ตอนที่ 10 ตรวจสอบของ

ด้านนอกกับดักน้ำแข็ง เย่อันผิงค่อนข้างประหม่าจนกระทั่งเขาถอนคาถาและเห็นเพ่ยเหลียนเสวี่ยยืนโบกมือให้เขาโดนมีควันดำเป็นฉากหลัง

แผนราบรื่น แม้จะเกินความคาดหมาย ถ้าอู่โหยวโจมตีเขาทันทีหลังเห็นเขา บางทีเขากับเพ่ยเหลียนเสวี่ยคงตาย แต่น่าเสียดายที่เขาไม่ทำ

ตั้งแต่ต้นจนจบ ชายคนนี้ไม่มองพวกเขาอยู่ในสายตาเลย จนถึงจุดจบ เขาก็ยังไม่เชื่อว่าเขาจะมาตายในมือของเด็กน้อยอาณาจักรหลอมลมปราณสองคน

ในโลกผู้บ่มเพาะ มันเป็นไปไม่ได้ที่จะฆ่าคนที่มีระดับเหนือกว่าถึงสองขั้นใหญ่

แต่ เขากับน้องสาวทำได้

“พี่!เราทำได้!’

พอเห็นเพ่ยเหลียนเสวี่ยวิ่งอ้าแขนมาหาเขา เย่อันผิงก็ไม่อยากเล่นตัวเยอะ เขาจึงกอดนางและจับนางอุ้มหมุน ชมนางด้วยรอยยิ้ม”เจ้าสุดยอดมาก!’

เพียเหลียนเสวี่ยโอบแขนรอบคอเขาและพูดอย่างไม่พอใจ“พี่ อย่าทำเหมือนข้าเป็นเด็กสิ!”

“แล้วเจ้าไม่ใช่เด็กเหรอ?เจ้าเพิ่งอายุ 14  เอง!’

“ข้าจะโตเป็นผู้ใหญ่ในอีกไม่กี่เดือน!”

เย่อันผิงยิ้มและเตือนนาง“อย่าลืมถ่ายพลังไปรักษาแผลก่อน ไม่ใช่ว่าเจ้าโดนพิษของเขาเหรอ?แม้เจ้าจะมีภูมิต้านทาน เจ้าก็ยังต้องระวัง”

“อืม”เพ่ยเหลียนเสวี่ยรู้สึกว่าพี่ชายตัวเองไม่มีความโรแมนติกเลย

ตามนิยาย หลังพระเอกกับนางเอกผ่านวิกฤต พวกเขาควรจะจีบหรือจูบกันไม่ใชเหรอ?

ถ้าเขาบอกว่า’แต่งงานกับข้านะตอนเรากลับไป’ นางจะตกลงโดยไม่ลังเลเลย

“พี่โง่ โอกาสดีๆเช่นนี้ยังไม่คิดฉวยไว้อีก ฮึ่ม!”

“โอกาสอะไร?แล้วโอกาสนี้ไม่ดีเหรอ?”เย่อันผิงงงและถาม“ดูสิ เราไม่มีใครบาดเจ็บเลย แผนของข้าไร้ที่ติใช่ไหม?”

“เห้อ..”เพ่ยเหลียนเสวี่ยถอนหายใจและหยุดคุย จากนั้นก็นั่งสมาธิและเริ่มหมุนเวียนลมปราณ

เย่อันผิงนำเม็ดยาออกจากถุงมิติและส่งให้นาง จากนั้นก็เดินไปศพของอู่โหยว นำกระบี่ของเขาออกมา ตัดหัวไหม้เกรียม

หลังยืนยันว่าเขาหยุดหายใจจริง เขาจึงตรวจโดยรอบด้วยจิตสัมผัสอีก พอเห็นว่าปรสิตพิษไหม้หมดแล้ว เขาจึงกล้ายื่นมือไปยังถุงมิติของอีกฝ่าย

ในนั้นไม่มีของเยอะนัก มีป้ายหยกยืนยันตัวจากสำนักพิษมาร หม้อหลายใบสำหรับเก็บปรสิตพิษ อาวุธวิเศษชั้นดีเจ็ดหรือแปดชิ้น หินปราณประมาณสามพันก้อนและหน้ากระดาษทอง

เย่อันผิงจำของเหล่านี้ได้หมด ในเกม ของเหล่านี้จะตกตอนอู่โหยวโดนฆ่า

แค่ว่าในเกม มันจะสุ่มตกแค่ไม่กี่ชิ้น ซึ่งก็คือของในถุงเหล่านี้

แต่ต่อให้ของเหล่านี้จะดี พวกมันก็ไม่ใช่สิ่งที่เขากับเพ่ยเหลียนเสวี่ยจะใช้ได้ในปัจจุบัน

พวกเขาได้แต่นำอุปกรณ์วิเศษเหล่านี้ไปตลาดมืดและพยายามแลกของที่เหมาะกับพวกเขาหรือหินปราณ

สำหรับหม้อที่มีปรสิตพิษภายใน เย่อันผิงเผาหมด

ต่อมา หน้ากระดาษ..

ถ้าเขาจำไม่ผิด มันควรเป็นหน้าที่ห้าของ’บันทึกประจำวันจันทราดำ’ในเกม นี่คือภารกิจสำหรับเนื้อเรื่องหลัก

หน้านี้ เฟิงหยูเตี๋ยควรได้รับหลังฆ่าอู่โหยว แต่ตอนนี้มันอยู่ในมือเขา นี่คือโอกาสใหญ่ที่เป็นของตัวละครหลัก เขาจึงไม่อยากเก็บมันไว้ และคิดจะโยนทิ้ง

แต่พอคิดดู อู่โหยวโดนเขากับเพ่ยเหลียนเสวี่ยฆ่า เหนือสิ่งอื่นใด พอเรื่องนี้หลุด ผู้คนจะต้องมาถามถึงมันแน่

“อืม…มันเป็นปัญหาอยู่ดีไม่ว่าเราจะทิ้งมันไปไหม”

เย่อันผิงครุ่นคิดสักพัก จากนั้นก็เก็บหน้ากระดาษทองใส่ถุงมิติ คิดว่าเขาอาจเจอโอกาสกำจัดมันภายหลัง

หลังคัดแยกถุงมิติของอู่โหยว เย่อันผิงก็ยืนขึ้น เตรียมกลับไปกับเพ่ยเหลียนเสวี่ย

แต่พอเขาหันหัว เขาก็เห็นร่างสีทองน้อยๆที่ดูเหมือนอาหารกระป๋องบินมาหาพวกเขา

“..”

พอมองร่างนั้น เย่อันผิงก็งุนงง

เจ้าสิ่งนี้เป็นภูตติดตัวไม่ใช่เหรอ?มันควรอยู่ไกลจากเจ้านายไม่ได้ แต่ตอนนี้พวกเขาอยู่ห่างจากเฟิงหยูเตี๋ยอย่างน้อยก็หนึ่งลี้

เจ้านี่มาไกลขนาดนี้ได้ไง แล้วมาทำอะไรที่นี่?หรือมาเพราะเห็นคาถาน้ำแข็งของเขา?

…

หนึ่งก้านธูปก่อนหน้า

ตอนมังกรของจักพรรรดิหายไป โดยปราศจากหางมังกรคอยพยุง เฟิงหยูเตี๋ยก็ตกลงพื้น

เสี่ยวเทียนที่ตื่นตระหนกรีบบินไปหานาง“หยูเตี่ย!!!”

เสี่ยวเทียนรีบตรวจสอบบาดแผล พบว่าเส้นชีพจรในตัวขาดสะบั้นหมด และปรสิตพิษของผู้บ่มเพาะมารก็กัดกินวิญญาณนางไปครึ่งหนึ่งแล้ว เป็นผลให้ชีวิตนางกำลังจะดับ

“อา?!หยูเตี๋ย…นี่..-ข้าควรทำอย่างไรดี?’

พอมองเส้นชีพจรที่ยุ่งเหยิง เสี่ยวเทียนก็บินวนอย่างวิตก อยากลากนางไปเมือง แต่ลืมไปว่ามันแค่ภูตประดิษฐ์ และยิ่งไปกว่านั้น มีเพียงเฟิงหยูเตี๋ยที่เห็นมัน

ภูตประดิษฐ์คือการจำแลงของภูตสหาย และเหมือนผี ถ้ามันแตะตัวใคร คนคนนั้นจะรู้สึกเหมือนมีลมเย็นพัดผ่าน

กล่าวอีกนัยหนึ่ง พลังมันเหมือนลมอ่อนๆ มากสุด พลังลมก็พอจะเขย่าใบไม้ มันจะไปลากคนกลับเข้าเมืองได้ไง?!

“ย่าห์ อ้ากก!”เสี่ยวเทียนกัดฟัน ดึงชุดของเฟิงหยูเตี๋ยสุดแรง แต่สุดท้ายก็ทำอะไรไม่ได้

หลังล้มเหลว มันก็อยากร้องไห้

ถ้าไม่มีใครมาช่วยเฟิงหยูเตี๋ยขณะรอให้ผู้บ่มเพาะมารคนนั้นกลับมา นางคงจบสิ้น และนางอาจตายจากบาดแผลปัจจุบันก่อนชายคนนั้นจะกลับมาด้วยซ้ำ

“ทำยังไงดี ทำยังไงดี?!”

มันอยากเรียกคนในเมือง แต่ไม่มีใครจะเห็นมันยกเว้นเฟิงหยูเตี๋ยและไม่มีใครจะได้ยินที่มันพูด

มันพยายามลากนาง แต่ก็ทำไม่ได้ ยิ่งเสี่ยวเทียนคิด มันยิ่งวิตกและสุดท้ายก็ร้องไห้อย่างสิ้นหวัง“ฮึกกกก..หยูเตี๋ย ถ้าเจ้าตาย ข้าจะทำยังไง?!”

ทันใดนั้น  หนึ่งลี้ทางตะวันออกเฉียงใต้ของป่า ลำแสงสีฟ้าน้ำแข็งพุ่งขึ้นฟ้า และผืนดินก็สะเทือน

เสี่ยวเทียนมองเสาแสง“นั่น..คาถาน้ำแข็ง?!หรือจะมีผู้บ่มเพาะที่ร้ายกาจใกล้ๆ?”มันกระเด้งจากด้านหลังเฟิงหยูเตี๋ยและบินไปทางเสาแสงนั่น

“หยูเตี๋ย อดทนไว้!ข้าจะไปตามคนมาช่วยเจ้า!!!”