Ch97: ความคิด 3

"เสียงอะไรน่ะ?"

หลี่เฉิงอี้ที่เพิ่งจอดรถได้เปิดประตูและมองขึ้นไปในระยะไกล มันเป็นถิ่นทุรกันดารที่ห่างไกลจากสุยหยาง มันไม่ใช่แค่ชานเมืองซะหน่อย แต่เป็นถิ่นทุรกันดารระหว่างเมืองต่างๆ

ในยุคนี้ ด้วยเทคโนโลยีระดับนี้ ไม่น่าเชื่อว่าจะมีสถานที่สุดแปลกประหลาดอยู่

แต่พวกมันมีอยู่จริง พวกมันเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ที่สมบูรณ์แบบสำหรับอาชญากรและผู้ถูกเนรเทศทุกประเภท และยังเป็นพื้นที่ที่วุ่นวายโดยไม่มีการควบคุมดูแลเลย

เมื่อมองไปรอบ ๆ เขาไม่เห็นอะไรเลย หลี่เฉิงอี้ถอนสายตาและมองไปรอบ ๆ

ดาวสีขาวขนาดใหญ่เหนือศีรษะจะปล่อยแสงจันทร์และส่องสว่างพื้น

เขาและรถ SUV จอดอยู่ริมทางเดินในป่า

เส้นทางเต็มไปด้วยกรวดและทรายละเอียด และฝุ่นสีเทาถูกบดขยี้นับครั้งไม่ถ้วนจนเป็นเม็ดละเอียดมากถูกสายลมพัดพาปลิวว่อน เส้นทางกว้างประมาณ 3 เมตร มีทุ่งหญ้าเบาบาง 2 ข้างทาง ทุ่งหญ้ากว้างประมาณ 10 เมตร มีไม้พุ่มและไม้พุ่มตามขอบ

ไกลออกไปคือป่าทึบที่มีต้นไม้มืดครึ้ม

ในเวลากลางคืน ไฟหน้าของ SUV เป็นเหมือนเสาสีขาวสองเสา ส่องตรงไปยังถนนข้างหน้า ดึงดูดแมลงบินจำนวนมากให้เข้ามาใกล้และบินไปรอบๆ

หลี่เฉิงอี้พิงประตูรถ หยิบโทรศัพท์มือถือราคาถูกเครื่องใหม่ออกมา และส่งข้อความโต้ตอบแบบทันทีถึงผู้ปกครองทุกคน จากนั้นด้วยแสงสีทองในมือของเขา เขาก็ตัดโทรศัพท์ออกเป็นหลายชิ้นแล้วโยนเข้าไปในป่าไกลๆ

หลังจากทำสิ่งนี้ เขาได้ดูผลตอบรับเครื่องหมายดอกไม้แห่งความชั่วร้ายในปัจจุบัน

ความคิดชั่วร้าย: 31%

'ช้าเกินไป ฉันบุกเข้าไปหลายที่ติดต่อกันโดยเปล่าประโยชน์' เขารู้สึกทำอะไรไม่ถูกนิดหน่อย ตอนนี้จิตใจของผู้คนเปราะบางเกินไปแล้ว

มีเด็กหนุ่มและอันธพาลจำนวนมาก แต่พวกเขาไม่สามารถสะสมความคิดชั่วร้ายได้มากพอที่จะทำให้วิวัฒนาการครั้งที่สองของวิสเทียเรียให้สมบูรณ์ เขาแค่ยืนอยู่ข้างประตูรถ เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย พิงรถ หลับตาและตั้งสมาธิ

'ความคิดเดียวที่ฉันมีตอนนี้คือหวังว่าพ่อแม่ในอนาคตจะทำได้มากกว่านี้'

เวลาผ่านไปทีละน้อย

ประมาณยี่สิบนาทีต่อมา เขาได้ยินเสียงคนตื่นขึ้นมาเบาๆ ในรถ แต่คราวนี้หลี่เฉิงอี้ไม่ได้ทำให้คนอีกสองสามคนล้มลง ในทางกลับกัน เขาลืมตาขึ้นและมองไปยังทุ่งป่าที่อยู่ห่างไกล

'ในที่สุดก็มาถึงแล้ว' เขาเดินไปข้างหน้าอย่างช้าๆ และกลีบสีทองจำนวนนับไม่ถ้วนก็ปรากฏขึ้นรอบตัวเขา กลีบล้อมรอบด้วยลมและทราย ควบแน่นเป็นเกล็ดแกลดิโอลัส

ลำแสงของไฟรถยนต์ส่องสว่างทั้งตัวของเขาจากด้านหลัง สะท้อนสีทองที่พราวเล็กน้อย

ครึนนนน

ในไม่ช้า รถบินได้สีดำสองคันก็เข้ามาอย่างรวดเร็วจากระยะไกล จากนั้นก็ชะลอความเร็วลงและร่อนลง

กระแสลมแรงพัดเอาฝุ่นที่อยู่รอบๆ ออกไป ท่วมหญ้าทั้งสองด้าน

ประตูรถเปิดออกกว้าง และชายฉกรรจ์สวมชุดเกราะและหมวกกันน็อคสำหรับต่อสู้ตอนกลางคืน ซึ่งแต่งตัวคล้ายกับหน่วยรบพิเศษก็กระโดดออกไปอย่างรวดเร็ว แม้ว่าพวกเขาจะดูคล้ายๆ แต่เมื่อพิจารณาจากท่าทางที่กระจัดกระจายหลังจากลงจอดแล้ว พวกเขาก็ห่างไกลจากทหารจริงๆ

หลี่เฉิงอี้กอดอกและยืนอยู่บนไฟรถอย่างเงียบๆ มองดูผู้คนที่วิ่งออกจากรถที่เร่งความเร็ว

แสงรถยนต์ที่สว่างจ้ากระทบกับเกราะบนตัวของเขา สะท้อนแสงสีทองซึ่งทำให้ยากต่อการมองตรงไปที่เขา

มีทั้งหมดสิบคน และคนสุดท้ายเป็นชายร่างสูงที่แข็งแกร่งเป็นพิเศษ

เขาสวมหน้ากากโลหะ หมวกกันกระสุน และชุดเกราะโครงกระดูกภายนอกสีน้ำเงินเข้มที่ปกคลุมหัวใจของเขา เขาถือโล่ระเบิดไว้ในมือทั้งสองข้าง และไมโครฟลัชในเวลาเดียวกัน

"หุ้มเกราะทั้งตัวเหรอ?" ทันทีที่ชายคนนั้นลงมา เขาก็จ้องมองไปที่หลี่เฉิงอี้ซึ่งอยู่ไม่ไกล ดวงตาของเขาตกลงไปที่ชุดเกราะของเขาผ่านอุปกรณ์มองเห็นตอนกลางคืน "ถ้าแกสามารถมีโครงกระดูกภายนอกแบบเต็มตัวระดับไฮเอนด์ได้ แสดงว่าแกเป็นเพื่อนที่ดี"

"มีใครอีกมั้ยเนี่ย?" หลี่เฉิงอี้มองไปที่กลุ่มคน

"ลูกของฉันอยู่ไหน!"

"ลูกสาวของฉันอยู่ไหน!?"

ในบรรดาคนที่เหลือ พวกเขาสองคนก็ยืนขึ้นในเวลานี้ ถืออาวุธปืนลำกล้องขนาดใหญ่และเล็งไปที่หลี่เฉิงอี้

สองคนนี้คือเฉินซุยและซ่งเฉิงเทา นั่นคืออีกสองคนที่เขาเลือก

"ไม่ต้องกังวล พวกเขาทั้งหมดสบายดี" หลี่เฉิงอี้รู้สึกถึงการตอบรับจากดอกไม้แห่งความชั่วร้าย

เจตนาฆ่า+3

เจตนาฆ่า+2

เจตนาฆ่า+3

เจตนาฆ่า+2

ความคิดชั่วร้ายที่หลั่งไหลเข้ามาอย่างต่อเนื่องทำให้เขารู้สึกสบายใจมากขึ้นเรื่อยๆ

"คุณนำทองคำแท่งมาหมดแล้วเหรอ?" เขาถามด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก

ทั้งสองสบตากันกับหลงซานกุ้ย และแต่ละคนก็เดินไปข้างหน้าพร้อมกล่องดำ

กล่องไม่ใหญ่มาก ฝาเปิดได้ มีแถบทองมีเครื่องหมายกำกับไว้ด้านในอย่างเรียบร้อย

มีทั้งหมดสามกล่อง ทองคำสามกล่อง รวมมูลค่าเกือบ 30 ล้าน

มันน้อยกว่าร้อยกิโลกรัม

"ทองคำแท่งทั้งหมดอยู่ที่นี่ ทั้งหมดมาจากเซียงหยุน ด้วยความบริสุทธิ์ 49%" หลงซานกุ้ยกล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้ม

ทั้งสามคนวางกล่องเบาๆ บนพื้นที่โล่งตรงหน้าหลี่เฉิงอี้ โดยไม่สนใจว่าฝุ่นที่อยู่รอบๆ จะเปื้อน หลังจากที่พวกเขาล่าถอย หลี่เฉิงอี้ก็ก้าวไปข้างหน้า หยิบทองคำแท่งขึ้นมาแล้วมองดูมัน ชื่อของบริษัทผู้ผลิตยังคงอยู่ตรงกลางของทองคำแท่ง และด้านล่างคือเก้าเก้าแห่งความบริสุทธิ์ และตัวเลขและน้ำหนักเป็นแถวเล็กๆ

"ใช่ ตราบใดที่คุณทำคำขอสุดท้ายของผมเสร็จ คุณก็สามารถพาลูกๆ ของคุณกลับบ้านได้"

เขาปิดกล่อง ยืนขึ้นและมองดูคนสิบคนตรงหน้าเขา

"เพื่อน คุณถามมากเกินไปหรือเปล่า" หลงซานกุ้ยหยุดเฉินซุยที่กำลังจะสาปแช่ง "ถ้าผู้คนโลภเกินไป บางสิ่งจะเกิดขึ้น"

"ผมไม่ได้โลภเลย" หลี่เฉิงอี้ยิ้ม เขาดึงดาบทองคำออกมาจากด้านหลังด้วยแบ็คแฮนด์ของเขา "ตั้งแต่แรก ผมแค่อยากจะเล่นเกมกับคุณ"

เขาเดินไปหาคนหลายคนทีละก้าว

ควับ!!

ทันใดนั้น ร่างของเขาก็เปล่งประกาย ในเวลานี้ ความเร็วของเขามากกว่าคนธรรมดาหลายเท่า เขาข้ามระยะทางกว่า 10 เมตรในทันทีและรีบวิ่งเข้าหากลุ่มคน

ปังปัง!

เสียงปืนดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง

ทุกคนตกตะลึงกับความเร็วที่พลุ่งพล่านของเขา และหัวใจของพวกเขาก็เต้นแรง

เร็วเกินไป!!

นั่นไม่ใช่พลังระเบิดอย่างที่โครงกระดูกภายนอกควรมีเลยใช่มั้ย?

"มนุษย์ดัดแปลงร่างสมบูรณ์แบบ!!" ทันใดนั้น หลงซานกุ้ยก็ตอบสนอง

เขาพยายามเล็งไปที่หลี่เฉิงอี้ด้วยแรงผลักเล็กน้อยในมือ แต่กระสุนไม่รู้ว่าพวกมันกำลังจะไปไหน คนอื่นๆ ก็เหมือนกับเขา ไม่สามารถเล็งเป้าหมายได้อย่างเร่งรีบ

ฟับบบบบ!!

มีเสียงอู้อี้สามครั้งติดต่อกัน และร่างกายมนุษย์สามคนปิดคอและล้มลงกับพื้นอย่างอิดโรย

เลือดจำนวนมากพุ่งออกมา เปียกหญ้าทั้งสองด้าน

มีอีกสองคนได้รับบาดเจ็บโดยไม่ได้ตั้งใจจากกระสุนของคนอื่น แม้ว่าพวกเขาจะมีเกราะในระยะใกล้ แต่ก็ยังรู้สึกเหมือนถูกหมัดหนัก พวกมันเซและโน้มตัวลง สูญเสียประสิทธิภาพการต่อสู้

"ทิ้งปืนและใช้การต่อสู้ประชิดตัว!"

หลงซานกุ้ยเป็นคนแรกที่โต้ตอบ เขาโยนปืนออกไป ยกแขนขวาขึ้นและกำหมัด กำปั้นแหลมของเขาสวมถุงมือโครงกระดูกภายนอกกระแทกอย่างแรงไปที่ร่างสีทองที่เปล่งประกายต่อหน้าต่อตาเขา ภาพสะท้อนที่มีเงื่อนไขจากการฝึกฝนการต่อสู้หลายปีและการเสริมยาบ่อยครั้งทำให้เขาสามารถคว้าโอกาสที่หายวับไปทันเวลา

หมัดนี้โดนจริงๆ

ตูม!!

หมัดที่แทงทะลุไปที่มือซ้ายของหลี่เฉิงอี้

และเขาจับกำปั้นให้แน่นด้วยฝ่ามือ

แกร่ก

แรงยึดเกาะที่แข็งแกร่งยังทำให้ถุงมือของหลงซานกุ้ยมีเสียงบิดเล็กน้อย

"คุณเก่งมากนะ" หลี่เฉิงอี้ยกมือข้างหนึ่งแล้วยกชายหลงซานกุ้ยเหลียนขึ้นจากพื้นโดยตรง

ทุบกลับ

โครม!

หลงซานกุ้ยเป็นเพียงคนธรรมดาที่แข็งแกร่ง แม้ว่าเขาจะเสริมยาด้วย แต่ความแข็งแกร่งของเขาก็ยังมีจำกัด และเขาถูกโจมตีที่แรงพอจะพังกำแพงปูนได้ แม้ว่าเขาจะสวมชุดเกราะโครงกระดูกภายนอกที่มีการรองรับแรงกระแทกและการดูดซับแรงกระแทก แต่เขาก็ยังคงรู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรงทั่วร่างกาย ศีรษะของเขารู้สึกวิงเวียน และปฏิกิริยาของเขาช้า

เมื่อถึงเวลาที่เขาลุกขึ้นจากพื้นด้วยความยากลำบาก ก็ไม่มีใครยืนอยู่รอบๆ แล้ว

เฉินซุยและซ่งเฉิงเทาล้มลงกับพื้น ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยเลือด สับสนและเห็นได้ชัดว่าได้รับบาดเจ็บสาหัส

ส่วนที่เหลือทั้งหมดตกลงไปในสระเลือดไร้ชีวิต

เคร้งงงง!!

ทันใดนั้นก็มีเสียงดังขึ้น

หลี่เฉิงอี้ถือดาบยักษ์และเจาะฝากระโปรงหน้าของรถที่ยังไม่ดับเครื่อง ดาบยักษ์สีทองนั้นคมมากและสามารถเจาะรูขนาดใหญ่ในรถได้อย่างง่ายดาย หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ทำตามแบบเดิมกับรถอีกคัน

"เอาล่ะ มาเล่นเกมกันดีกว่า" หลี่เฉิงอี้ดึงดาบของเขาออกมา หันกลับมาแล้วมองไปที่หลงซานกุยและคนอื่นๆ รวมถึงชายหนุ่มและหญิงสาวที่ตื่นขึ้นมาในรถ SUV

"ฉัน คุณหลง มีคุณธรรมและมีความสามารถมาก ฉันเป็นเพียงหัวหน้าแก๊ง แต่ฉันมีร่างกายที่ปรับปรุงใหม่อย่างคุณจนแม้แต่ตำรวจก็ยังปวดหัวที่ต้องรับมือ" หลงซานกุ้ยดึงหน้ากากโลหะที่หักออก เผยคางของเขาเต็มไปด้วยคราบเลือด

"ไม่ว่าเกมจะเป็นเช่นไร ฉันจะรับมัน! ตราบใดที่แกปล่อยลูกชายของฉันไป ฉันจะร่วมมือกับแกในทุกสิ่ง!"

"พ่อ!!" ในรถ SUV ที่อยู่ไม่ไกล ในที่สุด หลงหยวนฟู่ก็อดไม่ได้และร้องออกมา

เจตนาฆ่า +4

เจตนาฆ่า+7

ความโกรธ +5

เกลียด +1

เมื่อรู้สึกถึงความคิดชั่วร้ายที่เร่งเร้าขึ้น หลี่เฉิงอี้ก็รู้สึกสบายใจมากขึ้นเรื่อยๆ

ครั้งนี้มีความคิดชั่วร้ายถึงสิบเจ็ดจุด และความเร็วในการปรับปรุงก็เร็วกว่าเมื่อก่อนมาก

เห็นความคิดชั่วร้ายทะลุ 60 ก็ยังพัฒนาอย่างรวดเร็ว

มุมปากของเขาใต้หมวกกันน็อคเริ่มแตกมากขึ้นเรื่อยๆ

"ดีมาก ชื่อของเกมนี้ก็คือ Destiny Garden"

"สวนแห่งโชคชะตา?" หลงซานกุยและอีกสามคนระงับอารมณ์ของพวกเขา กระจายออกไป ยืนขึ้นและจ้องมองไปที่หลี่เฉิงอี้ เตรียมดูว่าเขากำลังเล่นกลอะไร

หลี่เฉิงอี้สอดดาบทองคำกลับเข้าที่หลังของเขา

"จากนี้ไป ทุก ๆ สิบนาที ผมจะลงมือฆ่าใครสักคนแบบสุ่ม คุณต้องเดาออกมาดังๆ ว่าผมต้องการกำหนดเป้าหมายใครเมื่อถึงเวลา ถ้ามันถูกต้อง ฉันจะยอมแพ้ช็อตนี้"

เขาไม่ได้พูดอะไรผิด ถ้าผิด เป้าหมายคงตาย

"เกมนี้มันอะไรกัน!!" หลงหยวนฟู่ในรถ SUV อดไม่ได้และคำรามเสียงดัง

"พ่อ หนีไปเถอะ ปล่อยผมไว้คนเดียว!!" เขายังคงมีความกล้า

หลงซานกุ้ยไม่สนใจลูกชายของเขา แต่จ้องมองไปที่หลี่เฉิงอี้

"กี่ครั้ง แกอยากเล่นต่อไปอีกนานแค่ไหนวะ?" เขาถามอย่างเย็นชา อดทนกับความเจ็บปวดสาหัสในร่างกายโดยไม่กระพริบตา

"5 ครั้ง" หลี่เฉิงอี้เปิดฝ่ามือของเขา "หลังจาก 5 ครั้ง ผมจะให้คุณกลับไป"

ปัง!

มีเสียงปืนดังขึ้น

หน้าผากของหลี่เฉิงอี้สว่างขึ้นด้วยประกายไฟเล็กๆ แต่ไม่ได้ช่วยอะไร เขาแค่เงยหน้าขึ้นเล็กน้อยและกลับสู่ภาวะปกติ

"เด็กไม่ดีจะต้องถูกลงโทษ"

ในทันใดนั้น มีร่างหนึ่งแวบขึ้นมา และทันใดนั้นเขาก็รีบวิ่งไปที่ด้านข้างของรถ SUV พร้อมปัดดาบสีทองของเขา แขนขวาของเฟิงซีเหอที่แอบยิงออกไป ถูกตัดครึ่งเหมือนเต้าหู้ และมือที่ถือปืนพกขนาดเล็กก็ถูกปล่อย ปล่อยให้ปืนพกกลิ้งไปกับพื้น

เขากรีดร้องและกลิ้งไปรอบๆ เลือดไหลออกมาและกระเซ็นไปทุกที่ในรถ

ชายหนุ่มและหญิงสาวหลายคนกรีดร้องและหน้าซีดด้วยความตกใจ เฟิงไห่เจียวร้องไห้ทันที เตะขาของเธอแบบสุ่ม เอียงศีรษะไปข้างหนึ่ง และหลับตาโดยไม่กล้ามอง

เธอเห็นด้วยตาตัวเองว่าแขนของพ่อของเธอถูกตัดออกด้วยดาบ ผลกระทบที่รุนแรงนี้ทำให้เธอกลัวหลี่เฉิงอี้อย่างมาก

'ความกลัว+2'

หลี่เฉิงอี้เหลือบมองเฟิงไห่เจียว

'ของเสีย'

สภาพนี้เธอกลัวจนฉี่แตก เลยได้แค่ 2 แต้มเท่านั้น

ดูเหมือนว่าของเสียนั้นเป็นของเสียจริงๆ และผลิตภัณฑ์ที่ด้อยคุณภาพก็ไม่สามารถกลายเป็นปุ๋ยดอกไม้คุณภาพสูงได้

โชคดีที่คนอื่นช่วยเหลือดีมาก

เขาหันกลับมาและมองไปที่หลงซานกุยและคนอื่นๆ

"เอาล่ะ เกมยังสามารถเริ่มต้นได้"

*********************

คนแปล: ตอนนี้พระเอกเราเหมือนผู้ร้ายจริงๆ ("^ ^)