตกตะลึง

เมื่อคืนนี้เขาคิดว่ามีคันธนูเหล็กน้อยมากในค่าย ไม่อย่างนั้นทำไมคนถึงมีคนเพียงสองหรือสามคนเท่านั้นที่ใช้คันธนูเหล่านี้เป็นอาวุธล่ะ? ตามที่พ่อของเขาพูดเมื่อกี้ ดูเหมือนว่าจะมีธนูและลูกธนูพอสมควรใช่ไหม?

เฉินกัวตงเหลือบมองเขา ราวกับว่าเขาสามารถมองเห็นสิ่งที่เขาคิดได้ และพูดด้วยน้ำเสียงอู้อี้ว่า "การฝึกยิงธนูไม่ใช่เรื่องง่ายอย่างที่เจ้าคิด หรือพูดให้ถูกคือมันค่อนข้างจะฝึกยากมาก หากเจ้าฝึกฝนให้ดีเจ้าจะสามารถยิงได้ในระยะยี่สิบถึงสามสิบเมตรเท่านั้น แต่การยิงธนูเพื่อฆ่าสัตว์อสูนนั้นโดยไม่ได้ฝึกฝนมาอย่างหนักหนานั้นแทบเป็นไปไม่ได้เลย การใช้งานมันไม่ดีเท่ามีดดาบหรอก”

หลังจากพูดแล้วเขาก็หันหลังและจากไป

เฉินฟานมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีอยู่ในใจ และดูเหมือนว่าเขาจะมองข้ามบางอย่างไป แต่ตอนนี้เขาก็ไม่สามารถทำอะไรได้ ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงกัดฟันและสู้ต่อไปเท่านั้น

โกดังตั้งอยู่ทางตะวันตกเฉียงเหนือของหมู่บ้าน และระหว่างทางมีคนไม่กี่คน แน่นอนว่าทุกคนอยู่ในกระท่อมอย่างเงียบๆ เพื่อประหยัดพลังงาน

เมื่อเขามาถึง เขาก็ต้องประหลาดใจที่พบว่าในพื้นที่โล่งตรงประตูนั้นมีชายหนุ่มหลายคนในวัยเดียวกับเขาที่กำลังฝึกอยู่

นั่นคือสิ่งที่เขาคิด แต่จริงๆ แล้วพวกเขาแค่ถือหอกยาวประมาณสองเมตรและแทงไปข้างหน้าอย่างไม่หยุดยั้งเท่านั้น

ด้านหลังชายหนุ่มเหล่านั้น มีชายวัยกลางคนที่มีพูดได้แค่สองคำในขณะที่เดินกะโผลกกะเผลกไปมา เขาทำการแก้ไขการเคลื่อนไหวของคนหลายคนและตะโกนออกมาว่า "รับ" และ "แทง"

เฉินฟานหรี่ตาลงและคิดว่า นี่อาจเป็นลุงจางที่พ่อของเขาพูดถึง

เขาหายใจเข้าลึก ๆ แล้วก้าวไปข้างหน้า

ก่อนที่เขาจะเข้าไปใกล้ ชายพิการก็หันกลับมามองเขาขึ้นๆ ลงๆ

พวกคนหนุ่มสาวที่อยู่ข้างหลังเขายังใช้ประโยชน์จากโอกาสนี้เพื่อหยุดและมองเขาอย่างสงสัย

“ลุงจาง พ่อของข้าคือ...”

"ข้ารู้จักเจ้า"

ชายพิการแสดงรอยยิ้มว่าไม่จำเป็นต้องอธิบาย “เจ้าเป็นลูกชายของเฉินกัวตง เจ้าเกือบตายหลังจากกินผลไม้ป่าเมื่อไม่กี่วันก่อนใช่ไหม?”

เฉินฟานยิ้มอย่างยอมรับ

“เจ้ามาที่นี่เพื่อฝึกหอกด้วยงั้นเหรอ?”

“ข้าคิดว่าจะลองฝึกธนูดูก่อน” เฉินฟานกล่าวขึ้น

คนหนุ่มสาวหลายคนมองหน้ากัน และดูเหมือนจะมีความเข้าใจโดยปริยายในหมู่พวกเขา

"มาอีกคนหนึ่งแล้ว"

ชายพิการเปิดปากขึ้นแล้วพูดทันทีว่า “มากับข้า”

ทันทีที่เขาพูดอย่างนั้นออกไปเขาก็หันกลับมาทันที และจ้องมองไปที่คนไม่กี่คนแล้วพูดว่า "ยังขี้เกียจอยู่เหรอ? เหงื่อออกมากนะดีแล้วเพราะมันจะทำให้เลือดของพวกเจ้าออกน้อยลงในภายหลังรู้ไหม?"

เยาวชนหลายคนตัวสั่นทันทีและฝึกฝนทักษะการแทงหอกต่อไป

เฉินฟานเดินตามชายพิการเข้าไปในบ้าน และต้องตกใจกับอาวุธอันแพรวพราวมากมาย เขาเห็นว่าในพื้นที่กว้างขวางนี้มีอาวุธเย็นต่างๆมากมาย เช่น ดาบ หอก ดาบและง้าว โล่และขวานเหล็ก และแม้แต่กระบอกสองสามลำที่เป็นปืนใหญ่ดิน

ชายพิการสังเกตเห็นการจ้องมองของเขา มุมปากของเขาเงยขึ้นเล็กน้อยแล้วพูดว่า "ที่นี่ไม่มีดินปืน ดังนั้นสิ่งนั้นจึงมีประโยชน์เทียบเท่ากับลมตด นี่คือธนูที่เจ้าต้องการ เลือกไปหนึ่งอัน"

เฉินฟานมองไปทางซ้าย และเห็นธนูยาวหลายคันแขวนอยู่บนผนัง จากซ้ายไปขวา ขนาดของพวกมันก็ไล่จากเล็กไปใหญ่ คันที่เล็กที่สุดยาวเพียงหนึ่งเมตร และคันที่ยาวที่สุดยาวเกือบสองเมตร ทำให้สูงเท่าคนหนึ่งคน

เขากลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เขามองดูชายพิการแล้วพูดอย่างตรงไปตรงมาว่า "ลุงจาง ข้าจะเริ่มจากทางซ้ายสุดก่อนดีไหม?"

“ดีที่เจ้าพอจะรู้จักประมาณตน”

ชายพิการหัวเราะเบา ๆ หยิบคันธนูลงมา และใช้แรงเล็กน้อยเพียงเพื่อได้ยินเสียง "หวูบหวืด" และสายธนูก็สั่นอย่างรวดเร็ว

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าหากถูกใบหน้าของใครบางคน ผิวหนังของเขาคนนั้นจะต้อแตกหักเล็กน้อยอย่างแน่นอน

“ถ้าเจ้าต้องการดึงสายธนูคันนี้ เจ้าจะต้องใช้ความแข็งแกร่งอย่างน้อยสี่สิบปอนส์ และด้วยธนูนี้ภายในยี่สิบก้าว เจ้าสามารถฆ่าสัตว์อสูรระดับต่ำได้ด้วยลูกธนูเพียงดอกเดียว มันไม่ใช่ปัญหาใหญ่ เจ้าลองดูสิ”

หลังจากพูดจบเขาก็โยนธนูมาให้เฉินฟาน

เฉินฟานรีบรับมันไว้ เขาจับธนูด้วยมือซ้ายและหยิบลูกธนูด้วยมือขวา เล็งไปที่เป้าหมายที่อยู่ไม่ไกลออกไป

จากนั้นเขาก็ค่อยๆดึงสายธนูจนรู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อยทันที เขาอดไม่ได้ที่จะกัดฟันและกระต้นพลังทั้งหมดที่เขามี ก่อนจะดึงสายธนูจนสุดแล้วปล่อยสายธนูออกไปทันที

"หวืด!"

มีเสียงเบา ๆ และลูกศรก็บินออกไป เฉินฟานรู้สึกว่าร่างกายของเขาสั่นไปหมด ส่วนตอนนี้แขนขวาของเขายกไม่ขึ้นแล้ว

แต่ในขณะนี้ แผงคุณสมบัติของเขาก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย

ทักษะ: การยิงธนูขั้นพื้นฐานระดับ 0 (1%)

หลังจากเห็นอย่างนี้แล้วเฉินฟานก็อยากจะอุทานออกมา แต่โชคดีที่เขารั้งไว้ได้

ไม่คาดคิดว่าเพียงแค่หยิบธนูและลูกธนูขึ้นมาและทำการฝึกฝนเล็กน้อย จะสามารถปลดล็อคทักษะการยิงธนูขั้นพื้นฐาน แม้ว่ามันจะเป็นระดับ 0 ก็ตาม แต่แถบความคืบหน้าด้านหลังก็มี 1% แล้ว

นี่หมายถึงความหวังในการเพิ่มความแข็งแกร่งของเขาใช่ไหม?

โดยอาศัยสมมุติฐานเช่นนี้ถ้าเขาใช้ดาบ เขาจะสามารถปลดล็อคทักษะดาบพื้นฐานได้หรือไม่? ถ้าเป็นการชกมวยหรือมวยหวังปาฉวน ก็อาจจะปลดล็อคทักษะการชกขั้นพื้นฐานได้งั้นหรือ?

ในขณะนี้ เฉินฟานรู้สึกเต็มไปด้วยพลังอย่างมาก

ชายพิการขมวดคิ้วขณะที่เขามองไปที่เฉินฟาน ซึ่งมีดวงตาเบิกกว้างอย่างมีความสุขและความตื่นเต้นก็แทบจะเขียนไว้บนใบหน้าของเขา

สมัยนี้หนุ่มๆ หลงตัวเองกันขนาดนี้เลยเหรอ? แต่ถ้าเจ้ายิงธนูได้บ่อยขึ้นเจ้าก็จะมีความสุขมากขึ้นงั้นเหรอ?

ประเด็นคือเจ้าพึ่งยิงมันออกไปแค่ครั้งเดียวเท่านั้นไม่ใช่เหรอ?