EP.8
เวรกรรมของคนเมาถูกชายหนุ่มหามร่างอ่อนยวบ สองขาอ่อนแรงขึ้นรถโดยมีอีกสองเพื่อนรักยืนหัวเราะชอบใจ
ภีมและนินิวรอดูจนกระทั่งรถญี่ปุ่นรุ่นกลางๆ ขับห่างออกไป
ต่างคนต่างหยิกแขนกันระหว่างที่ซิมถามว่าเพราะเหตุใด ขิมจึงเมาปลิ้น
สองเพื่อนก็พยายามเฉไฉ คนรับกรรมจึงเป็นเพื่อนขิม
“โอ๊ยขิม!”
“แค่นี้ทำเป็นบ่นเหรอ”
“ห้ามไปกินเหล้าที่ไหนอีกนะ”
“ทีซิมยังกินได้เที่ยวได้...เฮอะ!!!” คนเมากระฟัดกระเฟียด
ส่วนซิมเองก็กำลังวุ่นๆ อยู่แต่ก็อุตส่าห์ปลีกตัวมารับแฟนกลับบ้าน
“เดี๋ยวไปส่งหน้าคอนโดขิมขึ้นห้องเองไหวมั้ย”
“ซิมจะไปไหน...”
“ธุระ”
“ที่ไหน...”
“เมาแล้วก็นอนซะ”
“ซิม! เราไม่ใช่หมาเฝ้าบ้านนะ”
-_-!!
บอลก็ไม่เข้า แฟนก็เมา แถมงี่เง่าคูณสิบแบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อนในชีวิต
“โอเคๆ! แต่ห้ามงี่เง่านะ”
คนเมาโดนแอร์เป่าหน้าจนเคลิ้มหลับในระหว่างที่โดยสารรถส่วนตัวกำลังทะยานไปอีกจุดหมายปลายทางที่เธอไม่รู้เรื่อง
พอถึงก็โดนหิ้วปีกทุลักทุเลมาทิ้งบนโซฟา โดยมีอีกสองหนุ่มนั่งทำตาปริบๆ สงสัย
“มึงเก็บมาจากไหนเนี้ย”
“คนนะไอ้ห่าไม่ใช่ลูกหมา” ซิมตอบพร้อมนั่งหอบหายใจ
ตัวเขาไม่ใช่ผู้ชายรักสุขภาพ กินเหล้า เมาหนัก สูบบุหรี่ไม่พักและนอนไม่เป็นเวลาจนระบบร่างกายเพี้ยน
แค่แบกแฟนสาวร่างน้อยนิด น้ำหนักแค่สี่สิบปลายๆ ก็ทำเอาหอบแฮก
“กินรึอาบเนี้ยขิม”
“เหม็นเหรอ” ขิมยกแขนดมรักแร้ตัวเอง
ส่วนเจ้าของห้องชุดทำจมูกฟุดฟิด อาจเป็นเพราะโซ่ไม่ชอบให้ห้องมีกลิ่นอื่นแปลกปลอม นอกจากกลิ่นบุรุษแมนๆ อย่างเช่น พอตไฟฟ้ากลิ่นโคค่าเป็นต้น
“มึงพาเขาไปนอนที่อื่นดีกว่ามั้ย” เจ้าของห้องไม่โฟกัสหน้าจอทีวีตั้งแต่มีสตรีขี้เมามานอนกรน โซ่ไม่มีสมาธิลุ้นบอลเลยตั้งแต่ซิมแบกขิมมานอนคาโซฟา
“ในห้องมึงเหรอ เฮ้ย! ขอบคุณมากๆ”
“ห้องมึง! ไม่ใช่ห้องกู”
“กูลุ้นบอลอยู่”
เด็กรัฐศาสตร์หน้าหวานออกท่าทางราวกับลงไปแข่งด้วยตัวเอง แล้วเมื่อนักเตะจากทีมดังหวดแข้งอัดลูกหนังพุ่งใส่ตาข่าย นายทวารมือกาวก้าวกระโดดปัดสุดตัวจนลูกกระเด็นออกหลังประตู
แฟนบอลทั้งสนามลุ้นจนตัวโก่งแต่เป็นอันต้องร้องโห่เพราะเสียดาย
ซิมก็เช่นกัน
มีเพียงอีกฝั่งที่ยังคงมีสีหน้ายิ้มแย้มดีใจที่นายประตูซูเปอร์เซฟ ทำงานได้คุ้มค่าตัว
“หนวกหูเว้ย!!”
สามหนุ่มหันมองเจ้าของเสียง คนเมาออกฤทธิ์อีกแล้วโดยการลุกขึ้นยืนบังจอทีวีขนาดยักษ์
“ขิมหลบ”
“หลบทำไม”
“อย่าบังทีวี”
“มีอะไรให้ดู อ๋อ...”
คนเมาลากเสียงยาวเมื่อรู้ความจริงว่าสามหนุ่มตรงนี้กำลังลุ้นเกมลูกหนังกันอยู่นี้เอง
“ถ้าเมาขนาดนี้กูทิ้งให้นอนข้างถนนดีกว่าไม่เก็บมาให้หนวกหู” เจ้าของห้องจ้องหน้าคนเมาตาเขม็ง
“นี้นาย! อ ไอ้ขี้เก๊ก!”
“ฮะ!?”
“ตึงขนาดนี้ หน้าไม่เป็นตะคริวบ้างเหรอฮะ”
“ขิม..!!”
ฮาๆๆ
ยิมหัวเราะร่าเพราะเขารู้ดีว่าเพื่อนรักมักจะกดหน้านิ่งตลอดเวลา โซ่ไม่ใช่คนขี้เก๊กหรอกแต่มันนิ่งจนเป็นสันดานไปแล้ว
จะกิน จะนอน จะเดิน จะขี้ หน้ามันก็อย่างนี้แหละไม่ใช่เพราะเก๊ก
“ขิมมานอนเดี๋ยวนี้”
“ไม่!”
“ขิม!!”
“สงสัยมานานแหละ ว่าหน้าเนี้ยจะตึงไปไหน”
“เช็ด...”
คนเมาเดินตรงใส่ฝ่ายชาย
ขิมดึงแก้มของใบหน้าคมคายและก็ตีแก้มแปะๆๆ ก่อนจะจับหัวโซ่โยกไปโยกมาอย่างลืมตัว
“เอาแฟนมึงไปเก็บเดี๋ยวนี้เลยไอ้ซิม” โซ่จับข้อมือน้อยของขิมไว้แน่นแต่เจ้าตัวก็ยังจะเล่นอยู่อย่างนั้น
“ขิม! หยุด!”
“ขี้เก๊ก ๆ ๆ”
“เอาออกไปนอกห้องกูเลยนะ”
“เดี๋ยวบอลจบแล้วกูพากลับ” ซิมอุ้มคนเมาออกมาห่างๆ ขิมไม่เคยกินเหล้าจนเมาสักครั้งและนี้คือบทเรียนว่าอย่าปล่อยให้ขิมกินเหล้า
“งั้นดูแฟนมึงดีๆ”
“กูขอพาไปนอนในห้องมึงนะ”
“เออ! ล็อกประตูด้วยนะอย่าปล่อยให้หลุดออกมา” เพื่อนรักหัวเราะก๊ากกับความโก๊ะกังและไอ้เจ้าของบ้านที่มันพยายามสะกดตัวเองให้นิ่งเช่นเดิมจนหน้าดำหน้าแดง
“ขำห่าอะไรของมึง”
ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าเล่นหน้าเล่นหัวเขาแบบนี้สักครั้ง ถ้าจะเล่นหัวก็หัวล่าง ไม่ใช่หัวบน