EP.6
เยส!
เยส!
โอ้...เยสสส!!
เสียงเฮสนั่นลั่นร้านบรรยากาศสบายๆ เมื่อลูกกลมๆ พุ่งทะลุมือนายทวารตุงตาข่ายทางด้านหลัง
หนุ่มหน้าหวานกระโดดจนตัวลอยร้องลั่นและสะใจราวกับว่าทีมแสนรักได้แชมป์
“ถ้าจะเฮขนาดนี้”
“โทษทีๆ ก็คู่นี้ตั้งแสนหนึ่งนี่หน่า”
“เอาเลขบัญชีมา”
“ได้เลยครับผม..!”
ทั้งซิมและยิมพากันเปิดแอปพลิเคชันธนาคาร
อีกคนหนึ่งรับ อีกคนหนึ่งโอน และสายตาหนุ่มหน้าอ่อนก็เผลอมองยอดเงินคงเหลือในบัญชีของยิม
เขาตกใจกับตัวเลขหลายหลักที่นับนิ้วมือแทบไม่ทัน
“เปิดราคาต่อให้อีกลูก เอาป้ะ!”
“อุ๊ย! ขอให้เงินมันอุ่นกระเป๋าตังค์ก่อนสิ” ยอดเงินหกหักวิ่งเข้าบัญชีของอีกคน ลูกหนังกลมๆ นั่นมันรู้มั้ยว่าสร้างเงินมหาศาลให้กับนักเสี่ยงโชควันเพียงยี่สิบนิดๆ
แต่แล้วจู่ๆ คำเตือนของขิมก็ลอยขึ้นมาในหัว “โลภมากลาภหาย ให้รู้จักพอ” แต่อีกด้านของความคิดก็บอกว่า “น้ำขึ้นให้รีบตัก,ตีเหล็กต้องตีตอนร้อนๆ”
“เอาน่ะ! ก็ได้ไปแล้วแสนหนึ่ง ก็แค่ลุ้นว่าจะเจ๊าหรือเจ๊ง ถ้าไม่ยิงอีกซิมก็ไม่ได้เสียตังค์ซะหน่อยนะ” เจ้าของโต๊ะเอ่ยชวนไม่หยุดปาก
นิสัยส่วนตัวกล้าได้กล้าเสียด้วยสินะ
เอาวะ! ต่ออีกลูกหนึ่งแสนบาท
“มาลุ้นกัน!”
“ทำห่าอะไรของมึงวะ” โซ่หน้าหงิกดึงแขนเพื่อนมาตักเตือน แบบนี้มันขัดกับการบริหาร
“เอาน่ะ! กูรับผิดชอบเอง”
“มึงทำอย่างนี้เดี๋ยวคนอื่นแม่งก็ขอเครดิตบ้าง”
“โซ่! กูขอแค่คนนี้ คนเดียวไง”
โซ่ไม่รู้จุดประสงค์ที่แน่ชัดของยิมสักเท่าไร และไม่เห็นว่าซิมจะมีผลประโยชน์อะไรให้กอบโกย
เด็กมหาวิทยาลัยบ้านไม่ได้รวยจะมีอะไรให้ยิมหวังได้อีกนอกจากความพอใจส่วนตัว
...
เยส!!!
เจ้าลูกหนังสีขาวสลับดำพุ่งเข้าประตูทีมรองอีกครั้ง แฟนบอลรอบๆ สนามกระโดดเชียร์สุดตัว ส่วนทางนี้ก็เฮลั่นไม่ต่างกัน
ซิมยื่นจอมือถือที่แสดงคิวอาร์โค้ดรับเงินให้ยิมทันที
เจ้าของโต๊ะไม่ยี่หระเงินหลักแสนที่เสีย เขาดูเต็มใจจ่ายให้ซิมด้วยซ้ำไป แต่ทว่า...
“ผิดบัญชีเปล่าซิม” ชายหนุ่มกำลังจะกดยืนยันเพียงแต่ครั้งนี้ชื่อบัญชีผู้รับมันเปลี่ยนไป
น.ส. ขนิษฐา...
“เออ! นี้บัญชีแฟน”
“อ้าว! ทำไมวะ” คนหน้านิ่งเงียบมาตั้งนาน คราวนี้โซ่ถึงได้เปิดปากพูดบ้าง
ถ้ากลัวจะโดนตรวจสอบอันนี้ก็พอเข้าใจ แต่ซิมไม่ได้ทำธุรกิจและไม่ได้ฟอกเงิน
เอาเงินเข้าบัญชีคนอื่นมันก็ดูแปลกๆ นะ
“กูให้แฟนดูแลเงินอะ”
“เหรอ”
“น่าอิจฉาแฟนซิมจัง”
โซ่เบือนหน้าหนีเพราะเหม็นความรักของซิมเต็มทน มีก็แต่ยิมที่มีประกายตาวิบวับอิจฉาแฟนสาวซะเหลือเกิน
“โอนแล้วใช่ป้ะ”
“เข้าบัญชีคุณขนิษฐาไปแล้วครับหนึ่งแสนบาท”
“ขอบคุณมากครับยิม”
“กลับมาใช้บริการอีกนะครับคุณลูกค้า”
“แน่นอน”
วันต่อมา ณ ห้างสรรพสินค้า
“สวยป้ะแก”
“ก็ดีแหละ”
“อันนี้ก็ดี อันนี้ก็สวย แกช่วยฉันเลือกสักคู่ได้มั้ยนางขิม สวยทุกคู่ไม่ได้นะแกมันแพงมาก”
“ก็มันสวยอลังการทั้งนั้นนะนิว แกชอบอันไหนที่สุดก็อันนั้นเลย”
-_-!
งานรวมญาติสุดสัปดาห์ที่กำลังจะมาถึงทำให้นินิวตื่นตัวจนเนื้อเต้น เพราะเธอเฝ้ารอจะได้พบหน้าใครบางคนมานานเหลือเกิน
“แกลองสวมคู่นี้ทีสิ”
“สูงขนาดนี้ฉันใส่ไม่เป็นหรอกนิว”
“ใส่ให้ฉันดูหน่อยเร็ว”
“อะๆ”
ส้นสูงประดับคริสทัลราคาแพงหูฉีกที่ลูกแม่ค้าตามสั่งไม่เคยได้ใส่สักคราว
มันสูง สวย และไม่เหมาะกับเธอด้วยประกายทั้งปวง
“สวยวะ! คู่นี้ใส่แล้วขับผิวมากๆ แกลองเดินดูหน่อยสิใส่สบายมั้ย”
“ฉันว่ามันเว่อร์ไปนะ เดินก็ไม่ค่อยถนัดด้วย”
“เดินมาสิ! ลองสวมวิญญาณเลดี้กาก้า เชิดๆ เริ่ดๆ”
“จัดไป”
ฮาๆๆ
และการแหย่เล่นขำๆ ระหว่างเพื่อนซี้สนิทกันก็ดันไปเข้าตาใครบางคน
“หึ! ให้แฟนดูแลเงินเพราะแฟนเก็บเงินเก่ง เก่งจริงๆ ซะด้วยนะ”
“บ่นอะไรงึมงำฮะ ช่วยเลือกสิพี่ใส่คู่ไหนดี”
“มันต่างกันตรงไหนเหรอฮะ สูงฉิบหาย ติดอะไรซะเว่อร์อย่างกับลิเก ไม่มีผู้ชายคนไหนสนใจมองรองเท้าผู้หญิงหรอกนะ” เขาแล้วหนึ่งคน
จุดน่าสนใจของผู้หญิงไม่พ้น หน้า,นม,เอวคอดกับผิวขาวๆ
“อีน้องเลว ตบปากเดี๋ยวนี้นะ! ฉันต้องสนด้วยเหรอว่าผู้ชายจะสนใจรึเปล่า”
“เลือกเลยเร็วๆ แล้วไหนทีแรกบอกว่าชวนมาซื้อของขวัญให้พ่อ”
“ก็ช่วยเลือกก่อนสิ เสร็จแล้วค่อยไปดูของขวัญ”
“เลือกๆ ไปเถอะ จะกลับแล้ว ง่วง” ปากบ่นง่วงแต่สายตาจ้องอยู่ที่สองสาวกำลังซ้อมเดินบน Cat Wall หัวเราะลั่นร้าน
แฟนเพื่อนกับเพื่อนของหล่อนก็ดูร่าเริงดีนะแต่น่าหมั่นไส้
ไหนไอ้ซิมมันโม้นักหนาไว้ว่าแฟนเป็นคนดี ขยัน ประหยัดและเก็บเงินเก่งไงวะ พอได้เงินแสนเมื่อวานก็พากันมาช็อปรองเท้าส้นสูงราคาแพงลิบ
“เฮ้ยซี!”
“ฮึ่ม...”
“คู่นั้นเท่าไร”
โซ่พยักพเยิดหน้าไปที่สาวมหา'ลัยสองคนที่ห่างออกไปไม่มากนัก เห็นพวกหล่อนลองกันอยู่นานพร้อมกองรองเท้าจำนวนมาก แต่ดูท่าจะถูกใจคู่ที่ติดเพชรระยิบระยับเป็นลิเกนั่น
“ก็หลักหมื่น...”
“หมื่นเท่าไร”
“ถ้าคู่ที่เขาใส่อยู่ก็สามปลาย”
“ฮะ! คู่นั้นนะ”
“มันสีลิมิเต็ดจ้ะ ไอ้ที่ติดอยู่เยอะแยะนั่นเรียกว่าสวารอฟสกี้ แกนี้ตาถั่วดูของสวยๆ งามๆ ของผู้หญิงไม่เป็น ตบปากเดี๋ยวนี้เลยโซ่”
เปี๊ยะ!
“ซี! เล่นไรวะ”
“ลามปามนักไอ้เด็กผี ฉันแก่กว่าแกหลายปีอยู่นะ”
ผลัวะ!
“เฮ้ยซี..เจ็บ!!”
...
กลับกันในเวลานั้น
สองสาวหันมองสุภาพบุรุษและสุภาพสตรีอีกฟากของร้านรองเท้าแบรนด์เดียวกัน
แน่นอนว่าตัวพ่ออย่างโซ่ไม่มีสาวคนไหนไม่รู้จัก และชื่อเสียงของเขาก็ไม่ค่อยดีสักเท่าไร
“แกรู้จักเหรอขิม”
“ก็ไม่เชิงหรอก” เพื่อนซิมไม่ใช่เพื่อนขิม
“ไม่รู้จักแล้วไปจ้องเขาทำไม หรือว่าแกแอบชอบตานั่น” คนปากไวแซวไปเรื่อย
“นิวพูดอะไรแบบนั้น!”
“หล่อ รวย สไตล์แบดบอยสาวๆ คลั่งทั้งมอ”
“รวมถึงแกด้วยสินะนิว”
“ไม่อะ! แกก็รู้ว่าคนเดียวในใจฉันคือใคร” เรื่องนี้ขิมรู้ดีเพราะเพื่อนคนนี้รักอยู่คนเดียวคือพี่แชร์ เชราวัฒน์
“แกไปจ้องผู้ชายเขาแบบนั้นระวังผู้หญิงของเขาไว้ด้วยนะ”
“บ้าน่ะนิว! เราเปล่าจ้องสักหน่อย” ขิมทำตัวไม่ถูกเมื่อรู้ว่าภายในร้านมีอีกคนอยู่ด้วย แต่รู้สึกว่าตนถูกจ้องมอง เมื่อหาต้นตอก็เจอแต่สายตาคู่นั้น
“สงสัยล่าดาวทุกคณะจนหมดมหา'ลัยแล้วมั้ง ก็เลยมาคบสาวออฟฟิศ” ชื่อเสียงหนุ่มนิติศาสตร์โด่งดังจนใครๆ ก็รู้
“เขาอาจจะเป็นพี่น้องกันก็ได้”
“อ้อเหรอ! ปกป้องกันแบบนี้อย่าบอกนะว่าแก...” นินิวล้อสนุกปากไม่สนใจเลยว่าคนจะมองทั้งร้าน
“ว่าอะไร”
“ชอบเขา”