EP.4
“ไงฮะ! หน้าเป็นตูดแต่เช้าเลย”
คำทักจากเพื่อนสนิทคนเดิม นินิวมีนิสัยร่าเริง ขี้เล่นและปากไว เธอนั่งอยู่ก่อนกับอีกสาวข้างๆ โบกมือทักทายและส่งยิ้ม
“เกือบสายเลยนะอยู่ใกล้แค่นี้เองแท้ๆ”
“เรามาจากบ้านอะนิว,นิล”
“อ้าว! ไม่ได้อยู่คอนโดหรอกเหรอ”
“อืม...”
แม่ครัวร้านตามสั่งทำงานคนเดียวจนไข้ขึ้นมาหลายวันแต่ก็งกไม่ยอมปิดร้าน
รายได้วันละสองพันจะหายไป ฉะนั้นถ้ายังพอมีแรงยืนผัดข้าวไหว แม่ก็จะทำ
ป้าเพียงไม่เคยให้ลูกสาวขัดสนเรื่องเงินทองหรืออุปกรณ์การเรียน
แม้จะไม่ได้สุขสบายใช้ข้าวของราคาแพง แต่ขิมก็มีกินมีใช้ตามอัตภาพ ไม่เดือดร้อนหรือด้อยไปกว่าคนทั่วไป
“ทะเลาะอะไรกับซิมรึเปล่า”
“เปล่าหรอก รายนั้นจะทะเลาะอะไรกับเรา”
ตั้งแต่คืนวันศุกร์ตอนตีสองที่ซิมบอกว่าให้โทรบอกเมื่อถึงบ้านแล้ว
ขิมถึงจุดหมายและโทรหาแต่แฟนหนุ่มเมาจนพูดจาไม่รู้เรื่อง
นับวันยิ่งอาการหนักและหมกมุ่นอยู่กับการพนันมากกว่าเดิม
ทั้งที่เธอพยายามเตือนดีๆ ด้วยหลายครั้ง แต่สุดท้ายก็จบลงด้วยการเถียงกันแล้วก็ไม่มีอะไรดีขึ้น
ถ้าพ่อแม่ซิมรู้คงดุเข้าให้ โทษฐานที่ช่วยกันปิดเป็นความลับและไม่ชักชวนกันทำในเรื่องดีๆ
“มาเรียนรึเปล่าเถอะวันนี้”
“ไม่ได้คุยกันเหรอ”
“ติดต่อยาก ไลน์ไปก็ยังไม่อ่านเลย”
แฟนสาวมาดักรอแฟนหนุ่มของตัวเองที่หน้าคณะ ถามเพื่อนๆ ก็บอกว่าซิมไม่เข้าเรียนเลยจนอาจารย์เริ่มถามถึง
ปีการศึกษาสุดท้ายแล้วก็จริง แต่ถ้าหายไปเลยแบบนี้ก็อาจจะจบช้ากว่ากำหนดการ
“พรุ่งนี้เจอกันนะแก...ว๊าย!!”
สาวเซอร์ตามสไตล์เด็กศิลป์ร้องตกใจเมื่อขิมเดินพรวดพราดเพื่อกลับที่พักแต่เกือบถูกรสหรูสีดำขวับเฉี่ยวชนเข้าให้
กระจกติดฟิล์มมืดสนิทฝั่งคนขับเลื่อนลงช้าๆ สายตาทั้งคู่สบมองกัน
ใบหน้าขาวซีดเห่อร้อนขึ้นอย่างหาสาเหตุไม่ได้ ส่วนใบหน้าคมคายไม่ยินดียินร้าย เพียงแค่เอ่ยปากทักทายเบาๆ
“ไปไหนอะ”
“ฮ ฮะ...”
“กลับคอนโดเหรอ ขึ้นรถสิ”
“มะ ไม่ เป็น ไร ค่ะ”
หญิงสาวเหลือบเห็นอีกหนึ่งชีวิตนั่งเป็นตุ๊กตาประดับหน้ารถข้างๆ แต่ที่ขิมปฏิเสธรับน้ำใจไม่ใช่เพราะสายตาเอาเรื่องจากดาวคณะคนนั้น แต่เป็นเพราะเธอไม่รู้จักคนชวนคนนั้นเลย
ขิมปรับสีหน้าให้เป็นปกติตามเดิมแล้วรีบเดินตามฟุตบาทจนกระทั่งถึงวินมอไซค์หน้ามอ
ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า แต่รู้สึกได้ว่ามีคนจ้องมองตลอดทางจนถึงคอนโด
“ขิมจ๋าาา”
“โอ๊ยซิม!!”
เมื่อประตูเปิดออกแฟนหนุ่มก็โผกอดเหมือนยืนรออยู่นาน เธอไม่ชินกับการถูกเนื้อต้องตัวนัก แม้จะเป็นแฟนกันก็ตามที
“คิดถึงจัง” ซิมฉีกยิ้มแฉ่งแต่ยืนลูบหน้าท้องตัวเองปรอย
เขาคงคิดถึงรสมือของขิมมากกว่า แม่ครัวส่วนตัวจึงมองค้อนหนึ่งทีแต่ก็รีบเข้าครัวไปทำอาหารโปรดให้ทันใด
“เวลคัมเพื่อนรัก”
“เออ”
เสียงสนทนามากกว่าหนึ่งดังลอดเข้ามาในขณะที่ขิมกำลังผัดหมูกระเทียม
ตามมาด้วยเสียงจามดังลั่นที่ไม่คุ้นหู
“ห้องมีกลิ่นอะไรวะ”
“หอมใช่ป้ะ”
“ฉุนฉิบหาย”
“อ่า...” แม่ครัวสาวยกข้าวหมูทอดกระเทียมออกมาเสิร์ฟให้แฟนหนุ่มพอดี
คนมาใหม่คนที่บ่นของโปรดซิมว่า ‘ฉุน’ เขาคือคนเดียวกับคนที่ชวนเธอขึ้นรถเมื่อสามสิบนาทีก่อนหน้านี้
และเหมือนสมองจะประมวลภาพความทรงจำในอดีต
ชายคนนี้คือคนจ่ายเงินค่าน้ำแดงโซดาที่โรงอาหาร และเป็นคนเดียวกันที่บอกว่าเธอ ‘น่ารำคาญ’ ในร้นเหล้าคืนนั้น
“ขิมนี้โซ่”
“ฮะ”
“โซ่นี้แฟนกู ขิม”
คนมาใหม่ไม่ได้สนใจคำแนะนำของซิม
โซ่ทิ้งก้นนั่งบนโซฟา สีหน้าเขาดูหงุดหงิดกับอาหารจานโปรดกลิ่นฉุนจัดโดยที่ซิมก็ยังกวาดข้าวทุกเม็ดในจานลงท้อง
“เออลืม! มึงกินไรมายัง หิวมั้ยแฟนกูทำกับข้าวอร่อยนะ”
“ไม่อะ”
“กินแล้วจะติดใจอยากกินอีก”
“ขนาดนั้น?”
“ก็เออสิวะ” แน่นอนว่าซิมภูมิใจนำเสนอฝีมือแฟนสาวจนออกนอกหน้า แต่อีกคนกลับเบือนหน้าหนีด้วยความหมั่นไส้
ส่วนคนกลางยืนหน้าแดงโดยมีผู้ชายสองคนนั่งเม้าท์กันในระยะเผาขน
“เสร็จยังจะได้ไปสักที”
“ซิมจะไปไหน” ขิมพูดสวน
เธอเองเพิ่งกลับมาได้ไม่ถึงชั่วโมงและมีเรื่องจะคุยกับซิม
“ร้านเดิม”
“อีกแล้วเหรอ”
ขิมพยายามยื้อให้ซิมอยู่เพราะเธอไม่สนับสนุนให้เขาหาเงินด้วยวิธีการเดิมๆ
ความสามารถให้การแทงสนุกเกอร์ของซิมดีเยี่ยมอันนี้เข้าใจ แต่เล่นเดิมพันมีการพนันมันไม่ใช่หนทางที่ควรที่ถูกต้อง
แถมยิ่งมีเพื่อนที่พากันเรื่องไม่เหมาะสมยิ่งต้องรีบฉุดออกมาก่อนจะถลำลึกไปมากกว่านี้
“ซิม! อย่าไปเลยนะ”
“อะไรอะขิม”
“เรามีเรื่องจะคุยด้วย”
“เรื่องอะไร ไว้วันอื่นนะ”
สุดท้ายที่รั้งไว้ไม่ได้ ซิมและโซ่พากันออกจากห้องไปและขิมก็ถูกทิ้งไว้คนเดียวตามเดิม
“แบบนี้แฟนมึงเขาโอเคมั้ยเนี้ย”
“ไม่มีไรหรอก”
“ไม่มีปัญหากันแน่นะ”
“เออ! ก็เห็นๆ อยู่ว่าแฟนกูน่ารัก พูดง่ายแถมไม่งอแงหาแบบนี้ที่ไหนไม่ได้อีกแล้วนะเว้ย” ชายหนุ่มภูมิใจทุกครั้งที่นึกถึงขิมและอยากอวดให้คนอื่นอิจฉา
ข้อดีของเธอมีให้พูดได้ทั้งวัน ถึงจะไม่มีใครอยากฟังแต่ก็ยังอยากอวดให้คนเขาหมั่นไส้กันไปเลย